Από τη στιγμή που μας συστήθηκαν, θέλησαν να κάνουν ξεκάθαρο πως το παιχνίδι είναι παιχνίδι και πως η κόντρα και η αντιπαλότητα εξαφανίζεται όταν βγαίνουν από τα παρκέ. Αυτός άλλωστε ήταν και ο λόγος που μία παίκτρια στην ομάδα μπάσκετ του Ολυμπιακού και μία παίκτρια στην ομάδα μπάσκετ του Παναθηναϊκού “δουλεύουν” μαζί για να κάνουν ένα κοινό καλό, να βοηθήσουν, να περιορίσουν την οπαδική βία και να δώσουν στους φιλάθλους την ατμόσφαιρα που επιζητούν μαζί με την ασφάλεια που χρειάζονται.
«Είμαι η Ιωάννα Δίελα, παίζω στην ομάδα μπάσκετ του Ολυμπιακού και πριν τρία χρόνια έπαιζα στην ομάδα του Παναθηναικού» λέει η «ερυθρόλευκη» και έπειτα παίρνει τον λόγο η «πράσινη»: «Είμαι η Διονυσία Αλεξανδρή, παίζω στην ομάδα του Παναθηναϊκού και πριν δύο χρόνια έπαιζα στην ομάδα του Ολυμπιακού».
Η γνωριμία και φιλία τους ξεκίνησε μέσα στα γήπεδα και συνεχίστηκε σε μεγαλύτερα γήπεδα, δωμάτια ξενοδοχείων σε αποστολές με την Εθνική ομάδα αλλά και έξω από τα γήπεδα: «Γνωριζόμαστε πολλά χρόνια. Η πρώτη μας επαφή με την Διονυσία ήταν όταν ήμασταν 15 χρονών, βρεθήκαμε στην ίδια ομάδα, στην ομάδα των Λιοσίων. Και από ‘κει και πέρα ξεκίνησε η ιστορία μας», λέει η Δίελα και η Αλεξανδρή συμπληρώνει: «Βρεθήκαμε συμπαίκτριες στον Ολυμπιακό και στην Εθνική ομάδα. Ήμασταν και στο ίδιο δωμάτιο, παντού μαζί».
Photo credits: Τζίνα Σκανδάμη
Ωστόσο, η μεταξύ τους σχέση έρχεται σε αντίθεση με την πραγματικότητα στο μπάσκετ αλλά και τον αθλητισμό γενικότερα. Οι δύο παίκτριες συναντιούνται στα παρκέ ως «αιώνιες» αντίπαλες αφού οι σύλλογοί τους είναι από τους καλύτερους στην Ελλάδα και διεκδικούν πάντα τις ίδιες κορυφές. Οι αγώνες τους έχουν ένταση, αγωνία, θυμό, ενθουσιασμό και όλα τα χαρακτηριστικά των μεγάλων ντέρμπι με τους φιλάθλους αλλά και τις παίκτριες να ευχαριστιούνται δράση. Ωστόσο, ένα τέτοιο ντέρμπι μπορεί να εξελιχθεί πολύ γρήγορα σε ένα επικίνδυνο περιβάλλον αφού οι οπαδοί, οι φανατισμένοι θεατές, αρέσκονται στο να χαλάνε πολλές φορές την ατμόσφαιρα και ακόμη και να επιτίθενται στις παίκτριες και τις οικογένειές τους. Δυστυχώς, αν ρωτήσει κανείς τις Δίελα και Αλεξανδρή, θα πουν πως αυτά είναι «συνηθισμένα» περιστατικά και πως το να δεχθούν υβριστικά σχόλια είτε από κοντά είτε μέσα από τα social media είναι κάτι που συμβαίνει αρκετά συχνά και που πλέον δεν τις αγγίζει αλλά έχουν μάθει να το αντιμετωπίζουν και να το ξεπερνούν.
Με αφορμή την ημερίδα «Η Παιδεία και ο Αθλητισμός ως αντίδοτο στη βία», που διεξήχθη με επιτυχία στον Πειραιά, οι δύο μπακετμπολίστριες -που συμμετείχαν στην ημερίδα- μίλησαν στο GWomen για τις δικές τους εμπειρίες και μοιράστηκαν τις σκέψεις τους σχετικά με το φαινόμενο της οπαδικής βίας.
Υπάρχει κάποιο περιστατικό από αγώνες, που να σας έχει μείνει ανεξίτηλο στη μνήμη;
Η Διέλα απαντά: «Ήξερα από όταν άλλαξα ομάδα ότι δεν θα ήταν τόσο εύκολη η μετάβασή μου από τη μια ομάδα στην άλλη, άρα ήξερα και τι θα με περίμενε από την παλιά μου ομάδα, συγκεκριμένα τον Παναθηναϊκό. Άρα αυτό που μπορώ να σου πω είναι την ιστορία που βίωσα όταν πήγα στο γήπεδο του Παναθηναϊκού ενώ ήμουν παίκτρια του Ολυμπιακού.
Οι οπαδοί είχαν δημιουργήσει ένα… τραγουδάκι για μένα με το όνομά μου και το τραγουδούσαν στην εξέδρα. Το καλύτερο ήταν ότι βγαίνω αλλαγή κάποια στιγμή και μου λένε “Μπράβο, σου σήκωσαν πανό. Ποια είσαι;” Λέω «Τι πανό;», κοιτάζω τους τους θεατές και προσπαθώ να βρω ένα πανάκι. Τελειώνοντας το παιχνίδι πιάνω το κινητό μου και βλέπω μηνύματα και μια φωτογραφία από το πανό, που δεν ήταν τελικά πανάκι. Είχε πανό που έγραφαν: «Πο@@@@α Ιωάννα, υπέγραψες στον γαύρο... πα@@@@@α θα σε πάρουμε όλοι μες στον Τάφο».
Πολλά τα συναισθήματα μου, πολλές σκέψεις. Αλλά νιώθω ότι ήμουν έτοιμη. Δηλαδή δεν το είδα και έπεσα ή κλείστηκα στον εαυτό μου αλλά το αντιμετώπισα. Βέβαια αυτό δεν ήταν καθόλου ωραία εικόνα γιατί σχολιάστηκε και από την οικογένειά μου και από τους φίλους μου. Συγκεκριμένα, επειδή δούλευα και σε σχολείο μου το σχολίασαν και στο σχολείο και έπρεπε να εξηγήσω όσα συνέβησαν».
Η Αλεξανδρή παίρνει τον λόγο: «Τι να πω μετά από αυτό; Η μετάβαση με μία μεγάλη ομάδα σε άλλη δεν είναι καθόλου εύκολη, όπως είπε και η Ιωάννα. Προσωπικά πανό δεν μου έχουν ανεβάσει αλλά, εντάξει, σίγουρα όταν διαδόθηκε ότι θα αλλάξω ομάδα έλαβα κάποια απειλητικά μηνύματα. Βρισιές για μένα και την οικογένειά μου τα οποία θεωρώ συνηθισμένα στο γήπεδο. Δηλαδή συνέχεια μπορούν να μας βρίσουν.
Γενικά υπάρχει μια μερίδα ανθρώπων που βρίζουν, που φωνάζουν, που λένε διάφορα για εμάς αλλά δεν θεωρώ ότι είναι έτσι όλοι οι φίλαθλοι. Ή μάλλον ας χωρίσουμε τους φιλάθλους από τους οπαδούς. Θεωρώ ότι οι φίλαθλοι είναι περισσότεροι από τους οπαδούς και δυστυχώς υπάρχουν κάποιοι, που θα τους πω ανεγκέφαλους, που χαλάνε την Κυριακή του αγώνα, την Κυριακή που θα έρθει κάποιος με το παιδί του να δει μπάσκετ γυναικών.
Ουσιαστικά αυτό δείχνει ότι δεν σέβονται ούτε κάποιον οικογενειάρχη που έχει έρθει με το παιδί του να δει τον αγώνα, αλλά ούτε εμάς ως αθλήτριες. Δεν σέβονται τον αγώνα που έχουμε κάνει για να δουν αυτό το θέαμα. Πιστεύω ότι αυτοί που έρχονται μπορεί να μην ξέρουν καν τα ονόματά μας, έρχονται απλά γιατί είναι θυμωμένοι και για να ξεσπάσουν».
Πως είναι ένας αγώνας μεταξύ των δύο ομάδων στην πραγματικότητα;
«Γενικά ως αθλήτριες δεν μπαίνουμε σε αυτό το κομμάτι του οπαδισμού. Μεταξύ μας έχουμε πολύ καλές σχέσεις γιατί βρισκόμαστε και στην Εθνική. Έχουμε παίξει και αντίπαλες στο παρελθόν αλλά δεν λέμε πως όταν έρθει το ντέρμπι θα πάμε να σκοτώσουμε η μία την άλλη. Όλα γίνονται στο πλαίσιο του αγώνα. Και οι δύο ομάδες έχουν το κίνητρο της νίκης, άρα παλεύουν να κατακτήσουν το στόχο που έχουν» εξηγεί η Δίελα και η Αλεξανδρή συνεχίζει: «Είμαι πολύ ανταγωνιστικός άνθρωπος. Εννοείται ότι θέλω να μπω στο γήπεδο και θέλω να κερδίσω. Όποιος κι αν είναι απάνεντι θα θέλω να κερδίσω αλλά δεν έχει να κάνει με Παναθηναϊκό ή Ολυμπιακό. Και με την Άνω Ραχούλα να παίζω θα ήθελα να κερδίσω. Δεν έχει σημασία που είναι Ολυμπιακός, Παναθηναϊκός και στο τέλος τέλος είναι η Εθνική ομάδα στη μέση και δεν γίνεται να παίζουμε μεταξύ μας, να βριστούμε και την άλλη μέρα να είμαστε ίδιο δωμάτιο. Μας ενώνει μια άλλη ομάδα, η Εθνική ομάδα».
Τι πιστεύετε πως πρέπει να γίνει για να βελτιωθεί η κατάσταση;
«Θεωρώ πως ως αθλήτριες που παίζουμε κιόλας σε δύο δυνατές ομάδες έχουμε κάποια ευθύνη για τους οπαδούς. Δηλαδή μπορούμε με τον τρόπο μας και να τους κατευνάζουμε και να τους σιγοντάρουμε όταν είναι ή να τους κοντράρουμε όταν βρίζουν ή οτιδήποτε τέτοιο. Νομίζω ότι κάποια μικρή ευθύνη την έχουμε. Από εκεί και πέρα θεωρώ ότι το θέμα είναι ο πολιτισμός μας και η παιδεία μας», σχολιάζει η Δίελα και η Αλεξανδρή συνεχίζει, επισημαίνοντας: «Η οπαδική βία είναι ένα κοινωνικό φαινόμενο για το οποίο ευθύνη έχουμε όλοι, κι εμείς από την πλευρά των αθλητών πρέπει να προσέχουμε τί δείχνουμε προς τα έξω. Έπειτα η ίδια η κοινωνία μας, όσον αφορά την εκπαίδευση, είναι ένα βασικό κομμάτι που πρέπει να προσέχουμε. Πρέπει στα σχολεία να διδάσκονται περισσότερο κάποια πράγματα, να ευαισθητοποιηθούν τα παιδιά. Και στην ημερίδα που έγινε στον Πειραιά, με τίτλο “Η Παιδεία και ο Αθλητισμός ως αντίδοτο στην οπαδική βία”, ο βασικά στόχος μας ήταν να βάλουμε κι εμείς ένα λιθαράκι για να χτίσουμε αυτό ουσιαστικά που θέλουμε. Να περιορίσουμε την κατάσταση που έχουμε, που έχει ξεφύγει».