Αλεξάνδρα Επίθετη: Πέρα από τα όρια του «Π» (vid)
Οι λέξεις, πάντα οι λέξεις… Αυτές το σώμα της ανάσας, αυτές που πολεμούν και σπάνια χάνουν. Ποιος νοιάζεται, όμως, γι’ αυτές; Οι άνθρωποι που κουβαλούν αυτό το «Π» που δεν τελειώνει ποτέ. Θα τους αναγνωρίσετε από τις δύσκολες, μεγάλες, ανάσες που παίρνουν. Θα δείτε τα δεκαδικά ψηφία να πέφτουν στον δρόμο και τις σκόρπιες εικόνες τους να χάνονται στο απέραντο γαλάζιο. Δεν διάλεξαν τον δρόμο του ενδιάμεσου, του προστάτη των λέξεων. Η ανεξήγητη κατάσταση τους βρήκε. Οι φλέβες τους γέμισαν νερό αλκοολούχο και στο εσωτερικό του τοπίου υπάρχει πάντα ένας ήλιος, ένα φως ασθενικό, μα επίμονο και στην ουσία του δυνατό. Και το άπειρο δεν ησυχάζει μέσα τους, στέκεται στους γκρεμούς του μυαλού και πέφτει σε μια άβυσσο που συναντά το φως και το φως το σκοτάδι και η αλληλουχία δεν σταματά, ήσυχα, αθόρυβα, συνεχίζεται και σε χαρτιά, οθόνες, αποτυπώνεται. Το στόμα, ωστόσο, φτιάχνει την πρώτη θέα, κάνει το πρώτο βήμα και δυναμώνει τους πάντα ξαφνικούς ψίθυρους. Και κάπως έτσι, το «Π» κρατά τις αιχμές του και δεν πληγώνει κανέναν, παρά μόνο αυτόν που το μεταφέρει. Άνθρωποι του δρόμου, αυτοί που προφέρουν και προσφέρουν τις λέξεις άφοβα και θαρραλέα. Ας αφήσουμε τις λέξεις να πετάξουν και ό,τι γίνει. Ας ακούσουμε την Αλεξάνδρα Επίθετη. [η φωτογραφία από τη σελίδα της στο Spotify]
Ανάμεσα στο «είμαι» και «δεν είμαι»
Η συγκεκριμένη καλλιτέχνιδα, όπως και όλοι όσοι κάνουν κάτι ανάλογο με αυτήν, ανήκει στους ποιητές του κόσμου. Ο προσδιορισμός, όμως, δεν αφορά τον κοινό τόπο. Η Αλεξάνδρα ανήκει σε αυτούς που μεσολαβούν, που δεν αφήνουν τον σπόρο της δημιουργίας να πάει χαμένος, ανήκει σε αυτούς που αγγίζουν τα απέραντα τετραγωνικά του κόσμου (μας). Έντονη, σίγουρη και τρυφερή η αφή της. Και τα αναρίθμητα χέρια της να βγαίνουν από την καρδιά και το δοκιμασμένο βλέμμα της και όσες λέξεις ελευθερώνει να ακούγονται καθαρά, κρυστάλλινα. Εκπρόσωπος του spoken word και της video poetry. Η Αλεξάνδρα Ε. κάθε φορά εκθέτει τον εαυτό της και δίνει μια ζωντανή παράσταση που έχει όλη την αγάπη, τον έρωτα, το πάθος, το νοιάξιμο του ερασιτεχνικού. Το «Spoken Word» θα μπορούσε να ανήκει στο είδος των «μπιτ», θα μπορούσε να είναι το τζαζ σόλο μουσικού που αράζει στην αυλή του μεσημέρι καλοκαιριού, θα μπορούσε να είναι η δημιουργική σύγχυση του ανείπωτου, θα μπορούσε… Η Επίθετη βρίσκεται κάπου ανάμεσα στο «είμαι» και «δεν είμαι» και είναι ο τρόπος που γεμίζει το μεταίχμιο της. Λέει, απαγγέλλει, αυτά που βλέπει, αυτά που δεν βλέπει και αυτά που μένουν και επιμένουν. Ο ποιητικός της λόγος καθαρός, κοφτερός και με βαθιές ρίζες στου απείρου το «εγώ».
Να σώσει ό,τι σώζεται στη σκέψη της
Η πάντα ανήσυχη Αλεξάνδρα… ας μη βιαστούμε εδώ. Ακούγοντας τα κομμάτια της -καταγράφει αρκετά σινγκλ στο ενεργητικό της- καταλαβαίνεις την ψυχική εγρήγορση και δράση, την αγωνία και την ψυχραιμία να σώσει ό,τι σώζεται στη σκέψη της. Η φωνή της εισχωρεί στο μυαλό σου και κάθε δεύτερη μουσική, ηλεκτρονική, μελωδική, ρομαντική, ενισχύει την αποστολή και τη μεταφορά του μηνύματος. Μπορούμε να σταθούμε σε πολλά κομμάτια της. Ενδεικτικά αναφέρουμε: Deus e o Diabo na Terra do Sol, από το άλμπουμ « Cinematic» με τους «The Bad Poetry Social Club». Το Ένα τελευταίο, προληπτικό [Ena Telefteo, Proliptiko]. Το Κύματα Το Ρεμίξ… Εμείς, όμως, θα σταθούμε στο project Radio Signal Transmitting From Space, ένα πειραματικό, μηνιαίο, podcast. Εδώ έχουμε οκτώ ακουστικά διηγήματα, ηχητικά ντοκιμαντέρ, ένα ζωντανό ημερολόγιο καταγραφής σκέψεων, προσωπικών στιγμών. Όλο αυτό «ντυμένο» με προσεκτικές, διακριτικές, παρεμβολές, με λίγους ήχους. Ένα βαθιά ατμοσφαιρικό εγχείρημα που δεν μπορείς να αγνοήσεις. Το έργο της Αλεξάνδρας Επίθετη, που δραστηριοποιείται και στο θεατρικό πεδίο, [κείμενα-σκηνοθεσία στην παράσταση Παλιά Εθνική στο «Red Jasper»] είναι το κρυφό κομμάτι της οδύσσειας του διαστήματος, η τρυφερή ματιά που δεν σταματά να μας κοιτά, η φευγαλέα εικόνα των ηλεκτρομαγνητικών κυμάτων που ο άνθρωπος στέλνει στον άνθρωπο…
