Στα χνάρια της Γώγου (vid)
Όταν την έβλεπες -βλέπεις- πίσω από το λευκό πανί, έλεγες πάει, αυτό ήταν, την πιάσανε. Έκανες λάθος. Όταν τα χάρτινα, ιλουστρασιόν, χρώματα την «αγκάλιαζαν», έλεγες άλλο ένα άψυχο εξώφυλλο. Πάλι λάθος κρίση. Όταν την άκουσες να ουρλιάζει πάνω στο ουρλιαχτό του Κοεμτζή, είπες ο θόρυβος του εφήμερου και η έκρηξη της στιγμής. Και όταν την είδες να περπατάει πάνω κάτω την Πατησίων, είπες μα, αυτή δεν είναι αγία, είναι η απλά η Κατερίνα μας. Εδώ δεν έκανες λάθος. Η ίδια ήξερε ότι είχε δικαίωμα να γράψει το «λάθος» «λάθως» κι ας την επέκριναν, κι ας την κορόιδευαν, κι ας την απειλούσαν, κι ας την προειδοποιούσαν να μην είναι απροσάρμοστη. Της άρεσε να ακούει τ’ όνομά της, κι ας τρόμαζε. Δεν ήθελε, βέβαια, να προφέρεται από στόματα μαύρα, γλυκά και σιδερένια. Το πίσω μέρος του μυαλού της ήταν η κύρια έγνοια της. Πεδίο της ο δρόμος. Εκεί που πατάνε οι άνθρωποι, που τρέχουν με άσκοπα λαχανητά, που μισούν το εγκλωβισμένο μπλε και ζεσταίνουν το κόκκινο στη φούχτα τους. Στην Πλατεία Εξαρχείων, στο Μετς, στο Μεταξουργείο, στην Πατησίων. Μια ζωντανή παράσταση με δικό της βεστιάριο, δικό της σενάριο, δικό της ρυθμό, δική της σκηνοθεσία και δικό της φλεγόμενο φινάλε. Δική της και αυτή η performance, [στο Ρομάντσο 23/1 και 30/1, στις 21:00] δικό της το αντίδωρο που της δίνουν οι Λίνα Φούντογλου και ο Αλέξανδρος Χούντας. Η Κατερίνα Γώγου, η φλέβα που ακόμα χτυπά.
Αυτοί που συναντιούνται τυχαία
Η Λίνα Φούντογλου και ο Αλέξανδρος Χούντας εισχωρούν στον κόσμο της μέσα από την ποίηση της. Αναπόφευκτο. Το έργο και το πρόσωπο που άφησε πίσω της είναι μια πρόκληση δίχως τέλος. Την ξηρασία του μέλλοντος την είχε καταλάβει πολύ καλά και η δράση της έγινε νερό αντέχει τον τοξικό ήλιο. Η Γώγου κατάλαβε νωρίς ότι ρουφάμε ασθενικό φως και ουσίες που σκοτώνουν, ουσίες που μας πουλάνε πίσω από γυαλιά, κάγκελα και επίσημες χαιρετούρες. Η Γώγου δεν ήταν ποιήτρια του γραφείου, της γραφικής θέας στη θάλασσα και του ήχου της γραφομηχανής. Ήταν η συντροφιά και ήθελε να γίνει η πανοπλία και η δικαιωμένη ελπίδα των συντρόφων της, των συναγωνιστών της. Και έρχονται τώρα δυο καλλιτέχνες και εντοπίζουν τα χνάρια της, και πολύ προσεκτικά βάζουν τα δικά τους δίπλα σε αυτά. Δυο άνθρωποι που θα μπορούσαν να συναντηθούν τυχαία στην Ομόνοια και τα βλέμματά τους να πιαστούν στο νήμα της ζωής τους. Δυο άνθρωποι που θα μπορούσαν να είναι ένα από τα πολλά «εγώ» της Κ.Γ.
Αυτό το πάθος…
Το σίγουρο είναι ότι η Γώγου είχε πάθος, αυτό το ιερό πάθος του ανθρώπου που ξέρει ότι έχει δίκιο στον πόνο, στη χαρά και στην αντίδρασή του. Οι Λίνα Φούντογλου, Αλέξανδρος Χούντας ζωντανεύουν αυτό το πάθος. Άλλοτε αφηγηματικά ως μακρινοί χρονικά παρατηρητές και άλλοτε σε πρώτο πρόσωπο στο εδώ και στο τώρα. Η performance βασίζεται σε σύνθεση ποιημάτων από όλες τις συλλογές της Κατερίνας Γώγου, πάντα από τις Εκδόσεις Καστανιώτη. Και στη σύνθεση αυτή ξεδιπλώνεται το πεδίο σύγκρουσης ζωής και θανάτου, έρωτα και εξαρτήσεων, τέχνης, ματαιοδοξίας, ελευθερίας και φυλακής. Μετά την επιτυχημένη performance του καλοκαιριού, οι δύο ηθοποιοί, συνοδευόμενοι από την πρωτότυπη μουσική του Ιωάννη Βουδούρη, διεισδύουν βαθύτερα στο έργο της ποιήτριας, φανερώνοντας πως τα λόγια της είναι πάντα επίκαιρα. Και να ένας ψίθυρος της ποιήτριας:
Εγώ, η Κατερίνα
χωρίς ιδιοτέλεια γράφω αυτά.
Έτσι τη δοκιμασία της δόξας
και της ταπείνωσης τα λιμνάζοντα νερά πέρασα
χωρίς να μ’ ακουμπήσουνε, χωρίς να τ’ ακουμπήσω
INFO
Κατερίνα Γώγου: Εγώ η Κατερίνα
Σκηνοθεσία - Ερμηνεία: Λίνα Φούντογλου, Αλέξανδρος Χούντας
Πρωτότυπη μουσική: Ιωάννης Βουδούρης
Φωτογραφίες / Teaser: Σέβος Τριανταφυλλίδης
Υπό την αιγίδα των Εκδόσεων Καστανιώτη
ΡΟΜΑΝΤΣΟ, Αναξαγόρα 3-5, Αθήνα
Τρίτη 23 Γενάρη Ώρα έναρξης: 21:00
Τρίτη 30 Γενάρη Ώρα έναρξης: 21:00
Διάρκεια: 60’ χωρίς διάλειμμα
Είσοδος: 10€
