Γιώργος Ηλιόπουλος στο Gazzetta: «Σημασία δεν έχει πόσα λες αλλά πώς τα λες»

• «Δεν είχα συνηθίσει σε σκηνές βίας»
• «Ήταν δώρο αυτός ο ρόλος για μένα»
• «Χωρίς πίστη δεν υπάρχει τέχνη»

Ο Γιώργος Ηλιόπουλος ερμηνεύει τον «Προκόπη» στις «Άγριες Μέλισσες». Δεν τον ξεχνάς τον κουρέα του μικρού χωριού και αυτό γιατί ο ηθοποιός έχει βρει την ουσία του χαρακτήρα. Μπορεί να μην τρέχει την ιστορία, σίγουρα όμως αποτελεί, πια, αναπόσπαστο κομμάτι αυτής. Ο Γιώργος Ηλιόπουλος είχε αρκετά χρόνια να βρεθεί στην τηλεόραση. Αξιόλογη επιστροφή, όπως και η δουλειά του στο θέατρο (ερμηνευτικά, συγγραφικά). Ήδη παίζεται το έργο του «Μαύρο κουτί» στο θέατρο «Αργώ», για τρεις Τετάρτες του Δεκέμβρη (15,22,29) θα τον βλέπουμε στη θεατρική σκηνή «Αθηναϊς» με το έργο «Πώς να καταστρέψετε τη ζωή σας» και μετά τα Χριστούγεννα θα είναι στο θέατρο «Τζένη Καρέζη» για το έργο «Πιο ζωντανό από τη ζωή». Τον ευχαριστούμε που μας μίλησε. [η βασική φωτογραφία είναι του Κοσμά Κουμιανού]

Τρία χρόνια μετά υπάρχει κάτι που σας δυσκολεύει στον ρόλο σας;
Κάθε γύρισμα είναι καινούργιο, κάθε επεισόδιο διαφορετικό. Σαφώς και έχεις έναν μπούσουλα, αλλά οι συνθήκες είναι διαφορετικές κάθε φορά και οφείλουμε όλοι να είμαστε σε εγρήγορση για να ανταποκριθούμε στις απαιτήσεις. Βέβαια, φέτος το πλαίσιο στο οποίο καλούμαστε να παίξουμε ξεπερνά τη μυθοπλασία. Πλέον είμαστε στο όριο του ντοκιμαντέρ. Η δράση τοποθετείται την περίοδο της δικτατορίας και αυτά που παρουσιάζουμε έχουν συμβεί στη χώρα μας πριν 50 χρόνια. Αυτό βαραίνει την ευθύνη στις πλάτες μας. Παράλληλα, υπάρχει συγκίνηση διότι δίνουμε φωνή σε ανθρώπους που χρόνια περίμεναν να ακουστεί η φωνή τους. Οφείλουμε να επανερχόμαστε στο παρελθόν για να μην ξεχνάμε. Όταν ξεχνάμε είναι εύκολο να χάσουμε την ταυτότητα μας. Όλο αυτό με κάνει να χαίρομαι που επέλεξα το επάγγελμα του ηθοποιού.

Τα κωμικά στοιχεία του χαρακτήρα πιστεύετε ότι σας καθοδηγούν;
Το χιούμορ είναι επιλογή πλέον. Αυτός ο χαρακτήρας επειδή δεν έχει ζωή, κάτι να ασχοληθεί, είναι κουρέας σ’ ένα χωριό της δεκαετίας του ’60, η μόνη του χαρά είναι πώς θα πειράξει τον ξάδερφο του και τους συγχωριανούς. Είναι ένα μεγάλο παιδί και έχει επιλέξει ό,τι φέρνει η ζωή να το βλέπει θετικά, να κάνει πλάκα. Φέτος όμως αυτά που πέρασε του παρουσίασαν νέες δυνάμεις και η διάθεση για πείραγμα πέρασε σε δεύτερη μοίρα. Το ταξίδι πλέον είναι προς τα μέσα του, όχι προς τα έξω.

«Δεν είχα συνηθίσει σε σκηνές βίας»

Έχει αλλάξει ο ρόλος σε αυτό το διάστημα;
Φυσικά. Με όλα αυτά που έχει περάσει… Εξορία, ξύλο… Ξαναζεί αυτά που έζησε στον Εμφύλιο και είχε αφήσει πίσω του και συνειδητοποιεί ότι ο κόσμος αυτός δεν αλλάζει.

Εκτός από αναγνωρισιμότητα τι άλλο σας έχει προσφέρει ο ρόλος;
Τα οφέλη είναι σε πολλά επίπεδα. Είχα να κάνω 11 χρόνια τηλεόραση και βρήκα ξανά ό,τι και την τελευταία φορά με τα «Σφηνάκια». Ήμασταν οικογένεια τότε και αυτό συνάντησα πάλι στις «Άγριες Μέλισσες». Φυσικά δεν μπορώ να μην αναφέρω το καταπληκτικό σενάριο όπως και το ρίσκο να κάνεις καθημερινό σίριαλ εποχής με συνθήκες σινεμά. Σαφώς και με κάνει καλύτερο ηθοποιό ο ρόλος. Μαθαίνεις και εξελίσσεσαι, πόσω μάλλον όταν διαβάζεις σενάρια που έχουν απαιτήσεις από σένα.

Είναι και οι χρόνοι ασφυκτικοί
Ναι, μια και έξω πρέπει να βγαίνει το αποτέλεσμα.

Κινείστε στην κόψη του ξυραφιού ερμηνευτικά
Ακριβώς! Έχεις αγωνία αν αυτό που κάνεις θα βγει σοβαρό ή γελοίο. Επιπλέον, δεν είχα συνηθίσει σε σκηνές βίας, ήταν κάτι πρωτόγνωρο για μένα. Οι σεναριογράφοι μου εμπιστεύτηκαν πράγματα, που και γω που γράφω, που δεν τα είχα σκεφτεί για τον εαυτό μου. Από την άλλη, η σειρά σου δίνει την ευκαιρία να δουλέψεις με αυτούς τους ηθοποιούς, με ένα εξαιρετικό συνεργείο… Είναι σαν εκδρομή. Πραγματικά είμαστε οικογένεια κι αν δεν ήμασταν δεν θα υπήρχε αυτό το αποτέλεσμα. Στο γύρισμα ο καθένας από μας ξεπερνά τον εαυτό του.

«Ήταν δώρο αυτός ο ρόλος για μένα»

Μεγαλύτερη πρόκληση η κωμωδία ή το δράμα;
Πρόκληση είναι παίξεις δραματικά την κωμωδία και κωμικά το δράμα.

Δύσκολο
Έχει να κάνει με το πώς αντιλαμβάνεσαι τη δουλειά.

Ο ρόλος του «Προκόπη» του έχει αυτό;
Ναι, το έχει. Ήταν δώρο αυτός ο ρόλος για μένα. Μου δόθηκε η ευκαιρία να βρω πράγματα του εαυτού μου που δεν θα τολμούσα να τα δώσω σε μένα. Ο ρόλος μου δεν είναι από αυτούς που τρέχουν την ιστορία αλλά ακολουθεί. Παρόλα αυτά μου έκανε εντύπωση το καλοκαίρι που ήμουν σε περιοδεία, η αγάπη και το ενδιαφέρον που έδειξε ο κόσμος. Δείχνει πως κάτι έκανα σωστά. Σημασία δεν έχει πόσα λες αλλά πώς τα λες.

«Χωρίς πίστη δεν υπάρχει τέχνη»

Είστε και θεατρικός συγγραφέας. Έχετε γράψει το «Μαύρο κουτί» που παίζεται στο θέατρο «Αργώ»…
Είναι ένα έργο που είχα γράψει πριν 15 χρόνια και το χαμε παίξει το 2007 με τον δάσκαλο μου Κώστα Καζάκο.

Υπάρχει μέλλον στη συγγραφή θεατρικών έργων;
Η Ελλάδα είναι μια χώρα η οποία παράγει ταλέντο. Αυτή είναι η βαριά μας βιομηχανία. Υστερούμε από πίστη και χωρίς πίστη δεν υπάρχει τέχνη. Έχουμε εξαιρετικούς ηθοποιούς, σεναριογράφους, ποιητές… Το θέμα είναι ποιος τους στηρίζει.

Αναφέρω το κείμενο γιατί αυτό είναι η βάση της δουλειάς σας. Στο θέατρο όμως καταφεύγουμε αρκετά στους κλασικούς. Νέα κείμενα υπάρχουν;
Στους κλασικούς επανέρχεσαι όταν έχεις κάτι να πεις. Εγώ θέλω να ανεβαίνουν νέα έργα. Αν συμβαίνει αυτό προχωρά η παραγωγή, οι συγγραφείς δοκιμάζονται, δεν φοβούνται, γίνονται καλύτεροι. Όταν το Εθνικό Θέατρο δεν έχει μια σκηνή να ανεβάζει μόνο νέους δημιουργούς, τότε οι έννοιες «πολιτισμός», «θέατρο» είναι καταδικασμένες. Υπάρχει η Νέα Σκηνή του Εθνικού που σκοπός της ήταν αυτός.

Δεν παίζει νέους συγγραφείς;
Όχι. Ανεβάζει νεκρούς συγγραφείς. Πόσες φορές να τοποθετηθείς απέναντι στον Τσέχωφ; Μέλημα των κρατικών φορέων θα πρέπει να είναι η παραγωγή νέων έργων, αυτό καταγράφεται. Ο θεατρολόγος του μέλλοντος από δω θα αντλήσει.

Άρα για την πολιτική στον πολιτισμό…
Δεν ξέρω αν υπάρχει πολιτική.

Είναι υποκριτικό να λέμε ότι έχουμε Υπουργείο Πολιτισμού
Υποκριτικό είναι το Εθνικό να μην ανεβάζει κάθε χρόνο νέα ελληνικά έργα.

Μάθαμε τελευταία ότι δεν υπάρχουν Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας στο ελεύθερο θέατρο. Γιατί συμβαίνει αυτό; Οι ηθοποιοί είναι έρμαιο κάθε παραγωγού, κάθε επιχειρηματία;
Βέβαια. Η δική μας γενιά πέρασε δέκα χρόνια κρίση και τώρα κορονοϊό. Ακυρώθηκαν πολλά, δικαιώματα χάθηκαν εν μια νυκτί. Θα πρέπει να είμαστε εγρήγορση και να μη σκεφτόμαστε μόνο τον εαυτό μας. Εμείς, οι άνθρωποι του πολιτισμού, πρέπει να δούμε τι συμβαίνει στην οικοδομή, οι άνθρωποι της οικοδομής τι συμβαίνει στο πολιτισμό… Πρέπει να έχουμε κοινό ενδιαφέρον, όλοι είμαστε μέλη της κοινωνίας. Αν ο καθένας σκέφτεται τον εαυτό του αυτά θα συμβαίνουν. Ό,τι ψηφίζεται σ’ ένα κλάδο περνάει παντού.

Εκτός από το «Μαύρο Κουτί» υπάρχει κάτι άλλο θεατρικά;
Μετά τα Χριστούγεννα θα παίζω στο έργο «Πιο ζωντανό από τη ζωή» στο «Τζένη Καρέζη» και τρεις Τετάρτες του Δεκεμβρίου (15, 22, 29) θα ξαναπαίξουμε το «Πώς να καταστρέψετε τη ζωή σας» στη θεατρική σκηνή «Αθηναϊς».