Fane: Αντηχεί στα κομμάτια των σπασμένων ειδώλων (vid)
Ο ποιητής ζητούσε οι λέξεις να καρφώνονται στο χαρτί. Για να γίνει αυτό έπρεπε να ξεριζώσεις του σταυρούς του κόσμου. Ας έπεφταν στο έδαφος η πίστη, η ελπίδα, η τιμωρία, η ενοχή, η εγκατάλειψη, ο πόνος, η θυσία. Τα στόματα θα μάζευαν τα σκουριασμένα καρφιά και τις λεπτομέρειες των εικόνων, των ζωών. Και το στόμα θα συνομιλούσε με τα γρανάζια του μυαλού και το πέταγμα του βλέμματος. Το λευκό που βγήκε από τη θυσία του ξύλου δεν χρειαζόταν. Το χιονισμένο πεδίο ήταν μέσα, στη σκέψη, στη ψυχή. Ένας άλλος ποιητής εντόπισε το χιόνι σεντόνι και εκεί βρίσκονταν τα χνάρια και τα αποτυπώματα. Και το στόμα έκανε τη γλώσσα ξίφος, πένα και μπαστούνι οδηγό. Οι σελίδες του έξω κόσμου έγιναν κομμάτια και τα κρυμμένα σημάδια τέντωσαν τις άκρες του υφάσματος. Το μολύβι, το μελάνι και το κάρβουνο δεν ήταν απαραίτητα πια. Οι οριζόντιες γραμμές πετάχτηκαν σαν ουράνιο τόξο γεμάτο σάρκα. Και οι κάθετες, τα σύμβολα, οι φθόγγοι, μπήκαν με το ξέσπασμα τη στοματικής βροντής. Και οι ήχοι που ακούστηκαν ήταν υπόκωφοι και αιχμηρά μεταλλικοί. Ένα εκκρεμές εμφανίστηκε στα σπλάχνα της γης και ο προφορικός λόγος έγινε ασταμάτητος στροβιλισμός. Και όλα εκεί. Το δάκρυ, ο ψίθυρος, η κραυγή. Το στόμα αυτό ανήκει στη Fane. [η φωτογραφία από τη σελίδα της στο Spotify]
Τα λόγια της στους τοίχους του δωματίου μας
Τα λόγια της Fane μπορείς να τα συλλάβεις με πολλούς τρόπους. Πρώτα η ακοή. Το ηχητικό κύμα έπεται του συναισθήματος και της εσωτερικής πάλης. Αναφερόμαστε μόνο στις λέξεις και στον τρόπο που διασχίζουν τον αέρα. Μετά είναι η όραση. Την ώρα που ακούς βλέπεις τον λόγο της να σκαρφαλώνει στους τοίχους του δωματίου σου, βλέπεις ένα γκράφιτι που φωνάζει: «Βοήθεια!» «Είμαι εδώ». «Προσπαθώ να καταλάβω». Και η αίσθηση της αφής δεν σε προσπερνά. Σαν σμήνος πουλιών που δεν κουνάνε τα φτερά τους, αφήνονται στον άνεμο, σαν σιγανές ψιχάλες που χαϊδεύουν την άσφαλτο, έτσι σκάνε πάνω σου οι απαγγελίες της Fane. Και με την περιέργεια; Πώς αναμετριέσαι με την περιέργεια της; Οι λέξεις που βγαίνουν στο φως, στα έγκατα του μυαλού και της ψυχής μας οδεύουν. Αγωνίζονται, παλεύουν να τα καταφέρουν και κάποτε ταράζουν τα νεκρά μας κύτταρα. Φυσικά, τα λόγια είναι και μελωδία και η μελωδία λόγια. Αυτός ο αιώνιος δυϊσμός εμφανίζεται και εκφράζεται αρμονικά. Το μελαγχολικό μπιτ, τα sample που γρατζουνάνε το σιωπηλό κομμάτι του εαυτού μας και μια παιχνιδιάρικη, ανάλαφρη, αίσθηση που σε πάει σε μέρη παρθένα και λυτρωτικά κολασμένα. Ακούς τη Fane και η εικόνα είναι αυτή: το παιδάκι που βάζει τα χέρια στην τούρτα πριν ακουστεί το τραγούδι των γενεθλίων.
Εκεί που είναι οι άνθρωποι
Η Φανή Γρύλλη [σ.σ αυτό είναι το όνομα πίσω από τις λέξεις] ζει στην Αθήνα και θα μπορούσε να δοκιμάζει τη spoken work poetry δεξιότητά της παντού. Εκεί που είναι οι άνθρωποι και τα σπασμένα είδωλά τους, εκεί και αυτή. Η μουσική είναι η δεύτερη φωνή της που τη στηρίζει και στηρίζεται σε αυτήν. Μέλος της ομάδας «The Bad Poetry Social Club», θεατρικών ομάδων, αυτή η καλλιτέχνιδα ζει για να επιτελεί αδιαμεσολάβητες πράξεις που κάνουν το άμεσο βαθιά προσωπικό-συλλογικό. Στο ενεργητικό της έχει αρκετά σινγκλ και ένα EP με τον τίτλο «Hanahaki». Η φωνή της ξεκινά ως ψίθυρος, συνεχίζει θαρραλέα φωνή και γίνεται κραυγή που σιγά-σιγά επουλώνει τα τραύματα του μυαλού και της ψυχής. Αν ακούσετε τα κομμάτια της σε Spotify, YouTube, θα νιώσετε τη δύναμη της πάλλευκης ματιά της, την άψογη σύμπραξη με καλλιτέχνες όπως η Αλεξάνδρα Επίθετη, Βίνα Σέργη, Λόγου Χάριν, κ.α. Για μας αρκεί ένα τραγούδι, μια απαγγελία, με σπαρακτική έκκληση, αυτή που ακούμε στο ηλεκτρισμένο «Ξέρεις εσύ». Η Fane είναι οι λέξεις, τα λόγια της, τα ουράνια τόξα της. Ποτέ δεν θα είναι μόνη Fane.
