«Γι' αυτό θεωρώ τον εαυτό μου τυχερό: ίσως ως γυναίκα προς γυναίκα είναι λίγο πιο εύκολο να κατανοήσω αυτή την ανάγκη».
Η Βαλέρια Μάγκρι σε όλη της τη ζωή είναι η «μύγα μέσα στο γάλα» που λέει και ο λαός αφού είναι η μοναδική γυναίκα σε έναν «ματσό» κόσμο (τουλάχιστον στον πάγκο) ακόμη και στο γυναικείο βόλεϊ. Η μοναδική γυναίκα προπονήτρια σε ολόκληρη την ιταλική κατηγορία Α (ανδρών και γυναικών) είναι αυτή, η οποία οδήγησε την Εσπέρια στην Α2, μετά τη νίκη της στα πλέι οφ της Β1. Μιλώντας στο Gazzetta dello sport εξήγησε πως είναι να είναι η μοναδική γυναίκα προπονήτρια σε ολόκληρη την κατηγορία της Ιταλίας και ποιος θεωρεί πως είναι ο λόγος που δεν έχει αρκετές γυναίκες προπονήτριες;
«Αναρωτήθηκα στην αρχή της σεζόν αν ήμουν ικανή γι’ αυτό το άλμα αλλά αποφάσισα να παλέψω, να κρατήσω αυτό που είχα κερδίσει στον αγωνιστικό χώρο. Σχεδόν στο τέλος του πρώτου γύρου, με τις άλλες νεοφώτιστες ομάδες πίσω μας και μια καλή βαθμολογική θέση, νομίζω ότι μπορώ να πω ότι μια μικρή θέση στην Α2 υπάρχει και για μένα».
Γιατί μια γυναίκα είναι η «μύγα μες το γάλα» σε αυτό το επίπεδο;
«Νομίζω ότι το θέμα είναι κυρίως οικογενειακό. Μετά από αυτό, ίσως υπάρχει λιγότερη επιθυμία ή περισσότερος φόβος για ανάληψη κινδύνων. Είχα μεγάλη τύχη, από γεωγραφικής άποψης, μπόρεσα να προπονηθώ σε καλό επίπεδο στη Βόλτα Μαντοβάνα στο Οστιάνο και τώρα στην Κρεμόνα, όλες οι τοποθεσίες απέχουν μισή ώρα με το αυτοκίνητο από το σπίτι μου. Αυτό μου επέτρεψε να είμαι προπονήτρια και μητέρα, σχεδόν σε πλήρη απασχόληση. Αν έπρεπε να μετακομίσω, θα ήταν πολύ πιο περίπλοκο. Θα πάρω ως παράδειγμα έναν προπονητή που σέβομαι πολύ και ο οποίος με έχει προπονήσει, από την περιοχή της Καζαλάσα όπως και εγώ: τον Τζόρτζιο Νίμπιο, ο οποίος αφού προπονούσε στην επαρχία της Κρεμόνα, έκανε το άλμα πριν από μερικά χρόνια και πήγε στο Ούρμπινο. Έχει έναν γιο που είναι στην ίδια ηλικία με τον δικό μου αλλά… ίσως είναι λίγο πιο εύκολο για έναν πατέρα. Ωστόσο, δεν έχω συνηθίσει να λυπάμαι τον εαυτό μου και ούτε οι γυναίκες γενικά θα έπρεπε να το κάνουν αυτό. Το θέμα των «ροζ ποσοστώσεων» δεν με ενδιαφέρει και πολύ αλλά μου φαίνεται παράξενο ότι σε ολόκληρη την Ιταλία αυτή η ευκαιρία να προπονηθώ κοντά στο σπίτι μου, και επομένως να ενώσω κάπως τον αθλητισμό με την οικογένεια, μου δόθηκε μόνο τα τελευταία χρόνια. Ίσως και εμείς οι γυναίκες πρέπει να τολμήσουμε περισσότερο. Θυμάμαι πέρυσι, στη Β1, όταν συνάντησα τη μοναδική άλλη γυναίκα προπονήτρια στην ομάδα: χαιρετηθήκαμε σαν παλιοί φίλοι, σχεδόν με ικανοποίηση. Ήταν μια καινοτομία και για τους δυο μας, σχεδόν απροσδόκητη. Είχαμε συνηθίσει να είμαστε η εξαίρεση».
Πώς είναι η σχέση με τους άνδρες συναδέλφους;
«Μεγάλης εκτίμησης. Στην άκρη του taraflex ζητωκραυγάζουμε, μερικές φορές διαμαρτυρόμαστε, προσπαθούμε να φορτίσουμε το περιβάλλον ο καθένας με τον τρόπο του, κάποιοι ίσως λίγο πιο αγενείς από άλλους. Υπάρχουν όμως και εκείνοι, και αναφέρομαι στους προπονητές της Σασουόλο και της Λέκο με τους οποίους βρεθήκαμε στην Α2 μετά από μάχη που δώσαμε στη Β1, που αναγνώρισαν την αξία της δουλειάς που έγινε, χωρίς ενδοιασμούς ή φθόνο. Το εκτίμησα πολύ αυτό. Νομίζω ότι είμαι πολύ φορτισμένη σε αυτή τη δουλειά αλλά ταυτόχρονα ταπεινή. Προσπαθώ πάντα να συγκρίνω τον εαυτό μου με τους άλλους, για να μάθω όσα περισσότερα μπορώ. Με τη Vbc Casalmaggiore στην A1 κατηγορία για 10 πρωταθλήματα, έχω ζητήσει συχνά και έχω αρπάξει την ευκαιρία να παρακολουθήσω τις προπονήσεις. Το ίδιο κάνω και με τους συναδέλφους της ίδιας κατηγορίας, ίσως στο τέλος του παιχνιδιού, ρωτώντας τους πώς συμπεριφέρονται σε ορισμένες καταστάσεις. Εν ολίγοις, πιστεύω ότι η συζήτηση μεταξύ μας μας βοηθάει όλους. Και ότι οι ζήλιες και τα μυστικά δεν είναι ο σωστός τρόπος για να αναπτυχθείς».
Και τι γίνεται με τη διαχείριση των αποδυτηρίων;
«Θεωρώ τον εαυτό μου τυχερό. Εμείς οι γυναίκες έχουμε συχνά ανάγκη να μιλάμε, να κάνουμε διάλογο, να μας ακούνε. Και μια γυναίκα το καταλαβαίνει αυτό καλύτερα. Είναι πραγματικά θέμα χαρακτήρα. Ωστόσο, έχω βάλει όρια! Δίνω ένα «νύχι» αλλά ποτέ το χέρι- και αν δώσω το χέρι, δεν προσφέρω ποτέ το χέρι. Η αθλήτριά μου μπορεί να βοηθηθεί αλλά πρέπει να φτάσει μόνη της στο αποτέλεσμα. Είναι ο ίδιος λόγος για τον οποίο προσπαθώ να αποφεύγω τα ραντεβού εκτός του γυμναστηρίου και να μην έχω φιλίες με τους αθλητές μου εκτός του αθλήματος. Αυτός είναι ο τρόπος μου να κατανοήσω τον επαγγελματισμό και να αποφύγω κάθε είδους προβλήματα. Επιτρέψτε μου να ξεκαθαρίσω ένα σημείο: όταν μιλάω για γυναίκες που θέλουν να ακουστούν, δεν εννοώ αδύναμες. Αντιθέτως, στις νέες γενιές, μου φαίνεται ότι οι άνδρες είναι πιο εύθραυστοι».