Η Έλενα Μαρσίδου στο Gazzetta: «Έχει η ζωή τέτοια δύναμη που θα σε τραβήξει μπροστά!»
- «Δεν έχει περάσει στιγμή που να μη σκέφτομαι τα λόγια του Δημητριάδη»
- «Είναι υψηλό το ποσοστό των παιδιών που δεν εισπράττουν προσοχή, αγάπη»
- «Το έργο αυτό με μετακίνησε λίγο»
Η Έλενα Μαρσίδου είναι χαμηλών τόνων άνθρωπος και πολύ δυνατή την ίδια στιγμή. Αν τη δείτε στη σκηνή θα καταλάβετε. Στιβαρή παρουσία που πάντα αφήνει το αποτύπωμά της στον ρόλο που ερμηνεύει. Αυτή την περίοδο συμπρωταγωνιστεί στην παράσταση «Θερισμός», στο θέατρο «104». Το έργο βασίζεται σε κείμενο του Δημήτρη Δημητριάδη. Βαθιά υπαρξιακό, εκφράζει την αδυναμία μας να επικοινωνήσουμε και να αντιμετωπίσουμε τα προβλήματα μας. Η ηθοποιός μας μιλά γι’ αυτή την πολύ ενδιαφέρουσα παράσταση. Την ευχαριστούμε. [Οι φωτογραφίες είναι των: Bill Patrick, Δημήτρη Κοιλαλού, Πηνελόπης Γερασίμου. Μακιγιάζ: Χρύσα Ράικου]
Τι σε έκανε να πεις το «ναι» σε αυτόν τον ρόλο;
Το έργο δεν το είχα διαβάσει, ούτε το είχα δει στην παράσταση του Εθνικού. Όταν, λοιπόν, το διάβασα ένιωσα μια γροθιά στο στήθος! Τότε είπα εντάξει, αυτό δεν μπορώ να το κάνω.
Και πώς σε πείσανε;
Επικοινωνώ με τον σκηνοθέτη, τον Γρηγόρη Καραντινάκη, τον οποίο γνώριζα χρόνια, τον είχα δάσκαλο στη σχολή, και του λέω δεν μπορώ να το κάνω. Το έργο μου άρεσε, όμως μου φαινόταν πολύ δύσκολο. Εκείνη τη στιγμή οδηγούσε. Σταματά το αυτοκίνητο και για μία ώρα μιλούσαμε τηλεφωνικά!
Άρα, σε ήθελε ο σκηνοθέτης
Η κουβέντα που κάναμε δεν αφορούσε στο να πείσει εμένα, όχι. Η συζήτηση έγινε για το ίδιο το έργο… Κάποια στιγμή τον ρωτάω εσύ γιατί θέλεις να το κάνεις; Και μου λέει δεν είναι ότι θέλω να έρθει ο θεατής και να περάσει καλά μία ώρα και την άλλη μέρα να μην του έχει μείνει τίποτα. Θέλω να έρθει και την επόμενη μέρα να πάει στο παιδί του και να το πάρει αγκαλιά, να του πει “σ’ αγαπάω”. Ε, όταν μου είπε αυτό, ήταν σαν να με πήρε από το χέρι, έτσι ένιωσα ψυχικά. Για να τονίσω τη δυσκολία του έργου, για μένα, να σου πω το εξής. Η γυναίκα που υποδύομαι, κάποια στιγμή μονολογεί και λέει για το παιδί της πως μωρό ήταν δύστροπο. Μετά από λίγο λέει για την κόρη της τη λέξη κακιά. Ξέρεις σε πόσες πρόβες δεν μπορούσα να πω αυτή τη λέξη; Πάντα την ξέχναγα! Μου ήταν δύσκολο να πω για ένα μωρό, για ένα παιδί, ότι είναι κακό.
«Δεν έχει περάσει στιγμή που να μη σκέφτομαι τα λόγια του Δημητριάδη»
Ο Δημητριάδης παιδεύει πολύ την ύπαρξη
Ναι. Δεν έχει περάσει στιγμή που να μη σκέφτομαι τα λόγια του Δημητριάδη. Μάλιστα υπάρχει μια ερωτηματική φράση στο έργο την οποία διαρκώς συλλογίζομαι. Γράφει: Τι μπορεί να μας βοηθήσει σε αυτή τη ζωή; Υπάρχει κάτι; Κάθε μέρα κάνω αυτό το ερώτημα στον εαυτό μου.
Στον χαρακτήρα που υποδύεσαι τι σου αρέσει και τι δεν σου αρέσει;
Τίποτα δεν μ’ αρέσει σε αυτή τη γυναίκα (γέλια). Παρ’ όλα αυτά, την κατανοώ. Καταλαβαίνω την ανάγκη να θες να φύγεις, να ξεφύγεις από την πραγματικότητα, να πας τόσο μακριά, στο Ακαπούλκο εν προκειμένω, για να γλιτώσεις απ’ αυτά που δεν μπορείς να αντιμετωπίσεις. Έχει συμβεί και σε μένα. Κάποια στιγμή ο άντρας της, ο Ρούμι, της λέει δεν ακούς και όντως, μερικές φορές δεν θέλουμε να ακούμε, δεν μας συμφέρει. Γενικά, αναρωτιέμαι μας ακούμε;
Βρήκες, λοιπόν, και δικά σου στοιχεία σε αυτήν
Ναι, σε αυτό το κομμάτι βρήκα. Ορισμένες στιγμές υπάρχουν προβλήματα που δεν μπορείς να τα αντιμετωπίσεις. Τότε νιώθεις πως το καλύτερο είναι να φύγεις, να φύγεις μακριά. Αυτό, όμως, δεν είναι λύση, ιδιαίτερα στην περίπτωση της γυναίκας που υποδύομαι. Έχει ένα παιδί που βασανίζεται και αυτή όχι μόνο δεν μπορεί να το βοηθήσει ουσιαστικά, αλλά φεύγει κιόλας από κοντά του, πάει διακοπές στο Ακαπούλκο! Όσο πιο μακριά από το πρόβλημα τόσο πιο καλά, έτσι νομίζει. Είναι ακατάλληλη γονιός, δυστυχώς. Όλοι οι χαρακτήρες του έργου είναι.
«Είναι υψηλό το ποσοστό των παιδιών που δεν εισπράττουν προσοχή, αγάπη»
Όταν διάβασες το κείμενο τι συναισθήματα σου προκάλεσε;
Ασφυξία!
Για μένα δείχνει την αποξένωση δύο γενεών, παιδιά-γονείς. Δεν ξέρω αν το έκανε ηθελημένα ο Δημητριάδης…
Δεν μπορώ να το πω με σιγουριά αυτό, συνέχεια το ψάχνω. Ας πούμε και οι γονείς δεν υπήρξαν κάποτε παιδιά; Κι αν είχαν τραύματα, αυτά μεταφέρονται από γενιά σε γενιά. Και αυτοί κάπως μεγάλωσαν και δεν κατάφεραν να σπάσουν τις αλυσίδες τους, να διαχειριστούν τα πράγματα και να πάνε παρακάτω. Εδώ έχουμε πέντε ανθρώπους, με διαφορετική ιδεολογία, φιλοσοφία, που βρίσκονται σε ένα ξενοδοχείο που δεν υφίσταται -57 αστέρων!- για να αποφύγουν τα προβλήματά τους. Τα προβλήματα, όμως, τους βρίσκουν εκεί!
Όλο αυτό που βιώνουν είναι πολύ δραματικό, ακραίο
Και στη ζωή δεν συμβαίνουν αυτά; Δουλεύω, ως καθηγήτρια στο Εθνικό και σε θεατρικά εργαστήρια, με παιδιά, εφήβους και νεαρούς ενήλικες πάνω από είκοσι χρόνια. Πιστέψτε με είναι υψηλό το ποσοστό των παιδιών που δεν εισπράττουν προσοχή, αγάπη, δεν νοιώθουν ασφαλή ούτε στο ίδιο τους το σπίτι. Παρατηρώ ότι υπάρχουν θέματα, ίσως να υπήρχαν πάντα…
Δεν τα βλέπαμε
Δεν τα βλέπαμε; Δεν τα εξωτερικεύαμε; Το καλό είναι ότι σήμερα έχει απενοχοποιηθεί η επίσκεψη σε ψυχολόγο. Βέβαια, αυτό που γνωρίζω είναι ότι πάνε τα παιδιά και όχι οι ίδιοι οι γονείς…
«Το έργο αυτό με μετακίνησε λίγο»
Εκφράζει την εποχή μας ο «Θερισμός»;
Απόλυτα! Συνέθεσε το έργο στη διετία 2010-2011, αλλά ουσιαστικά το έγραψε μέσα σε έξι μέρες!
Μου άρεσε η νωχελικότητα των ηρώων. Σαν να έδειχνε το εφησυχασμό τους μπροστά στις αλλαγές.
Σε αυτό επέμεινε πολύ ο Καραντινάκης και ήταν κάτι που μας δυσκόλεψε. Ο ηθοποιός θέλει να παίξει, να κινηθεί… Ξαφνικά βρεθήκαμε στην πλήρη ακινησία, κατάσταση που καθρεφτίζει το μέσα μας. Δηλαδή, πρέπει να αναλάβουμε δράση και μεις δεν πάμε πουθενά! Είναι σαν ένα καράβι που έχει φτιαχτεί για ταξίδια…
…να μένει δεμένο
Ακριβώς! Μένει εκεί και σαπίζει.
Δείχνει και την υποκρισία μας. Αποφεύγουμε τα προβλήματα και μένουμε στον κόσμο μας. Έρχονται, όμως, τα κινητά και μας επαναφέρουν.
Ναι, βέβαια. Οι άνθρωποι αυτοί πήγαν στην άλλη άκρη του κόσμου και έμειναν σε λιμνάζοντα νερά. Φαίνεται ότι δεν έχουν αναλάβει δράση ή το έχουν κάνει με λάθος τρόπο. Λέει ένας εκ των χαρακτήρων: μα του έχω δώσει βιβλία να διαβάσει. Του μίλησα για το κάρμα.
Πρέπει να υπάρχει ουσιαστική επαφή γονιού-παιδιού, αυτό είναι άλλο ένα κομμάτι που θέλει να επισημάνει ο Δημητριάδης.
Ναι. Στην παράσταση υπάρχει ένα κινητό που περιφέρεται από τον έναν στον άλλο, αφού κανένας δεν θέλει να μιλήσει με το παιδί του!
Φοβούνται.
Ακριβώς! Φοβούνται τι θα ακούσουν και ξέρουν ότι δεν μπορούν να αντιμετωπίσουν αυτό που συμβαίνει.
Εσύ νομίζεις ότι τα ελέγχεις όλα και η σκληρή πραγματικότητα σε βρίσκει με τα χίλια.
Στην αρχή του έργου βλέπουμε τους ήρωες να σφύζουν από ευεξία. Προσπαθούν να χαλαρώσουν, να ηρεμήσουν, να αδειάσει το μυαλό τους από τα προβλήματα, όμως αυτά είναι εκεί, δεν φεύγουν. Η πραγματικότητα δεν σε αφήνει, όσο και να προσπαθείς να της ξεφύγεις.
Ήταν επιλογή του Καραντινάκη να πάτε έτσι;
Ναι. Το σίγουρο είναι ότι διάβασε το έργο σε βάθος, το κατάλαβε απόλυτα. Ξέρεις, είναι από τους σκηνοθέτες που δεν τον ενδιαφέρει να βγει πάνω από το έργο, πάνω από τους ηθοποιούς. Δεν τον ενδιαφέρει η σκηνοθετίτιδα (sic). Χαίρομαι να δουλεύω με αυτόν τον άνθρωπο γιατί αγαπάει τους ηθοποιούς, το θέατρο, τη δουλειά του… Διαθέτει τεράστια υπομονή, καταλαβαίνει πότε είσαι έτοιμος να ακούσεις κάτι. Στην αρχή σου αφήνει πλήρη ελευθερία. Δεν είναι αυτός που έρχεται και λέει κάνε αυτό, κάνε εκείνο…. Εγώ θέλω να συνδημιουργώ, να κάνουμε κάτι και να υπάρχει διάλογος. Ο Καραντινάκης, στο πλαίσιο που έχουμε συμφωνήσει, σε αφήνει ελεύθερο. Δίνει χρόνο να «διαβάσει» ο ηθοποιός πρώτα το έργο με το σώμα του και με υπομονή και καρτερία αντλεί υλικό από τους ηθοποιούς, δεν λειτουργεί ερήμην τους. Επειδή τον ξέρω από τη σχολή, είναι άνθρωπος με ήθος, είχα πει σαν αυτόν θέλω να γίνω. Μετά από πολλά χρόνια τα έφερε η τύχη και ξαναβρεθήκαμε. Μαζί με τον Αλέξανδρο Καλπακίδη του ζητήσαμε να μεταφράσει και να σκηνοθετήσει Το παγκάκι, του Αλεξάντρ Γκέλμαν.
Πώς θα χαρακτήριζες τον «Θερισμό»; Είναι αισιόδοξο ή απαισιόδοξο έργο;
Δεν έχει και λίγο χιούμορ το έργο;
Έχει.
Αυτοί οι άνθρωποι στο τέλος λένε δεν έχουμε άλλη ελπίδα παρά τον θάνατο! Αν αυτό δεν σε ταρακουνά, δεν σου λέει ξύπνα! τότε… δεν ξέρω. Και να το κάνω πιο προσωπικό. Στη διάρκεια των προβών και στο παίξιμο κατάλαβα ότι το έργο αυτό με μετακίνησε λίγο. Ίσως να μη το είδα αμέσως, αλλά αυτό ένιωσα. Για μένα, λοιπόν, έχει κάτι το αισιόδοξο, σου δίνει αιτίες να παλέψεις.
Παρά τη δραματική κορύφωση οι ήρωες συνεχίζουν!
Δεν είναι συγκλονιστικό αυτό για την ανθρώπινη φύση; Γίνεται το ένα κακό και επανέρχονται! Γίνεται το δεύτερο και επανέρχονται! Έχει η ζωή τέτοια δύναμη, τέτοια φόρα, που θα σε τραβήξει μπροστά! Το θέμα είναι πώς; Θα μάθουμε τίποτα; Θα γίνω καλύτερη; Θα γίνει ο άλλος καλύτερος απέναντι στο παιδί του; Υπό αυτό το πρίσμα υπάρχει αισιοδοξία στο έργο. Δεν ξέρω ποια είναι η γνώμη του Δημητριάδη, του Καραντινάκη, εμένα όμως με μετακίνησε λίγο. Θα ευχόμουν να συμβεί αυτό και σε άλλους.
Ταυτότητα παράστασης
«Θερισμός», του Δημήτρη Δημητριάδη
Στο θέατρο «104» [έως τις 30/5]
Σκηνοθεσία: Γρηγόρης Καραντινάκης
Σκηνικά-Κοστούμια: Γρηγόρης Καραντινάκης
Μουσική: Παύλος Παυλίδης
Κινησιολογία: Γιάννα Μελλά
Φωτισμοί: Χρήστος Τσαμπάς
Φωτογραφίες: Bill Patrick
Κατασκευή κοστουμιών: Atelier Τσιούνη
Γραφιστικά: Γιάννης Σιμιτζής
Επικοινωνία: Χρύσα Ματσαγκάνη
Social Media: Social Wave
Παραγωγή: URBAN THEATRE
Οργάνωση παραγωγής: Καίτη Αυγουστάκη
Ερμηνεία: Βίβιαν Κοντομάρη, Γιάννης Σιαμσιάρης, Έλενα Μαρσίδου, Κωνσταντίνος Πασσάς, Ηρώ Κισσανδράκη.
Ημέρες παραστάσεων: Δευτέρα, Τρίτη, στις 21:15.
Εισιτήρια: Γενική είσοδος 14 ευρώ.
Διάρκεια: 90 λεπτά.
