Το σώμα και το σχήμα του ερωτηματικού!
Η εισαγωγή αυτή θα έχει κάτι από τον κόσμο των δημιουργών-ηρώων μας. Πάμε. Ο κύριος Κ, ο κύριος όλα τα ονόματα, όλα τα πρόσωπα, εισέρχεται στο γκρίζο, συνηθισμένο, κτίριο. Το θυρωρείο είναι το πρώτο πράγμα που αντικρίζει. Και ενώ έχει όλα τα χαρακτηριστικά της θέσης -ξέρετε, τηλέφωνο στον τοίχο, ξύλινη κατασκευή με ράφια για την αλληλογραφία- υπάρχει και μια καρέκλα, ένα μπουκάλι ουίσκι και μια σπασμένη παλέτα στον πάγκο. Ο ξένος, αυτός που έρχεται από το μέλλον και ψάχνει το παρόν, θα δει τον άντρα που δεν περιμένει τίποτα. Ο θυρωρός φοράει λευκά ρούχα και κοιτά τον ορίζοντα να μετακινείται. Ο κύριος όλες οι επιθυμίες, προσδοκίες, ζητά ένα ποτήρι, ένα ποτό, μια κουβέντα. Και χρώμα; ρώτα ο λευκοντυμένος άντρας. Δεν υπάρχουν ήχοι μετά απ’ αυτό. Τυχαία, μελετημένα, αγγίγματα και πολύχρωμα αποτυπώματα γεμίζουν το κενό. Η χρωματική παλέτα σπαρταρά σαν ψάρι και στο βάθος οι σκάλες μεγαλώνουν, η διαρρύθμιση των δωματίων αλλάζει και οι φωνές στο εσωτερικό των διαμερισμάτων αντικαθίστανται από «αθώα» ψέματα. Ο κύριος όλες οι ταυτότητες πίνει το ποτό του, κοιτά το χρώμα στα δάχτυλά του και πάει στον ανελκυστήρα. Ο θυρωρός του θυμίζει πως δεν φορά σακάκι και του δίνει ένα πράσινο. Ο μικρός κόσμος φεύγει και ο μεγάλος απλώνεται, φτάνει μέχρι τη σκηνή του θεάτρου «104» και το όνομα αυτού: «Macrokosmos».
Οι μικρές κυρίες και οι μικροί κύριοι ψάχνουν…
Ο «Macrokosmos» δεν έχει να κάνει με τον χώρο και τον χρόνο. Το ζητούμενο εδώ είναι το υπό διαμόρφωση προσωπικό-συλλογικό όραμα. Πώς βλέπει ο άνθρωπος τον εαυτό του μπροστά στον υπαρξιακό καθρέφτη; Πώς ξεκολλάς το δέρμα του σώματος της κοινωνίας για να το κάνεις δεύτερο αποτύπωμα; Πώς βρίσκεις τη θέση σου σε έναν διαρκώς μεταβαλλόμενο κόσμο; Η απάντηση βρίσκεται στην κίνηση, που είναι μια ασταμάτητη γέννα. Τη διαδικασία αυτή, την αρχέγονη κατάσταση, μας έδωσαν με χρώμα, πάθος, καλή διάθεση και ηρεμία οι συντελεστές της παράστασης. Στο κείμενο της Αλεξάνδρας Τσόμπου και τη δραματουργία της Μαρίας Σικιτάνο βρίσκεται η εικόνα του ρευστού, του άπειρου, του άχρονο και άχωρου. Ναι, εδώ δεν υπάρχει σταθερό σπίτι, διαμέρισμα, όλα είναι πιθανά και όλα απίθανα. Η Περσεφόνη Παντοπούλου, η σκηνοθέτρια, είδε την πορεία του ατίθασου ερωτηματικού και την σχηματοποίησε-σωματοποίησε. Το τελικό αποτέλεσμα θυμίζει την εξής -φανταστική- συνάντηση: Οι Μπουνιουέλ, Νταλί συναντούν τους Ζακ Τατί, Χούλιο Κορτάσαρ! Το σουρεαλιστικό πνεύμα, η αποδόμηση και η οριστική συνάντηση είναι εδώ. Οι μικροί κύριοι και οι μικρές κυρίες του έργου αυτού βλέπουν τις εικόνες που έχουν ξεχάσει, τις εικόνες που θα βρουν και αυτές που θα ξεχάσουν ξανά!
Εξαιρετικές ερμηνείες
Βρισκόμαστε σε ένα κτίριο που αντιπροσωπεύει το γρανάζι του συστήματος. Κάθε όροφος αποτελεί ένα συγκεκριμένο μοντέλο κοινωνικής συμπεριφοράς. Όταν ρωτάς τον θυρωρό πού μένει ο τάδε; ο μηχανισμός μπαίνει σε κίνηση. Σε κάθε διαμέρισμα δεν μένουν απλά άνθρωποι. Μαζί τους είναι οι ασάφειες, οι αστοχίες, οι ανησυχίες, η αδιαφορία, ο κυνισμός, η φιλτραρισμένη εικόνα. Η Τζάκι πρωταγωνιστεί και ψάχνει την ταυτότητά της, το γιατί της αλλοτρίωσης και τις αιτίες της μεταμόρφωσης. Μπαίνει σε δωμάτια ψυχής, νου και σωματοποιεί το οπτικό και εσωτερικό ερέθισμα. Σκοπός της να ενσωματώσει το αλαζονικό «εγώ» με το «τυφλό» «Εμείς». Όλο αυτό δίνεται μέσα από την κίνηση, μέσα από την έκφραση του σώματος και του προσώπου. Οι ερμηνεύτριες του έργου, η Λίνα Κομνηνού, η Δήμητρα Κολοκυθά, η Μπέτυ Σαράντη, συμπληρώνουν η μία την άλλη και με την αεικίνητη σκηνική συμπεριφορά τους δείχνουν πώς πάμε από τον μικρόκοσμο στον Macrokosmo. Ο συγχρονισμός των τριών είναι καθοριστικός και σε αυτό ήταν καθοριστική η συμβολή της Γρηγορίας Μεθενίτη (επιμέλεια κίνησης). Η σκηνογραφία και τα κοστούμια (Tsopan Theater Company) σε αντιστοιχία με την απλότητα και τη ρευστότητα του λόγου. Το ίδιο ισχύει και για τους φωτισμούς (Δημήτρης Σαβουιδάκης, Λία Μιχάλη). Η μουσική (Sigmataf, Νικόλας Γιακουμής) αποτύπωσε το ύφος (αν και κάποιες στιγμές η ένταση ξεπερνούσε το όριο). Ο «Macrokosmos» επικοινωνεί με το κοινό, με τη σκέψη του, με τη διάθεση του, είναι γεμάτος ενέργεια και ανησυχία.
Ταυτότητα παράστασης
«Μacrokosmos», της Αλεξάνδρας Τσόμπου
Στο θέατρο «104» [έως 8/6]
Συντελεστές:
Σύλληψη Κειμένου: Αλεξάνδρα Τσόμπου
Δραματουργία: Μαρία Σικιτάνο
Σκηνοθεσία: Περσεφόνη Παντοπούλου
Μουσική Επιμέλεια: SIGMATAF
Πρωτότυπη Μουσική Σύνθεση: SIGMATAF, Νικόλας Γιακουμής
Σκηνογραφία - Κοστούμια: Tsopan Theatre Company
Σχεδιασμός Φωτισμών: Δημήτρης Σαβουιδάκης, Λία Μιχάλη
Επιμέλεια Κίνησης: Γρηγορία Μεθενίτη
Φωτογραφίες - Trailer: Πάτροκλος Σκαφίδας
Graphic Design: Εύη Τσόμπου
Προβολή - Επικοινωνία: Χρύσα Ματσαγκάνη
Παραγωγή: Tsopan Theatre Company
Ερμηνεία:
Δήμητρα Κολοκυθά, Λίνα Κομνηνού, Μπέτυ Σαράντη
Παραστάσεις: Τετ., Πεμπ. 21:15
Εισιτήρια: από οκτώ ευρώ.
Διάρκεια: 60 λεπτά.
