Ζέλικο, είσαι για τους Πίστονς;

Ήμουνα νιός και γέρασα από την πρώτη φορά που είδα live έναν αγώνα του ΝΒΑ και η (γενναιόδωρη επαγγελματική) μοίρα μου τον κατεβάζει από το ράφι και μου τον ξαναχαρίζει, γι’ αυτό κιόλας την ευχαριστώ εκ βάθους καρδίας…

Το ματς της Πέμπτης ανάμεσα στους Πίστονς και στους Νικς είναι το déjà vu της ζωής μου! Το εννοώ αυτό, διότι τύχη αγαθή ήταν εκείνη που πριν από 22 χρόνια με έκανε να βρεθώ την κατάλληλη στιγμή στο κατάλληλο μέρος και μάλιστα από σπόντα! Έτυχε, στην κυριολεξία, να υπηρετώ τη μαμά πατρίδα στην Αεροπορία, έτυχε εκείνη την περίοδο να μετατεθώ στο ΑΣΑΕΔ (Ανώτατο Συμβούλιο Αθλητισμού Ενόπλων Δυνάμεων), έτυχε τον Μάιο του 1990 να διεξάγεται το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα ανωμάλου δρόμου του CISM στο Μπόρντεν του Καναδά κι έτυχε αυτή η πόλη να είναι κοντά στα σύνορα με τις ΗΠΑ και δύο ώρες δρόμο με το τρένο από το Ντητρόιτ…

Έτυχε επίσης εκείνες τις μέρες να βρίσκεται σε εξέλιξη ο δεύτερος γύρος των πλέι οφς του ΝΒΑ: μεταξύ άλλων ζευγαριών, οι πρωταθλητές της προηγούμενης σεζόν Πίστονς αντιμετώπιζαν τους Νίκς, οι οποίοι σε μια επική ανατροπή στον προηγούμενο γύρο είχαν επιζήσει του 0-2 κόντρα στους Σέλτικς και προκρίθηκαν σημειώνοντας τρεις νίκες στη σειρά, συμπεριλαμβανομένου του 124-117 στο Γκάρντεν!

Με το που έμαθα πόσο κοντά ήταν το Μπόρντεν με το Ντητόιτ πέταξα τη σκούφια μου: πέταξα επίσης και ένα αίτημα γεμάτο ευγένεια προς τον ταγματάρχη που ηγείτο της αποστολής, του υποσχέθηκα και μερικά αναμνηστικά από το ΝΒΑ κι αφού ούτως ή άλλως οι στρατιωτικοί αγώνες θα διεξάγονταν μετά από δυο μέρες, πήρα την πολυπόθητη άδεια εξόδου από το καναδέζικο στρατόπεδο και μην τον είδατε τον Παναή!

Για έναν άνθρωπο που ήταν μανιακός με το μπάσκετ, όλα τα υπόλοιπα, τα logistics εννοώ, ήταν δευτερεύοντα. Ευτυχώς είχα βγάλει βίζα των ΗΠΑ , ψάχτηκα λίγο με τα δρομολόγια, μπήκα σε ένα τρένο, έφτασα στο Ντητρόιτ, πήρα ένα ταξί και πήγα στην Auburn Hills Palace, που μάλιστα είναι αρκετά έξω από την πόλης: μόνος κι έρημος, άγνωστος μεταξύ αγνώστων, αλλά θαρραλέος έως θρασύς! Και –ω του θαύματος- μολονότι σε τέτοιες περιπτώσεις, δεν παίρνεις διαπίστευση ούτε εάν έχεις μπάρμπα στην Κορώνη και ειδικώς για την περίσταση στην Πέμπτη Λεωφόρο, όπου στεγάζεται το ΝΒΑ, τα κατάφερα , βολεύτηκα στην εξέδρα Τύπου και γούρλωσα τα μάτια μου, απολαμβάνοντας το σόου εκ του σύνεγγυς…

Δεν ήμουν δα και μικρός, αλλά ομολογώ πως εκστασιάστηκα. Έβγαλα πανοραμικές φωτογραφίες με ένα γιγαντιαίο ποτήρι Coca Cola, αγόρασα αναμνηστικά των Πίστονς (μεταξύ αυτών μια τσάντα που τη χρησιμοποιώ ακόμα) είδα τον αγώνα, που εξελίχθηκε σε περίπατο των πρωταθλητών και διασυρμό των Νικς (112-77) και ύστερα κατέβηκα στα αποδυτήρια για συνεντεύξεις και φωτογραφίες, που δημοσιεύθηκαν στο… αείμνηστο «Τρίποντο».

Εκεί συνάντησα για πρώτη φορά τον Αϊζέα Τόμας, τον Τζό Ντούμαρς, τον (μετέπειτα παίκτη του Παναθηναϊκού, τον οποίο ο Μπόζα απέπεμψε, μετά την εντυπωσιακή προσγείωση του με το ελικόπτερο στο ΟΑΚΑ) Τζον Σάλεϊ, το «σκουλήκι» Ντένις Ρόντμαν, τον Μπιλ Λαϊμπίρ με τους δολοφονικούς αγκώνες (μπροστά στους οποίους οι αντίστοιχοι του Μενεγκίν έδιναν απλώς χάδια) , τον Ρίκι Μαχόρν, τον «Microwave” Βίνι Τζόνσον, τον Τζέιμς Εντουαρντς, τον (εκ μεταγραφής, την προηγούμενη σεζόν από το Ντάλας) Μαρκ Αγκουάιρ και τον συχωρεμένο προπονητή τους, τον κομψότατο Τσακ Ντέιλι.

Αυτοί ήταν τα κακά παιδιά της εποχής: οι «Βad Βoys», οι οποίοι επηρέασαν σε μεγάλο βαθμό την εξέλιξη του ΝΒΑ, επιβάλλοντας το physical game, που ενίοτε γινόταν βρώμικο και τη σκληρή άμυνα, που συχνά υπερέβαινε τα όρια του φάουλ. Δεν ξέρω εάν μπορούν να συγκριθούν τα δύο δόγματα και οι παράλληλοι βίοι, αλλά το πιο κοντινό φαινόμενο σε εκείνο το στιλ των Πίστιονς (νομίζω ότι) υπήρξε το βασισμένο στη σκληροτράχηλη άμυνα «delay basketball» της Λιμόζ επί ημερών Μάλκοβιτς…

Προϊούσης της post season εκείνης της σεζόν οι Πίστονς, όπως και την προηγούμενη χρονιά, αποδείχθηκαν άτρωτοι: νωρίτερα είχαν σκουπίσει με 3-0 τους Πέισερς, στον δεύτερο γύρο καθάρισαν εύκολα τους Νικς ( με 4-1, στον τελικό της Ανατολής επικράτησαν των (διαδόχων τους στο θρόνο) Μπουλς με 4-3 και εντέλει πέτυχαν το repeat κόντρα στους Μπλέιζερς με 4-1.

Από την πλευρά τους οι Νικς είχαν προπονητή τον Στου Τζάκσον και το ρόστερ τους κοσμούσαν ο Πατ Γιούιν (που όμως τον έβαλαν στη μέση και τον…έδερναν αλύπητα οι ψηλοί του Ντητρόιτ), ο Μαρκ Τζάκσον, ο Τσαρλς Οκλεϊ, ο Τζόνι Νιούμαν, ο (αδερφός του Ντομινίκ και πατέρας του Ντέμιαν, ο οποίος τώρα αγωνίζεται στη Φιλαδέλφεια) Τζέραλντ Οτίλκινς, ο Ροντ Στρίκλαντ, ο Κίκι Βαντεγουέι, και ο (πρωταθλητής με τους Σίξερς το ’83) Μορίς Τσικς

Τις φωτογραφίες που έβγαλα στα αποδυτήρια με τον Τόμας και τον Ντούμαρς τις κρατώ σαν κειμήλια στη συλλογή μου. Τον Τζο τον ξανασυνάντησα μετά από τέσσερα χρόνια, ως μέλος της Dream Team-2 στο Μουντομπάσκετ του Τορόντο, όπου μάλιστα μου είχε δώσει μια καταπληκτική απάντηση στην ερώτηση για το εάν είναι δίκαιο να αγωνίζονται οι παίκτες του ΝΒΑ στην εθνική ομάδα των ΗΠΑ και ως εκ τούτου να διαλύουν (τότε, διότι τώρα το έργο έχει αλλάξει) τους αντιπάλους τους.: «Ε, με την ίδια λογική-μου είπε-και στην κολύμβηση θα έπρεπε να απαγορεύεται η συμμετοχή των Ανατολικογερμανίδων»!

Τον ξανασυνάντησα πάλι πριν από λίγη ώρα στην 02 Arena, παρέα με τον Ζέλικο Ομπράντοβιτς και τον Δημήτρη Ιτούδη, οι οποίοι είναι επίσημοι προσκεκλημένοι των Πίστονς στο Λονδίνο και δεν αντιστάθηκα στον πειρασμό. Με το θάρρος της παλιάς φιλίας και κι ενώ ο Ζέλικο βρισκόταν σε απόσταση ενός μέτρου και μέχρι εκείνη τη στιγμή χαριεντιζόταν μαζί του, τον ρώτησα εάν όταν χωρίσουν οι δρόμοι τους με τον Λόρενς Φρανκ (όπως νομοτελειακώς συμβαίνει με όλους τους προπονητές όλων των ομάδων σε όλα τα αθλήματα σε όλο τον κόσμο) θα περνούσε από το μυαλό του να προσλάβει τον Ομπράντοβιτς. Ο νυν πρόεδρος των Πίστονς γέλασε δυνατά, κάτι είπε για πλάκα στον Ζέλικο και η ουσία της απάντησης (στη συνέντευξη που θα προβληθεί την ερχόμενη Τρίτη στην εκπομπή Pick n’ Roll του ΟΤΕ ΤV) είναι πως κοντεύει η ώρα που ένας Ευρωπαίος προπονητής θα καθίσει στην άκρη του πάγκου μιας ομάδας του ΝΒΑ. Όταν έλθει αυτό το πλήρωμα του χρόνου, ο Ζέλικο ο οποίος πριν από λίγα χρόνια αποστρεφόταν δημοσίως το ΝΒΑ, αλλά εσχάτως έχει μαγευθεί από το ΝΒΑ και μάλιστα τον Οκτώβριο, παρέα με τον Ιτούδη, κάθισε περίπου έναν μήνα στο Ντητρόιτ (στην preseason των Πίστονς) , σίγουρα θα έχει ν’ αντιμετωπίσει έναν τεράστιο πειρασμό και μια συγκλονιστική πρόκληση…

Α, για να μην το ξεχάσω: λόγω της θέσης του και των αυστηρών κανονισμών του ΝΒΑ, ο Ντούμαρς δεν μπορεί να επιβεβαιώσει το ενδιαφέρον των Πίστονς για παίκτες που ανήκουν σε άλλες ομάδες, ενδέχεται να θέσουν υποψηφιότητα στο ντραφτ και μάλιστα είναι underclassmen, αλλά η έκπληξη και το γέλιο του στην ερώτηση μου για τον Γιάννη Αντετοκούμπο (του Φιλαθλητικού Ζωγράφου και από τη νέα σεζόν της Σαραγόσα) δίνουν εύγλωττα την απάντηση…

Ο Ζοτς από την πλευρά του είναι μια χαρά και στέλνει τους θερμούς χαιρετισμούς του στη δεύτερη πατρίδα του. Περνάει τον χρόνο του ανάμεσα στο Βελιγράδι και στη Βαρκελώνη, θα έρθει λίαν συντόμως μια βόλτα στα μέρη μας, γουστάρει την κολεγιά με τους Πίστονς και γενικώς με το ΝΒΑ , όσο για τα υπόλοιπα (συγνώμη που το κόβω στο καλύτερο) θα παρουσιαστούν επί της μικρής οθόνης!