Η Λίνα Φούντογλου στο Gazzetta: «Στη σκηνοθεσία βρήκα μια μαγεία που δεν την ήξερα»
- «Το να σ’εμπιστεύονται ακόμα και όταν γίνεσαι δυσάρεστος ή “πιεστικός” είναι μεγάλο στοίχημα»
- «Η ίδια η φύση είναι αντιηρωϊκή»
- «Αναγκαστικά όλα περνάνε μέσα από την ποίηση»
Η Λίνα Φούντογλου ό,τι κι αν γίνει θα κάνει τέχνη! Μέσα στη βουή του πλήθους, μέσα στην ερημιά των άδειων δρόμων, σε σκηνές και πλατείες. Ακόμη και σε ένα καφέ που έχει ελάχιστο κόσμο, εκεί θα κάτσει, σε ένα τραπεζάκι, έξω, και θα παρατηρεί, θα γράφει, θα διαβάζει, θα φροντίζει τις λέξεις πριν «πετάξουν», θα γεμίζει το βλέμμα της με εικόνες του κόσμου, της ψυχή της. Φέτος δίνει τον εαυτό της στην πρώτη της σκηνοθεσία. Το θεατρικό έργο «Catch the Butcher» είναι το σκηνοθετικό της ντεμπούτο. Κάθε Πέμπτη, στις 21:00, στο «Μικρό Γκλόρια» ο κόσμος βλέπει αυτό που αυτή είδε. Η ηθοποιός-σκηνοθέτρια δέχτηκε να μας μιλήσει για την παράσταση, για τη σκηνοθεσία, για την ποίηση. Την ευχαριστούμε πολύ που μας μίλησε.
Η πρώτη σου σκηνοθετική απόπειρα, το «Catch the Butcher», αφορά μια μαύρη κωμωδία με θριλερικά στοιχεία. Τα χαρακτηριστικά αυτά ήταν που σε έκαναν να το επιλέξεις;
Η αλήθεια είναι ότι το έργο μου προτάθηκε από την παραγωγή. Αφού το διάβασα και είδα περί τίνος πρόκειται, το βρήκα πολύ ενδιαφέρον και αποδέχτηκα την πρόταση. Διαθέτει πολλά στοιχεία που έχουν να κάνουν με την αισθητική μου, αγγίζει αρκετά κομμάτια που με απασχολούν. Η μαύρη κωμωδία, το παράλογο, το θρίλερ…
Ήταν, λοιπόν, και πιο εύκολο να το δουλέψεις;
Ναι, ήταν. Το έργο έχει κάποια πράγματα που θεωρώ ότι μπορώ να τα διαβάσω καλύτερα, να τα χειριστώ πιο εύκολα αφού πλησιάζουν την αισθητική και την προσωπικότητα μου και είναι κοντά σε δουλειές που έχω κάνει μέχρι στιγμής. Ένα πράγμα που με γοήτευσε πολύ ήταν τα ετερόκλητα στοιχεία που διαθέτει.
Οι ηθοποιοί που συμμετέχουν, ο Χρήστος Κοκαράκης, η Λέα Κοντοστάνου-Βούλγαρη, Ναταλία Αθανασιάδη, πόσο σε βοήθησαν; Πιστεύω ότι κάποιος που κάνει το σκηνοθετικό του ντεμπούτο έχει τη βοήθεια των ηθοποιών. Δεν ξέρω αν παίζει ρόλο αν είναι νέοι ή παλιοί.
Κανονικά παίζει ρόλο, σίγουρα. Τώρα, στη δική μας περίπτωση… Ήμουν τυχερή που είχα δίπλα μου τρεις ανθρώπους, καλλιτέχνες, οι οποίοι με βοήθησαν πάρα πολύ. Πρώτα απ’ όλα μου έδειξαν απόλυτη εμπιστοσύνη. Επίσης, διαθέτουν αυτοπειθαρχία, μεγάλη αρετή για το θέατρο και γενικά. Αυτά τα δύο ήταν πολύ σημαντικά για ‘μένα. Δεν χρειάστηκε ως σκηνοθέτρια να βγω έξω από κείμενο και να «μαλώσω» ή να «επιβληθώ». Βοήθησε βέβαια πολύ και η υποστήριξη του εξαίρετου συνθέτη Δημήτρη Μαραμή που έγραψε μουσική για την παράσταση μας, της Κατερίνας Μαραγκουδάκη που συνεργαστήκαμε άψογα για τους φωτισμούς της παράστασης καθώς και του Γιώργου Ψαραδέλη που ήταν στην οργάνωση παραγωγής. Μαζί με τον Παναγιώτη Κουντουρά στην κινηματογράφηση των τρέιλερ και την Λουκία Λυμπέρη στα σκηνικά, υπήρξαν οι καλύτεροι μου σύμμαχοι.
«Το να σ’εμπιστεύονται ακόμα και όταν γίνεσαι δυσάρεστος ή “πιεστικός” είναι μεγάλο στοίχημα»
Το φοβήθηκες το πώς θα τους κάνεις να σε εμπιστευτούν;
Ναι, στην αρχή το φοβήθηκα. Ξέρεις, στο θέατρο υπάρχει ιεραρχία. Όταν προετοιμάζεται μια δουλειά ο σκηνοθέτης είναι ας το πούμε η φυσική ηγεσία της ομάδας, ο coach. Ε, το να σ’εμπιστεύονται ακόμα και όταν γίνεσαι δυσάρεστος ή «πιεστικός» είναι μεγάλο στοίχημα.
Άρα, αν πάει καλά ή όχι η παράσταση η ευθύνη είναι όλων;
Είναι λίγο περίεργο αυτό. Τι εννοώ; Υπάρχει συλλογική ευθύνη, αλλά στον σκηνοθέτη χρεώνεται λίγο περισσότερο, ειδικά η αποτυχία. Νομίζω το θέατρο μοιάζει με τον αθλητισμό. Ο προπονητής αναλαμβάνει την ευθύνη όταν δεν πάει μία ομάδα, έτσι δεν είναι;
Εκτός από το να σε εμπιστευτούν, τι άλλο σε φόβισε στην πρώτη σου σκηνοθεσία;
Το πώς θα φροντίσω τους ηθοποιούς μου και κυρίως τα δύο κορίτσια μου. Η μία, η Λέα, έκανε το θεατρικό της ντεμπούτο, ενώ για τη Ναταλία ήταν η δεύτερη δουλειά της θεατρικά. Αυτό με φόβισε. Σκέφτηκα ώπα, είναι η πρώτη δική μου σκηνοθεσία. Πώς θα μπορέσω να υποστηρίξω σκηνοθετικά τόσο νέους στο χώρο ηθοποιούς; Όμως όταν υπάρχει γόνιμο έδαφος και διάθεση όλα γίνονται.
Πάει καλά μέχρι τώρα;
Ναι, πάει καλά, ο κόσμος έρχεται, στηρίζει. Έχουμε πάρει όμορφες κριτικές, ενθαρρυντικές. Βέβαια, ποτέ κανείς δεν μπορεί να είναι 100% ευχαριστημένος. Δεν υπάρχει περίπτωση να πω είμαι 100% ευχαριστημένη. Πάντα υπάρχουν παρατηρήσεις, σημεία βελτίωσης.
«Η ίδια η φύση είναι αντιηρωϊκή»
Έχεις πει ότι οι χαρακτήρες είναι αντιήρωες. Μήπως όλοι ξεκινάμε ως αντιήρωες και μετά γινόμαστε ήρωες;
Βέβαια και αντίθετα κάποιοι θεωρούνται απευθείας «ήρωες» λόγω δύναμης, υστεροφημίας, πλούτου.
Έχουμε σκοπό να γίνουμε ήρωες ή προκύπτει;
Η ίδια μας η φύση είναι αντιηρωική. Ακόμα κι αν μας γράψει η ιστορία, στην πραγματικότητα ερχόμαστε από το τίποτα και καταλήγουμε στο τίποτα. Ήρωες δεν μπορούμε να γίνουμε. Μόνο να τους κατασκευάσουμε για αμερικάνικες ταινίες. Όσο πιο καλά τα πάμε με τα σκοτάδια της ύπαρξης μας τόσο περισσότερο απολαμβάνουμε τον αντιηρωισμό μας
Νομίζω περισσότερη σημασία έχουν τα σκοτάδια μας.
Είναι φοβερό τι μπορείς να βρεις εκεί μέσα.
Το έργο μιλάει και για την καταπίεση. Η καθημερινότητα είναι μια μορφή καταπίεσης;
Ναι, είναι.
Τι μπορεί να είναι φυσιολογικό; Υπάρχει ορισμός γι’ αυτό;
Πολύ δύσκολο αυτό. Είναι σχετικό, υποκειμενικό. Αν το πάρουμε ετυμολογικά δεν είναι αυτό που συμφωνεί με τη φύση;
Ο άνθρωπος, όμως, μπορεί να είναι ό,τι θέλει.
Εννοείται! Και κανένας δεν μπορεί να ορίσει τι είναι φυσιολογικό. Βέβαια, χωρίς να παραβιάζεται η ελευθερία του άλλου, έτσι; Ένας σίριαλ κίλερ, όπως στην παράστασή μας, δεν είναι φυσιολογικός.
«Αναγκαστικά όλα περνάνε μέσα από την ποίηση»
Ξέρω ότι ασχολείσαι με την ποίηση. Τη βάζεις στη δουλειά σου; Είτε ως ηθοποιός είτε ως σκηνοθέτρια. Υπάρχει ποιητικότητα σε ό,τι κάνεις;
Δηλαδή;
Να βλέπεις τα πράγματα με αυτή τη λοξή ματιά
Αναγκαστικά! Το δύσκολο θα ήταν να μην το κάνω αυτό. Αναγκαστικά όλα περνάνε μέσα από την ποίηση, όλα.
Είναι η ποίηση το πιο σημαντικό πράγμα στη ζωή σου;
Εντέλει, ναι! Και το θέατρο, τι είναι; Ο Σαίξπηρ τι είναι; Ποίηση δεν είναι; Όλα από ‘κει ξεκινάνε. Το ραπ είναι ποίηση, η μουσική…
Μήπως, όμως, η ζωή μας είναι έξω από τον λόγο;
Ναι, ναι… ωραία μου τα λες (γέλια). Ίσως έχεις δίκιο.
Λες η ζωή να είναι τελείως έξω από μας;
Ναι, αλλά, μια και αναφέραμε τον λόγο, ποιος είπε ότι η ποίηση είναι μόνο λόγος. Εγώ ποίηση βλέπω και τη μουσική, που έχει μόνο νότες. Ποίηση μπορώ να δω και στη σωματικότητα ενός ανθρώπου. Καθόμαστε τώρα εδώ, δύο άνθρωποι, μιλάμε, μπορεί και όχι, απλά με κοιτάς. Και αυτό ποίηση είναι. Άρα δεν είναι μόνο λόγος. Με τον λόγο προσπαθούμε να αποτυπώσουμε όλο αυτό που περιέγραψα. Μπορώ δηλαδή να μιλάω σε 15 στίχους για ένα βλέμμα που μου έριξες και στο τέλος να μην είναι ποίηση όπως αυτό που μου έδωσες με τα μάτια. Έτσι το αντιλαμβάνομαι.
Βλέπεις την ποίηση μπροστά σου, τη βιώνεις;
Ω καλά! Ξεκάθαρα. Ναι τη βιώνω και μάλιστα με μια παιδικότητα.
Σημαντικό αυτό.
Πολλές φορές είναι φαύλος κύκλος αυτό. Γιατί και πληγώνομαι και ματαιώνομαι. Αναγκαστικά τα βλέπω έτσι τα πράγματα. Ακόμη και στο σκοτεινό, στο χειρότερο, μπορώ να δω κάτι μέσα του. Ακόμη και στο αρνητικό θα βάλω θετικό πρόσημο!
Θα κάνεις κι άλλα πράγματα σκηνοθετικά;
Οι επόμενες δουλειές που έχω είναι ερμηνευτικές, ως ηθοποιός. Το Γενάρη θα κάνουμε δύο παραστάσεις, γιατί μας ζητήθηκε, για την Κατερίνα Γώγου, στο «Ρομάντζο». Σίγουρα με ενδιαφέρει να συνεχίσω να κάνω πράγματα σκηνοθετικά. Στη σκηνοθεσία βρήκα μια μαγεία που δεν την ήξερα, μου αρέσει που ήρθε και στα δικά μου χέρια.
Σε ευχαριστώ πολύ.
Και γω.
Ταυτότητα παράστασης
«Catch the Butcher» του Adam Seidel
Στο «Μικρό Γκλόρια» [μέχρι 28/3]
Σκηνοθεσία: Λίνα Φούντογλου
Μετάφραση: Χρίστος Κοκαράκης
Σκηνογραφία-Ενδυματολογία: Λούκια Λιμπέρη
Σχεδιασμός φώτων: Κατερίνα Μαραγκουδάκη
Μουσική: Δημήτρης Μαραμής
Σκηνοθεσία-τρέηλερ: Παναγιώτης Κουντουράς
Φωτογράφιση και επεξεργασία: Γιώργος Μαλαθούνης - BEE-360
Αφίσα: Zero Point
Εκτέλεση παραγωγής: Γιώργος Ψαραδέλης
Παραγωγή: LCK ENTERTAINMENT αστική μη κερδοσκοπική
Υπεύθυνος επικοινωνίας: Αντώνης Κοκολάκης
ΠΑΙΖΟΥΝ:
Χρίστος Κοκαράκης, Λέα Κοντοστάνου-Βούλγαρη, Ναταλία Αθανασίαδη
Φωνή: Παναγιώτης Κουντουράς
Ημέρες παραστάσεων: Πέμπτη, στις 21:00
Εισιτήρια: από 5 ευρώ
