Μία φιγούρα γνωστή στα λημέρια του στίβου, η Γκλόρια Πριβιλέτζιο έδινε πάντα το παρών στις μεγάλες διοργανώσεις και μάλιστα δεν ήταν λίγες οι φορές που φόρεσε το εθνόσημο για να εκπροσωπήσει τη χώρα σε Ευρωπαϊκό και Παγκόσμιο πρωτάθλημα.
Κυρίως από το 2017, όταν και πήγε για πρώτη φορά σε Παγκόσμιο πρωτάθλημα στίβου, και μέχρι και το 2021 τα βάθρα είχαν γίνει συνήθεια για εκείνη. Το 2021 μπήκε πρώτη στο Παναθηναϊκό Στάδιο και κέρδισε τον Αυθεντικό Μαραθώνιο, για να σημειώσει μία διάκριση που επιθυμούσε καιρό και για να βεβειωθεί μέσα της πως ο μαραθώνιος είναι το αγώνισμα που της ταιριάζει περισσότερο απ' όλα. Λίγο μετά, αφού είχε εκπληρώσει αυτή την επιθυμία της, αποφάσισε να κάνει μία παύση για να δημιουργήσει τη δική της οικογένεια. Όμως, το τρέξιμο δεν έφυγε ποτέ από το μυαλό της. Είναι αυτό που έχουμε γράψει αρκετές φορές πως στην πλειοψηφία τους οι δρομείς θεωρούν το τρέξιμο τρόπο ζωής και παίρνουν ενέργεια μέσα από αυτό, το αγαπούν βαθιά και ειλικρινά. Έτσι και η Πριβιλέτζιο, η οποία από όταν ήταν μικρή έτρεχε μέχρι που το έκανε τη ζωή της.
Μιλώντας στο GWomen εξήγησε πως το τρέξιμο έγινε λατρεία της αφού κατάλαβε πως τελικά έτρεχε καλά όταν το έκανε απλά σαν χόμπι, μίλησε για τον δόβο της πως ίσως να μην μπορούσε να επιστρέψει στο επίπεδο που βρισκόταν μετά την εγκυμοσύνη αλλά και για την πρώτη φορά που αποχωρίστηκε την κόρη της για να τρέξει τον πρώτο της διεθνή μαραθώνιο, μόλις οχτώ μήνες μετά τη γέννηση του παιδιού της.
«Έτρεχα καλά και δεν το ήξερα»
«Εγώ είμαι από αυτούς που πέρασαν από το ερασιτεχνικό αθλητισμό κατέληξα στον πρωταθλητισμό. Ήμουν κολυμβήτρια μέχρι τα 25, έκανα τεχνική κολύμβηση, και έτρεχα μόνο για τη φυσική κατάσταση τα καλοκαίρι κυρίως -για να έχανα ίσως κανένα κιλό. Και έτρεχα καλά αλλά δεν το ήξερα. Έπειτα πήγα σε έναν μαραθώνιο με φίλους, για πλάκα για την εμπειρία, και κόλλησα. Οπότε μετά είδα πως μου αρέσει και πως μου βγαίνει και έκανα τη μετάβαση. Γιατί στην κολύμβηση στα 25 θεωρείται πως είσαι μεγάλη αλλά για τον μαραθώνιο είσαι μικρή και μου άνοιξε έτσι ένας νέος δρόμος. Γνώρισα τον προπονητή μου, τον σύλλογό μου και από εκεί που ξεκίνησε για πλάκα έγινε πρωταθλητισμός σοβαρός και… αυστηρός. Και το κράτησα σε υψηλό επίπεδο για αρκετά χρόνια, μέχρι και την εγκυμοσύνη μου. Ειδικά τον μαραθώνιο τον αγαπάω πάρα πολύ, θεωρώ πως είναι το ατού μου. Τις άλλες αποστάσεις δηλαδή τις κάνει για να βελτιώσω την ταχύτητά μου και για να βοηθώ τον σύλλογό μου αλλά η αγάπη μου και η κλίση μου θεωρώ πως είναι στον μαραθώνιο. Κάνω κάτι γιατί μου αρέσει κυρίως και βγαίνει και καλά».
«Μέχρι και μία μέρα πριν γεννήσω, κολυμπούσα. Ναι, ήμουν από αυτές τις "τρελές"...»
Είπαμε κάποια στιγμή να κάνουμε μία παύση και με τον άνθρωπό μου να δημιουργήσουμε οικογένεια. Ήταν μία καλή στιγμή στη ζωή μας και μετά τη νίκη μου στον Αυθεντικό Μαραθώνιο είπαμε να προχωρήσουμε σε αυτό το στάδιο. Καθ’ όλη τη διάρκεια της εγκυμοσύνης ήξερα πως θέλω να επιστρέψω. Δεν σταμάτησα να αθλούμαι, μέχρι και μία μέρα πριν γεννήσω πήγαινα στο κολυμβητήριο και κολυμπούσα. Ήμουν από αυτές που κολυμπούσαν με την κοιλιά τη φουσκωμένη. Οπότε αμέσως αφού γέννησα ξεκίνησα προπονήσεις. Αφού πέρασαν οι 40 μέρες, ξεκίνησα να τρέχω αλλά το σώμα μου πέρασε μεγάλο σοκ. Όλες αυτές οι ορμόνες και το ότι από τον 6ο μήνα σταμάτησα εντελώς να τρέχω, γιατί βάρυνα δεν μπορούσα άλλο, και έτσι η αποχή, το ορμονικό, το γεγονός πως το σώμα αλλάζει και λίγο με την εγκυμοσύνη το έκαναν δύσκολο. Τις πρώτες δύο εβδομάδες ήταν σα να μην έχω ξανατρέξει ποτέ στη ζωή μου, σα να κουβαλούσα τον εαυτό μου. Σιγά σιγά όμως, άρχιζα να το βρίσκω κάπως με πολύ αργά βήματα. Κάποια στιγμή έγινε άλμα, βρήκα τον εαυτό μου και μετά είδαμε ότι όντως υπάρχει η μνήμη στο σώμα. Σου λένε όλοι πως θα επανέλθεις αλλά δεν το ξέρεις και έχεις άγχος. Δηλαδή εγώ ήθελα πολύ να επιστρέψω αλλά δεν ήξερα αν θα μπορώ. Τώρα όμως είμαι πολύ αισιόδοξη. Νομίζω ότι μπορώ να επιστρέψω στα παλιά μου.
Βάλαμε έναν στόχο, εμείς έτσι κι αλλιώς έχουμε δύο ευκαιρίες τον χρόνο στον μαραθώνιο: μία την άνοιξη και μία το φθινόπωρο. Είπαμε γι’ αρχή για την άνοιξη, που ήταν πολύ γρήγορο σαν σχέδιο αλλά είπαμε να το προσπαθήσουμε. Εγώ ήθελα να τρέξω, ακόμη κι αν πάει χάλια, γιατί ήθελα να με ζορίσω. Και τελικά πήγε πολύ πιο καλά απ’ ό,τι περιμέναμε. Με ούτε επτά μήνες προπόνησης και μάλιστα οι πέντε μήνες μόνο ήταν σοβαρή προπόνηση.
Με το μωρό είσαι πολύ ευτυχισμένος, η ζωή σου έχει αλλάξει και έχεις πολλά θετικά και έστω πνευματικά ξεκουράζεσαι. Είναι δύσκολο φυσικά αλλά αν έχεις πρόγραμμα και στήριξη, ανθρώπους δίπλα σου να σε βοηθήσουν, είναι λίγο καλύτερα και βγαίνει. Είναι κουραστικό αλλά βγαίνει. Αλλά ό,τι και να βγαίνει, προτεραιότητα έχει το παιδί δεν είναι όπως παλιά».
Κι όμως. Το σύντομο πλάνο που έβγαλε η Πριβιλέτζιο με τον προπονητή της, Γιάννη Περήφανο, και ξεκίνησε να τρέχει σε αγώνες και να βλέπει πως μπορεί να επανέλθει. Και έτσι, έτρεξε και στον Μαραθώνιο της Πράγας. Σε έναν δημοφιλή μαραθώνιο, μαζί με τον σύζυγό της, αγωνίστηκε και τερμάτισε σε 2:44.07 για να καταλάβει πως τελικά το σώμα της «θυμόταν» όσα έχει περάσει. Όμως, κάτι έλειπε από εκείνο τον αγώνα...
«Στον μαραθώνιο της Πράγας ήταν η πρώτη φορά που αποχωρίστηκα την κόρη μου. Ήρθε μαζί ο άνδρας μου και ήταν σαν χαζογονείς, καθόμασταν και βλέπαμε φωτογραφίες της μικρής. Θα την έπαιρνα μαζί αλλά ήταν οικονομικός ο λόγος που δεν την πήρα καθώς θα έπρεπε να έχω και ένα ακόμη άτομο μαζί να την κρατάει στον αγώνα. Δεν το κάναμε αυτό φέτος αλλά του χρόνου το έχω αποφασίσει θα φέρω και άλλο άτομο, θα έρθει μαζί μου. Δεν μου άρεσε φέτος δηλαδή, τη θέλω μαζί μου και θα είμαι πιο χαρούμενη. Εύχομαι να είμαι και καλύτερα και θα είναι πιο ωραία.
Γενικά θα βγούμε και θα περπατήσουμε, με τη μικρή στο καρότσι, αλλά στην Ελλάδα δεν μπορώ να βγω να τρέξω ας πούμε με το καρότσι αλλά θα ήταν ιδανικό αυτό. Αύριο, μεθαύριο που θα περπατάει θα την παίρνουμε μία βόλτα στο γήπεδο».
Ρεαλιστικά αλλά με αισιοδοξία, θέτει ξανά τους αγωνιστικούς της στόχους: «Μακάρι να φτάσω σε ένα τόσο καλό επίπεδο αλλά θέλω να βάζω πρώτα πιο ρεαλιστικούς στόχους, για να μην απογοητεύομαι κιόλας. Ένας μεγάλος μου στόχος θα ήταν το Πανελλήνιο ρεκόρ του μαραθωνίου, που ο χρόνος μου όταν ήμουν στα καλά μου δεν ήταν μακριά. Τώρα θα πάμε στο Πανελλήνιο πρωτάθλημα στον Βόλο, σε μία μικρή απόσταση για μένα τα 5000μ. Και όχι για τη θέση, ό,τι καταφέρω θα είναι καλό για μένα. Και του χρόνου θα ήθελα να είμαι στον Αυθεντικό Μαραθώνιο και να κερδίσω εκεί, ένα ρεκόρ αν είμαι καλά και το πανελλήνιο ρεκόρ θα με κάνει πολύ χαρούμενη. Θα είμαι ρεαλίστρια όμως, κοιτάζω πρώτα αυτά που μπορώ να κάνω. Κρατάω μικρό καλάθι…»