Arte Povera: Και το αδύνατο μετακινήθηκε!
Όλα ξεκινάνε από μια «τρελή» ιδέα και όλα προχωράνε στους δρόμους που φτιάχνουμε. Το αδύνατο είναι αμετακίνητο, βουνό πανύψηλο, πεδίο μάχης και σίγουρων ηττών. Το δυνατό όμως είναι σαν τον αέρα που βρίσκεται παντού και δεν γνωρίζει από κορυφές και όρια. Η επίμονη σκέψη είναι το αόρατο χέρι που όλα τα κινεί και όλα τα συγκινεί. Θα μας λατρέψει ο δρόμος, τα πνευστά, τα έγχορδα και οι φωνές και τα μάτια συγκρατούν αυτά που λέγονται στο μυαλό. Κάποιος ανάβει τσιγάρο, κάποιος στρίβει γάρο και κάποιος ξοδεύει λίγα G από τη ζωή του. Το βλέμμα πατά στους ανοιχτούς και σκεπασμένους κρατήρες της ασφάλτου και τα air max βγάζουν φτερά και τα πόδια μιλιά. Πρώτο σύννεφο καπνού και να οι αιώνιες νότες. Και μετά λίγες λέξεις, το δώρο της ευγένειας και της «συνομιλίας» με το ανθρώπινο φύσημα. Οι οδηγίες και η ευλογία του δοξαριού ακολουθούν και οι φωνές που πετούν ενώνουν τις γραμμές, τις μπάρες, τους τιτάνες και τα μαγεμένα κέρματα. Δεύτερο τσιγάρο, δεύτερο κόψιμο, χώρισμα, ζύγισμα, μοίρασμα. Μετά θα μας λατρέψει η εικόνα και… Η φράση μένει στον αέρα και πανιά απλώνονται σε σκοτεινές αίθουσες, σε βράχους, σε ανθρώπους με πάθος. Το δεύτερο σύννεφο καπνού κρατά την έμπνευση και την επιθυμία. Και ο δημιουργός, ο εμπνευστής, φτιάχνει το πιάνο, τη γέφυρα και δίνει γενναιόδωρα τη «Φτωχή Τέχνη» εκεί που πρέπει, στο κοινό. Το live του «Arte Povera» στο Δημοτικό Θέατρο Λυκαβηττού ήταν εμπειρία βγαλμένη από στόματα ανυποχώρητων καρδιών, ήταν η δικαίωση του Beats Pliz, του Φώτη Γεωργιάδη. [Photos, Credit: Zissis Live (Ζήσης Τσούμπος)]
Το πάθος και η υπομονή του κοινού
Το πρώτο ραπ συμφωνικό άλμπουμ απέκτησε σάρκα, οστά, καρδιά και μια διαολεμένη ψυχή που τίποτα δεν την κρατά. Η συναυλία για την παρουσίαση του δίσκου κρίνεται απόλυτα επιτυχημένη. Το Δημοτικό Θέατρο Λυκαβηττού γέμισε ασφυκτικά και οι προσδοκίες επιβεβαιώθηκαν. Όλοι ήταν εκεί! Αλλά πριν τα ονόματα, αστραπιαία περιγραφή του τι προηγήθηκε του live. Ο φιδογυριστός δρόμος που διατρέχει το σώμα του λόφου γέμισε κόσμο και αυτοκίνητα. Μέσα από τα χωμάτινα σοκάκια και το οξυγόνο των δέντρων έβγαιναν άνθρωποι -κυρίως νέοι- που τον συναυλιακό χώρο αναζητούσαν. Και αρκετά μακριά από την είσοδο, το… σώμα του φιδιού! Αργόσυρτα, αλλά με υπομονή και λαχτάρα, αυτό το ομοιογενές πλάσμα εισχώρησε εκεί που θα ξέσπαγαν οι φωνές, οι νότες, τα συναισθήματα. Μετά την είσοδο (λίγο μετά τις 19:00) χίλια κομμάτια πλημμύρισαν τον τόπο δράσης, τις κερκίδες και τη θεατρική σκηνή. Η αναμονή κανέναν δεν πείραξε και στις 21:00 ξεκίνησε η προβολή του ντοκιμαντέρ. Ενθουσιασμός, χειροκροτήματα, φωνές χαράς για κάθε ράπερ και φυσικά για τον Beats Pliz. Το βαθύ γκρίζο είχε αναλάβει τα ουράνια και όταν το σκοτάδι πήγε να πέσει πριν την ώρα του, το τεχνητό φως των κινητών το σήκωσε. Ήταν η στιγμή που τεχνικό πρόβλημα διέκοψε, για λίγο, τη θέαση του ντοκιμαντέρ. Η επίλυση του ζητήματος δεν άργησε ιδιαίτερα και όταν τελείωσε το οπτικό ήρθε η στιγμή για τα ονόματα. Beats Pliz on the game, bitch!
Το τσιγάρο πάντα αναμμένο
Η σκηνή γέμισε με βιολιά, πνευστά, χορωδία και μια πανύψηλη, μαυροντυμένη, γυναίκα που με τη φωνή της συνόδευε -φρουρούσε!- το πιάνο του «Arte Povera» και τους μουσικούς. Το πιάνο ήταν ο πυρήνας, ο συνδετικό κρίκος, η γέφυρα που ένωνε, σύστηνε και έδινε δύναμη σε όσους συναντούσαν τον Beats Pliz. Ο συνθέτης ήταν εκεί από την αρχή ως το τέλος. Ντυμένος με κοστούμι και μετά χωρίς σακάκι, μόνο με το φανελάκι, με το πρόσωπο καλυμμένο και με το τσιγάρο πάντα αναμμένο. Η τέχνη είναι για όλους και χωράει παντού ρε σεις! Και τα ονόματα ήταν εκεί και ένας-ένας έδινε και πάλι την προσφορά του σε όλο αυτό το εντυπωσιακό εγχείρημα. Όλοι με καλή διάθεση και ενέργεια. Το Intro μπαίνει, ξεσηκώνει και μετά καμία ταχύτητα δεν είναι αρκετή. Πρώτα ο Εθισμός, μετά ο Μικρός Κλέφτης και ο Dani Gambino. Και λίγο πριν τη μέση ο Bloody Hawk. Ακολουθεί ένα ατόφιο συμφωνικό-ορχηστρικό και ύστερα ο Sadam. Τη σκυτάλη παίρνουν Vlospa, Hawk και ένα διάλειμμα με ηλεκτρονική, dance, μουσική. Πριν έρθει το Outro σκάει Wang και ΛΕΞ…
Το ζωντανό θέαμα και η επί σκηνής σύνδεση ορχήστρας-ραπ δεν άφησαν κανέναν ανικανοποίητο. Το έργο του Beats Pliz είναι τόσο καλά φτιαγμένο-δεμένο, που δύσκολα θα υπήρχε λάθος. Οι ρόλοι ξεκαθαρισμένοι, δουλεμένοι και οι χώροι σαφώς προσδιορισμένοι. Το στιχουργικό ταλέντο και η αφηγηματική ικανότητα των ράπερ «πάτησε» όπως έπρεπε στο μπιτ και οι κρυστάλλινοι κλασικοί ήχοι μεγέθυναν το αποτέλεσμα. Σε αυτό συνέβαλλαν φυσικά και τα video art. Οι διοργανωτές του event [Dynasty Group Athens] έδειξαν φροντίδα και επαγγελματισμό και οι θεατές σίγουρα αποζημιώθηκαν από το τελικό αποτέλεσμα. Το κοινό ζητούσε αυτό το live, ζητούσε την πιο άμεση επαφή με το «Arte Povera» και αυτό που έλαβε ήταν στο μέγιστο.
