Από το bullying ως παιδί μεταναστών στον τελικό των Ολυμπιακών Αγώνων: Η πορεία της πάντα χαμογελαστής Τατιάνας Γκούσιν

«Φέτος δεν δουλεύω και δεν πονάω άρα σίγουρα θα είναι μια ενδιαφέρουσα χρονιά, πιστεύω πως θα κάνω unlock κάτι νέο»

Μετά από μια χρονιά μέσα στην οποία έκανες check διάφορους στόχους σου, πώς σε βρίσκει η νέα σεζόν;

«Είναι πιο δύσκολο να ξεκινάς μια τέτοια χρονιά, μετά από αυτή που πέρασε. Δηλαδή, ενώ περιμένεις ότι θα έρθεις με όρεξη γιατί λες ότι πήγα Ολυμπιακούς, έκανα το ένα, έκανα το άλλο, τελικά έρχεσαι με ένα άλλο βάρος, περίεργο. Βάζεις σίγουρα άλλα expectations οπότε είναι λίγο πιο δύσκολο.

Για τα δικά μου δεδομένα, πέρυσι, έκανα πάρα πολλούς αγώνες γιατί όταν είχα τους τραυματισμούς στα πόδια μου, ήτανε μετρημένοι οι αγώνες μου. Οπότε επειδή έκανα τόσους αγώνες, όταν με ρώτησε η Ιωάννα (σ.σ. Σιώμου) αν ανυπομονώ να μπω για άλματα της είπα… “όχι ιδιαίτερα”. Ενώ άλλες χρονιές ερχόμουν και έλεγα ότι ανυπομονώ να μπω σε αγώνα γιατί μου έλειπε πάρα πολύ. Φέτος επειδή το έζησα, έχω ακόμα και είναι ωραίο αυτό γιατί είμαι χορτασμένη.

Αυτό που μου αρέσει είναι ότι δεν δουλεύω και ότι δεν έχω πόνο. Οπότε θα είναι πολύ ενδιαφέρουσα χρονιά αν καταφέρω να το κρατήσω έτσι, χωρίς δουλειά και χωρίς πόνο. Θα είναι πολύ ενδιαφέρουσα χρονιά γιατί νομίζω ότι θα κάνω unlock κάτι νέο».

Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη Tatiana Gusin OLY🌻 (@tatiana_gusin)

Έχει αλλάξει κάτι πρακτικά στην καθημερινότητά σου, μετά από αυτή την αντικειμενικά καλή σεζόν; Σε έχουν προσεγγίσει χορηγοί, ας πούμε;

«Δεν έχει έρθει κανένας χορηγός. Είχαμε πέρυσι την Amstel, που βοήθησε πάρα πολύ και έτσι σταμάτησα τη δουλειά και τώρα… τρώμε από τα έτοιμα, όσα κατάφερα να βάλω στην άκρη δηλαδή.

Φταίμε εμείς οι καταναλωτές. Εγώ, εσύ, όλοι μας. Γιατί όταν είμαστε στα social media ή βλέπουμε τηλεόραση, τι καταναλώνουμε; Τον influencer που μας κάνει να γελάμε ας πούμε. Θα έπρεπε όλοι οι Έλληνες αυτή τη στιγμή, όλοι οι Έλληνες, να ακολουθούν καταρχήν την Ολυμπιακή ομάδα, και άντε όχι όλη αλλά ένα 30% αυτής έστω. Να στηρίξει, με έναν ακόλουθο, με ένα like. Γιατί οι χορηγοί αυτή τη στιγμή, τί θέλουν; Το Ιnstagram. Μου έχει πει αθλήτρια πως έχει χάσει χορηγία από influencer.

Γιατί εγώ πρέπει να πηγαίνω στην προπόνησή μου και να σκέφτομαι: “Α να βγάλω φωτογραφία. Πώς θα τη βγάλω; Που θα βγάλω;” κτλ; Γιατί να γίνω influencer; Ναι, θα στη βγάλω τη φωτογραφία αλλά δεν μπορώ να σου κάνω ακριβώς αυτό που σου κάνει ο influencer και πρέπει να το αποδεχτείς κι εσύ αυτό. Εμείς οι καταναλωτές πρέπει να στηρίζουμε. Εγώ στους Ολυμπιακούς Αγώνες προσπάθησα να ακολουθήσω όλους τους αθλητές που ήταν στην ομάδα γιατί ένα follow, ένα like παραπάνω ίσως βοηθήσει. Θα έπρεπε να μπούμε λίγο σε αυτή την νοοτροπία νομίζω. Κι όχι μόνο για την περίοδο των Ολυμπιακών Αγώνων, γιατί οι αθλητές έχουν τέσσερα χρόνια ενδιάμεσα.

Οι Ολυμπιακοί Αγώνες έχουν κάτι πολύ όμορφο, εκεί θα δουν όλοι το πιο άκυρο αγώνισμα στον κόσμο. Αλλά εμείς για παράδειγμα έχουμε και Παγκόσμιο Πρωτάθλημα κάθε χρόνο. Κάθε χρόνο με τον ίδιους αγωνιζόμαστε, δηλαδή στο Παγκόσμιο και στους Ολυμπιακούς ο αγώνας δεν έχει διαφορά γιατί είναι οι ίδιοι άνθρωποι. Για τους Ολυμπιακούς έχει δημιουργηθεί ένα πάρα πολύ ωραίο μάρκετινγκ, που είναι πολύ όμορφο, αλλά ταυτόχρονα ορισμένοι αθλητές σε κάποια άλλα αγωνίσματα αδικούνται πάρα πολύ.

Βέβαια έχει και τα θετικά. Ασχολήθηκε ο κόσμος μαζί σου, από εκεί που δεν σε ήξερε πλέον σε ξέρει. Και θέλω να πιστεύω ότι θα μείνει αυτό.

Μετά τους Ολυμπιακούς κι εμένα με αναγνώρισαν, πολύς κόσμος. Πήγα σε ένα σχολείο και ήταν ήταν ένα παιδάκι, νηπίου, το οποίο ήρθε και μου είπε ότι ήταν στο γήπεδο και σε είδε! Και του είπα να πει ευχαριστώ στους γονείς του που του το έδωσαν αυτό, να δει Ολυμπιακούς Αγώνες από κοντά. Μετά τους Ολυμπιακούς βέβαια άκουσα πολλά, και ωραία και άσχημα. Μου είπαν το πολύ… ωραίο ότι “Για 1.86μ πήγες στον τελικό;. Για ένα άλμα; Η άλλη πηδάει 2 μέτρα στον ύπνο της και εσύ πήγες να κάνεις 1.86μ;”».

«Έκανα τρεις δουλειές μέχρι που κάποια στιγμή λιποθύμησα από υπερκόπωση - Πέρυσι μπήκα αποφασισμένη, ήταν λύτρωση οι Ολυμπιακοί»

Μία πρωταθλήτρια τί δουλειά μπορεί να κάνει για να επιβιώνει; Εσύ τί έκανες;

«Το 2019, μετά τον κλειστό, ξεκίνησα να κάνω τρεις δουλειές. Έκανα μανικούρ, personal training και ήμουν και μπογιατζής. Έκανα νύχια, πήγαινα για μεροκάματο με έναν φίλο μπογιατζή και έκανα και personal training εδώ στην Κηφισιά.

Το ‘20 έπιασα μόνιμη δουλειά. Έκανα χαζοδουλίτσες, με φωτογραφίες σε event και διάφορα τέτοια, και μετά σταμάτησα να είμαι στο τρεχαλητό για να είμαι σε γραφείο. Τότε ξεκίνησα να δουλεύω σε γηροκομείο. Δεν έτρωγα σωστά, θεραπείες έκανα 21:30 το βράδυ, έβγαινα από το σπίτι 9 το πρωί και έμπαινα ξανά στις 11 το βράδυ, κοιμόμουν και τέλος. Κάποια στιγμή, πέρυσι το καλοκαίρι, λιποθύμησα. Ήταν από υπερκόπωση και τότε είπα ότι "Εντάξει, δεν πάμε καλά" και απλά έκοψα λίγες ώρες από τη δουλειά. Την άδειά μου την είχα για να πηγαίνω στους αγώνες οπότε όταν επέστρεφα από τους αγώνες δεν ξεκουραζόμουν γιατί γυρνούσα κατευθείαν στη δουλειά».

Τη στιγμή που αποφάσεις να αφήσεις τη δουλειά άλλαξαν όλα… Μπήκες τελικό στους Ολυμπιακούς, έκανες ρεκόρ στον ανοιχτό... Πες μου για το 2024.

«Πέρυσι μπήκα αποφασισμένη από τον κλειστό. Είχαμε κάνει μια συζήτηση με την Ιωάννα (σ.σ. Σιώμου, προπονήτρια), είχα μείνει δύο Ολυμπιάδες εκτός για μικροπράγματα. Οπότε μπήκα με πολλή “λύσσα”. Μου έφτιαξαν ένα ωραίο πρόγραμμα για αγώνες στον κλειστό, που τον λατρεύω γιατί είναι όλα high jump meets, έχει μουσική, κόσμος, παλαμάκια κι εγώ έτσι γουστάρω μόνη μου. Εκεί έκανα τέσσερις αγώνες στο 1.90μ και ήμασταν σίγουροι πια πως δεν βγαίνω από το ranking για το Παρίσι. Ακραία λύτρωση ήταν αυτό, που θα πήγαινα στους Ολυμπιακούς.

Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη Tatiana Gusin OLY🌻 (@tatiana_gusin)

Μετά στον ανοιχτό, επειδή δεν μου αρέσει τόσο όσο ο κλειστός, ξεκίνησα λίγο χαμηλά μέχρι να βρω ρυθμό. Καταρχήν, έπαθα τη μεγαλύτερη απογοήτευση της ζωής μου στο Ευρωπαϊκό γιατί όταν σε μια σεζόν έχεις Ευρωπαϊκό και Ολυμπιακούς, στο Ευρωπαϊκό είναι “εύκολο” το να μπεις τελικό. Κι εκεί μου κόπηκαν τα φτερά και τα πόδια μαζί. Θυμάμαι, γυρίζω πίσω, κλαίω η Ιωάννα έρχεται και δεν με παρηγόρησε αλλά μού τα έχωσε και καλά έκανε. Μου λέει “Αυτό που έκανες είναι αδιανόητο για τα δικά σου δεδομένα, είσαι σε μια τέλεια κατάσταση. Τι πας και κάνεις;” κι εγώ απλά έκλαιγα, έκλαιγα, έκλαιγα. Εκείνο το βράδυ στη Ρώμη ήταν πολύ δύσκολο, πολύ κακό γιατί ήταν στα μέτρα μου. Κάναμε ένσταση εκείνο το βράδυ, γιατί σταμάτησαν τον αγώνα στα 16 άτομα, κάναμε ακόμη τρεις ενστάσεις την επόμενη μέρα, γενικά έφαγα μεγάλη ήττα.

Η Ιωάννα έχει έναν πολύ ωραίο μαγικό τρόπο, μου το έχει κάνει 2-3 φορές, που με κάνει να κουνήσω λίγο το κεφάλι μου και να πω “πάμε ξανά”. Θυμάμαι σε έναν αγώνα στον κλειστό, το 2019, που είχαμε πάει στο εξωτερικό και βλέπω τη λίστα και της λέω “Α είναι η τάδε, η τάδε και η τάδε, ωραία θα βγω τέταρτη” και μου λέει “Γιατί; Εσύ δεν μπορείς να πηδήξεις; Γιατί να βγεις τέταρτη;” και είχε δίκιο εννοείται. Κάπως έτσι έγινε και τώρα και το γύρισα.

Μετά ξεκίνησα και να δουλέψω μια mental coach, η οποία βοήθησε ακραία. Το visualisation βοηθάει πάρα πολύ αλλά γενικά στην Ελλάδα είμαστε πίσω σε αυτά, βγαίνουν όλοι σου οι φόβοι. Εμείς κάναμε τρεις φορές τον αγώνα, οπότε όταν ήρθε η ώρα και μπήκα στο στάδιο ένιωθα πως το έχω ξανακάνει.

Μετά, στους Ολυμπιακούς Αγώνες…. Τι να λέμε τώρα. Μπήκα μέσα στο στάδιο και ξεκίνησα να κλαίω από τη συγκίνηση. Περπατούσα προς το ύψος και έκλαιγα και λέω “Τατιάνα δεν είναι η ώρα να κλαις τώρα”».

«Μετά το Παρίσι νιώθω μία ανακούφιση αλλά δεν έχει τελειώσει ακόμη το ταξίδι»

Η εμπειρία σου στους Ολυμπιακούς Αγώνες στο Παρίσι νομίζω πως ήταν κάτι περισσότερο από λυτρωτική. Πώς το έζησες;

«Ήταν huge, ήταν πολύ όμορφο. Ήταν τελείως άλλη εμπειρία. Δεν σκόρπισε το μυαλό μου γιατί δεν πρόλαβα νομίζω. Για πρώτη φορά ταξίδεψε η μάνα μου και ήρθε να με δει, οπότε είχα άγχος που δεν μιλάει αγγλικά, δεν μιλάει γαλλικά, μετά ήρθαν όλοι φίλοι μου από την Αμερική. Οπότε ήμουν έξω, όχι πριν τον προκριματικό αλλά μετά κάναμε πίκνικ κάτω από τον Πύργο του Άιφελ, που ήταν ό,τι πιο ωραίο έχουμε κάνει. Οπότε δεν προλάβαινα πολύ να τα επεξεργαστώ.

Αφού μπήκα στον τελικό, θυμάμαι μου έστελναν μηνύματα φίλοι μου για το πόσο περήφανοι είναι για μένα και πόσο χαίρονται και τότε συνειδητοποίησα τι συμβαίνει, μετά από 5-6 μέρες δηλαδή και αφού είχα πάρει την πρόκριση. Έκλαιγα και έλεγα “Ναι, όντως το έκανα”.

Μία μέρα πριν τον τελικό αρρώστησα, που εγώ δεν αρρωσταίνω ποτέ. Έπεσα και κάποια στιγμή με πιάνει μία φίλη μου και μου λέει ότι είμαι ζεστή. Καληνύχτα σας, λέω, έφυγα πήγα για ύπνο κατευθείαν οπότε και μία μέρα πριν τον τελικό εγώ δεν πρόλαβα να σκεφτώ τίποτα.

Τη μέρα του αγώνα, έρχεται η Ιωάννα και αρχίζει με φουλ ενέργεια “Τατιανάκι μου, εδώ είμαστε! Είμαστε στον τελικό”. Εκείνη τη μέρα συνειδητοποίησα τί συμβαίνει.

Θα σου πω τρία πράγματα που θυμάμαι πάρα πολύ έντονα. Πρώτα, να μπαίνω στο γήπεδο, να ανατριχιάζω και να ξεκινάω να δακρύζω από τη συγκίνηση και να μου λέω “Σταμάτα, δεν είναι η ώρα. Τα κατάφερες, πάρα πολύ ωραία. Κλάψε μετά, όχι τώρα”. Μετά, την ώρα του αγώνα που εντάξει, σταμάτησε ο αγώνας μου αλλά ήμουν τόσο χαρούμενη που δεν με ενδιέφερε. Κοιτούσα τα κορίτσια να πηδάνε, δέος. Και μετά το άλλο που θυμάμαι ότι βγήκα και έκανα λάθος και έφυγα από την πύλη των θεατών. Και ξεκινάει όλος ο κόσμος να έρχεται κατά πάνω μου. Μου φώναζαν “Τατιάνα”, με το όνομά μου. Όχι απλά “Ε εσύ που αγωνίστηκες τώρα μέσα”, με φώναζαν με το όνομά μου. Που έκανα ένα άλμα… Ήρθε μια κοπέλα και μου είπε πως ήμουν η αγαπημένη της γιατί ήμουν πολύ εκφραστική. Και είχα κάνει ένα άλμα.

Μετά μπήκαμε στο τρένο και ξεκίνησε όλο το τρένο να τραγουδάει, έτσι πανηγυρικά. Μου είπε μία κυρία να βγάλουμε μία φωτογραφία και μετά όλοι γύρω άρχισαν να συνειδητοποιούν πως είμαι αθλήτρια και έτσι άρχισε ένα παρτάκι. Το ζήσαμε, ήταν απίστευτο! Μετά πήγαμε στα McDonald’s να φάμε και ήρθε ένα κοριτσάκι και μου λέει ότι με είδε και θέλει να γίνει κι εκείνη υψίστρια. Ήταν λίγο σουρεάλ».

Είναι το Παρίσι η καλύτερη σου εμπειρία;

«Ναι από τις καλύτερες μου εμπειρίες. Ήταν η καλύτερη ίσως, και το Μόναχο το 2022 μου άρεσε πάρα πολύ -παρ’ ότι έκλαιγα-. Θα πω το Παρίσι ναι, και μετά το Μόναχο.

Είχα ξεκινήσει ένα journal όταν πήγα στην Ιταλία, το 2016. Εκείνη την περίοδο γενικά εγώ ήμουν στην Αμερική, έκανα 1.90μ στην προπόνηση ήμουν σε πολύ καλή κατάσταση και μετά έβγαλα κατάγμα κόπωσης και έκανα χειρουργείο. Εκείνο το καλοκαίρι, αφού έχανα τους Ολυμπιακούς, πήγα για study abroad στην Ιταλία. Όταν ήμουν εκεί περνούσα πολύ ωραία, προσπαθούσα να το ξεχάσω και να είναι όλα καλά. Και είμαστε στη Βενετία με τους φίλους μου, ενώ γίνονται οι Ολυμπιακοί Αγώνες, και ένα βράδυ όπως κάνουμε βόλτα βλέπω ένα ξενοδοχείο που λέγεται Rio… και ξεκινάω και κλαίω, και άρχισα να λέω γιατί είμαι εγώ εκεί και πως θα έπρεπε να είμαι στους Ολυμπιακούς…

Εκείνο το βράδυ τότε, που έκλαψα πάρα πολύ, κατάλαβα πόσο πολύ θέλω να πάω στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Στο Τόκιο, που τους έχασα, απλά αντιλήφθηκα πόσο γρουσούζα μπορεί να είμαι… Ήταν μια πολύ περίεργη χρονιά το 2021, όπου “έριχνε πόντους” εγώ κρατούσα ομπρέλα. Δηλαδή πήγα και βγήκα τρίτη στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα.

Τότε ξεκίνησα το journal μου και το ολοκλήρωσα στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Παρισιού, 8 χρόνια μετά. Η Ολυμπιακή μου πορεία, το dream μέχρι το come true είναι αυτό το βιβλίο. Ξεκίνησε με κλάματα και έκλεισε με το «Τα καταφέραμε».

Μετά το Παρίσι νιώθω μία ανακούφιση μέσα μου αλλά νομίζω ακόμη δεν έχει τελειώσει το ταξίδι. Είμαι μια αθλήτρια που το 2019, 2020, 2021, όπως φαντάζεσαι, είχα πάρα πολλές σκέψεις το να σταματήσω, να δουλέψω και γιατί το κάνω αυτό, γιατί δεν ήμουν σε ένα επίπεδο για να βγάζω λεφτά αλλά ούτε και στο χειρότερο επίπεδο, ήμουν στη μέση. Έχω περάσει πολλές φορές από αυτό και το μόνο που με κρατάει είναι το ότι έχω δει πολλούς αθλητές να σταματάνε και να τους μένει η απορία. Θα μπορούσα να έχω κάνει αυτό; Θα μπορούσα να έχω πηδήξει τόσο; Γιατί δεν το έκανα; Αυτά με κρατάνε!

Με την Ιωάννα είχαμε κάνει μια συζήτηση και την είχα προετοιμάσει πως ίσως σταματήσω μετά την Ολυμπιακή χρονιά αλλά τελικά είμαι εδώ ακόμη, από την απορία. Θέλω να δω πόσο μπορώ να κάνω στο ύψος».

«Όταν ήρθα στην Ελλάδα με στρίμωχναν στις γωνίες και έτρωγα ξύλο - Εννοείται βλέπω ακόμη σχόλια που με ρωτάνε γιατί φοράω εγώ την ελληνική σημαία»

Παρ' ότι πέτυχες έναν πολύ μεγάλο στόχο σου, με την είσοδό σου στον τελικό των Ολυμπιακών Αγώνων -πράγμα που είναι στόχος και για πάρα πολλούς αθλητές παγκοσμίως φυσικά-, το κοινό ικανοποιείται πολύ δύσκολα και κρίνει χωρίς να γνωρίζει πάντα τις συνθήκες. Εσύ, δέχεσαι αρνητικά σχόλια; Τα διαβάζεις;

«Γενικά δεν διαβάζω σχόλια. Πολύ σπάνια θα διαβάσω ή θα μου πουν, θα μου τα μεταφέρουν. Δεν διαβάζω γιατί πέρυσι είδα κάποια περίεργα. Ήμασταν σε κάποιον αγώνα ήμασταν και στη συνέντευξή μου έκλαιγα γιατί έμεινα εκτός τελικού για μία θέση. Εκεί, κάποια στιγμή γυρνάω και λέω ότι "Ρε φίλε δεν θα κλάψω, έχουμε πυρκαγιές πάλι στην Ελλάδα, καίγεται η Αθήνα κι εγώ θα κλάψω γιατί δεν πέρασα στον τελικό; Ιt's not a big deal". Τότε κάποιος μου είπε πως ελπίζει να μην είδα τα σχόλια, που αυτό σε κάνει να μπεις απευθείας στα σχόλια, είδα πολλά. Είδα που μου έγραφαν ότι καταρχήν δεν είμαι Ελληνίδα για να σχολιάζω, να μάθω να μιλάω γιατί μάλλον σε κάποιο σημείο της συνέντευξης εκφράστηκα λάθος συντακτικά, για το επίθετό μου και από πού ήρθα και διάφορα πολλά τέτοια. Εγώ δεν το είπα για να δείξω κάτι τότε. Τότε, σταμάτησα να μπαίνω σε σχόλια.

Μόνο αυτό που μου είπε εκείνος πως πήγα για 1.86μ στο Παρίσι είχα δει, στεναχωρήθηκα προφανώς και εννοείται φαίνεται πολύ λίγο στον κόσμο που δεν ξέρει γιατί σου λέει στο Πανελλήνιο πηδάνε τρία άτομα 1.86μ αλλά… Ο κόσμος έχει άλλο πράγμα στο μυαλό του. Στο αεροδρόμιο κάποιος με ρώτησε αν πήρα μετάλλιο. Επειδή έχουμε έναν Μίλτο για παράδειγμα που τα παίρνει μετάλλια συνέχεια, δεν σημαίνει πως παίρνουν όλοι. Νομίζει ο κόσμος πως οι αθλητές είναι ρομπότ. Ρε παιδιά, υπάρχει και η κακή μέρα! Έχει 20 παράγοντες ένας αγώνας αλλά για τον κόσμο απλά ξυπνάμε και πάμε να πηδήξουμε.

Όμως, μέσα σε όλα, είδα πως τα παιδιά είναι πολύ δεκτικά σε αυτές τις πληροφορίες. Το ότι βγήκα ένατη για τα παιδιά ήταν φοβερό και μου έλεγαν τα ίδια από μόνα τους πως “Ναι, αφού από κάθε χώρα του κόσμου πηγαίνουν τόσα άτομα”.

Γενικά έχω φάει πάρα πολύ bullying όταν ήρθα στην Ελλάδα, έχω φάει ξύλο, τα έχω πάθει όλα και δεν μιλούσα. Ακραίο αλλά αυτό ήταν πολύ παλιά γιατί σκέψου τώρα πριν από 20 χρόνια, ερχόταν εδώ κάτι ξένο. Εγώ δεν μιλούσα ελληνικά, δεν μπορούσα να πω κάτι οπότε με στρίμωχναν στις γωνίες και έτρωγα ξύλο. Αργότερα έμαθα ελληνικά και επειδή, ευτυχώς για εμένα, η παρουσία μου είναι αρκετά “ελληνική”, μοιάζω με Ελληνίδα, δεν με μπερδεύουν και αυτό με έχει βοηθήσει πάρα πολύ νομίζω.

Καλά, όταν πήρα για πρώτη φορά την υπηκοότητα και μπήκα Εθνική κτλ εννοείται άκουσα τα “Τι φοράς εσύ την ελληνική σημαία, μωρή;” και τα κλασικά. Αλλά μετέπειτα έχουν πέσει στο μάτι μου πολύ λίγα σχόλια, ίσως επειδή δεν τα διαβάζω τόσο».

Δεν είναι γνωστό το ότι όταν ήρθε είχες δεχτεί τόσο πολύ bullying...

«Ναι, δεν το έχω πει γενικά. Τώρα είναι πιο φυσιολογικό να έρθει κάτι "ξένο" σε ένα σχολείο αλλά τότε ήρθε ένα παιδί από τη Μολδαβία και με κοιτούσαν σαν κάτι εξωφρενικό. Ήμουν στη Δευτέρα Δημοτικού τότε. Τα παιδάκια βρήκαν να ξεσπάσουν σε εκείνο το ένα παιδί που δεν μπορούσε να πάει να το πει στη δασκάλα. Γιατί όταν ήρθαμε εδώ, η μάνα μου με πήγε κατευθείαν στο σχολείο οπότε δεν ήξερα τίποτα, λέξη! Έχω βρει τετράδια που έγραφα τότε και έγραφα ολογράφως ακόμα και την τελεία που έπρεπε να βάλω στην πρόταση, γιατί δεν ήξερα. Απλά άκουγα και έγραφα. Δεν ήξερα τι σημαίνει. Η μαμά μου ήξερε πολύ λίγα ελληνικά, όχι τέλεια. Μου έλεγε: "Θα ακούς και θα έρχεσαι να ρωτάς". Μου έλεγε να προσέχω τι κάνω εγώ και να προσέχω να μη δίνω δικαίωμα και καταλαβαίνω γιατί μου το έλεγε αυτό και έτσι προχώρησα κι εγώ».

Πότε κατάλαβες ότι αυτό που περνούσες δεν ήταν φυσιολογικό;

«Πολύ αργά. Στο Γυμνάσιο κάποιος μου το είπε. Όταν πήγα Γυμνάσιο, που είχα φύγει τελείως από το Δημοτικό, εκεί κατάλαβα ότι μοιάζω με Ελληνίδα. Όλοι μου μιλούσαν, αλλά όταν άκουγαν το επίθετό μου με ρωτούσαν: "Α, από πού είσαι;". Όσο ήμουν στην Ελλάδα προσπαθούσα να κρύψω ότι ήμουν από άλλη χώρα. Στην Αμερική, όμως, ήταν υπέρ της όποιας "μοναδικότητας" οπότε εκεί θα έλεγα πως χτίστηκα γιατί εκτίμησα τότε όλη την ιστορία μου.

Υπάρχουν πολλά παιδάκια που τρώνε ξύλο κάθε μέρα χωρίς λόγο, γιατί μπορεί να έχουν κάποια αναπηρία, γιατί το ένα, γιατί το άλλο. Αυτό δυστυχώς είναι μέσα στη ζωή. Γενικά τα παιδάκια είναι πολύ σκληρά, κάπως βάρβαρα».

Αυτό που γνωρίζω είναι πως έχεις δεχθεί κι εσύ σχόλια για το σώμα σου, όπως και πολλές αθλήτριες (και αθλητές) στον χώρο του στίβου.

«Πάντα είχα μια δυνατή σωματοδομή, και ό,τι και να έκανα παρέμενα "δυνατή", όσο κι αν αδυνατίσω. Στην Αμερική πήρα πολλά κιλά με το καλημέρα και μετά γυρνούσα Ελλάδα και τα έχανα απευθείας. Γενικά άκουγα πολλά για τα κιλά μου αλλά έχω μάθει να αγαπώ το σώμα μου. Κανείς δεν αναρωτιέται αν εγώ μπορώ να χάσω κιλά, πώς είναι η υγεία μου και όλα αυτά. Εγώ, βέβαια, έχω πηδήξει και με “πολλά” κιλά πάνω μου. Δεν υπάρχει μαγική σύσταση στα κιλά μου αλλά ξέρω ότι δεν θα ήθελα να έχω πολύ λίπος πάνω μου, αυτό.

Το θέμα είναι να ξέρεις ακριβώς τί χρειάζεσαι και να τρέφεσαι σωστά. Στην Αμερική είδα κάποια παραδείγματα προς αποφυγή και αποφάσισα πως δεν θέλω να δημιουργήσω κάποια κακή συνήθεια με το φαγητό και να έχω ψυχολογικό γι’ αυτό. Και με τρία κιλά παραπάνω εντάξει θα είμαι.

Γενικά είναι ένα πρόβλημα αυτό με το φαγητό, μπερδεύεται ο κόσμος και έχει τύχει να μου στέλνουν μικρά κορίτσια να με ρωτάνε αν μπορούν να φάνε κάτι… Στα 17 τους; Να φάνε ό,τι θέλουν, πρέπει να τρώνε!».

«Συνεχίζω στο ύψος για να σβήσω όλα τα γαμ@το που μου έχουν μείνει - Προχωράω χρόνο με τον χρόνο»

Έχεις μετανιώσει για κάτι στη διαδρομή σου;

«Φυσικά, υπάρχουν στιγμές που σκέφτομαι και λέω "Θα μπορούσε να είχε πάει καλύτερα". Ωστόσο, αυτές οι στιγμές είναι που με ωθούν να συνεχίσω και να βελτιώνομαι. Δουλεύω για να μην αφήνω ανοιχτούς λογαριασμούς και να νιώθω περήφανη για τον εαυτό μου».

Για το μέλλον τι σχεδιάζεις; Τι στόχους βάζεις για τη νέα σεζόν;

«Το σκέφτομαι χρόνο με τον χρόνο, ανάλογα με τα οικονομικά μου και την υγεία μου γιατί στο ύψος μπορείς να φτάσεις και στα 35 σου. Θα είναι πολύ ωραία στην Αμερική στο Λος Άντζελες το 2028 αλλά θα το δούμε χρόνο-χρόνο.

Δυστυχώς, μου έχουν μείνει πολλά "γαμ@το" αλλά συνεχίζω για να σβήσω όλα τα "γαμ@το". Θέλω να είμαι η πρώτη υψίστρια που θα έχει αγωνιστεί σε τελικό σε όλες τις διοργανώσεις, μου έχει μείνει το Παγκόσμιο ανοιχτού.

Θέλω να περάσω στους τελικούς όλων των μεγάλων διοργανώσεων. Είναι ένας στόχος που μου δίνει κίνητρο να συνεχίσω. Παράλληλα, θέλω να στηρίξω τον εαυτό μου οικονομικά και να αναπτύξω τα social media, ελπίζοντας να αλλάξω λίγο τα πράγματα».