Ο πράκτορας του FBI που έβαλε ο Νιάρχος για να χαλάσει το deal Ωνάση: «Κατάλαβα το πηγαίο μίσος του»

Οι παλαιότεροι είναι γνώστες της κόντρας ως και άσβεστου «μίσους» μεταξύ του Αριστοτέλη Ωνάση και του Σταύρου Νιάρχου, ο οποίος σαν σήμερα το 1996 «έφυγε» από τη ζωή. Σε τέτοιο βαθμό που στα μεταξύ τους «επεισόδια» υπάρχουν κεφάλαια με πράκτορες του FBI, συνεργασίες με τη CIA και απειλές από τον τότε αντιπρόεδρο των ΗΠΑ Ρίτσαρντ Νίξον.

Ας πάρουμε όμως τα πράγματα με τη σειρά… Τη δεκαετία του ΄50, ο Αριστοτέλης Ωνάσης είχε κλείσει συμφωνία με τους Σαουδάραβες για τα πετρέλαια. Υπέγραψε συμβόλαιο με τον βασιλιά Σαούντ, ο οποίος παραχωρούσε στον Έλληνα εφοπλιστή τον πλήρη έλεγχο των εξαγωγών αργού
πετρελαίου από τη χώρα.

Αυτή η συμφωνία, δεν άρεσε ούτε στις ΗΠΑ, που μέχρι τότε είχαν την αποκλειστική συμφωνία με τους Σαουδάραβες, αλλά και στο αντίπαλο δέος του Ωνάση, Σταύρου Νιάρχου.

«Ο εχθρός του εχθρού μου είναι φίλος μου» είθισται να λέγεται και πολύ σωστά, οπότε ΗΠΑ και Νιάρχος ένωσαν τις δυνάμεις τους ενάντια στον «κοινό εχθρό», τον Αριστοτέλη Ωνάση.

Η πρώτη κίνηση από πλευράς Νιάρχου, ήταν να μεταβούν οι Άγγλοι δικηγόροι του σε εταιρεία «διευθέτησης υποθέσεων» στη Νέα Υόρκη. Εκεί ήταν το γραφείο του Ρόμπερτ Μέιχιου, πρώην πράκτορα του FBI, που το 1947 είχε αποσυρθεί και αναλάμβανε ανεξάρτητες υποθέσεις.

Ο Μέιχιου σε συνέντευξή του στη «Μηχανή του Χρόνου», είχε δηλώσει: «Στην πρώτη συζήτηση δεν αναφέρθηκε το όνομα του Σταύρου Νιάρχου. Οι δικηγόροι μού είπαν ότι ο Ωνάσης και η κυβέρνηση της Σαουδικής Αραβίας είχαν υπογράψει ένα συμβόλαιο, το οποίο είχε υπογραφεί, επικυρωθεί και δημοσιευτεί. Ουσιαστικά ήθελαν να με προσλάβουν για να δουν τι μπορούσα να κάνω για να διασφαλίσω ότι δεν θα μεταφερόταν καθόλου πετρέλαιο βάσει του συμβολαίου και τελικά να καταφέρω να το σπάσω».

Είχε παραδεχθεί επίσης πως όταν τελικά συναντήθηκε με τον Νιάρχο, αντιλήφθηκε κατευθείαν το πηγαίο μίσος που ο Έλληνας εφοπλιστής έτρεφε για τον Ωνάση.

Δέχθηκε να αναλάβει την υπόθεση και ξεκίνησε έρευνα, ωστόσο τότε τον πλησίασε για πρώτη φορά η CIA. Η Αμερική που είχε άμεσο συμφέρον, είχε πληροφορηθεί τις προθέσεις του Νιάρχου και θεώρησε πως μια συνεργασία μαζί του θα ήταν συμφέρουσα και για τις δύο πλευρές. Ο Μέιχιου ήταν καταλυτικός παράγοντας και λειτουργούσε περισσότερο ως πράκτορας του FBI, παρά ως δικηγόρος.

Τότε, ο αντιπρόεδρος (και μετέπειτα πρόεδρος) των ΗΠΑ Νίξον είχε πει για τον Ωνάση το αλησμόνητο: «Αν κάποτε πρόκειται να το καθαρίσετε αυτό το κάθαρμα, να τον καθαρίσετε κάπου έξω από τα χωρικά ύδατα της Αμερικής». Ο Μέιχιου βέβαια είχε πει πως ο Νίξον «είχε μία έφεση στο να κάνει τέτοια σχόλια, περισσότερο χαριτολογώντας, καθώς έτσι ήταν το χιούμορ του» και πρόσθετε πως σε καμία περίπτωση δεν ήταν εντολή δολοφονίας.

Ο Μέιχιου κατάφερε να εξασφαλίσει απόρρητα έγγραφα και οικονομικά στοιχεία για τη συμφωνία ενώ τοποθέτησε κοριούς στα τηλέφωνα του Ωνάση. Γρήγορα ανακάλυψε ότι ο Έλληνας μεγιστάνας βρισκόταν σε διαπραγματεύσεις με την Βενεζουέλα για το κλείσιμο μιας συμφωνίας παρόμοιας με αυτήν που είχε συνάψει με τους Σαουδάραβες. Μία τέτοια θα ήταν καταστροφική για τους Αμερικανούς. Ο Ωνάσης θα είχε τη δύναμη να καθορίζει την τιμή του πετρελαίου, επηρεάζοντας σε μεγάλο βαθμό την παγκόσμια οικονομία.

Οι Αμερικανοί πήγαν στα δικαστήρια και δη στο Δημόσιας Διοίκησης της Ελβετίας, με τα στοιχεία που είχε συλλέξει ο Μέιχιου και απαιτούσαν την ακύρωση της συμφωνίας Ωνάση-Σαούντ, λέγοντας πως είχε βασιστεί σε μία αντισυνταγματική αμφισβήτηση της ισχύουσας σύμβασης, η οποία προέβλεπε την παραχώρηση του αποκλειστικού δικαιώματος εκμετάλλευσης του πετρελαίου στην
αραβο-αμερικανική εταιρεία Aramco.

Η δίκη κράτησε 42 επεισοδιακές συνεδριάσεις και εν τέλει ολοκληρώθηκε το καλοκαίρι του 1956, με την απόφαση να βγάζει άκυρη τη συμφωνία Ωνάση-Σαούντ και να την καταργεί.

Ο Ωνάσης έπαθε τεράστια ζημιά, καθώς είχε αγοράσει δεξαμενόπλοια, με τον Μέιχιου να αποκαλύπτει στον Νιάρχο, πως είχε καταφέρει τη μεγαλύτερη ήττα της καριέρας του, στον «εχθρό» του.