«Μια ιστορική στιγμή για το άθλημα» λέει πως ήταν η στιγμή που τερμάτιζε πρώτη, κερδίζοντας όλους τους άνδρες που έτρεχαν μαζί της, η Καμίλ Χέρον που έτρεξε 100 μίλια (160.394 μέτρα) σε 12 ώρες, 41 λεπτά και 11 δευτερόλεπτα. Την ίδια στιγμή κατέρριπτε το παγκόσμιο ρεκόρ και το βελτίωνε κατά ενάμιση λεπτό. Έπρεπε να περάσουν περίπου 9 μήνες για να ενημερώσουν τη Χερόν πως το παγκόσμιο ρεκόρ που νόμιζε πως είχε κάνει, τελικά δεν είναι ακριβές και δεν ισχύει καθώς η διαδρομή είναι 716 πόδια (218 μέτρα) λιγότερα από τα 100 μίλια.
Η Χέρον παραμένει ανένδοτη ότι έτρεξε τουλάχιστον 100 μίλια εκείνη την ημέρα: «Ήταν ένα δημόσιο πάρκο εκείνη την ημέρα, έπρεπε να μπλέκει γύρω από τον κόσμο. Υπήρχαν άνθρωποι που έβγαζαν βόλτα τα σκυλιά τους, υπήρχαν καροτσάκια μωρών - το πάρκο ήταν γεμάτο» εξηγούν όσοι την υπερασπίζονται. H ίδια ζητά να μετρηθεί εκ νέου η διαδρομή καθώς το θεωρεί πολύ αγχωτικό και πιεστικό να της λένε πως το ρεκόρ της είναι άκυρο μετά από τόσο καιρό.
Η ιδιαίτερη φιγούρα της Καμίλ Χερόν στους αγώνες δρόμου
Ακόμη, όμως, κι αν το ρεκόρ της είναι τελικά άκυρο η Χερόν δεν θα χάσει πολλά αφού το όνομά της είναι ήδη πολύ γνωστό ανάμεσα στους κύκλους των δρομέων και του ultrarunning. Η φιγούρα της είναι γνωστή στους φανς και τα απόλυτα χαρακτηρίστικά της είναι να τρέχει με λυτά μαλλιά, τρώγοντας τάκος και πίνοντας μπύρες κατά τη διάρκεια μεγάλων διαδρομών. Η ζωή της είναι γεμάτη σκαμπανεβάσματα και το τρέξιμο είναι το μέσο που χρησιμοποιεί για ψυχοθεραπεία αφού και το 2017 είχε εμπλακεί σε σοβαρό αυτοκινητιστικό ατύχημα και μόλις δύο εβδομάδες αργότερα έτρεξε μαραθώνιο. Έχει βάλει την υπογραφή της σε έξι παγκόσμια ρεκόρ μεγάλων διαδρομών (12 ωρών, 24 ωρών κτλ) και το ρεκόρ της στον μαραθώνιο είναι 2:37.14.
Η ίδια έχει και το ρεκόρ γκίνες του γρηγορότερου μαραθωνίου σε στολή σούπερ-ήρωα.
Η συνήθεια του ultrarunning προέκυψε από τα ερεθίσματα που είχε από τον παππού της και τον μπαμπά της. Ο μπαμπά της, κυρίως, ήταν πρώτα παίκτης και έπειτα προπονητής μπάσκετ ο οποίος προπονούνταν για ώρες χωρίς να πίνει καθόλου νερό. Έτσι, δοκίμαζε και η Χέρον να κάνει το ίδιο ενώ στην αρχή λιποθυμούσε από την αφυδάτωση. Το 1997, όταν ήταν μόλις 17 ετών, η ίδια και η οικογένειά της έμειναν άστεγοι αφού το σπίτι τους καταστράφηκε στον τυφώνα της Οκλαχόμα ενώ τότε έχασε και ένα κοντινό, συγγενικό της πρόσωπο. Μετά από αυτό το συμβάν, ξεκίνησε να τρέχει «για τη ζωή». Ξεκίνησε από τον στίβο και τον ανώμαλο δρόμο, ενώ έτρεχε και σε στάδιο, και αργότερα ξεκίνησε τους υπερμαραθωνίους και τις αρκετά μεγάλες αποστάσεις αφού είχε προπονηθεί καταλλήλως για να μπορέσει να ανταπεξέλθει σε τόσο δύσκολες καταστάσεις.