Ο Στράτος Περπέρογλου ζει την καλύτερη ζωή που μπορεί

Ο Ερυθρός Αστέρας, μέσα σε όλα τα άλλα που τον έκαναν να ξεχωρίζει κερδίζοντας τρεις τίτλους (Αδριατική Λίγκα, Σούπερ Καπ, σερβικό πρωτάθλημα) κι εξασφαλίζοντας την επιστροφή στην EuroLeague 2019-20, ήταν και το θαυμάσιο καστ του. Όσο κι αν προχωρούσε η σεζόν, δεν σταματούσαν να ξεπηδούν γνώριμοι πρωταγωνιστές. Από τους σουτέρ Μπίλι Μπαρόν και Κέι Σι Ρίβερς, μέχρι τον Μουχάμεντ Φαγιέ και τον αθόρυβο εργάτη Στράτο Περπέρογλου.

O… προσεχώς 35χρονος Έλληνας φόργουορντ μετακόμισε το περασμένο καλοκαίρι στο Βελιγράδι κι έθεσε εαυτόν στη διάθεση του Μίλαν Τόμιτς, αποδεχόμενος έναν συγκεκριμένο τύπο ρόλου που του πρόσφεραν οι «ερυθρόλευκοι» και συμπληρώνοντας αισίως πέντε χρόνια στην ξενιτιά. Πλέον παραδέχεται στην EuroLeague Greece ότι προσπαθεί να δώσει ό,τι έχει σε αυτή τη φάση της καριέρας του ώστε στο τέλος της ημέρας, να ξέρει ότι έκανε το καλύτερο που μπορούσε.

Κατ' αρχάς, πως ταίριαξε το ταμπεραμέντο σου με αυτό των Σέρβων; Προσαρμόστηκες εσύ σε αυτούς ή το αντίθετο;
«Εντάξει, οι Σέρβοι δεν έχουν μεγάλες διαφορές με τους Έλληνες, για να πω την αλήθεια. Είναι πραγματικά σπουδαίοι άνθρωποι, πολύ φιλικοί κaι ανοιχτοί. Η νοοτροπία τους είναι κοντά στη δική μας κι εξ αρχής ένιωσα άνετα στο Βελιγράδι. Μας θεωρούν σαν αδέλφια, το λένε συνεχώς αυτό. Θεωρούν πως οι Έλληνες είμαστε πολύ κοντά στην κουλτούρα και την ιδιοσυγκρασία τους».

Σε μια ιδιαίτερη χρονιά μάλιστα, με δεδομένο ότι ο μεγάλος στόχος που τέθηκε από το κλαμπ ήταν η κατάκτηση της Αδριατικής Λίγκας και η έξοδος στην EuroLeague...
«Σίγουρα αυτός ήταν ο κύριος στόχος, να κερδίσουμε δηλαδή την Αδριατική προκειμένου να βγει η ομάδα ξανά στην EuroLeague. Οτιδήποτε άλλο θα ήταν αποτυχία για τον οργανισμό».

Ποια είναι, λοιπόν η πιο έντονη στιγμή που θα έχεις να θυμάσαι όταν μελλοντικά θα κάνεις... rewind στη θητεία σου στο Βελιγράδι;
«Θα έλεγα η ατμόσφαιρα στη Hala Pionir! Κάθε φορά που γέμιζε το γήπεδο, ζούσαμε κάτι αδιανόητο! Οι οπαδοί είναι από... πάνω σου, κοντά στο γήπεδο, τους νιώθεις ανά πάσα στιγμή. Έχω παίξει σε αρκετά γήπεδα, αλλά αυτό που έζησα φέτος ήταν μια από τις καλύτερες εμπειρίες μου»

Σε τι κατάσταση είσαι πλέον έπειτα από τον τραυματισμό σου;
«Είμαι μια χαρά, θα μπορούσα να είχα παίξει τις τελευταίες 3-4 εβδομάδες, ήμουν έτοιμος. Απλώς στο σερβικό πρωτάθλημα υπάρχει συγκεκριμένος κανονισμός σε ό,τι αφορά τον αριθμό των ξένων, επιτρέπονται μόνο τέσσερις κι εμείς είχαμε επτά μέσα στη σεζόν».

Οι τελικοί με την Μπουντούτσνοστ σου θύμισαν... Ελλάδα;
«Έβλεπα τον κόσμο να μπαίνει στο γήπεδο κι έλεγα "α, ωραία, τα ίδια κι εδώ. Μοιάζουμε" (γέλια)! Εκεί είναι λίγο διαφορετικά τα πράγματα, το ζήτημα είναι περισσότερο πολιτικό. Εμείς εδώ... φαγωνόμαστε για τους δικούς μας λόγους, εκεί όμως είναι πολύ έντονο το πολιτικό στοιχείο. Διαφορετικές χώρες που, ενδεχομένως δεν έχουν τις καλύτερες σχέσεις. Μόνο σε αυτά τα παιχνίδια το ένιωσα αυτό κι επίσης, απ' ότι έμαθα, είχαν προηγούμενα από την προηγούμενη σεζόν με αποτέλεσμα η κατάσταση να είναι πιο φορτισμένη».

Πως ήταν η συνεργασία σου με τον Μίλαν Τόμιτς;
«Άψογη! Τα πήγαμε πολύ καλά. Εντάξει, τον ήξερα σαν βοηθό αλλά και σαν πρώτος ήξερε πως να με διαχειριστεί και με βοήθησε πολύ στο να προσαρμοστώ και να παίξω καλά μέσα στη χρονιά. Δηλαδή, με κρατούσε φρέσκο κι έτσι μπορούσα να αποδώσω μέσα στο γήπεδο».

Οδεύοντας σε δυο μήνες στα 35 και με δεδομένο ότι το τέλος της καριέρας σου είναι πιο κοντά, τι είναι πλέον αυτό που σου δίνει κίνητρο να συνεχίσεις, σε εξιτάρει και σε κάνει να βγάζεις τον καλύτερο εαυτό σου;
«Γενικά στη ζωή μου, ό,τι κάνω θέλω να το κάνω με τον καλύτερο τρόπο. Όπως λες κι εσύ, από τη στιγμή που πλησιάζει το τέλος της καριέρας μου, το απολαμβάνω περισσότερο τώρα γιατί ξέρω ότι δεν θα κρατήσει για πάντα... Προσπαθώ, λοιπόν ό,τι έχω να το δώσω και στο τέλος της ημέρας να ξέρω ότι έκανα ό,τι καλύτερο μπορούσα. Καθημερινά. Στην προπόνηση και τους αγώνες αλλά γενικότερα, όταν βλέπω πίσω την καριέρα μου, θέλω να ξέρω ότι έδωσα τον καλύτερο εαυτό μου».

Παρεμπιπτόντως, θα συνεχίσεις στον Ερυθρό Αστέρα;
«Δεν έχω συμβόλαιο για του χρόνου. Υπάρχουν συζητήσεις αλλά δεν ξέρω ακόμα τι θα γίνει».

Πως έζησες τα ματς με την Παρτίζαν;
«Αυτά τα παιχνίδια είναι πάντα ιδιαίτερα, όπως συμβαίνει με τα Ολυμπιακός - Παναθηναϊκός. Υπάρχει πίεση. Το θέμα είναι όταν είσαι ξένος, είναι λίγο διαφορετικά τα πράγματα, από την άποψη ότι δεν ακούς ραδιόφωνα και δεν διαβάζεις εφημερίδες. Γι' αυτό ακριβώς η πίεση ήταν πιο μεγάλη στην Ελλάδα απ' ό,τι στη Σερβία. Για τους ντόπιους, λογικά θα είναι το ίδιο πράγμα».

Τα τελευταία χρόνια, πάντως έχεις γίνει συλλέκτης εμπειριών σε Κωνσταντινούπολη, Βαρκελώνη, Ισραήλ κι εσχάτως Βελιγράδι...
«Φέτος ήταν η πέμπτη χρονιά μου στο εξωτερικό. Σίγουρα αφενός είναι ωραίο να μαθαίνεις νέα μέρη και άλλες κουλτούρες, από την άλλη σίγουρα δεν είναι το πιο εύκολο να αλλάζουμε χώρα κάθε χρόνο από τη στιγμή που είμαι μαζί με την οικογένειά μου... Σε κάποια χρόνια θα τελειώσω την καριέρα μου κι επιτέλους θα μείνουμε σε ένα μέρος (γέλια)».

Η Αδριατική Λίγκα μπήκε στη ζωή μας τους τελευταίους μήνες έπειτα από το ενδιαφέρον του Ολυμπιακού. Με τι έχουμε να κάνουμε; Τι έχεις να πεις για το επίπεδο, τα θετικά και τα αρνητικά της;
«Έχει 4-5 ομάδες που είναι αρκετά δυνατές και ανταγωνιστικές. Το αρνητικό είναι τα πολλά ταξίδια σε άλλες χώρες. Γενικά, σαν επίπεδο είναι αρκετά καλό από τη μέση και πάνω. Εμείς χάσαμε μόνο ένα παιχνίδι στην κανονική περίοδο. Λένε, μάλιστα ότι ήταν η πιο ανταγωνιστική διοργάνωση των τελευταίων ετών. Κάθε χρόνο το επίπεδο ανεβαίνει».

Η ζωή στο Βελιγράδι;
«Ωραία, πολύ ωραία! Εκτός από ένα δίμηνο που έκανε πολύ κρύο και χιόνισε, ήταν εξαιρετικά. Το μπάσκετ είναι η ζωή τους. Γενικά μιλώντας, ο αθλητισμός. Ό,τι συμβαίνει για παράδειγμα με το τένις και τον Τζόκοβιτς, βλέπεις παντού τις φωτογραφίες του. Τους αρέσει πολύ και είναι μια διέξοδος για αυτούς τους ανθρώπους που έχουν περάσει πολλά, ειδικά οι προηγούμενες γενιές. Είναι κάτι που τους κάνει να αισθάνονται καλά».

PHOTO CREDITS: ABA Liga