Το Gazzetta για 2η χρονιά διοργανώνει το μοναδικό συνέδριο για τον γυναικείο αθλητισμό, το 2o GWomen Summit. Η μοναδική στο είδος της Αντιγόνη Ντρισμπιώτη, βρίσκεται στη Μελβούρνη για προετοιμασία, μακριά από την οικογένειά της. Μιλώντας από την πόλη της Αυστραλίας, στέλνει ένα ξεχωριστό μήνυμα για τις δυσκολίες τις οποίες την έκαναν τον άνθρωπο και την πρωταθλήτρια που είναι σήμερα.
Χαρακτηριστικά είπε στο GWomen Summit:
«Σκέφτομαι ότι θα μαζέψω τις εμπειρίες μου και θα μετράω αυτές τις εμπειρίες μέσα στον αγώνα. Χωρίς τρέλα δεν γίνεται τίποτα στη ζωή, παλεύουμε με τον ίδιο μας τον εαυτό, με το μυαλό μας, χωρίς να έχουμε σκοπό πάντα την επιτυχία. Κάτι άλλο μας φτιάχνει, θέλουμε να ξεπερνάμε τον εαυτό μας - εγώ έτσι πορεύομαι.
Το παιδί του πεζοδρομίου είναι πιο δυνατό από αυτό που με μεγαλώνει στα πούπουλα. Έτσι λέμε εμείς τα παιδιά που δουλεύουν από μικρή ηλικία. Είμαι σκληρόπετση, κι ας είμαι πολύ ευαίσθητη. Είμαι ακόμη το κορίτσι της διπλανής ταβέρνας, εκεί ήμουν και πέρυσι μετά τους αγώνες εκεί θα είναι και αφότου επιστρέψω από τους αγώνες...
Ήμουν ήδη έτοιμη όταν ήρθε η επιτυχία, έτοιμη από τη σκληρότητα της ζωής. Δεν ήταν τίποτα εύκολο, και η τόσο σκληρή καθημερινότητα που είχα με έκανε πιο δυνατή. Όταν δεν έχεις άλλη επιλογή γίνεσαι σκληρός.
Λένε πως όταν περνάς δύσκολα αργεί να περάσει ο καιρός. Τα τελευταία χρόνια τα πράγματα είναι διαφορετικά. Ο κόσμος μ' έχει αγαπήσει και δεν θα αλλάξω, δεν γίνεται να αλλάξεις από τη μια μέρα στην άλλη επειδή πήρες κάποια μετάλλια. Το μετάλλιο της ζωής είναι σημαντικότερο».
Εκτός από εκείνο το περιστατικό που σύντομα λύθηκε - τις ολυμπιακές υποτροφίες - σίγουρα ακούστηκα κάπως όταν μίλησα ανοιχτά λέγοντας ότι: δεν μπορούμε εμείς οι πιο μεγάλες να κάνουμε πρωταθλητισμό; Εμείς θα σταματήσουμε επειδή είμαστε μεγάλες; Δεν βίωσα ηλιακό ρατσισμό. Πιέστηκα όταν ρωτήθηκα το κλασικό με την οικογένεια και τα παιδιά, μόνο από αυτό έχω πιεστεί. Όταν έρθει η ώρα θα έρθει κι αυτό».