«Θέλω να γίνω μεγάλη αδερφή» αυτή η αθώα παιδική επιθυμία που ακούει από το στόμα της 5 ετών κόρης της έκανε τα θεμέλια του συμπάντός της να τρίξουν. Τελευταία φορά την άκουσε στο αυτοκίνητο καθώς πήγαιναν να βγάλουν ένα νέο διαβατήριο στην μικρή Ολυμπία για ένα ταξίδι εκτός ΗΠΑ. Δεν ήταν όμως η πρώτη φορά και σίγουρα όχι η τελευταία. Η Σερένα Γουίλιαμς κατάλαβε ότι πρέπει να ακούσει αυτές τις πέντε λέξεις πιο προσεκτικά.
Ποτέ δεν ήθελε να διαλέξει ανάμεσα στο τένις και την οικογένειά της. Μάλλον θα ήταν ένας Τομ Μπρέιντι [ο θρυλικός GOAT του NFL που αποσύρθηκε στα 44]. Το λέει ξεκάθαρα στην συνέντευξή της στη Vogue, μα λίγο ή πολύ το γνωρίζαμε. «Αν ήμουν άντρας δεν θα το έγραφα αυτό γιατί θα ήμουν εκεί έξω παίζοντας και κερδίζοντας ενώ η γυναίκα μου θα έκανε τη σωματική εργασία για την επέκταση της οικογένειάς μας».
Σπεύδει μάλιστα να εξηγήσει ότι απολαμβάνει τον ρόλο της ως μητέρα, ότι απόλαυσε και κάθε στιγμή της εγκυμοσύνης της. «Ήμουν μια από εκείνες τις ενοχλητικές γυναίκες που λάτρευαν να είναι έγκυες και δούλευα μέχρι την ημέρα που έπρεπε να παρουσιαστώ στο νοσοκομείο - αν και τα πράγματα έγιναν εξαιρετικά περίπλοκα από την άλλη πλευρά. Και σχεδόν έκανα το αδύνατο: Πολλοί άνθρωποι δεν συνειδητοποιούν ότι ήμουν δύο μηνών έγκυος όταν κέρδισα το Australian Open το 2017. Αλλά κλείνω τα 41 αυτόν τον μήνα και κάτι πρέπει να αφήσω», εξομολογείται.
Η καλύτερη τενίστρια όλων των εποχών -με 23 Grand Slam τίτλους στο μονό και άλλους 14 στο διπλό- σιχαίνεται τη λέξη «σύνταξη» τη βρίσκει κάπως παλιακή. Έτσι επιλέγει να προσδιορίζει αυτή τη φάση της ζωής της ως μετάβαση. Ακόμα και αυτή τη λέξη όμως φροντίζει να τη χρησιμοποιήσει με ευαισθησία και ενσυναίσθηση γνωρίζοντας πόση βαρύτητα έχει για κάποιους ανθρώπους. «Ίσως η καλύτερη λέξη για να περιγράψω αυτό που κάνω είναι η εξέλιξη. Είμαι εδώ για να σας πω ότι εξελίσσομαι μακριά από το τένις, προς άλλα πράγματα που είναι σημαντικά για μένα», καταλήγει.
Για καιρό απρόθυμη να παραδεχτεί ακόμα και στον ίδιο της τον εαυτό ότι θέλει να μεγαλώσει την επιχείρησή της, πως θέλει να μεγαλώσει την οικογένειά της, κι αυτό μάλλον είναι εφικτό πια μακριά από το τένις, παραδέχεται πως δεν μπορούσε να μιλήσει γι' αυτό το ενδεχόμενο με τους γονείς της ή τον άντρα της. Πως την έπνιγε και κατέληγε να κλαίει. Θαυμάζει το αίσθημα ανακούφισης και λύτρωσης των Άσλεϊ Μπάρτι και Καρολίνα Βοσνιάκι.«Πιστεύω ότι ένιωθε πραγματικά έτοιμη να προχωρήσει», λέει για την πρώην Νο.1 τενίστρια στον κόσμο που αποσύρθηκε αιφνιδιαστικά τον περασμένο Μάρτη. «Ξέρω ότι πολλοί άνθρωποι είναι ενθουσιασμένοι και ανυπομονούν να αποσυρθούν, και πραγματικά θα ήθελα να ένιωθα έτσι».
Εκείνη δεν αισθάνεται έτσι. Αντίθετα νιώθει πόνο. Χαρακτηρίζει αυτή την απόφαση ως το πιο δύσκολο πράγμα που θα μπορούσε ποτέ να φανταστεί. «Το μισώ», λέει, «μισώ που βρίσκομαι σε αυτό το σταυροδρόμι». Η Αμερικανίδα αθλήτρια απόλυτα ειλικρινής και διάφανη μοιράζεται το τεράστιο αυτό δίλημμα. Τις σκέψεις και τα συναισθήματά της με πρωτοφανή τρόπο. Μιλά για το τένις σαν το απόλυτο αντικείμενο του πόθου της. Λέει πως ακόμα αισθάνεται την ενέργεια του πλήθους. Πως δεν θέλει να τελειώσει και ταυτόχρονα είναι έτοιμη για το επόμενο βήμα.
«Όλη μου η ζωή, μέχρι τώρα, ήταν το τένις. Ο μπαμπάς μου λέει ότι πήρα πρώτη φορά μια ρακέτα όταν ήμουν τριών, αλλά νομίζω ότι ήταν ακόμη νωρίτερα. Υπάρχει μια φωτογραφία της Βένους να με σπρώχνει σε ένα καρότσι σε ένα γήπεδο τένις και δεν θα μπορούσα να είμαι πάνω από 18 μηνών. Σε αντίθεση με την Βένους που ήταν πάντα στωική και αριστοκρατική, δεν ήμουν ποτέ από αυτούς που συγκρατούσαν τα συναισθήματά μου. Θυμάμαι ότι έμαθα να γράφω την αλφάβητο για το νηπιαγωγείο και δεν το έκανα τέλεια και έκλαιγα όλο το βράδυ. Ήμουν τόσο θυμωμένη γι 'αυτό. Θα έσβηνα και θα ξαναέγραφα αυτό το Α ξανά και ξανά, και η μητέρα μου με άφηνε να μείνω ξύπνια όλη τη νύχτα ενώ οι αδερφές μου ήταν στο κρεβάτι. Αυτή ήμουν πάντα εγώ. Θέλω να είμαι υπέροχη. Θέλω να είμαι τέλεια. Ξέρω ότι το τέλειο δεν υπάρχει, αλλά ό,τι κι αν ήταν το τέλειο μου, δεν ήθελα ποτέ να σταματήσω μέχρι να το καταφέρω. Για μένα αυτή είναι η ουσία του να είσαι Σερένα: να περιμένω το καλύτερο από τον εαυτό μου και να αποδείξω στους ανθρώπους ότι κάνουν λάθος. Υπήρχαν τόσοι πολλοί αγώνες που κέρδισα επειδή κάτι με θύμωσε ή κάποιος θεώρησε ότι θα αποτύχω. Αυτό με οδήγησε. Έχω χτίσει μια καριέρα στο να διοχετεύω τον θυμό και την αρνητικότητα και να τα μετατρέπω σε κάτι καλό».
Η Σερένα μεγάλωσε στην σκιά της Βένους. Την συνόδευε στους αγώνες κι όταν υπήρχε ευκαιρία έπαιζε. Την παρακολουθούσε, τη διάβαζε. Έμαθε από τις ήττες της. Ορκίστηκε να μη χάσει με εκείνους τους τρόπους. Όταν κάποιος της είπε πως είναι απλώς η μικρή αδερφή τότε θύμωσε για τα καλά. Και πείσμωσε παραπάνω. Συνέχιζε να κερδίζει κατακτώντας κορυφές. Κάποιοι λένε πως δεν είναι η καλύτερη όλων των εποχών, επειδή δε ξεπέρασε τους 24 Grand Slam τίτλους της Μάργκαρετ Κορτ. Εκείνη απαντά πως «θα έπρεπε να έχω ακόμα 30+ grand slam τίτλους».
Και πιθανόν δεν έχει άδικο. Πήγε από την καισαρική στην δεύτερη πνευμονική εμβολή και ύστερα σε τελικά γκραντ σλαμ. Έπαιζε ενώ θήλαζε. Έπαιζε εν μέσω επιλόχειας κατάθλιψης. Αν το να φτιάξει το βιογραφικό της στο τένις ήταν αυτή την στιγμή η μεγαλύτερη επιθυμίας της, θα τα κατάφερνε. Όμως αυτό που βλέπει πλέον ως κεντρική σκηνή στην ταινία της ζωής της είναι η οικογένειά της. Είναι η Ολυμπία και κάθε στάδιο που περνά καθώς μεγαλώνει και γνωρίζει τον κόσμο. «Ό,τι της αρέσει μου αρέσει», λέει συγκεκριμένα και εξομολογείται πως τίποτα που την αφορά δεν το βιώνει ως θυσία. Σε αντίθεση με ό,τι κλήθηκε να κάνει για το τένις. «Το τένις έμοιαζε πάντα με θυσία την οποία όμως απολάμβανα να κάνω».
«Δεν μου αρέσει ιδιαίτερα να σκέφτομαι την κληρονομιά μου. Με ρωτούν πολύ γι' αυτό και ποτέ δεν ξέρω ακριβώς τί να πω. Αλλά θα ήθελα να πιστεύω ότι χάρη στις ευκαιρίες που μου δίνονται, οι αθλήτριες αισθάνονται ότι μπορούν να είναι ο εαυτός τους στο γήπεδο. Μπορούν να παίξουν με επιθετικότητα και να σφίξουν τις γροθιές τους. Μπορούν να είναι δυνατές αλλά και όμορφες. Μπορούν να φορέσουν ό,τι θέλουν και να λένε ό,τι θέλουν και να σκίζουν και να είναι περήφανες για όλα αυτά.
Έχω κάνει πολλά λάθη στην καριέρα μου. Τα λάθη είναι εμπειρίες μέσα από τις οποίες μαθαίνεις, και αγκαλιάζω αυτές τις στιγμές. Απέχω πολύ από το να είμαι τέλεια, αλλά έχω δεχθεί επίσης πολλές επικρίσεις και θα ήθελα να πιστεύω ότι πέρασα δύσκολες στιγμές ως επαγγελματίας τενίστρια ώστε η επόμενη γενιά να το έχει πιο εύκολα. Με τα χρόνια, ελπίζω ότι ο κόσμος θα θεωρεί ότι συμβολίζω κάτι μεγαλύτερο από το τένις.
Θαυμάζω την Μπίλι Τζιν γιατί ξεπέρασε το άθλημά της. Θα ήθελα να λένε: Η Σερένα είναι αυτή και αυτή και ήταν μεγάλη τενίστρια και κέρδισε αυτά τα σλαμ. Δυστυχώς δεν ήμουν έτοιμη να κερδίσω το Wimbledon φέτος. Και δεν ξέρω αν θα είμαι έτοιμη να κερδίσω το τουρνουά της Νέας Υόρκης. Αλλά θα προσπαθήσω. Δεν ψάχνω για κάποια τελετουργική, τελευταία στιγμή εντός γηπέδου. Είμαι απαίσια στους αποχαιρετισμούς, η χειρότερη στον κόσμο. Αλλά σας παρακαλώ να ξέρετε ότι σας είμαι πιο ευγνώμων από όσο μπορώ ποτέ να εκφράσω με λόγια. Με έχετε οδηγήσει σε τόσες νίκες και τόσα τρόπαια. Θα μου λείψει αυτή η εκδοχή μου, αυτό το κορίτσι που έπαιζε τένις. Και θα μου λείψετε εσείς», κλείνει την εξομολόγησή της.
Η Σερένα Γουίλιαμς τα κατάφερε. Ξεπέρασε το άθλημα όπως ονειρεύεται να γράψει για εκείνη η Ιστορία. Γιατί δεν ήταν μόνο το στυλ της στο γήπεδο ή αποφασιστικότητά της. Το ταλέντο, η αδιαπραγμάτευτη δέσμευσή της στην εξέλιξη. Δεν ήταν η εμμονή της με την τελειότητα. Αλλά ο τρόπος που κυριάρχησε εντός κι εκτός γηπέδων ως μαύρη γυναίκα, Μάρτυρας του Ιεχωβά, κόντρα στον ρατσισμό, τον σεξισμό, τα προβλήματα υγείας, την οικογενειακή τραγωδία σε ένα άθλημα που παίζεται και παρακολουθείται κατά κύριο λόγο από εύπορους, λευκούς άνδρες.