Μαρινάκου στο Gwomen: «Στην Ελλάδα μας λείπουν τα βασικά και παλεύουμε μόνοι μας, πικρή υπόθεση οι Ολυμπιακοί»
Στις αποστάσεις στον στίβο η Ελλάδα δεν είχε και ακόμη δεν έχει καταφέρει να δημιουργήσει παράδοση. Δεν είναι το δυνατό μας σημείο, όπως τα άλματα, όμως θα ήταν άδικο να μην αναγνωρίσουμε την προσπάθεια.
Άλλωστε, αυτό δεν μένει στο τέλος; Η προσπάθεια που κάνει κανείς, αυτή η θέληση και το πείσμα που μεταμορφώνονται σε φλόγα και τους κάνει να τρέχουν πιο γρήγορα, με περισσότερη πυγμή, χωρίς φόβο, χωρίς "μα" και "αν". Αυτή η προσπάθεια που μπορεί να μην τους στείλει πάντα στις μεγαλύτερες αρένες του κόσμου όμως θα τους δώσει τη θέση που αξίζουν δίπλα σε όλους εκείνους που δεν τα παράτησαν ποτέ. Και πάντα αυτή η προσπάθεια δικαιώνεται. Η Αναστασία Μαρινάκου περιμένει ακόμη τη δική της δικαίωση.
Από όταν ήταν ακόμη σε μικρή ηλικία, είχε ξεχωρίσει με τις επιδόσεις της και πολύ γρήγορα πήρε στα χέρια της ρούχα της Εθνικής ομάδας. Τα πρώτα της ταξίδια με το εθνόσημο ήταν εμπειρίες που την έχουν φτάσει ως το σήμερα, με κόπο, με δυσκολίες, με ιδρώτα. Όμως η αξία εκείνων των ρούχων, όσο επιφανειακό κι αν ακουστεί σε τρίτους, είναι ανεκτίμητη. Και γι' αυτό συνεχίζει.
Βαλκανικά, Μεσογειακά, Ευρωπαϊκά, Παγκόσμια. Έχει κάνει τσεκ σε όλα αυτά, στη λίστα των στόχων της, όμως μία διοργάνωση έχει ακόμη το κουτάκι άδειο. Οι Ολυμπιακοί Αγώνες έχουν γίνει σχεδόν άπιαστο όνειρο για τη μεγαλύτερη μερίδα των αθλητών/τριων του στίβου παγκοσμίως όμως κανείς από αυτούς δεν σταματά να προσπαθεί. Το ίδιο και η Μαρινάκου. Και πως να σταματήσει, άλλωστε, αφού ακόμη και μία μόνο πιθανότητα να είχε να βρεθεί στους Ολυμπιακούς και τελικά την πετύχαινε, θα άξιζαν οι κόποι όλης της της ζωής. Περίεργα όμορφο συναίσθημα το οποίο ελπίζει να βιώσει σε μερικούς μήνες, στους ερχόμενους Ολυμπιακούς Αγώνες του Παρισιού.
Στα 27 της σήμερα βρίσκεται παντού. Μεσαίες αποστάσεις, μεγάλες αποστάσεις, ανώμαλος δρόμος, ημιμαραθώνιος και πάλι από την αρχή. Γουστάρει να τρέχει, ζει με αυτό, της αρέσει πραγματικά, έχει γίνει μέρος του "είναι" της.
Είναι παντού γιατί αυτό που κάνει το λατρεύει. Πως είναι όμως η κατάσταση για μία Ελληνίδα δρομέα και τι πρέπει να αλλάξει για να τροφοδοτηθούν τα όνειρά της; Είναι το Instagram τελικά ένα χρήσιμο εργαλείο και στον πρωταθλητισμό και πως σκέφτεται το ιδανικό "μετά";
Η Αναστασία Μαρινάκου δίνει όλες τις απαντήσεις στο GWomen
Έκανες τα βήματά σου στον στίβο όμως γρήγορα μπήκες στα βαθιά, βγήκες στο εξωτερικό και δοκίμασες ακόμη και να ζήσεις στο εξωτερικό. Κάνοντας ένα σύντομο απολογισμό, πως έχουν λειτουργήσει όλα αυτά για να φτάσεις στο σήμερα;
«Γενικότερα ήμουν πολύ δραστήριο παιδί, οι δάσκαλοι έπιαναν τους γονείς μου και του έλεγαν να με πάνε κάπου να εκτονώνω την ενέργειά μου. Όταν είχαν έρθει προπονητές στο σχολείο να μας δουν, με είχαν τσεκάρει ως ταλέντο και μας είπαν να ξεκινήσω στίβο. Μέχρι να ξεκινήσω είχα κάνει μπαλέτο, χορό και έπειτα πήγα στίβο. Σταμάτησα κάποια στιγμή για να επικεντρωθώ στο διάβασμα αλλά, ένα περίεργο πράγμα, ήξερα πως στον στίβο θα είμαι καλή παρ’ όλο που ήμουν μικρό παιδάκι και δοκίμαζα διάφορα. Είχα τρελή αυτοπεποίθηση για τον στίβο και έτσι είπα στους γονείς μου, όταν ήμουν στο Γυμνάσιο, πως θέλω να κάνω ξανά στίβο γιατί μου είχε λείψει. Το αποφάσισα μόνη μου δηλαδή, ήμουν πολύ συνειδητοποιημένη.
Ξεκίνησα με 400άρι, είχα περάσει και από εμπόδια αλλά συνέχισα με 400μ και 600μ και μετά, επειδή άλλαξα κατηγορία, πήγα στα 800μ. γιατί έπρεπε να επιλέξω αν θα κάνω 400μ ή 800μ αλλά επειδή ήμουν καλύτερη επιλέξαμε το δεύτερο. Έπειτα ήρθα στην Αθήνα και στον Χρήστο Παπαχρήστο, ο οποίος μου είπε πως θα είμαι καλή και στα 1500μ. Εγώ στην αρχή φοβόμουν τις αποστάσεις, επειδή είχα συνηθίσει να κάνω ταχύτητες, βάρη κτλ. όταν μου είπε ο Παπαχρήστος πως θα κάνουμε προπόνηση 1000 μέτρα είπα “αποκλείεται” γιατί μου φάνηκε πολύ δύσκολο. Και όταν έκανα τον πρώτο μου αγώνα στα 1500μ, έπιασα όριο για το Παγκόσμιο πρωτάθλημα K20 στο Όρεγκον. Μάλιστα, δύο εβδομάδες μετά έκανα την πρώτη μου συμμετοχή στο Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα ομάδων και έτρεξα 4:14, που είναι το πανελλήνιο ρεκόρ και βασικά ήταν μία τρομερή επίδοση για τότε. Και καταλήξαμε πως είμαι 1500άρα.
Το 2017 πήγα στην Αυστραλία. Έχω υπηκοότητα και πήγαμε οικογενειακώς, να κάνουμε μία αλλαγή για κάτι καλύτερο και για το αθλητικό κομμάτι αλλά και γενικότερα για τη ζωή μου. Τα πράγματα δεν πήγαν όπως θα ήθελα, άλλαξα προπόνηση εντελώς, πήρα κάποια κιλά, έβγαλα κάποια θέματα… Επέστρεψα πίσω με παραπανίσια κιλά, τα οποία αναγκάστηκα να τα χάσω πολύ γρήγορα για να μη χάσω τη χρονιά και έκανα υπερβολές και πόσα να αντέξει το σώμα. Από τότε ήρθαν αρκετά προβλήματα. Είναι ρίσκο αυτές οι αλλαγές όμως αν δεν το έκανα, δεν θα ήξερα και τι να γινόταν. Μέσα από τα δύσκολα, άλλωστε, μαθαίνουμε καθώς εκεί εγώ ωρίμασα σε αρκετά πράγματα.
Αναγκάζεσαι να ωριμάσεις σε αυτές τις συνθήκες, υπερβαίνεις τον εαυτό σου, παλεύεις με την προπόνηση. Όλα αυτά σε κάνουν να ωριμάζεις. Δεν μπορώ να πω πως έχω μετανιώσει όσα έχω κάνει, αυτές τις θυσίες ας πούμε, γιατί όλα αυτά έχουν φέρει το σημερινό αποτέλεσμα. Μακροπρόθεσμα, όμως, ξέρω πως θα πω ότι κάποια πράγματα δεν τα έχω ζήσει. Αλλά από τη στιγμή που έχω επιλέξει να κάνω αυτό, πρέπει να γίνει έτσι δεν γίνεται διαφορετικά, είναι μονόδρομος. Το αγώνισμα που έχω επιλέξει, χωρίς να λέω πως τα άλλα είναι εύκολα, έχει ιδιαιτερότητες γιατί κάνουμε πρωί-απόγευμα προπόνηση, κάνουμε τις Κυριακές τα long run που είναι περίπου 20 χιλιόμετρα και δεν έχουμε μία μέρα να πούμε πως θα βγούμε, θα ξενυχτήσουμε ή οτιδήποτε. Από τότε που ασχολούμαι με τον αθλητισμό, δεν κάνω Χριστούγεννα και Πρωτοχρονιά με τους γονείς μου για παράδειγμα. Φέτος μετά από πάρα πολύ καιρό, έκανα Χριστούγεννα με την οικογένειά μου. Βέβαια, με στηρίζουν πάρα πολύ είναι φαν! Μου δίνουν και κίνητρο, ειδικά σε δύσκολές μου στιγμές τους σκέφτομαι και πηγαίνω παρακάτω σκεπτόμενη πως είναι εκεί και με στηρίζουν».
Photo Credits: Δώρα Δημητρίου
«Στην Ελλάδα μας λείπουν τα βασικά, παλεύουμε μόνοι μας»
Πως είναι οι συνθήκες για μία πρωταθλήτρια των αποστάσεων;
«Θα σου πω. Πέρυσι που γύρισα από την προετοιμασία μου και ετοιμαζόμουν για πολύ σημαντικούς αγώνες και ήμουν σε τρομερή κατάσταση και είχα κάνει και το 9:05. Γύρισα από την προετοιμασία και εδώ χιόνιζε, είχε κρύο και δεν είχα κλειστό να τρέξω. Ετοιμαζόμουν να πάω σε μίτινγκ και θυμάμαι ότι βγήκα να κάνω προπόνηση στο χιόνι. Είχα φορέσει γάντια, σκουφιά, φουλ τα πάντα και σκεφτόμουν πως άμα αρρωστήσω και χάσω τον αγώνα μου, πραγματικά δεν ξέρω τι θα έκανα.Εγώ έκανα τόση προσπάθεια να πάω προετοιμασία, χάλασα λεφτά, ήμουν στην τέλεια φυσική κατάσταση για να έρθω στην Ελλάδα να αρρωστήσω, να πάθω πνευμονία και να χάσω όλο τον κόπο μου; Επειδή δεν υπάρχει ένα κλειστό να κάνω την προπόνηση μου;
Εδώ πόσα χρόνια προσπαθούμε για να φτιαχτεί Ολυμπιακό Στάδιο, ακόμη το περιμένουμε το στάδιο, δεν έχουμε γήπεδο να τρέξουμε, δεν έχουμε γυμναστήριο, δεν έχουμε ένα ωραίο πάρκο να κάνουμε ένα συνεχόμενο, δεν υπάρχει τίποτα. Όλα υπολειτουργούν.
Ξαφνικά βγήκε στη δημοσίευση ότι το ΟΑΚΑ είναι ακατάλληλο. Πλάκα μου κάνουν, τώρα το θυμήθηκαν; Πόσα χρόνια είναι ακατάλληλο απλά, προφανέστατα, τον τελευταίο καιρό παίζει ο Παναθηναϊκός ποδόσφαιρο και επειδή περνάει από ελέγχους είδαν ότι κοντεύει να γκρεμιστεί και έσκασε η φούσκα. Δεν έχει ασχοληθεί κανένας με τον στίβο! Γιατί το Κ1 και το Κ2 δεν ακαταλληλα; Το ΟΑΚΑ είχε γίνει κέντρο για συναυλίες, από Ολυμπιακό Στάδιο τώρα δεν έχουμε κανένα στάδιο.
Τα τελευταία χρόνια έχει ανέβει τόσο πολύ το δρομικό κίνημα που αντίστοιχα αυτό σημαίνει ότι φέρνει και λεφτά και δεν βλέπω να υπάρχει κάποια διαφορά.
Το είπε και ο Μίλτος (σ.σ. Τεντόγλου) σε συνέντευξή του, σε λίγα χρόνια ο στίβος δεν θα υπάρχει. Θεωρώ πως αν 2-3 άτομα δεν είχαν προβολή, όπως είναι ο Μίλτος ή εγώ στα δρομικά, πιστεύω πως δεν θα ασχολούνταν κανένας. Και μετά όλοι λένε πως ο στίβος είναι ο βασιλιάς των αθλημάτων… Που οι αθλητές δεν έχουν να φάνε. Στην πράξη, δεν είναι ο στίβος ο βασιλιάς.
Και υπάρχει και αυτό με το ντόπινγκ στον στίβο… Τι θέλουν να πουν; Πως υπάρχει στον στίβο αλλά όχι στο μπάσκετ ή το ποδόσφαιρο ή την ποδηλασία; Πως γίνεται; Έχουμε δει στον στίβο, αθλητές να πέφτουν κάτω ενώ τρέχουν και να παθαίνουν ανακοπές; Δεν το έχουμε δει».
Αν ήξερες πως θα εισακουστείς, γιατί συχνά δεν εισακούγεστε, τι θα ζητούσες να αλλάξει πρώτα;
«Πρέπει να αποκτήσουμε όλοι αθλητική παιδεία γιατί δεν έχουμε αθλητική παιδεία. Νομίζουμε ότι έχουμε. Ένα είναι αυτό. Μετά να φτιαχτούν τα στάδια. Δηλαδή δεν γίνεται να μην έχουμε ένα στάδιο να τρέξουμε και να κάνουμε την προπόνηση μας, ένα κλειστό οπωσδήποτε. Και θεωρώ ότι άλλο ένα κομμάτι που είναι πάρα πολύ σημαντικό είναι η εξασφάλιση του αθλητή. Δεν γίνεται να δίνεις τη ζωή σου, να δίνεις τα πάντα, να θυσιάζεσαι, να φέρνεις επιτυχίες για τη χώρα σου και να σταματάς και να νιώθεις πως δεν έχεις μέλλον. Γιατί κάποια παιδιά μπορεί να μην έχουν μια τόσο δυνατή προσωπικότητα, να έχουν αφοσιωθεί τόσο πολύ στον αθλητισμό και να έχουν αφήσει πολλά κενά στη ζωή τους και ξαφνικά να βρίσκονται στον αέρα. Ενώ παλιά έπαιρνες μια διάκριση, έβγαινες μέσα στην εξάδα στην Ευρώπη πχ, και έμπαινες στο δημόσιο, έμπαινες στο στρατό, είχες μια εξασφάλιση, κάτι. Τώρα αυτό δεν υπάρχει. Εγώ έχω και τέταρτη θέση στην Ευρώπη στις μικρές κατηγορίες και κανονικά δικαιούμαι να είμαι σε δημόσιο και δεν το έχω πλέον αυτό το δικαίωμα. Αν έχεις πάρει ήδη Ολυμπιακό μετάλλιο, αυτό κάπως δεν το χρειάζεσαι γιατί έχεις εξασφαλιστεί.
Οι πρωταθλητές θα έπρεπε να περνάνε ΤΕΦΑΑ ελεύθερα. Είναι το πιο απλό. Δηλαδή να έχεις προσφέρει στον αθλητισμό, να έχεις κάνει επιτυχίες και να μην έχεις το δικαίωμα του άνευ για τη γυμναστική ακαδημία;
Θέλουμε όλοι οι αθλητές να ακούγεται είναι το πόσο δύσκολη είναι η κατάσταση. Καταφέρνουμε τους στόχους μας από την άποψη όχι της προπόνησης αλλά των συνθηκών και πρέπει κάπως να αλλάξει αυτό το πράγμα. Να στηρίξουμε τους αθλητές παραπάνω. Δεν ξέρω τι άλλο πρέπει να γίνει. Πλέον έχουν αρχίσει οι αθλητές και μιλάνε όλοι και λένε τα πράγματα όπως είναι. Το θέμα είναι μας ακούνε; Βγαίνεις, μιλάς, κάνεις ένα μπαμ μια μέρα και μετά το ξανά ξεχνάνε και δεν ασχολείται κανένας. Αυτό είναι το θέμα».
Χρόνια τώρα κυνηγάς την πρόκριση στους Ολυμπιακούς που, πλέον, είναι μία αρκετά δύσκολη υπόθεση. Πως βλέπεις τα πράγματα;
«Πικρό είναι. Και ατυχία. Κάθε φορά που είναι να κάνω την Ολυμπιακή μου προετοιμασία, κάτι θα συμβεί. Το 2016, που ήμουν και αρκετά μικρή, δεν πήγα γιατί έχασα το όριο για ενάμισι δευτερόλεπτο στα 1500μ. Στο Τόκιο, ήμουν τραυματισμένη και δεν είχα προλάβει. Φέτος… εύχομαι να είμαι λίγο τυχερή, να πάμε τα πράγματα καλύτερα.
Στα 1500μ το όριο για το 2016, το όριο ήταν 4:07 με 4:08, κάπου εκεί, και οι συμμετοχές έκλεισαν με περίπου 4:08.50. Τώρα, το όριο είναι 4:03. Είναι άλλη επίδοση αυτό. Στο 5άρι θυμάμαι παλιά ήταν 15:15 και τώρα το όριο έχει μπροστά το 14. Είναι ακραίο.
Το επίπεδο έχει πάει αλλού και το καταλαβαίνεις όταν κάθε χρόνο γίνεται παγκόσμιο ρεκόρ, δεν το βλέπεις σε άλλα αγωνίσματα αυτό. Και καταρρίπτεται από διαφορετικούς αθλητές. Επιδόσεις όπως το παγκόσμιο ρεκόρ του μαραθωνίου είναι εξωπραγματικές ωστόσο έχει αλλάξει η προπονητική, βοηθάνε σε έναν μικρό βαθμό τα παπούτσια, η καταγωγή, το υψόμετρο, το κίνητρο. Όλοι αυτοί οι παράγοντες σε οδηγούν σε τέτοιες επιδόσεις.
Στην Ελλάδα μας λείπουν όλα τα βασικά. Είναι λυπηρό, δεν έχουμε τίποτα. Δεν έχουμε εγκαταστάσεις, δεν έχουμε κίνητρο, δεν έχουμε εξασφάλιση και ξέρεις δεν υπάρχει αυτό ούτε για μετά το τέλος του πρωταθλητισμού. Να πούμε ότι αποκομίσαμε κάτι. Παλεύουμε μόνοι μας.
Θέλουμε και μία άλλη προσέγγιση στην προπονητική καθώς αρκετοί έχουν μείνει στο “τότε” και δεν βλέπουν πως η προπόνηση έχει αλλάξει, οπότε νομίζω πως ευθύνεται και αυτό αλλά το πρόβλημα είναι συνολικό. Εγώ είμαι πολύ ευχαριστημένη με τον προπονητή μου, Σταύρο Καρρέ! Καταρχάς είναι πολύ καλός άνθρωπος, που παίζει σημαντικό ρόλο, αλλά και θα συζητήσουμε, θα με ακούσει, θα τον ακούσω, θα φτιάξουμε μία προπόνηση που θα ταιριάζει σε μένα.
Την περασμένη χρόνια, είχα σκεφτεί να φύγω στο εξωτερικό. Είχα σκοπό να στείλω σε 2-3 αθλήτριες υψηλού επιπέδου ώστε να πάω έστω στην προετοιμασία μαζί τους. Δυστυχώς, λόγω του τραυματισμού δεν μπόρεσα να το κάνω. Φέτος, ξεκινάω από εκεί που το άφησα και ίσως το σκεφτώ ξανά ναι. Δεν μπορείς να κάνεις μόνος σου προπόνηση, θέλεις κι εκεί τον ανταγωνισμό γιατί δεν είναι ένα τεχνικό άθλημα. Εδώ με βοηθάει ο Καρρές και τρέχω με άλλους αθλητές αλλά δεν είναι το ίδιο. Αν δεις μία αθλήτρια να είναι καλύτερη από εσένα σε πεισμώνει γιατί αλλιώς παλεύεις μόνος σου».
«Δεν έχω δώσει ούτε το 50% αυτού που μπορώ στον αθλητισμό, δίνω άλλη μία ευκαιρία σε αυτό που έχω ονειρευτεί»
Εχεις δημιουργήσει ένα κοινό στα social media, το οποίο σε ακολουθεί πιστά. Αυτό σε έχει βοηθήσει; Το “καλό” Instagram είναι κάτι χρήσιμο στον πρωταθλητισμό του σήμερα και, αν ναι, είναι αυτό αρκετό για να σε ζήσει;
«Έχω εταιρείες που με στηρίζουν (Adidas, Garmin, Nespresso, Sixt, Herbalife και τον σύλλογό μου τον Παναθηναϊκό) και χωρίς αυτούς δεν θα τα είχα καταφέρει γιατί δεν θα μπορούσα να με ζουν οι γονείς μου, στα 27 μου. Αν δεν είχα αυτούς τους χορηγούς να με πιστέψουν και να στηρίξουν το όνειρό μου, δεν θα μπορούσα να συνεχίσω. Σίγουρα με έχει βοηθήσει το Instagram, είμαι κοινωνική και το έχω σε αυτό το κομμάτι και βγαίνουν κάποια έξτρα χρήματα αλλά δεν είναι αυτό το "ουάου" που νομίζουν όλοι.
Το Instagram μου έχει ακόλουθους και είναι καλό, το έχω χτίσει με τις επιτυχίες μου όμως άρα δεν είναι influencing αυτό. Ουσιαστικά είναι συνδυασμός των πραγμάτων. Μου έχουν πει πως είμαι influencer και δεν μου αρέσει, όχι γιατί είναι κακό αλλά γιατί είναι ένα επάγγελμα πια που δίνει και πολύ καλά χρήματα, απλά θα προτιμούσα να μην τα μπερδεύουμε.
Εκτός από αθλήτρια, είμαι και γυναίκα και μου αρέσει να ανεβάζω φωτογραφίες μου ας πούμε. Υπάρχει προκατάληψη και σε αυτό γενικά, αν βάφεσαι ή αν φοράς ωραία ρούχα ή αν βάφεις τα νύχια σου κάπως σημαίνει πως δεν είσαι καλή αθλήτρια;
Άλλες φορές μπορεί να μην έχεις το κουράγιο ή τον χρόνο να βαφτείς. Δεν ξέρω αν υπάρχει και αυτό στο εξωτερικό, εδώ στην Ελλάδα σίγουρα πάει κάτι λάθος».
Το σκέφτεσαι το “μετά” τον πρωταθλητισμό;
«Δεν έχω πει ποτέ ότι είμαι ΟΚ με το να βγαίνω απλώς πρώτη στην Ελλάδα. Δεν είμαι αυτή η αθλήτρια, αυτό που λέμε «να είμαστε πρώτοι στο χωριό». Δεν το κατακρίνω, γιατί είναι σπουδαίο να είσαι πρώτος στην Ελλάδα απλά θεωρώ πως δεν με αντιπροσωπεύει. Πιστεύω πως δεν έχω δώσει ούτε το 50% αυτού που μπορώ να δώσω στον αθλητισμό και γι’ αυτό δεν μπορώ να πάρω την απόφαση να σταματήσω, γιατί έχω φτάσει αρκετές φορές σε αυτό το μονοπάτι. Αν είχα πιάσει ταβάνι και είχα κάνει όσα μπορώ, θα το σκεφτόμουν αλλιώς ίσως. Φέτος δίνω μία ακόμη ευκαιρία να προσπαθήσω ξανά για αυτό που έχω ονειρευτεί.
Έχω το χρονικό περιθώριο, δεν ξέρω αν έχω το κουράγιο να συνεχίσω τόσο. Αν έκανα την προπόνηση που θα ήθελα, να κάνω προετοιμασία με γκρουπ, να πηγαίνω έξω κτλ τότε θα ήταν αλλιώς. Για τα αγωνίσματα που κάνω, είμαι μικρή. Έχουμε μέλλον. Αλλά με έχει κουράσει αυτή η μιζέρια που υπάρχει στον στίβο. Είναι άσχημο που το λέω αλλά πραγματικά με έχει κουράσει να παλεύω μόνη μου. Και σκέφτομαι το μέλλον μου, τι θα κάνω μετά από αυτό. Γιατί μεγαλώνω, θα ήθελα αργότερα να κάνω οικογένεια, ένα παιδί και ξέρεις αυτά περνάνε όλα από το μυαλό μου, να εξασφαλίσω την επαγγελματική μου αποκατάσταση.
Το κάνεις γιατί το αγαπάς, γιατί πιστεύεις στον εαυτό σου αλλά όσο περνάνε τα χρόνια και μεγαλώνεις και δεν έχεις τον ενθουσιασμό που έχεις μικρός, κάποια στιγμή λες "Ώπα, που πάω; Τι θα κάνω αύριο, μεθαύριο;". Έχουν μπει και σε μένα αυτές οι σκέψεις φυσικά.
Το ιδανικό σενάριο θα ήταν πραγματικά να πραγματοποιήσω τους στόχους μου, που είναι να βρεθώ στους Ολυμπιακούς Αγώνες, και μετά να αφοσιωθώ στο κομμάτι της αθλητικής δημοσιογραφίας. Θέλω να επενδύσω σε αυτό το κομμάτι που ουσιαστικά θα είμαι πάλι στον ίδιο χώρο, απλώς σε άλλο πόστο. Είναι κάτι που μου αρέσει πάρα πολύ. Θα είμαι πάλι μέσα στον αθλητισμό, τον οποίο τον αγαπώ πολύ και θα ήθελα να δώσω και το 100%, γιατί αυτή τη στιγμή δεν μπορώ να αφοσιωθώ σε αυτό το κομμάτι. Προσπάθησα να τα συνδυάσω και τα δύο αλλά είναι πραγματικά πάρα πολύ δύσκολο. Δηλαδή κάτι δεν θα κάνεις καλά, ή δε θα κάνω καλά τον αθλητισμό ή δεν θα κάνω καλά το κομμάτι της δημοσιογραφίας ή θα γίνουν και τα δύο μέτρια. Οπότε τελείωσα τώρα τη σχολή μου, θα πάρω και το πτυχίο μου, έκανα και την πρακτική μου… έχουν μπει τα λιθαράκια.
Θα αφοσιωθώ στον πρωταθλητισμό για όσο αυτό διαρκέσει, δεν ξέρω μέχρι που θα πάει γιατί εγώ σκέφτομαι το φέτος και πηγαίνω step by step. Οπότε και φέτος, αθλήτρια. Πέρασα από ένα δύσκολο στάδιο αναζητώντας τί θα κάνω. Ήμουν πάρα πολύ μπερδεμένη γιατί προσπαθούσα να επανέλθω από τον τραυματισμό, ταυτόχρονα έκανα θεραπείες, προπόνηση, πρακτική και ήταν πραγματικά πολύ δύσκολο. Ήμουν παντού και πουθενά. Είχα χάσει το στόχο μου γιατί έκανα πάρα πολλά πράγματα μαζί, οπότε δεν ήμουν συγκεντρωμένη σε κάτι και τώρα νομίζω τα έχω βάλει σε μια τάξη. Και φέτος θα είμαι η Αναστασία αθλήτρια. Και από την επόμενη χρονιά επαναπροσδιορίζομαι».
Πως τη βλέπεις τη δημοσιογραφία;
«Σίγουρα θέλει εμπειρία και θέλει βάσεις, διάβασμα, πολλά αλλά χτίζεται αυτό σιγά σιγά και έχει σημασία το ότι δεν θα ξεκινήσω από το μηδέν. Έχω μια βάση. Έχω περάσει αυτό το σοκ της αρχής, που βγαίνεις από το comfort zone σου και λες “Τι κάνω εγώ εδώ;”, το πέρασα αυτό το πράγμα και μου φάνηκε πολύ, πολύ δύσκολο, πολύ περίεργο, πολύ διαφορετικό. Όταν πήγα στο αεροδρόμιο να περιμένω την Εθνική ομάδα, μετά το Παγκόσμιο, έλεγα "Τι κάνω εγώ εδώ; Εγώ είμαι κανονικά από την άλλη μεριά". Αλλά τελικά πήγε πολύ καλά».
Η πτώση στο Πανελλήνιο του 2022 που της στοίχισε το Ευρωπαϊκό
Πέρα από τις διακρίσεις σου, πολύ έντονα θυμόμαστε και εκείνη την κακή πτώση που είχες στο Πανελλήνιο πρωτάθλημα του 2022 που τελικά σου στέρησε και τη συμμετοχή στο Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα. Τι θυμάσαι από εκείνη τη μέρα;
«Είναι από τις χειρότερες μου στιγμές. Βρισκόμουν σε σοκ και γι’ αυτό δεν κουνιόμουν γιατί δεν μπορούσα να συνειδητοποιήσω τί συνέβη. Εκείνη τη χρονιά ετοιμαζόμουν για το Ευρωπαϊκό, στο Μόναχο και τότε άλλαξαν τα όρια και έβαλαν το ranking. Σκέψου το όριο για να πας Ευρωπαϊκό ήταν 15:50 και το έκαναν 15:25. Εγώ εκείνη τη χρονιά έτρεξα 15:50 και μετά λέω θα μαζέψω βαθμούς για να πάω με το ranking στο Ευρωπαϊκό και θα κατέβαινα στο Πανελλήνιο στο 5άρι γιατί δίνει αρκετούς βαθμούς. Τότε οι γύρω μου, με πίεσαν να κάνω και τα δύο αγωνίσματα και 1500μ και 5000μ. Εγώ επειδή είχα κάνει ήδη πολλούς αγώνες, ήταν και το Βαλκανικό, ήταν και το 15:50, είχα κουραστεί και τους έλεγα ας μην κάνω δύο αγωνίσματα αφού δεν μου λείπουν τα μετάλλια. Ελεγα να κάνω μόνο τα 5.000μ, στο οποίο έπρεπε να κάνω και μια καλή επίδοση για να πάρω βαθμούς για να συνεχίσω να κυνηγάω τον στόχο μου που ήταν το Ευρωπαϊκό. Μετά από αρκετή συζήτηση, είπα ότι θα το τρέξω τελικά και το 1500άρι αλλά θα το πάω χαλαρά και θα κάνω μία αλλαγή στο τέλος, να κερδίσω ίσα ίσα, για να μου φανεί σαν προπόνηση και να είμαι εντάξει την άλλη μέρα. Το παράκανα, όμως, και έκατσα πολύ πίσω με αποτέλεσμα να πρέπει να κάνω μία μεγάλη αλλαγή και επειδή είχα μείνει πολύ πίσω, πήγα το 200άρι νομίζω στα 28”. Φτάνω στην τελική ευθεία και ενώ ήμουν μπροστά της και την είχα περάσει, πανικοβλήθηκα επειδή έκανα λάθος και έπρεπε να έχω φύγει μπροστά νωρίτερα, από τη βιασύνη μου έριξα το στήθος μπροστά για να τερματίσω και με την ταχύτητα που ερχόμουν έχασα την ισορροπία μου και έπεσα κάτω. Σύρθηκα κανονικά στο ταρτάν.
Έφτασα στον τερματισμό, πέρασα το χέρι μου, πέρασε το κεφάλι μου αλλά δεν πέρασε ο ώμος μου και έτσι δεν νίκησα. Νομίζω ότι αν νικούσα θα ήταν κάπως καλύτερα τα πράγματα, θα έλεγα ότι “σκοτώθηκα” αλλά τουλάχιστον πήρα τη νίκη. Τώρα και χτύπησα και δεν τερμάτισα και μου διέλυσε την ψυχολογία μου. Διαλύθηκε η άλλη μέρα που ήταν για την πρόκριση, έχασα και τις δύο μέρες και έφυγα και με ένα ραγισμένο πλευρό, είχα πάθει θλάση και μικρό ράγισμα στο πλευρό. Υπέφερα, δεν μπορούσα να γελάσω, δεν μπορούσα να φτερνιστώ, δεν μπορούσα να σηκωθώ από το κρεβάτι, έτρεχα στους γιατρούς για εξετάσεις να δω τί έχω, ήμουν με ένα συρτάρι παυσίπονα και σε έξι μέρες είχα Μεσογειακούς αγώνες. Είπα να μη χάσω αυτή την εμπειρία γιατί δεν είχα ξαναπάει αλλά ήθελα να το ζήσω και αν κατάφερνα να αγωνιστώ, θα είχε καλώς. Μέχρι και το πρωί του αγώνα έλεγα ότι δεν θα αγωνιστώ, πονούσα πάρα πολύ, δεν μπορούσα να κάνω προπόνηση μέχρι που πήγα στο γιατρό της Εθνικής και μου έλεγε ότι όποιος δεν έχει χτυπήσει στα πλευρά δεν ξέρει τί σημαίνει πόνος. Μου έκανε κάποιες παυσίπονες ενέσεις γιατί πραγματικά τα χάπια δεν έκαναν δουλειά και είπα ότι θα μπω μέσα στον αγώνα, θα παλέψω και ότι είναι να γίνει ας γίνει. Και τερμάτισα πέμπτη…».
Η viral φωτογραφία με τον Γιουσέιν Μπολτ
Πες μας και για εκείνη τη διάσημη φωτογραφία με τον Γιουσέιν Μπολτ…
«Αυτό έγινε στην Αυστραλία. Εγώ όταν πήγα Αυστραλία έγινε ένας αγώνας που τον έκανε Γιουσέιν Μπολτ μαζί με την ομοσπονδία της Αυστραλίας. Δεν έχει ξαναγίνει αυτό το πράγμα, έγινε για πρώτη φορά και νομίζω δεν θα ξαναγίνει. Και ο Μπολτ με έχει στην ομάδα του ως αθλήτρια. Εντάξει... ήταν ακραίο.
Σκέψου ότι έτρεχα και μου φώναζε "Πάμε Αναστασία". Μεγάλη εμπειρία και γενικά ήταν πολύ κουλ, πολύ κοινωνικός και έτσι πρέπει να είναι ένας τέτοιος αθλητής. Και ο Ασάφα Πάουελ ήταν εκεί τότε».
Ακολούθησε το GWomen στο instagram
Στείλε μας νέα, ιδέες, προτάσεις, απορίες για τον γυναικείο αθλητισμό στο [email protected]