Για την Δέσποινα Παπαμιχαήλ τα προκριματικά του Roland Garros που αρχίζουν σήμερα στο Παρίσι είναι μια ακόμα ευκαιρία να πάρει από το τένις ό,τι δεν έχει κερδίσει όλα τα χρόνια που του υπηρετεί.
Η 29χρονη παίκτρια από την Πρέβεζα, Νο.172 στον κόσμο, ψάχνει την ευκαιρία που θα αλλάξει τη ζωή της, με βάση πάντα το άθλημα στο οποίο έχει αφιερωθεί. Τι αναζητά, την πρώτη της παρουσία σε κυρίως ταμπλό τουρνουά Grand Slam, που θα της δώσει την ευκαιρία να πορευτεί κάτω από διαφορετικές συνθήκες.
Το απόγευμα της Κυριακής (15/5) έγινε η κλήρωση των προκριματικών, που διαρκούν μέχρι την Παρασκευή και η Παπαμιχαήλ έμαθε το δρόμο που θα χρειαστεί να περάσει, τα τρία βήματα που απαιτούνται προκειμένου να φθάσει στον πολυπόθητο στόχο. Τον πλησίασε στο US Open, δεν το κατάφερε, όπως και στο Australian Open.
Βρίσκεται σταθερά μέσα στο Top 200, όμως αυτό δεν είναι αρκετό για μια παίκτρια να πορευτεί χωρίς τον οικονομικό βραχνά.
«Στο Roland Garros έχω αγωνιστεί μόνο στα τζούνιορ, πρώτη φορά θα παίξω στο τουρνουά γυναικών. Είμαι καλά, δεν το σκέφτομαι, είναι μια ευκαιρία να παίξω καλά εδώ, για εμένα κάθε ματς είναι σημαντικό, απλά στο πίσω μέρος του μυαλού μου ξέρω πως μπορεί να μου ανοίξει πολλές ευκαιρίες» δηλώνει στο GWomen από την «Πόλη του Φωτός» η Δέσποινα Παπαμιχαήλ.
«Μια πρόκριση σε κυρίως ταμπλό, ουσιαστικά μου βγάζει τη χρονιά»
Τα τρία βήματα που καλείται να κάνει η αθλήτρια είναι οι τρεις νίκες που απαιτούνται για να βρεθεί στην κλήρωση του κυρίως ταμπλό, που αρχίζει την Κυριακή (22/5). Παρουσία σε κυρίως ταμπλό Grand Slam ή είσοδος στο Τop 100 είναι οι παράλληλοι δρόμοι που θα δώσουν νέα πνοή στην καριέρα της.
Δέσποινα αν είχες τη δυνατότητα να επιλέξεις συμμετοχή σε κυρίως ταμπλό Grand Slam ή είσοδο στο Top 100, πού θα κατέληγες;
«Πάνε λίγο μαζί αυτά. Αν δεν είσαι στο Top 100 δεν βγάζεις χρήματα από το τένις, οπότε ναι θα διάλεγα να είμαι σε αυτό, γιατί συνήθως σου δίνει την ευκαιρία να παίζεις σε κυρίως ταμπλό και στα τέσσερα Grand Slam. Ενας γύρος στο κυρίως ταμπλό είναι γύρω στις 50.000 ευρώ, οπότε εμένα ουσιαστικά μπορεί να μου βγάλει τη χρονιά. Αν συμβεί αυτό θα σημαίνει μια μεγάλη ανάσα, γιατί μετά παίρνεις και βαθμούς, ανεβαίνεις ψυχολογικά, χρειάζομαι λίγο αυτή την ώθηση. Το όνειρο δεν σβήνει, μέχρι να το πετύχω» τονίζει η Παπαμιχαήλ.
Οι τρεις αυτές νίκες πόσο εφικτές είναι;
«Δεν είναι εύκολο, δεν είναι και δύσκολο, οι ισορροπίες είναι λεπτές. Υπάρχει το παράδειγμα της Νάντια Ποντορόσκα η οποία πριν από δύο χρόνια από τα προκριματικά έφθασε στα ημιτελικά του Roland Garros και την είχα νικήσει μερικές εβδομάδες πριν».
Και το Top 100 πόσο μακριά είναι για μια παίκτρια που βρίσκεται στο νούμερο 172;
«Πρέπει να κάνεις δύο τρία μεγάλα αποτελέσματα, αλλά εγώ πιστεύω πως αν πετύχω το ένα καλό αποτέλεσμα, με την αυτοπεποίθηση που θα μου δώσει και τη σκληρή δουλειά θα έρθουν και τα επόμενα».
«Η εβδομάδα πάει στα 1.500 ευρώ»
Επιμείναμε στο οικονομικό κομμάτι, που κινεί έτσι κι αλλιώς τα νήματα στη βιομηχανία του επαγγελματικού τένις, θελήσαμε να μάθουμε περισσότερα από μια αθλήτρια που άρχισε με πολλές υποσχέσεις, αλλά ψάχνει να βρει το δρόμο της.
Δέσποινα πόσο στοιχίζει ένα ταξίδι;
«Η εβδομάδα πάει γύρω στα 1.500 ευρώ, οι πτήσεις για δύο άτομα, ξενοδοχείο, φαγητό, αν πας μόνος σου χωρίς προπονητή, πες τα μισά. Αλλά εμείς παίζουμε τριάντα τουρνουά το χρόνο. Βέβαια μετά πρέπει να πληρώσεις και το μισθό του προπονητή».
Υπάρχει κάποιος χορηγός;
«Όχι, η αλήθεια είναι, στην Αθήνα έχω τους γνωστούς μου που όλοι με βοηθούν, αλλά δεν έχω δική μου ομάδα, ψυχολόγο, φυσιοθεραπευτή, γιατρό, γυμναστή».
Υπήρξαν σκέψεις να τα παρατήσεις;
«Ναι, υπήρξαν πολλές στιγμές, γιατί το τένις είναι ένα άθλημα που κάθε εβδομάδα χάνεις, κάθε εβδομάδα ξοδεύεις αρκετά χρήματα για τις πτήσεις, τα ξενοδοχεία. Είμαι ένα άτομο που τα δίνει όλα για το τένις, που θέλει να κάνει πράγματα, να εξελίσσεται και με λίγη βοήθεια θα μπορούσαν να γίνουν πολύ πιο ωραία πράγματα. Ζω στη Βαρκελώνη τα τελευταία τέσσερα χρόνια, εκεί είναι η βάση μου. Βρίσκομαι σε ακαδημία, σε γκρουπ με κορίτσια έχοντας κοινό προπονητή, μοιράζομαι το σπίτι με άλλα δυο κορίτσια που παίζουν επίσης τένις. Σίγουρα αν πετύχω αυτό που θέλω θα πάω σε προσωπικό προπονητή».
«Μετά τον αγώνα με την Πλίσκοβα είπα “Δέσποινα πίστεψε”»
Υπήρξε, όμως ένα παιχνίδι που αποτέλεσε φάρο ελπίδας για την ίδια.
«Ναι, ήταν με την Καρολίνα Πλίσκοβα (Νο.8 σήμερα) το 2021 στο Αμπού Ντάμπι. Έχασα με 6-2, 7-6 όμως έβγαλα πολλά συμπεράσματα. Πάντα πίστευα στον εαυτό μου και για αυτό μετά από τόσες δυσκολίες επιμένω, αλλά όταν βλέπεις ότι δεν είσαι εκεί που αξίζεις να βρίσκεσαι κάποια στιγμή αμφιβάλεις, λες “όπα μήπως δεν κάνω γι αυτό;”. Εκείνο το παιχνίδι με έκανε να καταλάβω τι πρέπει να δουλέψω και πού μπορώ να φθάσω. Μου έδωσε την αυτοπεποίθηση Εκεί ισορρόπησα με τον εαυτό μου και είπα “Δέσποινα πίστεψε”».
Η ελπιδοφόρα αρχή από την Πρέβεζα
Η πορείας της στο τένις άρχισε με τις καλύτερες προϋποθέσεις στη γενέτειρα πόλη της την Πρέβεζα, όμως η έλλειψη τεχνογνωσίας στη διαχείριση επιλογής των προπονητών και των τραυματισμών φρέναραν την πορεία της.
«Ασχολιόμουν με πολλά αθλήματα, είμαστε έξι αδέλφια, τα τρία αγόρια και τα πιο κοντινά σε ηλικία, έπαιζα μαζί τους. Κάναμε κολύμβηση και τα γήπεδα του τένις συστεγάζονταν. Με το τένις άρχισα στα οκτώ, σταδιακά άρχισα να κερδίζω πρώτα στην Πρέβεζα, μετά στην Ήπειρο. Είχα πολλές νίκες, η αλήθεια είναι, από μικρή. Στην Ευρώπη στην ηλικία των 16 ήμουν 3η και στα junior ήμουν μέσα στις 50, έχω αγωνιστεί στα Grand Slam junior, στα 17 είχα πάρει ήδη τίτλο, στα 15 είχα γυναικεία παγκόσμια βαθμολογία, οι ακαδημίες του εξωτερικού μας πλησίασαν, πήγαιναν όλα ρολόι» μας λέει η Δέσποινα Παπαμιχαήλ.
Όταν ο δρόμος γίνεται λαβύρινθος
Ώσπου ήρθαν τα προβλήματα τραυματισμών, οι στιγμές για κρίσιμες αποφάσεις και η απουσία ενός ανθρώπου να καθοδηγήσει σωστά τη Δέσποινα Παπαμιχαήλ ήταν χαρακτηριστική.
«Δεν προερχόμουν από αθλητική οικογένεια και η διαχείριση των τραυματισμών ή της αλλαγής προπονητή την κατάλληλη στιγμή μετά από κάποιες ήττες, δεν ήταν ο καλύτερος δυνατός. Δεν είχα καλό προπονητή, γιατί οικονομικά είχαμε ένα μικρό μπάτζετ, ο προπονητής δεν είχε την κατάλληλη εμπειρία. Είχα έναν προπονητή, με ρωτούσε η μητέρα μου “καλός είναι;”, εγώ 18 ετών δεν ήξερα τι να της πω, απαντούσα “καλός είναι”, μου “έλεγε είναι φθηνός, ο.κ. πάμε”. Οι γονείς μου με καθοδήγησαν με το παραπάνω και ολόκληρη η οικογένειά μου συνεχίζει να με στηρίζει, μπήκαν σε ένα δρόμο που δεν ήξεραν τίποτα. Οι μητέρες του Στέφανου (Τσιτσιπά) και της Μαρίας (Σάκκαρη) ήταν παίκτριες, γνώριζαν, δηλαδή ο δρόμος δεν σου γίνεται λαβύρινθος είναι μια ευθεία ξέρουν πού πάνε, ποιον προπονητή να πάρουν. Σε ηλικία 15 ετών μετακόμισα στην Αθήνα με τη μητέρα μου και τον ένα μου αδελφό. Μπορούσα να κάνω προπονήσεις με καλύτερους παίκτες, ήμουν με τον Σόλωνα Πέππα σε μια ακαδημία, πήγαινα καλά. Μετά ακολούθησε το εξωτερικό. Στο τένις εκατό τοις εκατό πορεύεσαι μόνος σου, το έχει πει και Μαρία Σάκκαρη. Σίγουρα έχω μετανιώσει με λάθη του παρελθόντος σε σχέση με προπονητές ή σε σχέση με τα τουρνουά που επέλεξα, αλλά είναι μέρος της πορείας».