Υπάρχει λόγος που ορισμένα κλισέ έχουν γίνει κλισέ. Σαν αυτά τα αστεία, για παράδειγμα, που κάνουμε στις μαμάδες μας, όταν εκείνες θα καλέσουν στο κινητό δύο, τρεις, πέντε, δέκα φορά αν δεν απαντήσουμε στην πρώτη κλήση, κι εμείς έπειτα θα κάνουμε πλάκα με τις απανωτές κλήσεις. Θα πούμε ότι αυτή η ανησυχία είναι… χούι της (ελληνίδας) μάνας και θα γελάσουμε. Αυτή η ανησυχία όμως είναι πραγματική, γεννιέται μαζί με το παιδί και δεν φεύγει ποτέ. Υπάρχει από τη στιγμή που το παιδί θα πάρει το ποδήλατο με την παρέα του και θα βγει βόλτα, μέχρι όταν θα πηδάει σε μάντρες για να κάνει παρκούρ ως και τη στιγμή που θα αγωνίζεται στις μεγαλύτερες σκηνές του κόσμου διεκδικώντας μία τεράστια διάκριση, ένα ακόμα χρυσό μετάλλιο.
Η Ιωάννα Παπαδημητρίου έχει πια χαλαρώσει. Χρειάστηκαν χρόνια και αρκετοί αγώνες για να φτάσει στη στιγμή που θα πει πως «Έχω χαλαρώσει πια, γιατί νομίζω πως έχει χαλαρώσει και ο Μίλτος πλέον». Η μητέρα του χρυσού παιδιού του στίβου, του Μίλτου Τεντόγλου, έχει περάσει καρδιοχτύπια και καρδιοχτύπια μέχρι να φτάσει στη στιγμή που θα μπορεί να απολαύσει λίγο πιο ήρεμη έναν αγώνα του γιου της. Κάθε καρδιοχτύπι που έχει ζήσει, όμως, το θυμάται σαν να ήταν χθες.
Τότε που ο Βαγγέλης Παπανίκος, ο πρώτος προπονητής του γιου της, την πήρε τηλέφωνο να της πει πως «Ούτε σήμερα ήρθε ο Μίλτος στο στάδιο, κάτι πρέπει να κάνουμε για να γυρίσει». Τότε, που από τις κερκίδες στο στάδιο της Καλαμάτας παρακολουθούσε το παιδί της να καταρρίπτει το ένα ρεκόρ μετά το άλλο και να γίνεται ο πρώτος άνθρωπος που γνωρίζει η ίδια που θα βρεθεί σε Ολυμπιακούς Αγώνες, τα κλάματά της εκείνο το βράδυ όταν συνειδητοποιούσε πόσο σπουδαία στιγμή της είχε χαρίσει ο Μίλτος. Τότε, που ο ίδιος πήρε το πρώτο του μεγάλο μετάλλιο το 2018 και έπειτα τρία χρόνια αργότερα που διεκδικούσε ένα μετάλλιο στους Ολυμπιακούς του Τόκιο και η ίδια ήξερε μέσα της πως από την Ιαπωνία θα φύγει με το χρυσό, όσο παρανοϊκή κι αν ήταν εκείνη η νύχτα για εκείνη. Τότε, που τον συναντούσε και τον έλεγε «αστέρι της», γιατί έτσι είναι τα παιδιά για τις μαμάδες τους- τα πιο φωτεινά αστέρια στον ουρανό τους.
Η Ιωάννα Παπαδημητρίου “αναγκάστηκε” να μάθει στίβο και συγκεκριμένα μήκος. Πλέον, κάνει τα αδύνατα δυνατά για να βρίσκεται σε όσους περισσότερους αγώνες του γιού της μπορεί και να τον εμψυχώνει πάντα από τις κερκίδες, όσο κρατάει τη δική της, πολύ συγκεκριμένη ελληνική σημαία για την περίπτωση που εκείνος θα πανηγυρίσει ακόμα ένα μετάλλιο. Μαζί με την κόρη της, Κατερίνα, σε διπλανά καθίσματα παρακολουθούν με αγωνία τους αγώνες και πανηγυρίζουν σε κάθε άλμα, καλό ή κακό, μικρό ή μεγάλο, γιατί τα νούμερα έχουν μικρή σημασία όταν μπαίνουν μπροστά τέτοιοι δεσμοί.
Για τη Γιορτή της Μητέρας, η μητέρα του χρυσού Ολυμπιονίκη μίλησε στο GWomen για το παιδί του αθλητισμού που έχει αγκαλιάσει όλη η Ελλάδα αλλά και για το δικό της παιδί, τον Μίλτο, την αδυναμία της, που της λείπει γιατί έχει φύγει από το σπίτι χρόνια και που μαζί του έχει ζήσει πράγματα που κάθε απλός άνθρωπος ίσως να μην έχει μπορέσει να ονειρευτεί ποτέ.
«Είναι ευχάριστο (σ.σ. να είσαι μητέρα του κορυφαίου μηκίστα της χώρας). Στα Γρεβενά που όλοι με ξέρουν, με σταματάνε στο δρόμο, μου δίνουν συνέχεια συγχαρητήρια. Είναι ωραία, όμορφο κομμάτι αυτό!
Σιγά σιγά καταλαβαίνουν όλοι, μαζί και εγώ, περισσότερα γι’ αυτά που έχει καταφέρει ο Μίλτος και τι ακριβώς σημαίνουν αυτά. Μας είναι πιο ξεκάθαρο δηλαδή τώρα το πόσο καλός αθλητής είναι, ότι είναι σπουδαία αυτά που έχει καταφέρει. Βέβαια αυτοί που ξέρουν από στίβο, από τα Γρεβενά ακόμη όταν ήταν στα πρώτα του βήματα, υπήρχαν εκείνοι που καταλάβαιναν ότι κάποια μέρα θα φτάσει ψηλά. Και τον υποστήριζαν και πάντα ρωτούσαν και μου έλεγαν από τότε συγχαρητήρια κάποιοι. Τώρα, απλά, λένε όλοι», εξηγεί λίγο πριν τη ρωτήσουμε για τότε που ο 15χρόνος Τεντόγλου είχε αφήσει για λίγο το στάδιο:
«Έναν χειμώνα είχε πάει στη Γερμανία, στον μπαμπά του, γύρισε, αρρώστησε, είχε κρύο στα Γρεβενά και δεν πήγαινε. Πέρασαν δύο-τρεις μήνες, περίπου, που δεν πάτησε πόδι στο στάδιο.
Εγώ δεν είχα αντιληφθεί πάρα πολλά πράγματα τότε γιατί δεν ήμουν σχετική. Δεν μπορούσα να φανταστώ δηλαδή πού θα καταλήξει αλλά ο Βαγγέλης Παπανίκος, ο πρώτος του προπονητής, με έπαιρνε τηλέφωνο και μου έλεγε: «Ιωάννα δεν ήρθα και σήμερα. Ιωάννα κάτι πρέπει να κάνουμε για να γυρίσει», και προσπαθούσαμε. Προσπαθούσε ο Βαγγέλης πάρα πολύ για να επιστρέψει. Βέβαια, ο Μίλτος δεν είχε σταματήσει οριστικά, απλά λόγω των συνθηκών και του κρύου δεν πιέζονταν να πάει. Πήγε τελικά, μετά πήγε στα διασυλλογικά με μεγάλες επιτυχίες... Και γι’ αυτό και ο Βαγγέλης τον πίεζε, ένα για τις δυνατότητές του και άλλο για να είναι πιο υγιής, πιο σωστά προπονημένος, να μην έχει τραυματισμούς κλπ.
Η μέριμνα μου εμένα ήταν να συνεχίσει τον αθλητισμό γιατί μου αρέσει ως δραστηριότητα. Το βρίσκω πάρα πολύ ωραίο να ασχολείται κάποιος πρώτον για λόγους υγείας και δεύτερον για όλα αυτά τα οφέλη που προσφέρει ο αθλητισμός. Συναναστρέφεστε με συνομήλικους, υπάρχει μια ομάδα, πηγαίνουν ταξίδια, δοκιμάζεις τον εαυτό σου στην ήττα, και όχι μόνο στη νίκη, που το θεωρώ πολύ σημαντικό, σε βοηθάει να βάζεις στόχους, να πηγαίνεις λίγο παραπέρα. Δηλαδή είναι όλο αυτό το κομμάτι πάρα πολύ υγιές. Ακόμη κι αν δεν υπήρχαν οι προοπτικές να πάει πάρα πολύ καλά, εγώ θα τον ωθούσα να συνεχίσει. Απλά ακούγα ότι υπάρχουν και εξαιρετικές δυνατότητες, οπότε ένας λόγος παραπάνω. Πάντα, όμως, στον βαθμό που το ήθελε δεν θα τον πιέζαμε αν δεν το ήθελε γιατί έτσι κι αλλιώς δεν πιέζεται, αλλά θέλω να πω, δεν θα τον πίεζα να συνεχίσει».
Οι πρώτες μεγάλες επιδόσεις, που έγιναν σημεία αναφοράς στην πορεία του Τεντόγλου, αποτελούν και έντονες αναμνήσεις για την ίδια αφού θυμάται αρκετά καθαρά εκείνη τη μέρα του 2016, όταν ο άλτης του μήκους είχε πιάσει το όριο για τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Ρίο:
«Ήταν συγκλονιστικό, πάρα πολύ ωραίο. Με ένταση συναισθηματική, με φωνές, με τσιρίδες. Εγώ είμαι και εκδηλωτική σε αυτά… Όταν δε έπιασε το όριο για τους Ολυμπιακούς, που έκανε πάνω από τα 8μ πρώτη φορά, έκανε 8.19μ δηλαδή δεν πήδηξε απλά πάνω από 8μ αλλά πολύ πάνω από τα 8 μέτρα, και έπιασε και όριο για Ολυμπιακούς ήταν μια στιγμή συγκλονιστική με πολλή χαρά, πολλή ένταση, πολύ καρδιοχτύπι και μετά πολύ κλάμα από τη συγκίνηση.
Ήμουν παρούσα στην Καλαμάτα στον αγώνα που έπιασε το όριο. Είχε γίνει χαμός στο γήπεδο, είχαν πέσει δημοσιογράφοι πάνω, βγήκαμε φωτογραφίες, ήταν πάρα πολύ ωραία. Μετά, το βράδυ στο ξενοδοχείο, με έπαιρναν τηλέφωνα από παντού κι εγώ προσπαθούσα να καταλάβω, να συνειδητοποιήσω τί έκανε. Έτσι, όσο το σκεφτόμουν μου φαινόταν τόσο πιο ωραίο και πιο μεγάλο και σπουδαίο. Και μετά με πιάσανε πάρα πολύ έντονα τα κλάματα γιατί χαιρόμουν διπλά που τα κατάφερε, που όχι μόνο ήταν καλός, ήταν πάρα πολύ καλός τελικά.
Δεν μπορούσε να πάει τόσο μακριά το μυαλό μου, αλλά ήταν όνειρο κι αυτό. Το να πάει σε Ολυμπιακούς Αγώνες, που βλέπαμε πάντα στην τηλεόραση και που ποτέ δεν είχα γνωρίσει από κοντά κάποιον αθλητή που έχει πάει ποτέ σε Ολυμπιακούς, μου φαινόταν συγκλονιστικό. Φυσικά, δεν είχε προετοιμαστεί για να πάει στους Ολυμπιακούς αλλά και πάλι τότε λέγαμε «Λες, να…», λέει γελώντας, όσο θυμάται τις μακρινές μεν, έντονες δε αναμνήσεις που έχουν συνθέσει τη χρυσή πορεία του κορυφαίου αυτή τη στιγμή μηκίστα στον κόσμο.
Έπειτα, ο ίδιος έκανε ένα ακόμη άλμα, αυτή τη φορά εκτός σταδίου, και έτσι άφησε το σπίτι του στα Γρεβενά για να μετακομίσει στην Αθήνα και να προπονηθεί με τον κορυφαίο Γιώργο Πομάσκι. Η Ιωάννα Παπαδημητρίου θυμάται την αγωνία του τότε αλλά και το συναίσθημα του «κενού», αφού το ζιζάνιο που χοροπηδούσε στις σκάλες για να τις ανέβει, δεν έμενε πια εκεί: «Όταν τον γνώρισα τον Πομάσκι με εντυπωσίασε πολύ θετικά. Μου άρεσε που ήταν πάρα πολύ έξυπνος, που μπορούσες να συνεννοηθείς εύκολα και καταλάβαινε και τις αγωνίες τις δικές μου και που είχε έτσι μια συγκεκριμένη αντίληψη για το πώς χτίζεται η επιτυχία, πολύ συγκεκριμένη και πολύ ξεκάθαρη. Με πολύ μεγάλη πρόθεση δήλωνε ότι θέλουμε να πετύχουμε, ήταν ξεκάθαρο. Δεν προσπαθούμε, θέλουμε και μπορούμε, ένα τέτοιο πράγμα έλαβα και από την αρχή που αυτό σήμαινε και ότι θα το προσπαθούσε και πιθανόν ότι έβλεπε, ότι θα μπορούσε κάλλιστα να το κάνει και όλο αυτό ο Μίλτος.
Εντάξει, εμένα μου έλειπε όταν έφυγε από πάνω. Ανησυχούσα για το πώς θα προσαρμοστεί αλλά πάρα πολύ καλά τα πήγε. Ήταν ένα σχολείο κι αυτό για τον Μίλτο, όλη η εμπειρία και η καινούρια αρχή στην Αθήνα από τα Γρεβενά, άγνωστος ήρθε εδώ, δεν είχε παρέες. συνομηλίκους δεν είχε αυτό που χρειάζεται ένα παιδί της ηλικίας. Βούτηξε στα βαθιά με πολύ μεγάλη επιτυχία.
Nομίζω ήταν πολύ θετικό το ότι ήρθε εδώ και είχε αθλητές φτασμένους, καλούς, που ήταν αυτό που χρειαζόταν για να έχει ένα επιπλέον κίνητρο και να σκεφτεί με το μυαλό του μια προοπτική επιπλέον, που στα Γρεβενά εκ των πραγμάτων μπορεί να μην την είχε. Του έδωσε ενδιαφέρον η συναναστροφή με νέους, αναγνωρισμένους και καλύτερους από αυτόν αθλητές».
Και λίγο-λίγο, οι επιτυχίες άρχισαν να γίνονταν ρουτίνα, η συλλογή των μεταλλίων μεγάλωνε και τότε άρχισε το όνειρο που είχε γεννηθεί στις πρώτες μικρές επιτυχίες, να γίνεται πραγματικότητα και από το καρδιοχτύπι πέρασε στη σιγουριά, χωρίς βέβαια αυτό να σημαίνει πως η αγωνία της μάνας εξαφανίζεται:
«Σταδιακά μπήκε στο μυαλό μου ότι είναι πολύ καλός, επιτυχία στην επιτυχία. Σταδιακά τα συνειδητοποιούσα εγώ γιατί ξαναλέω ότι δεν είχα σχέση με το στίβο. Έβλεπα ως θεατής στην τηλεόραση, μου άρεσε να βλέπω τις μεταδόσεις των μίτινγκ και των Ολυμπιακών κτλ όμως ως εκεί, δεν καταλάβαινα πάρα πολλά. Ούτε ήξερα πόσο δύσκολο είναι, πώς είναι οι κανόνες, τα όρια κτλ. Οπότε επιτυχία στην επιτυχία καταλάβαινα ότι κάπου πάμε καλά… πολύ καλά, πόσο πολύ το έχει και πόσο μακριά μπορεί να φτάσει. Από ένα σημείο και πέρα ήμουν απολύτως σίγουρη και περίμενα τα πάντα και τα καλύτερα.
Στην αρχή ο Μίλτος δεν είχε πολλή υπομονή να μας εξηγεί τις επιδόσεις, μπορεί να θεωρούσε αυτονόητο ότι έπρεπε να καταλάβουμε μόνες μας. Τώρα νομίζω μας εξηγεί περισσότερα, αν και εμείς τώρα ξέρουμε περισσότερα και καταλαβαίνουμε καλύτερα. Αν δεν του φαίνονταν πολύ εξωφρενικές, άσχετες ας πούμε οι ερωτήσεις μας εξηγούσε περισσότερα τότε.
Παλιότερα το ζούσαμε πολύ έντονα, με πολύ καρδιοχτύπι στους αγώνες. Όχι γιατί αν δεν πήγαινε καλά κάτι θα γινότανε, αλλά επειδή βλέπαμε ότι πήγαινε, ότι το έχει. Ήταν πολύ έντονο το να παρακολουθείς έναν αγώνα. Με τον καιρό χαλάρωσα, περιμένω τα πάντα χωρίς να μου βγαίνει η μεγάλη ένταση, το καρδιοχτύπι. Ό,τι και να κάνει αποδεκτό είναι. Εκτός του ότι είναι το παιδί που θα αγαπώ πάντα ανεξαρτήτως αποτελέσματος, ένας αγώνας είναι πάντα απρόβλεπτος, οπότε είσαι προετοιμασμένος για τα πάντα.
Νομίζω ότι τώρα είμαι πιο χαλαρή και νομίζω ότι κι ο Μίλτος είναι πιο χαλαρός. Γιατί τώρα έχει μεγάλη εμπειρία αλλά έτσι κι αλλιώς, τώρα, έχει κατακτήσει πράγματα. Για ό,τι κάνει έχει πρώτα εσωτερικό κίνητρο και μετά εξωτερικό. Δηλαδή δεν τον ενδιαφέρει τί θα πουν αν κάποια στιγμή δεν πάρει ένα μετάλλιο όπως όλοι περιμένουν. Έχει δικαίωμα να μην το πάρει, έχει δικαίωμα στην αποτυχία, όπως και στην επιτυχία. Και νομίζω ότι είναι σε θέση να το διαχειριστεί καλύτερα τώρα, αν και πάντα το διαχειριζόταν πάρα πολύ καλά, αλλά η εμπειρία νομίζω ότι του προσθέτει ακόμα περισσότερη ψυχραιμία. Αν το πάρει (σ.σ. το μετάλλιο) καλώς, αν δεν το πάρει επίσης καλώς».
Το πρώτο χρυσό μετάλλιο του Τεντόγλου στην κατηγορία των ανδρών, στο Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα του Βερολίνου του 2018, είναι ο αγαπημένος αλλά και ο πιο αγωνιώδης αγώνας που έχει ζήσει ποτέ η ίδια:
«Μεγάλο καρδιοχτύπι στο Βερολίνο το 2018, πρώτος μεγάλος αγώνας στην κατηγορία ανδρών που είχε πάρει μετάλλιο. Ένας συγκλονιστικός αγώνας. Ήταν πολύ όμορφο το γήπεδο, ήταν πολύ ωραία η ατμόσφαιρα, όλοι χειροκροτούσαν όλους τους αθλητές ανεξαρτήτως επιδόσεων και δεν χειροκροτούσαν μόνο αυτούς που πήγαιναν για μετάλλιο και αυτό μου άρεσε πάρα πολύ. Είχε ένα πάρα πολύ ωραίο κλίμα και τελικά ο Μίλτος πήρε και το χρυσό μετάλλιο. Επειδή ήταν ο πρώτος του αγώνας έτσι σημαντικός, τον έζησα πάρα πολύ έντονα και έχω πάρα πολύ ωραίες αναμνήσεις».
Κανείς θα σκεφτόταν πως οι Ολυμπιακοί Αγώνες του Τόκιο, όταν ο χρυσός Ολυμπιονίκης πια είχε κατακτήσει το χρυσό στην τελευταία του προσπάθεια και ενώ πριν το 6ο άλμα βρισκόταν στην τέταρτη θέση, θα της είχε δημιουργήσει το περισσότερο άγχος. Όμως, εκείνον τον αγώνα τον περιγράφει καλύτερα με τη λέξη «παράνοια» αφού το ένστικτο της μάνας της έλεγε πως ο γιος της θα πάρει χρυσό όμως μέχρι και λίγο πριν τη λήξη του αγώνα, το χρυσό δεν ήταν τόσο κοντά:
«Το έβλεπα από την τηλεόραση, ήταν και περίεργη η ώρα… Για τους Ολυμπιακούς του Τόκιο, είχα ένα προαίσθημα ότι θα πάρει το χρυσό από μήνες πριν. Εκεί απλά έζησα μια παράνοια παρακολουθώντας τον αγώνα στην τηλεόραση, να πηγαίνει από δεύτερος, τρίτος και μετά τέταρτος… Και αυτά ενώ εγώ είχα μέσα μου μια πίστη ότι όντως θα πάρει το χρυσό. Αυτό που έβλεπα, με αυτό που πίστευα ήρθαν σε μια σύγκρουση που δεν μπορούσα να διαχειριστώ εκείνη την ώρα, αλλά παρ’ όλα αυτά επέμενα μέσα μου. Δηλαδή ήμουν πολύ σίγουρη ότι θα το πάρει ρε παιδί μου! Γι’ αυτό και ζούσα την παράνοια, να βλέπω άλλα από αυτά που πίστευα... Και τελικά το πήρε!».
Και μετά από εκείνη την επιτυχία; «Ακόμα και αυτοί που δεν με ήξεραν με σταματούσαν στον δρόμο για να μου πουν συγχαρητήρια. Στην αρχή με εντυπωσίαζε θετικά, με την έννοια πως μου έκανε πολλή εντύπωση πως γνωστοί και άγνωστοι μου έλεγαν συγχαρητήρια. Μετά, να σου πω την αλήθεια, το βρίσκω και λίγο “κουραστικό” γιατί ειδικά στα Γρεβενά που γνωριζόμαστε κιόλας μεταξύ μας, ακούς «συγχαρητήρια» κάθε φορά που θα βγεις έξω».
Θα ήταν απίστευτο να μην ρωτήσουμε αν τώρα το μητρικό ένστικτο έχει δώσει… πρόγνωση για το Παρίσι και τους Ολυμπιακούς Αγώνες, τους οποίους θα παρακολουθήσει για πρώτη φορά από κοντά:
«Επιτέλους! Θα είναι μια πολύ ωραία εμπειρία, πρωτόγνωρη καταρχάς για εμάς. Γιατί πρώτη φορά εγώ θα μπω σε ένα στάδιο να δω Ολυμπιακούς αγώνες και μάλιστα τον γιο μου να αγωνίζεται, ο οποίος θα είναι και ο κάτοχος του τίτλου. Νομίζω ότι θα είναι πάρα πολύ ωραίος αγώνας έτσι κι αλλιώς. γιατί και κάποιοι από τους αθλητές που θα συμμετέχουν ξέρω ότι είναι πάρα πολύ καλοί άρα περιμένουμε να δούμε έναν ποιοτικό αγώνα, με υψηλά στάνταρ και είμαι πολύ αισιόδοξη για τον Μίλτο.
Δεν ξέρω αν είναι προαίσθημα ή απλή επιθυμία αλλά το θεωρώ πάρα πολύ εφικτό να ξαναπάρει Ολυμπιακό μετάλλιο και μάλιστα χρυσό! Δεν ξέρω αν αυτό ακούγεται ως κάτι με έπαρση ή απλά μια μαμαδίστικη επιθυμία αλλά προκύπτει από όλα αυτά που κάνει ο Μίλτος. Δηλαδή η πορεία του μας έχει δείξει μέχρι τώρα πως είναι ο Μίλτος σαν αθλητής και σαν προσωπικότητα και τι έχει καταφέρει, το πώς τα έχει καταφέρει. Αυτό που δεν αγχώνεται γιατί ένας από τους λόγους που πετυχαίνει μπορεί να είναι και αυτός. Και που προσπαθεί δηλαδή άσχετα από από τις προσδοκίες των θεατών και των φίλων του στίβου. Ό,τι έχει σκεφτεί μέσα στο κεφάλι του, παρέα με τον προπονητή του και τη δουλειά που έχουν κάνει, αυτό υπάρχει μόνο και είναι σημαντικό να μη φορτώνεσαι τις προσδοκίες των άλλων, να είναι από μέσα σου αυτό που θέλεις να πετύχεις. Να έχει να κάνει με σένα, με τη δουλειά σου και με τον προπονητή που δουλεύεις, να μη μπλέκονται εξωτερικά κίνητρα. Νομίζω ότι είναι το πιο σημαντικό και είναι αυτό που οδηγεί στις σταθερά επαναλαμβανόμενες μεγάλες επιτυχίες».
Στο τέλος της ημέρας, όμως, είτε έχει πάρει χρυσό είτε δεν έχει κάνει τον αγώνα που ήθελε, παραμένει ένα παιδί στα μάτια της μητέρας του. Το παιδί που έφυγε μακριά και της λείπει, το παιδί που δεν άλλαξε ποτέ τον χαρακτήρα του και παραμένει ίδιος, άσχετα από όσα μπορεί να αλλάζουν γύρω του, το παιδί που όπως κάθε μαμά χαρακτηρίζει ως το αστέρι της:
«Μία λέξη για τον Μίλτο; Το αστέρι μου; Να πω η αδυναμία μου; Γιατί μου λείπει κιόλας. Έφυγε μόλις τελείωσε το σχολείο. Δεν τον βλέπω όποτε θέλω, δεν είναι πάντα ελεύθερος γιατί φεύγει σε αγώνες. Έρχομαι εγώ, τον επισκέπτομαι για να τον δω, έρχεται κι αυτός όποτε είναι εφικτό, αλλά δεν είναι εφικτό πολύ τακτικά, οπότε υπάρχει μια έλλειψη και μια νοσταλγία από όταν έφυγε από το σπίτι.
Έχει μεγαλώσει, έχει ωριμάσει, είναι ακόμα καλύτερος. Περνώντας τα χρόνια έχει όλη αυτή την εμπειρία που είναι πάρα πολύ σημαντική. Το ότι έφυγε, έζησε μόνος του, πέτυχε μόνος του πολλά πράγματα, μακριά από το σπίτι του σε άγνωστο περιβάλλον, είχε αλλάξει προπονητή, πόλη, έφυγε από ένα σπίτι και πήγε στον ξενώνα στο ΟΑΚΑ τόσα χρόνια. Αυτά όλα, που σε κάποιες φάσεις ήταν δύσκολα, τελικά τον δυνάμωσαν. Του δώσανε μεγάλη δύναμη και μεγάλη ωριμότητα σχετικά με το να διαχειρίζεται τη ζωή του. Συνεχίζει να είναι όπως ήταν, δεν τον επηρέασε η φήμη και μάλλον τον ενοχλεί παρά του παίρνει τα μυαλά. Θα προτιμούσε να μην το γνωρίζει κανένας μάλλον. Είναι ευχάριστο ότι τον γνωρίζουν, αντιλαμβάνεται ότι υπάρχει μια αγάπη και ένας θαυμασμός, ένας σεβασμός αλλά θα προτιμούσε και να περνάει απαρατήρητος στον δρόμο ας πούμε.
Εγώ αυτό που θέλω και για τα δύο παιδιά είναι να είναι ευτυχισμένα στην προσωπική τους ζωή. Ο πρωταθλητισμός έτσι κι αλλιώς θα τελειώσει, θέλω να είναι ευτυχισμένα στη ζωή τους την προσωπική, να είναι χαρούμενα, να απολαμβάνουν τη ζωή τους, να είναι υγιή.
Να ξέρουν πως τους αγαπώ πάρα πολύ και πως είμαι πολύ περήφανη γι΄αυτούς, έχουν δώσει νόημα στη ζωή μου. Και πως… ελπίζω να μην τους πρήζω, να μην τους πρήζω συχνά δηλαδή γιατί ότι τους πρήζω, τους πρήζω».