Μη φοβηθείς, κάνε λάθος!
Η ζωή στις πόλεις κυλά ανάμεσα σε προθεσμίες, άγχος, αμφιβολίες, αγωνίες, τσιμέντο και λαμαρίνες! Και τα μάτια μας πασχίζουν να δουν αυτό που θέλει η ψυχή μας. Με έναν μαρκαδόρο, ένα σπρέι, γράφεις το επιθυμητό, το ανομολόγητο, το «βλάσφημο» και το ελπιδοφόρο. Το τακτοποιημένο χάος αποκτά την όψη που του αρμόζει και μες την ασχήμια κρύβεται η μία και μοναδική αλήθεια: ζήσε όπως θες! Η μία και μοναδική επιθυμία πρέπει να ξεφύγει από κοινωνικές συμβάσεις-αγκυλώσεις, προσωπικές αδυναμίες και το αόρατο-ορατό κλομπ της καταστολής. Ο ελάχιστος ελεύθερος χώρος χάνεται, η πρόοδος σε απειλεί και πάντα υπάρχει μια στολή να σε προειδοποιεί: ζήσε όπως σου λένε, αλλιώς… Η βία κυριαρχεί και αυτό που θες οπισθοχωρεί, λουφάζει και στη σκέψη φωλιάζει. Ακινητοποιείσαι. Οι ανάγκες και τα «πρέπει» σε καθηλώνουν, ριζώνεις σε αφιλόξενους δρόμους και ασπάζεσαι ψεύτικους ανθρώπους. Τα συνθήματα πολλαπλασιάζονται, οι φωνές στους τοίχους δυναμώνουν και αυτό που θες κινδυνεύει να χαραχτεί στο κρύο μέταλλο της μίας πόλης, του ενός (τύπου) ανθρώπου, της μίας εντολής. Πριν ξηλώσουν και τα παγκάκια κάνεις μια στάση. Το τοπίο σε «πνίγει», τα δέντρα με το ζόρι κρατάνε τα φύλλα τους και απέναντι σου μια τεράστια πινακίδα σε πληροφορεί: προσεχώς έργα Μετρό. Και τότε αναρωτιέσαι: Πόσο κοστίζει μια παράβαση του νόμου; Πόσο κοστίζει η ζωή που θέλω; Η απάντηση είναι μία: Όσο και το ρίσκο που σου αναλογεί.
Αυτό που ζούμε και αυτό που δεν ζούμε!
Η παράσταση «Ρίσκο», στο θέατρο «Olvio», περιγράφει αυτό που ζούμε και αυτό που δεν ζούμε! Το κείμενο της Δήμητρας Παπαδήμα είναι σαν να γράφτηκε από το δικό μας χέρι και η σκηνοθετική ματιά του Τάσου Σωτηράκη έχει κάτι από το δικό μας βλέμμα. Δυο νέοι στην πλατεία Εξαρχείων. Δυο νέοι συζητάνε. Απλό, όμορφο, βαθύ, ουσιαστικό. Η Παπαδήμα βάζει τον άνθρωπο απέναντι στον εαυτό του και με μια λέξη, ένα κίνητρο, τον δοκιμάζει, τον παιδεύει, τον προτρέπει να ζήσει με τα λάθη και τα πάθη του. Θα μπορούσαν να ναι πάνω από δύο άτομα στη σκηνή. Όπως λέει το χιλιοτραγουδισμένο: είμαστε δυο, είμαστε τρεις, είμαστε χίλιοι δεκατρείς. Παρακολουθώντας τους δύο ηθοποιούς εντοπίζεις την κοινή ανησυχία, την κοινή ελπίδα και το κοινό ρίσκο που μας προκαλεί. Ο Τάσος Σωτηράκης, -ικανότατος ηθοποιός- δείχνει το θάρρος του και ως σκηνοθέτης. Η ελευθερία και ο χώρος που απαιτεί το κείμενο δίνονται απλόχερα. Η διαλεκτική που αναπτύσσεται φωτίζεται όπως πρέπει και συνοδεύεται με τις κατάλληλες μουσικές παρεμβολές. Σε αυτή την παράσταση βλέπεις πώς χωρούν τα συναισθήματα και οι σκέψεις στον καθρέφτη (σου).
Δύο ηλεκτρισμένες ερμηνείες
Το έργο προσδιορίζεται ως αντισυστημική μαύρη κωμωδία. Μετά από 75 λεπτά θέασης καταλαβαίνεις γιατί. Η εξουσία είναι εδώ και πάντα σε καταπιέζει. Ο εκτός καθορισμένου πλαισίου λόγος τοποθετείται απέναντι. Η αντίδραση στην ασχήμια των λαμαρίνων στην πλατεία Εξαρχείων δεν είναι κάτι που θέλουν οι εξουσιαστές. Και όσο χάνεται άλλη μία περιοχή στο όνομα της άνεσης και της τουριστικοποίησης, τόσο επιμένει ο άνθρωπος μέσα μας. Οι ήρωες του έργου στέκονται απέναντι στον υποταγμένο εαυτό τους και λένε αλήθειες, ό,τι πιο αντισυστημικό δηλαδή. Καμία εξουσία δεν αντέχει την αλήθεια, ούτε αυτή που ασκούμε στο σώμα και το μυαλό μας. Και μέσα από την ειλικρίνεια θίγονται ζητήματα σοβαρά -πληγωμένα παιδικά χρόνια, η ευθύνη γέννησης ενός παιδιού, σκέψεις αυτοχειρίας…- χωρίς να χάνουν την εύθυμη πλευρά τους. Όλα έχουν εύθυμη πλευρά, όλα!
Το ερμηνευτικό βάρος σηκώνουν οι Γιώργος Καφετζόπουλος, Νάντια Καφφετζή. Ο ένας συμπληρώνει τον άλλο και η ενέργεια τους απλώνεται στον χώρο σαν αγριεμένος άνεμος! Ο πρώτος υποδύεται τον Άλεξ και υπάρχουν στιγμές που σκέφτεται τη Φωλιά του κούκου και τον ρόλο του Τζακ Νίκολσον. Ασταμάτητος, εκρηκτικός, παθιασμένος. Η δεύτερη υποδύεται τη Μάνια που είναι έγκυος. Διαχειρίζεται αποτελεσματικά τα συναισθήματα της και μας δίνει κάθε τσακισμένη πτυχή του χαρακτήρα της. Πρέπει να επισημάνουμε τη συμβολή της μουσικής (Τάσος Σωτηράκης). Τις στιγμές που σταματά η δράση «ντύνει» τις σιωπές και τις ανείπωτες σκέψεις. Το ίδιο επιτυγχάνουν και οι φωτισμοί (Γιώργος Φωτόπουλος). Το λιτό και εντυπωσιακό σκηνικό είναι της Αλεξάνδρας Στεφανίδου (έχει κάνει και τα κοστούμια).
Ταυτότητα παράστασης
«Ρίσκο», της Δήμητρας Παπαδήμα
Στο θέατρο «Olvio»
Σκηνοθεσία - Πρωτότυπη μουσική: Τάσος Σωτηράκης
Βοηθός σκηνοθέτη: Θαλασσινή Βοστ
Σκηνικά - Κοστούμια: Αλεξάνδρα Στεφανίδου
Φωτισμοί: Γιώργος Φωτόπουλος
Φωτογραφίες: Γιώργος Καλφαμανώλης
Επικοινωνία: Μαρίκα Αρβανιτοπούλου | Art Ensemble
Ημέρες παραστάσεων: Τετάρτη, Πέμπτη στις 21:00
Εισιτήρια: από 11 ευρώ.
