Πριν μπούμε στο 2000, ότι είχε να επιδείξει η Ελλάδα σε διεθνές επίπεδο στο τένις, έμενε κυρίως στην Αγγελική Κανελλοπούλου. Το Millenium όμως άλλαξε τον «χάρτι» του αθλήματος στη χώρα, το οποίο εκτοξεύτηκε σε δημοτικότητα χάρη σε ένα κορίτσι από τα Χανιά: Την Λένα Δανιηλίδου. Η 40χρονη πλέον πρώην τενίστρια, παραμένει στον χώρο, αλλά ήταν αυτή που «άνοιξε» τον δρόμο για την Μαρία Σάκκαρη και άλλα κορίτσια που «έρχονται» για να διαπρέψουν σε διεθνές επίπεδο.
Η Δανιηλίδου, προέρχεται από μία οικογένεια που δεν είχε αθλητικό ιστορικό. Η μητέρα της Σίσσυ, ασχολείται με τα οικιακά, ενώ ο πατέρας της, Βασίλης, όπως και ο αδερφός της Νικόλας, είναι οδοντίατροι. Μόνο η αδερφή της, Χρύσα, έχει μία επαφή με τον αθλητισμό καθώς είναι προπονήτρια αεροβικής. Το τένις το άρχισε από μόνη της σε ηλικία 9 ετών.Για γιατρός πήγαινε κι αυτή, αλλά το τένις την κέρδισε.
O Φέντερερ, το Παρίσι και ο έρωτας με τους πιγκουίνους
Η Λένα από μικρή ηλικία έδειξε το ταλέντο της στο τένις και στα 20 της άρχισε να διακρίνεται σε διεθνές επίπεδο. Πριν καταλήξει στο τένις πέρασε και από άλλα σπορ. Λατρεύει το ποδόσφαιρο, το μπάσκετ, την κολύμβηση, το πινγκ πονγκ, αλλά και το windsurfing. Ινδαλμά της είναι ο Ρότζερ Φέντερερ και ο Πιτ Σάμπρας, ενώ αν της πεις που θα ήθελε να περάσει την ζωή της, μάλλον θα σου απαντούσε στο Παρίσι όπου λατρεύει τον κόσμο, αλλά και το Roland Garros που ήταν η αγαπημένη της διοργάνωση.
Στην πορεία της στο τένις έζησε και τον έρωτα. Δε μιλάμε για κάποιο πρόσωπο, αλλά για τους… πιγκουίνους. Η Νέα Ζηλανδία έγινε ο αγαπημένος της τενιστικός προορισμός για δύο λόγους. Πρώτον γιατί εκεί (Οκλαντ) πήρε τους δύο από τους πέντε τίτλους της καριέρας της. Και δεύτερον γιατί σε ένα από τα ταξίδια της εκεί, έπεσε σε ένα κοπάδι με πιγκουίνους ενώ κολυμπούσε και από τότε έπαθε πλάκα με το συγκεκριμένο πτηνό.
Τα πρώτα βήματα στο διεθνές στερέωμα
Γεννημένη στα Χανιά, η Κρητικά πρωταθλήτρια πέρασε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής της στην Θεσσαλονίκη όπου μένει η οικογένειά της.
To 1996 έπαιξε για πρώτη φορά σε διεθνές τουρνουά, σε ηλικία 16 ετών. Δύο χρόνια μετά έφτασε στα 18 της να παίζει σε προκριματικούς σε τουρνουά της WTA, ενώ κέρδισε και τους πρώτους της 4 τίτλους σε ITF.
Εναν χρόνο μετά συνεχίστηκαν οι τίτλοι όμως λόγω επέμβασης έμεινε έξω για περίπου τρεις μήνες. Με την είσοδο του 2000 ήρθαν και οι πρώτες επιτυχίες. Πήρε θέση στο κυρίως ταμπλό των Ολυμπιακών Αγώνων, ενώ κατέκτησε άλλους τρεις τίτλους σε τουρνουά της ITF ανεβαίνοντας κατακόρυφα στην παγκόσμια κατάταξη. Ένας νέος τραυματισμός στο γόνατο, την άφησε εκτός για πέντε μήνες όμως αυτό δεν ήταν αρκετό από το να σταματήσει την ραγδαία άνοδό της.
Η καταξίωση και ο τελικός στο Australian Open
Το 2001 άρχισε η μεγάλη άνοδος. Για πρώτη φορά μπήκε στο Top100 και έπαιξε σε κυρίως ταμπλό ενός grand slam. Ηταν τον Σεπτέμβριο στο US Open όπου έφτασε ως τον τρίτο γύρο, με αποτέλεσμα στις 10/9 να βρεθεί στο Νο88. Δεν είχε σκοπό να πέσει ξανά σε τριψήφιο νούμερο… Τον επόμενο χρόνο ήρθε η απόλυτη καταξίωση.
Στις 17 Ιανουαρίου του 2022 εξασφάλισε ιστορική πρόκριση στον 3ο γύρο του Australian Open κερδίζοντας την Ρωσίδα Τατιάνα Πανόβα (Νο 35). Έγινε η πρώτη Ελληνίδα τενίστρια που καταφέρνει να συμπεριληφθεί στις 32 ενός από τα τέσσερα grand slam.
Πήρε στην πορεία τον πρώτο της τίτλο στο Χερόγκενμπος, ενώ ήταν και φιναλίστ στην Μπαχία. Το 2002 έπαιξε δύο τελικούς, έναν ημιτελικό και τρεις προημιτελικούς, ενώ έφτασε ως τον 4ο γύρο στο Wimbledon. Τα επόμενα δύο χρόνια ήρθαν άλλοι δύο τίτλοι, αμφότεροι στο Οκλαντ της Νέας Ζηλανδίας (2003, 2004), με τον πρώτο από τους δύο να την φέρνει στο Top 30 (No.22). Το 2003 ήταν ίσως η καλύτερη χρονιά της. Πήρε τίτλο στο Οκλαντ και έφτασε στο Νο20 της παγκόσμιας κατάταξης, ενώ στο τουρνουά του Παρισιού έφτασε ως τα ημιτελικά όπου την απέκλεισε η Σερένα Γουίλιαμς. Στο Australian Open έφτασε ως τον τελικό του μικτού μαζί με τον Τοντ Γούντμπριτζ όπου ηττήθηκαν με 2-0 από την θρύλο του τένις, την Μαρτίνα Ναβρατίλοβα και τον Ινδο Λεάντερ Πάες.
Τον Μάιο έκανε career-high φτάνοντας στο No.14 του κόσμου…
Το 2004 της Αθήνας και ο θρίαμβος επί της Καπριάτι
Η επόμενη χρονιά πριν τους Ολυμπιακούς της Αθήνας όπου έπεσε ηρωικά με τραυματισμό στο ματς με την Μύσκινα στην φάση των «16» (στον προηγούμενο γύρο πήρε ηρωική νίκη επί της Μαλέεβα ενώ ήταν ήδη τραυματίας) είχε αξιοπρεπείς πορείες. Πέρα από τον δεύτερο τίτλο στο Οκλαντ, έφτασε στα ημιτελικά του Μαϊάμι (πάλι έχασε από την Σερένα) και κατάφερε να φτάσει στον 4ο γύρο του US Open. Εκείνη την χρονιά πέτυχε όμως και την σπουδαιότερη νίκη της καριέρας της. Στον δεύτερο γύρο του τουρνουά στο Ντουμπάι, βρίσκεται αντιμέτωπη με το Νο1 της παγκόσμιας κατάταξης, την Τζένιφερ Καπριάτι. Η Λένα γράφει ιστορία, κερδίζοντας την κορυφαία τενίστρια στον κόσμο, επικρατώντας μάλιστα με 2-0 σετ. Ηταν το ματς που την καθιέρωσε στη συνείδηση του κόσμου και ώθησε πολλούς να ασχοληθούν περισσότερο με το άθλημα του τένις.
Οι τραυματισμοί και το «θαύμα» του Πεκίνου
Μετά από μία μέτρια σεζόν το 2005, η Λένα επέστρεψε στους τίτλους το 2006. Επικράτησε της Γιαπωνέζας Σουγκιγιάμα στον τελικό της Σεούλ, ενώ είχε μεγάλες πορείες σε άλλα τέσσερα τουρνουά, φτάνοντας στα προημιτελικά ή τα ημιτελικά. Έχοντας χάσει θέσεις στην παγκόσμια κατάταξη, άρχισε να βελτιώνεται ξανά και έφτασε σε δύο ημιτελικούς το 2007, ενώ το 2008 ήρθε ο τελευταίος της τίτλος σε τουρνουά της WTA, στο Χόμπαρτ της Αυστραλίας.
Την ίδια χρονιά έμεινε εκτός λόγω ρήξης χιαστού και ενώ οι γιατροί της έλεγαν ότι η σεζόν ήταν χαμένη, αυτή κατάφερε και πρόλαβε να είναι έτοιμη για τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Πεκίνου. Της είπαν ότι θα χρειαστεί 6,5 μήνες για να συνέλθει κι αυτή ήταν έτοιμη σε 3,5 μήνες. «Τα θαύματα συμβαίνουν» είχε πει τότε περιχαρής.
Στη συνέχεια ήρθαν νέα προβλήματα όμως με το γόνατο που την άφησαν άλλους 4 μήνες εκτός, με αποτέλεσμα να βρεθεί στο Νο149.
Η επόμενη 5ετια δεν έφερε την μεγάλη διάκριση καθώς τα προβλήματα τραυματισμών, την ανάγκασαν να αποσυρθεί σε αρκετά τουρνουά, κυρίως το 2012. Το 2013 ολοκλήρωσε την καριέρα της στο απλό χωρίς κάτι το ιδιαίτερο πέρα από έναν τίτλο σε τουρνουά της ITF.
Οι τίτλοι της Δανιηλίδου
Συνολικά στην καριέρα της κέρδισε 5 τίτλους σε WTA τουρνουά (σε έναν ακόμη ήταν φιναλίστ), 3 στο διπλό (άλλες 7 ήταν φιναλίστ), μία φορά ήταν φιναλίστ στο μικτό (2003 Australian Open), ενώ έπαιξε σε τρεις Ολυμπιάδες (2004, 2008, 2012) και συμμετείχε με την εθνική ομάδα στο Fed Cup από το 1998 ως το 2011.