Η λάμψη της αστραπής! (vid)
Ο λόγος ο τελευταίος (;), ο γεμάτος σάρκα, αίμα, σπέρμα, χωρίς έρμα. Οι αρχολίπαροι πνιγήκαν στο ψέμα και στο βρώμικο σάλιο τους. Οι στρατιώτες λιποτάκτησαν, τα όπλα έστρεψαν στον εαυτό τους και πυροβόλησαν. Οι γυναίκες μαύρισαν τις μήτρες και έφτυσαν τις «ιερές» μίτρες. Οι πνευματικοί άνθρωποι αποκτηνώθηκαν και έφραξαν την αναπνευστική οδό με τα γραπτά τους. Οι εκπρόσωποι της εκκλησίας δεν έσωσαν το «εγώ» τους, δεν ξέρουν πόσα είναι τα ευαγγέλια και μόνο το δικό τους χέρι φιλάνε. Οι άντρες δεν δουλεύουν. Μόνο σκάβουν το μαύρο χώμα. Σκάβουν, σκάβουν, σκάβουν για να θάψουν το ελάχιστο φως που έχει απομείνει. Ο γηραιότερος άντρας της πόλης στέκεται πάνω από τον τάφο της ελπίδας και δηλώνει: Μισώ τη χώρα μου! Τη μισώ! Από τους δρόμους, τα στενά, τα διαλυμένα μπαλκόνια, ακούγονται σκόρπιες λέξεις που φτιάχνουν «τραυματισμένες» προτάσεις. Πεθαίνω χώρα. Μισώ και χώρα. Σε μισώ και πεθαίνω. Τα αστέρια δεν φαίνονται και το κατάμαυρο σύννεφο σκεπάζει τα πάντα. Η ανατολή του ήλιου μένει ανίκητη. Οι αχτίδες του άστρου όμως είναι χλωμές και γεμάτες αγκυλώσεις. Όσοι είναι ζωντανοί πέφτουν πάνω στις αιχμές. Αυτός ο τόπος έχει ένα μέλλον: το παρελθόν! Α, έχει κι έναν λόγο: την άηχη κίνηση της σκούπας! Κάποιος πρόλαβε να γράψει «Πεθαίνω σαν χώρα» και κράτησε τα αποσιωπητικά.
Αυτό που υπήρξε και θα υπάρξει
Το κείμενο του Δημήτρη Δημητριάδη γράφτηκε το 1978 και η χρονιά δεν έχει σημασία. Μπορείτε να αλλάξετε τη σειρά των αριθμών και αμέσως το παρελθόν και το μέλλον θα έρθουν μπροστά σας! Τα λόγια και οι σκέψεις που φτιάχτηκαν μέσα από την ταραγμένη ματιά του παρόντος, αυτά έχουν σημασία. Αυτά μας μεταφέρουν σε αυτό που υπήρξε και σε αυτό που θα υπάρξει: στο αναπόφευκτο τέλος. Ο Δημητριάδης περιγράφει, με γλώσσα ποιητική, λυρική, σαν βγαλμένη από αρχαία τραγωδία, το τέλος του τέλους. Η ανθρωπότητα και το χώμα, η σκόνη, η πέτρα, οι ξεθωριασμένοι, ξεφτισμένοι, τοίχοι. Τα φτερά του ανθρώπου κοπήκαν και κάηκαν στην πυρά της τέλειας βίας. Το χώμα που τινάχτηκε από πάνω μας όταν ήρθαμε, αυτό μας βρίσκει ξανά και αυτό μας οδηγεί στον νέο κύκλο. Ναι, οι χώρες πεθαίνουν γιατί πεθαίνουν οι άνθρωποι τους. Προηγείται, όμως, ο ψυχικός, πνευματικός θάνατος και μετά το βιολογικός. Και όταν όλα θα έχουν σκεπαστεί από νεκρή σάρκα, τότε ένας υπόκωφος ήχος και μια σκούπα θα δείξουν τον δρόμο για τη νέα αρχή. Το «Πεθαίνω σαν χώρα» είναι μέσα μας, μας ανήκει, μας συντρίβει και μας γεννά ξανά και ξανά. Τα αποσιωπητικά επιμένουν και μένουν και πήραν μορφή στο Πρώην βιομηχανικό πάρκο ΠΛΥΦΑ.
Οι λέξεις βρήκαν τη σάρκα τους!
Η παράσταση παίχτηκε πέρυσι στο «Bios» και έτυχε θερμής υποδοχής. Η ομάδα «ΚΝΟΤ» πήρε το κείμενο του Δημητριάδη και του έδωσε το σώμα που του αξίζει. Μέσα από τη σκηνοθεσία της Αλίκης Στενού οι λέξεις βρήκαν τη σφριγηλή τους σάρκα, γέμισαν με αίμα που κοχλάζει, με καρδιά που σφυροκοπά τα στήθη και τη φωνή-κραυγή που ταιριάζει. Η μεταφορά σε νέο χώρο δεν άλλαξε τίποτα. Η ένταση αμείωτη, το ανόθευτο συναίσθημα ίδιο και τα σώματα να κατακτούν κάθε λέξη, κάθε φθόγγο, κάθε ήχο του κειμένου.
Η θεατρική απόδοση του «Πεθαίνω σαν χώρα» τιμά τον λόγο, την κίνηση και την ένωση των δύο, τη μουσική δηλαδή. Η εις βάθος γνώση, κατανόηση των όσων έγραψε ο Δημητριάδης, μετουσιώνεται σε αιχμηρή σωματική έκφραση. Ο διάλογος του κινησιολογικού (Λίνα Κομνηνού) και του μουσικού κομματιού (Νίκος Τουλιάτος, κρουστά) με το γραπτό είναι εξαιρετικός. Καίρια η συμβολή (και) της Γεωργίας Κατσίβελου στη φωνητική διδασκαλία. Οι πέντε που ερμηνεύουν -Αλίκη Στενού, Δήμητρα Νταντή, Λίνα Κομνηνού, Δημήτρης Καραμάνος, Συμεών Κωστάκογλου- επικοινωνούν τόσο καλά που σαρώνουν τον χώρο και τα βλέμματα των θεατών. Ο ένας συμπληρώνει τον άλλο και γίνονται σώμα συμπαγές, επιβλητικό, μεγαλοπρεπές. Το «Πεθαίνω σαν χώρα» είναι αδιανόητη εμπειρία. Σαν να κρατάς τη λάμψη της αστραπής…
Ταυτότητα παράστασης
«Πεθαίνω σαν χώρα», του Δημήτρη Δημητριάδη [έως 10/1]
Στο Πρώην Βιομηχανικό Πάρκο ΠΛΥΦΑ
Από την ομάδα ΚΝΟΤ
Σκηνοθεσία: Αλίκη Στενού
Μουσικός Επί Σκηνής (Κρουστά): Νίκος Τουλιάτος
Σύνθεση Ηλεκτρονικού Ηχοτοπίου: Τάκης Π.
Κοστούμια/Σκηνικά: Σοφία Παπαγεωργίου
Κατασκευή σκηνικών: Αρτοδυναμική Πέλλετ
Κίνηση: Λίνα Κομνηνού
Φωνητική Διδασκαλία: Γεωργία Κατσίβελου
Σχεδιασμός Φωτισμού: Θωμάς Οικονομάκος
Βοηθός σκηνοθέτη: Δήμητρα Νταντή
Φωτογραφίες/Trailer: Κωνσταντίνος Καρδακάρης
Επικοινωνία: Χρύσα Ματσαγκάνη
Παραγωγή: ομάδα ΚΝΟΤ
Ερμηνεύουν: Δημήτρης Καραμάνος, Λίνα Κομνηνού, Συμεών Κωστάκογλου, Δήμητρα Νταντή, Αλίκη Στενού
Ημέρες παραστάσεων: Δευτέρα, Τρίτη, στις 21:00.
Εισιτήρια: γενική είσοδος 12 ευρώ.
