Ένας άνθρωπος περιμένει…
Η εικόνα σήμερα φτιάχνεται από εικόνες. Σήμερα δεν μεσολαβεί κάτι άλλο εκτός από την όραση. Φίλτρα, πόζες, 4k αναλύσεις, κάμερες, πίξελ και πεντακάθαρες οθόνες. Αυτό που βλέπεις αυτό είσαι! Το συναίσθημα επικοινωνεί με τις ευαίσθητες επιφάνειες των τεχνολογικών μέσων και χάνεται στον προηγούμενο κόσμο. Την εικόνα τη φτιάχνει το μάτι και πλέον του τη στέλνει ο τεχνητός οφθαλμός. Όλα επίπεδα, όλα λεπτά και δήθεν ευαίσθητα. Η εθιστική λάμψη των φροντισμένων σχημάτων σε καθηλώνει και το μόνο που θέλει από σένα είναι να πατάς το κουμπί. Εκεί, όμως, υπάρχει (ακόμη) η σύνδεση με κάτι που σώζει τη σιωπή, την ακοή και μια παλιά συσκευή, το τηλέφωνο! Καλώδια χοντρά, λεπτά, όγκος ατακτοποίητος, ήχος επίμονος, μεταλλικός και όλες οι ελπίδες, οι προσδοκίες, κλεισμένες σε ένα παλιό ηχείο, σε μια οξειδωμένη, μα ανθεκτική, γέφυρα. Όταν πατάς το πλήκτρο που κλείνει τα ψηφιακά και τα σύγχρονα, κάτι από την παλιά, χειροποίητη, αίσθηση εισβάλλει στη ζωή και στο μυαλό σου. Μια φωνή σε ψάχνει, σου μιλά, σε αγγίζει, σε συγκλονίζει, σε κάνει να αγαπάς, να λαχταράς και τη διαχρονική επαφή να αναζητάς. Το… θαύμα του συμβατικού, παλιού, τηλεφώνου δεν έχει χαθεί. Το «σώμα» του έχει φύγει, όμως ο κόσμος του είναι ακόμη εδώ και ένας άνθρωπος πάντα θα περιμένει την «Ανθρώπινη Φωνή». Αυτό βιώσαμε χθες στο θέατρο «Μικρό Χορν» και δικαίως χειροκροτήσαμε τη Λουκία Μιχαλοπούλου.
Στη λεπτή γραμμή του τηλεφωνικού καλωδίου
Ο μονόλογος του Ζαν Κοκτώ αποκτά τη φωνή που απαιτεί! Η Λουκία Μιχαλοπούλου αποδεικνύει γιατί είναι τόσο καλή ηθοποιός και ο Νικορέστης Χανιωτάκης δείχνει τη σκηνοθετική του μαεστρία. Το έργο βασίζεται στο κείμενο του γάλλου θεατρικού συγγραφέα (μεταξύ άλλων) και στην ευφυή σύνθεση του πάνω στον λόγο, τον έρωτα, τον θάνατο! Στην ουσία έχουμε τα αρχέγονα και τα θεμελιώδη της παγκόσμιας τέχνης που μπαίνουν στο στόμα και στο σώμα της ηθοποιού. Ο συγγραφέας παίρνει το απλό, το καθημερινό -το τηλέφωνο- και το μετατρέπει σε ζωτικής σημασίας μέσο επιβίωσης. Η συσκευή που, μαζί με την τηλεόραση, κυριάρχησε τεχνολογικά τον προηγούμενο αιώνα, γίνεται το σημείο μηδέν της ανθρώπινης ζωής. Το μυστήριο του πώς μεταφέρεται η φωνή από καλώδιο σε καλώδιο είναι αυτό που αλλάζει, συνταράσσει, την πρωταγωνίστρια. Η συνομιλία ενώνει το αόρατο με το ορατό και ενώ βλέπουμε τον έναν κόσμο, φανταζόμαστε τον άλλο. Τα λόγια δημιουργούν και καταστρέφουν, επιβεβαιώνουν και διαψεύδουν τις ζωές. Στη λεπτή γραμμή του τηλεφωνικού καλωδίου ισορροπούν τα πάντα! Και πάνω σε αυτήν πάτησαν και τα κατάφεραν οι Νικορέστης Χανιωτάκης, Λουκία Μιχαλοπούλου.
Όλος ο κόσμος σε μια αναμονή
Η ηρωίδα (όπως αναφέρεται στην υπόθεση του έργου) είναι μια νέα γυναίκα που συνομιλεί με τον εραστή της ο οποίος την εγκαταλείπει για μια άλλη. Ο σκηνοθέτης δίνει τον χώρο που χρειάζεται η Μιχαλοπούλου για να εκφράσει, να φωνάξει και να παλέψει με τα συναισθήματα της. Το πράσινο τηλέφωνο με το μακρύ καλώδιο εξυπηρετεί τέλεια τις δημιουργικές προθέσεις. Η Μιχαλοπούλου σαρώνει τη σκηνή! Με το ακουστικό και τη συσκευή ανά χείρας συνομιλεί με τον άνθρωπο που λάτρευε και λατρεύει. Γίνεται αυτή η γυναίκα που υποφέρει και σε πείθει ότι όλος ο κόσμος της είναι κλεισμένος σε μια συσκευή, σε μια αναμονή. Οι ψυχολογικές μεταπτώσεις αποτυπώνονται όπως πρέπει. Η Μιχαλοπούλου φτιάχνει όσα δεν βλέπουμε και αντιδρά σαν δικός μας άνθρωπος. Το σκηνικό της Αρετής Μουστάκα (υπογράφει και τα κοστούμια) απλό και «αθόρυβα» λειτουργικό. Ένα κρεβάτι ξέστρωτο στο κέντρο της σκηνής, ρούχα πεταμένα, αποκόμματα εφημερίδων και ένα μεταλλικό τείχος από πίσω. Με τον τρόπο αυτό υπονοείται η διατήρηση της φωνής έξω από το σπίτι της πρωταγωνίστριας, αλλά και η φυλάκιση της ίδιας από τη φωνή! Η νέα γυναίκα περιμένει και περιμένει και ακούει και προσπαθεί να μη χαθεί. Η μουσική του Γιάννη Μαθέ, όπως και οι φωτισμοί της Χριστίνας Θανάσουλα, συνοδεύουν εκεί που πρέπει τα «σκοτάδια» της νέας γυναίκας. «Η ανθρώπινη φωνή» είναι παράσταση που σίγουρα αξίζει να δείτε.
Ταυτότητα παράστασης
«Η Ανθρώπινη Φωνή», του Ζαν Κοκτώ, στο «Μικρό Χορν» [έως 29/11]
Σκηνοθεσία: Νικορέστης Χανιωτάκης
Σκηνικά-Κοστούμια: Αρετή Μουστάκα
Πρωτότυπη μουσική: Γιάννης Μαθές
Φωτισμοί: Χριστίνα Θανάσουλα
Φωτογραφίες: Γιώργος Καλφαμανώλης
Παίζει: Λουκία Μιχαλοπούλου
Ημέρες παραστάσεων: Δευτέρα, Τρίτη, στις 21:00
Εισιτήρια: από 14 ευρώ.
