Η γυναίκα που περπάτησε τον κόσμο… κυριολεκτικά (pics & vids)

Θα ήθελα να σας συστήσω την Άντζελα Μάξγουελ, η οποία περπάτησε τον κόσμο. Το εννοούμε αυτό, γιατί πολύ απλά αυτό έκανε! Το 2013 αποφάσισε να περπατήσει τον κόσμο μόνη της. Όχι να ταξιδέψει με κάποιο μέσο, αλλά να ξεκινήσει βάζοντας το ένα πόδι μπροστά από το άλλο και όπου την έβγαζε.

Δεν το είχε αποφασίσει από πριν. Εννιά μήνες πριν μάλιστα, συζητούσε στη τάξη της, στα μαθήματα τέχνης για έναν τύπο που περπατούσε στον κόσμο. Ίσως εκεί να της καρφώθηκε υποσυνείδητα η ιδέα.

Θα σας προλάβω… Ούτε σε απόγνωση ήταν, ούτε κάποια κρίση περνούσε, ούτε ήθελε να ξεφύγει από κάτι. Ίσως από μια “άδεια” ζωή. Βρισκόταν στα πρώτα χρόνια της 3ης δεκαετίας της, είχε μια πετυχημένη επιχείρηση, ήταν σε σχέση, αλλά… «νόμιζα ότι ήμουν χαρούμενη αλλά μετά συνειδητοποίησα ότι έψαχνα περισσότερα ... Μια βαθύτερη σύνδεση με τη φύση και τους ανθρώπους».

Γιατί περπάτημα;

Το περπάτημα σήμαινε πως οι ρυθμοί της θα ήταν αργοί. Σήμαινε πως μπορούσε να “βυθιστεί” πλήρως στη φύση, να συναντήσει ανθρώπους, να γνωρίσει άλλους πολιτισμούς με έναν τρόπο που είναι μοναδικός και μόνο... για τους πεζοπόρους μεγάλων αποστάσεων.

Κατά την προετοιμασία της, η Άντζελα Μάξουελ ανακάλυψε έναν ολόκληρο “κόσμο” γυναικών εξερευνητριών. Όπως η Robyn Davidson, που διέσχισε την Αυστραλία με καμήλες. Η πεζοπόρος Ffyona Campbell ή η Rosie Swale-Pope, που έκανε ωτοστόπ από την Ευρώπη στο Νεπάλ, διέσχισε τη Χιλή με άλογο και σε ηλικία 59 ετών, άρχισε να τρέχει σε όλο τον κόσμο. «Η ιστορία κάθε γυναίκας ήταν πολύ διαφορετική και μου έδωσε την αυτοπεποίθηση να δοκιμάσω τον περίπατό μου».

Πούλησε τα πάντα και έφυγε

Πούλησε όλα τα πράγματα της, γέμισε ένα καρότσι 50 κιλών με εξοπλισμό κάμπινγκ, ξηρά τροφή, νερό ρούχα για όλες τις εποχές και… ξεκίνησε. Η Άντζελα Μάξγουελ εγκατέλειψε τη γενέτειρά της το Μπεντ του Όρεγκον στις 2 Μαΐου 2014 και ξεκίνησε μια περιπέτεια τόσο μεγάλη που σε καμία περίπτωση δεν είχε ιδέα τι την περίμενε. Τον Ιούνιο του 2018, που ήταν κοντά στα 4 χρόνια ήδη είχε περπατήσει 12.500 μίλια (20.116 χιλμ), σε 12 χώρες και 3 ηπείρους. «Ποιος θα το έκανε αυτό; Μάλλον μία πεισματάρα σαν εμένα» είπε και συνέχισε: «Είναι πιθανών ένας συνδυασμός φιλοδοξίας, πείσματος και πάθους. Όχι για την πεζοπορία ως άθλημα, αλλά για την ανακάλυψη και την περιπέτεια».

Καμία μέρα δεν ήταν ίδια

Ξεκίνησε να περπατάει, να φτάνει σε πόλεις, χωριά, βουνά, ποτάμια… Η ρουτίνα της ήταν: Ξύπνημα με την ανατολή του ηλίου, δύο φλιτζάνια από στιγμιαίο καφέ και ένα μπολ βρώμης για πρωινό, πακετάρισμα τη σκηνή και τα τοιαύτα, περπάτημα και το βράδυ έβρισκε ένα μέρος για να διανυκτερεύσει και πάλι. Έτρωγε noodles και κοιμόταν στον υπνόσακό της. Ρουτίνα, αλλά… καμιά μέρα δεν ήταν ίδια.

Αρχικά είχε στο μυαλό της ένα πλάνο, κάτι σαν σχέδιο, αλλά γρήγορα συνειδητοποίησε ότι στην περιπέτεια οδηγούν οι παρακάμψεις! Γι αυτό, εμπιστευόταν πάντα την αίσθηση της και… έστριβε παρεκκλίνοντας της πορείας της.

Ο βιασμός στη Μογγολία

Σας προλαβαίνω και πάλι… Όσο καλή κι αν είναι η περιπέτεια, θα ρωτήσετε, μα καλά δεν φοβόταν μόνοι της. Και εγώ την ίδια απορία είχα. Οι φουσκάλες από τα εγκαύματα από τον ήλιο και η θερμοπληξία στην Αυστραλία ή ο πυρετός στο Βιετνάμ ήταν… μικρά εμπόδια στην περιπέτεια της. Της επιτέθηκε στη σκηνή της και την βίασε ένας νομάς στη Μογγαλία. Στην Τουρκία, ενώ ήταν σε ένα κάμπινγκ, άκουσε πυροβολισμούς. Έμαθε αναγκαστικά να κοιμάται με το ένα μάτι ανοικτό και το ένα αυτί όρθιο. Να μην αφήνετε στον “μορφέα”. Ακόμα κι όταν είναι αδύνατο να γνωρίσεις την επόμενη δυσκολία που σε περιμένει.

«Δεν άρχισα να περπατάω επειδή ήμουν ατρόμητη, αλλά μάλλον επειδή ήμουν τρομοκρατημένη. Φοβόμουν περισσότερο να μην ακολουθήσω την καρδιά μου από το να χάσω όλα όσα είχα και αγαπούσα».

Το δίλημμα

Φυσικά και η στιγμή του βιασμού της ήταν συγκλονιστική και καθοριστική, γιατί έπρεπε να αποφασίσει αν συνέχιζε το περπάτημά της. Φοβόταν ακόμα, αλλά οι ιστορίες επιμονής και δύναμης των άλλων γυναικών, για τις οποίες είχε διαβάσει τη βοήθησαν να συνεχίσει: «Ήμουν αποφασισμένη να μην αφήσω το περιστατικό να με “αναγκάσει” να εγκαταλείψω αυτό το όνειρό και να γυρίσω σπίτι. Είχα αφήσει ολόκληρο τον κόσμο μου πίσω, δεν είχα τίποτα για να επιστρέψω και κατανοούσα τους κινδύνους που είχε το ταξίδι μου».

Εμπειρίες για… δυο ζωές

Η απόφασή της να συνεχίσει το ταξίδι της, την έβγαλε σε άλλους πολιτισμούς. Περιπλανήθηκε σε μικρά παραθαλάσσια χωριά κατά μήκος της Τυρρηνικής Θάλασσας, δυτικά της Ιταλίας, απορροφώντας την ατμόσφαιρα και αποδεχόμενοι προσκλήσεις για συζήτηση και ένα κρασί. Στο Βιετνάμ, αφού έφτασε εξαντλημένη στην κορυφή του “Hai Van Pass”, την υποδέχτηκε μια ηλικιωμένη γυναίκα και την κάλεσε να ξεκουραστεί στη μικρή ξύλινη καλύβα της για τη νύχτα. Μια φιλία “άνθισε” στα σύνορα μεταξύ Μογγολίας και Ρωσίας και οδήγησε σε επανένωση χρόνια αργότερα στην Ελβετία, ενώ έγινε ακόμη και νονά στην κόρη μιας γυναίκας που συνάντησε στην Ιταλία.

Άκου, μάθε, συνείσφερε

Μετά από αυτές τις διαπολιτισμικές συναντήσεις που είτε διήρκησαν επτά λεπτά είτε επτά ημέρες, η Άντζελα Μάξγουελ πάντα είχε στο μυαλό της, ότι πρέπει «να είσαι καλός ακροατής για να μάθεις. Το περπάτημα με δίδαξε ότι όλα και όλοι έχουν μια ιστορία να μοιραστούν, πρέπει απλώς να είμαστε πρόθυμοι να την ακούσουμε».

Κατά τη διάρκεια του ταξιδιού της, έμαθε οικογενειακές συνταγές γενεών σε ένα ιταλικό χωριό, μελισσοκομία στη Γεωργίας και να χειρίζεται τις καμήλες στη Μογγολία στο ιστορικό Silk Road. Έμαθε (και) τη σημασία της συνεισφοράς. Έκοψε ξύλα στη Νέα Ζηλανδία και έδωσε φαγητό σε άστεγους στην Ιταλία. Στη Σαρδηνία, βοήθησε έναν Ιταλό αγρότη να ανακαινίσει το σπίτι του.

‘Εγινε η «φωνή» των γυναικών

Τις περισσότερες φορές όμως, οι ιστορίες που είχε να αφηγηθεί η Άντζελα Μάξγουελ ήταν η μεγαλύτερη συνεισφορά της. Μίλησε σε συγκεντρώσεις, σε σχολεία και πανεπιστήμια, ακόμη και στο φημισμένο TED Talk στο Εδιμβούργο, μοιράζοντας τις εμπειρίες της και προσπαθώντας να εμπνεύσει και άλλους. Έγινε η “φωνή” για τις γυναίκες, ειδικά από τη στιγμή που αποφάσισε να συνεχίσει να περπατάει -κυριολεκτικά και μεταφορικά- παρά την επίθεση/βιασμό στη Μογγολία… «Το να παραιτηθώ δεν ήταν ποτέ επιλογή μου».

Εξίμισι χρόνια περπάτημα

Η Άντζελα Μάξγουελ συγκέντρωσε δωρεές από Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις όπως το World Pulse και οργανώσεις για την υποστήριξη νεαρών γυναικών, συγκεντρώνοντας περίπου 30.000 δολάρια. Για εξίμισι χρόνια, η Μάξγουελ επέλεξε τον “δρόμο” της περιέργειας, της αβεβαιότητας και της ακραίας ευπάθειας. Και το έκανε για να αναζητήσει κάτι που δεν θα μπορούσε ποτέ να είναι σίγουρη ότι θα βρει: Την προσωπική ευτυχία και τη βαθύτερη σύνδεση με τον κόσμο γύρω της.

Η επιστροφή στη βάση

Στις 16 Δεκεμβρίου 2020, το περπάτημα της Άντζελας Μάξγουελ τελείωσε ακριβώς εκεί όπου ξεκίνησε: Στο σπίτι της καλύτερης φίλης της, της Έλις πίσω στο Μπεντ, στο Όρεγκον. Ακριβώς όπως τότε, ήξερε ότι είχε ήρθε η ώρα να τελειώσει το ταξίδι της. Ήξερε επίσης ότι αυτή η περιπέτεια είχε γίνει τρόπος ζωής στον οποίο θα μπορούσε να επιστρέψει ανά πάσα στιγμή. Προς το παρόν, εργάζεται πάνω σε ένα βιβλίο, σχεδιάζει μελλοντικά ταξίδια και δημιουργεί τρόπους ώστε οι γυναίκες να βρίσκουν θάρρος στην καθημερινή τους ζωή.