Η Daisy Chain στο Gazzetta: « Ό,τι έχω να πω θα το πω και ό,τι έχω να κάνω θα το κάνω»
- «Το να ραπάρω μου φαίνεται πολύ διασκεδαστικό και ωραίο, το απολαμβάνω»
- «Η μουσική μου πάει σε όσους με νιώθουν»
- «Για μένα, όταν κρατάς το μικρόφωνο έχεις ευθύνη»
- «Για μένα αυτή η μουσική είναι όπλο»
Πονάς, το ξέρεις. Προσπαθείς να αντέξεις, αντέχεις και συνεχίζεις. Και δίπλα σου, μια φωνή, ένας σπάνιος άνθρωπος, ένας που νοιάζεται και ραπάρει με θάρρος και ελπίδα: η Daisy Chain. Καλλιτέχνιδα που έχει κάτι να πει και θα το πει, θα σε εμψυχώσει, θα σε στηρίξει. Δεν μιλάει συχνά και είναι τιμή μας που δέχτηκε να μας μιλήσει. Την ευχαριστούμε πολύ. [Photo Credits: nics_stage, C.De Capitani, Till Glaser, Rasmus Rienecker]
Πώς ξεκίνησες να ασχολείσαι με τη ραπ;
Η πρώτη μου επαφή με το hip-hop ήταν στο Δημοτικό. Έτυχε να δω την ταινία Ασυμβίβαστη Γενιά και απ’ αυτήν άκουσα το Gangsta’s paradise, του Coolio. E, εκεί ένιωσα το πρώτο ξύπνημα. Λίγο μετά ήρθε στα χέρια μου μια κασέτα από Ημισκούμπρια και λέω οκ, αυτό το πράγμα μ αρέσει. Θεώρησα ανακάλυψη το ραπ. Αμέσως μετά, κράτησα στα χέρια μου το Σ’ άλλη διάσταση από FFC και το H Πόλις εάλω από TXC και κάπως έτσι ένιωθα τη ζωή μου να αλλάζει, να παίρνει ήδη τον δρόμο της. Έχω βρει στίχους μου από το 1997!
Ήσουν 11 χρόνων, ΣΤ’ Δημοτικού.
Ναι, έκτη. Έγραφα, έκανα γκράφιτι…μην φανταστείς βέβαια τρελά πράγματα. Όλα αυτά στο πλαίσιο των δυνατοτήτων ενός παιδιού της έκτης, έτσι; Μου άρεσε ότι εδώ υπάρχει λόγος, ότι αυτή η μουσική έχει κάτι να πει. Επίσης μου άρεσε και η τέχνη που προκύπτει απ’ αυτή. Και φυσικά με ενθουσίαζε το μπιτ και το μπάσο.
Κατάλαβες από μικρή ότι οι καλλιτέχνες αυτοί κάτι έχουν να πουν.
Ναι. Αυτό ήταν που με οδήγησε. FFC, TXC, λίγο μετά Active Member και Razastarr. μου έδειξαν ότι εδώ μιλάμε για σοβαρά πράγματα, για πράγματα που δεν ήξερα. Με οδήγησαν να ψάξω, να αντιληφθώ τι γίνεται γύρω μου, να δω όσα ακόμα δεν μπορούσα να δω. Άκουγα αυτά και έγραφα κι εγώ τις σκέψεις μου πάνω στα θέματα.
Δεν ήσουν επιθετική, σε battle ύφος.
Όχι, όχι. Το δοκίμασα, καμιά δυο φορές, αλλά δεν μου βγήκε. Ποτέ δεν μου άρεσε να το παίξω εγώ είμαι η τάδε ή δεν ξέρω κι εγώ τι, και θα σου δείξω και θα σου κάνω.... Δεν μου πήγαινε, ούτε μου πάει.
Τι πιστεύεις ότι χαρακτηρίζει το ελληνικό ραπ; Υπάρχει ιδιαίτερο χαρακτηριστικό, κάτι που να το ξεχωρίζει ας πούμε από το γαλλικό, το αλβανικό ραπ;
Όχι, δεν μπορώ να βρω κάτι. Όσο ξεχωριστό μπορεί να είναι το ελληνικό ραπ, άλλο τόσο είναι οποιοδήποτε άλλο…
…Πέρα από τη γλώσσα βέβαια.
Κάθε γλώσσα έχει τα δικά της στοιχεία και τον δικό της τρόπο να ηχεί, κάτι που την κάνει ξεχωριστή. Παρ όλα αυτά, μας θεωρώ πολύ δυνατούς στον στίχο, ξεχωρίζουμε. Να μια ιδιαιτερότητα κάπως συνολική. Υπάρχει μεγάλος αριθμός απο Mc’s στην Ελλάδα με πολύ σοβαρό στίχο, ευτυχώς.
Συνεπώς η γλώσσα μας βοηθάει στο ραπ;
Να σου πω. Το πλούσιο λεξιλόγιο μας βοηθάει να το προσεγγίσουμε με πολλούς τρόπους. Επομένως προκύπτουν διαφορετικές διατυπώσεις και πολλά διαφορετικά flows. Κατά τ’ άλλα δεν έχουμε και την πιο εύηχη γλώσσα, τουλάχιστον για τα γούστα πολλών. Πολλοί υποστηρίζουν αν ήμασταν Γάλλοι θα ήταν πιο εύκολα. Και το πιστεύω. Αν ραπάραμε στα γαλλικά θα φυσάγαμε!
«Το να ραπάρω μου φαίνεται πολύ διασκεδαστικό και ωραίο, το απολαμβάνω»
Ήταν εύκολο να φτάσεις σ’ ένα επίπεδο αξιόλογο; Προκύπτει άκοπα για σένα το ραπ;
Το να ραπάρω μου φαίνεται πολύ διασκεδαστικό και ωραίο, το απολαμβάνω. Είναι και ανάγκη μου. Προσπαθώ πάντα να εξελίξω τον στίχο και το ραπ μου. Όχι, δεν είμαι έμφυτο ταλέντο. Συνέχεια το δουλεύω. Τώρα, για μένα, σ’ ένα ραπ κομμάτι πρώτα έρχεται ο στίχος. Αν πρέπει να χαλάσω κάτι στο ραπ, το flow ας πούμε, για να πω κάτι που θεωρώ σημαντικό, θα το κάνω.
Και το «μπιτ» όμως παίζει καθοριστικό ρόλο έτσι;
Σίγουρα. Αυτό πολλές φορές είναι και η λύση είναι και το πρόβλημα. Μπορεί δηλαδή να έχεις ανάγκη να γράψεις κάτι και να μην έχεις την κατάλληλη παραγωγή, άρα να μην σου βγει το κομμάτι όπως το φανταζόσουν. Ή να γράψεις κάτι και η κατάλληλη παραγωγή να στο απογειώσει. Ή η ίδια παραγωγή να σου πει τι να γράψεις.
Άρα το τελικό αποτέλεσμα δεν ανήκει αποκλειστικά στον καλλιτέχνη.
Όχι δεν ανήκει. Το τελικό αποτέλεσμα ανήκει σε αυτούς που συνέβαλαν για να γίνει τελικό αποτέλεσμα.
Μπορεί να κάνει μόνος του το μπιτ όμως.
Σίγουρα, αν το προσπαθήσει, το γουστάρει, κάτσει να μάθει και αφιερώσει και τον απαραίτητο χρόνο.
Αν το κάνεις μόνη σου δεν θα έχεις ανάγκη τον παραγωγό.
Για να φτιάξεις μια καλή παραγωγή πρέπει να ακολουθήσεις μια συγκεκριμένη διαδικασία. Θέλει στρώσιμο, ψάξιμο και να ασχοληθείς ζεστά. Και το ραπ όμως θέλει χρόνο, απαιτεί κόπο. Να σκεφτείς τον στίχο, να τον κάνεις ολοκληρωμένο κομμάτι, να του δώσεις νόημα… Τουλάχιστον για μένα έτσι λειτουργεί. Έτσι κι αλλιώς είναι δύο διαφορετικά πράγματα, κι ας στοχεύουν σε κοινό αποτέλεσμα... Ασε που μου αρέσει πολύ και η διαδικασία της συνεργασίας με τους παραγωγούς. Είναι και αυτό ένα παιχνίδι! Όπως και να χει κάποιοι τα καταφέρνουν καλά και στα δύο και τους θαυμάζω, έτσι;
«Η μουσική μου πάει σε όσους με νιώθουν»
Τη δική σου στιχουργική διαδικασία ποιοι παράγοντες την επηρεάζουν; Είναι κάτι που θα βιώσεις; Είναι μια κατάσταση πολιτικό/κοινωνική; Κάτι που φαντάστηκες;
Πρέπει να το έχω αισθανθεί αυτό που θα γράψω, να το έχω βιώσει, είτε ως μέρος του συνόλου της κοινωνίας, είτε να έχει περάσει από μέσα μου. Οποιοδήποτε ερέθισμα, βίωμα ή σκέψη μου είναι κάτι που μπορεί να γραφτεί στο χαρτί. Συνήθως ξεκινάω να γραφώ αυτό που με απασχολεί περισσότερο εκείνη την στιγμή. Σε ό,τι αποφασίσω να κυκλοφορήσω ωστόσο βάζω δικλείδες ασφαλείας, ειδικά όταν αφορούν δικές μου δύσκολες καταστάσεις. Με ενδιαφέρει το τι θα μοιραστώ και με ποιoν, τι θα περάσω στον άλλο, προσέχω.
Φοβάσαι μήπως γίνεις πολύ προσωπική; Να εκθέσεις, δηλαδή, πολλά δικά σου πράγματα.
Παλαιότερα ναι. Πίστευα ότι πρέπει να πουσάρω (sic) τους ανθρώπους, να τους κάνω να βρουν το θάρρος να πολεμήσουν για την ελευθερία και τα δικαιώματα τους. Θεωρούσα ότι αυτόν τον ρόλο πρέπει να έχω και μόνο. Ένιωθα ότι πρέπει να δείξω άτρωτη. Ό,τι και να μου συνέβαινε δεν έβαζα καθόλου το προσωπικό, είχα εστιάσει στο μήνυμα και έτσι παρουσίαζα μόνο τη δύναμή μου. Δεν μετανιώνω βέβαια και θα το ξαναέκανα. Πιστεύω ότι σε κάποια κομμάτια δεν χωράει το προσωπικό πάρα μόνο αυτό που θες να πεις, αυτό που βάζεις δίπλα σου ή απέναντί σου.
Μετά άρχισαν να με πλησιάζουν άνθρωποι και να μου λένε ότι τους εμπνέω. Μου έλεγαν βιώνω αυτό, αλλά δεν μπορώ να κάνω εκείνο… και έλεγα μέσα μου κάτσε ρε φίλε, και γω τα βιώνω αυτά απλά δεν το ξέρεις. Και κάπου εκεί άρχισα να νιώθω ότι πρέπει να επικοινωνήσω και την άλλη Βένια και το άλλο κομμάτι μου. Από το Πρίσμα (σ.σ το δεύτερο LP της) και μετά ανοίχτηκα περισσότερο.
Υπάρχουν στερεότυπα στον χώρο της ραπ; Έχω την εντύπωση πως κυριαρχεί η εικόνα του ράπερ του άνετου, του σίγουρου.
Ναι, ισχύει αυτό. Εγώ, όμως, ήθελα να δείχνω δυνατή όχι για να εντυπωσιάσω, αλλά για να βοηθήσω τον άλλο να παλέψει, να αγωνιστεί, να διεκδικήσει.
Σε ποιους θες να απευθυνθείς και σε ποιους δεν θες; Ποιοι δεν γουστάρεις να σε ακούνε;
Η μουσική μου πάει σε όσους με νιώθουν, σε αυτούς που μοιράζονται παρόμοιες σκέψεις, καταστάσεις και τρόπο ζωής. Πάει σε αυτούς που μάχονται και που δεν βολεύονται, σε αυτούς που έχουν φως και είτε τους το έχουν πάρει ή προσπαθούν να τους το πάρουν. Επιμένω στο να παλέψουμε για να μη συμβεί. Προφανώς δεν γουστάρω να με ακούνε φασίστες, θα ήταν αδύνατο βέβαια, ρατσιστές, κωλοχακτηρες. Να το πω έτσι απλά, δεν γουστάρω να με ακούνε ¨κακοι” άνθρωποι, Στους “κακούς” και στους α ου (sic), ούτε αρέσω ούτε μου αρέσουν, οπότε τα πράγματα είναι ξεκάθαρα. Γενικά το προσπαθώ και πιστεύω ότι η μουσική μου είναι ξεκάθαρη για το ποιους φέρνω κοντά μου και ποιους απωθώ.
«Για μένα, όταν κρατάς το μικρόφωνο έχεις ευθύνη»
Η επίδραση της ραπ στην ελληνική κοινωνία είναι καλή, κακή, αμφιλεγόμενη; Κάνει καλό στη νεολαία;
To ραπ καλύπτει ένα τεράστιο φάσμα, υπάρχει και εμφανίζεται με πολλές μορφές και έτσι μπορεί να επηρεάσει καλά ή κακά ή να μην επηρεάσει καθόλου. Υπάρχει το ραπ με σκεπτόμενο στίχο, με βιωματικό, το ραπ που στέκεται απέναντι στην εξουσία, το ραπ που παρουσιάζεται σαν εξουσία, εκείνο που θα γραφτεί για να διασκεδάσει, αυτό που θα γραφτεί απλά για τη φάση...Τώρα αν μιλάμε γι’ αυτό που προβάλλεται περισσότερο και αυτό που αντιλαμβάνεται ο μειν κόσμος σαν ραπ, ναι, κάνει κακό. Τα πρότυπα που προάγουν, ο τρόπος σκέψης που εστιάζει στην έπαρση και στην περιθωριοποίηση ατόμων, που έχουμε φτάσει να πλασάρουμε όπλα και να πυροβολούμε και κανένα (!), ο σεξιστικός λόγος, η βία… Αυτά είναι προφανώς κακή επίδραση για μένα.
Η προβολή έρχεται από τα ΜΜΕ, δυστυχώς.
Φυσικά! Αυτά πασάρει η συντριπτική πλειοψηφία των ΜΜΕ μαζί με τόση άλλη σαβούρα και τα παιδιά είναι εκεί και παρακολουθούν. Για μένα, όταν κρατάς το μικρόφωνο έχεις ευθύνη. Κάποιοι, όμως, το βλέπουν ως μέσο για να ανέβουν, να αποκτήσουν φήμη, με όποιο κόστος.
Αναφέρεσαι κυρίως στην τραπ.
Ναι, κυρίως, αλλά όχι μόνο.
Η τραπ είναι υποείδος της ραπ, δεν φταίει η μουσική για όλο αυτό. Φταίνε αυτοί που εκφράζουν έτσι την τραπ.
Και αυτοί, αλλά και όσοι τους ακολουθούν. Έχεις και συ λόγο γι’ αυτό που ακούς.
Γιατί πιστεύεις ότι περνάει όλο αυτό; Ειδικά στα νέα άτομα. Τραγούδια που προάγουν βία, σεξισμό, ναρκωτικά.
Τα παιδιά σήμερα είναι χαμένα και είναι λογικό. Θέλουν από κάπου να κρατηθούν και πιάνονται από κει, από αυτό που βλέπουν πρώτο μπροστά τους. Παράλληλα, τα ΜΜΕ κάνουν τη δουλίτσα τους και βέβαια κατευθύνουν. Δύσκολα θα κάτσουν τα παιδιά να ψάξουν πλέον, θα πάρουν ό,τι τους σερβίρουν. Βέβαια, αυτή είναι η μία πλευρά. Η άλλη είναι πως διαθέτουμε πολλά καλά μικρόφωνα στον χώρο και θεωρώ τυχερές και τυχερούς όσους καταφέρνουν να στραφούν προς τα εκεί.
Όντως, υπάρχουν εκπληκτικοί καλλιτέχνες.
Και παλαιότερα. Είναι ανάγκη να υπάρχουν.
Αυτούς που προωθούν σήμερα τα mainstream ΜΜΕ τους προωθούν σκόπιμα;
Μόνος σου το είπες. Eργαλειακά τους βλέπουν και βάσει αυτού προωθούν και τα ανάλογα άτομα. Δηλαδή, θα προβάλλουν κάποιον που λέει όχι στον καπιταλισμό; Είναι δυνατόν; Υπάρχουν ορισμένα σημεία που κάνουν «τζιζ». Εντάξει, θα πετάξουν μέσα στο lifestyle και λίγο αγώνα για να δείξουν ότι παλεύουμε κι εμείς για κάνα δικαίωμα. Αυτό, όμως, υπηρετεί τον τρόπο σκέψης που λέει: Στάχτη στα μάτια για να σας πίνουμε το αίμα .
Έτσι αποδυναμώνεται ο αγώνας
Ναι, και φυσικά εξαφανίζουν το ταξικό στοιχείο. Όταν αυτά γίνονται mainstream είναι θέμα. Όταν ο αγώνας μπαίνει στα σαλόνια και φεύγει από τον δρόμο είναι θέμα. Προφανώς και είναι καλό να προβάλλονται τέτοιες δράσεις, αλλά αυτοί δεν το κάνουν για καλό, αλλά για να χειραγωγήσουν τις μάζες. Σε βάζουν σ’ έναν κακό τρόπο σκέψης. Εσύ μάχεσαι για τα δικαιώματα των τάδε και αρκεί, έκανες τον αγώνα σου τώρα κάτσε και φάε όλο το υπόλοιπο που σου σερβίρουμε. Όχι, δεν αρκεί! Η μάχη πρέπει να είναι συνολική, έχουμε για πολλά να παλέψουμε και άλλα τόσα να διεκδικήσουμε. Ε, αυτό το συνολικό δεν παίζει να το αφήσουν να περάσει. Εγώ προσωπικά μαχόμουν και μάχομαι σε πολλά μέτωπα.
Και το κάνεις και μέσα από την τέχνη σου;
Ναι, και από εκεί.
«Για μένα αυτή η μουσική είναι όπλο»
Στα live έχεις καλύτερη επικοινωνία;
Σίγουρα ναι.. Κατ' αρχάς το πού παίζεις και με ποιους, ποιους σκοπούς στηρίζεις, είναι μια δήλωση από μόνο του. Το live είναι ένα μέσο και η επικοινωνία είναι άμεση. Εκεί θα καταλάβεις τι θέλει να πει ο καλλιτέχνης. Και ο καλλιτέχνης θα καταλάβει τι θέλει να πει το κοινό του.
Πρέπει να παίρνετε θέση;
Εννοείται! Για μένα αυτή η μουσική είναι όπλο.
Ο τρόπος που κάνεις χιπ-χοπ, και όσοι το κάνουν όπως εσύ, είναι απάντηση στη βία της εξουσίας;
Σίγουρα ναι. Δεν αρκεί μόνο αυτό, αλλά σίγουρα είναι ένα μέσο. Αυτό δίνει δύναμη στον άλλο άνθρωπο και το κάνει ξεκάθαρο. Μου έχει συμβεί και μένα. Ένα κομμάτι που θα ακούσω να με κάνει πιο δυνατή, να με κάνει να πάρω τα χαμπάρια μου, ή να με κάνει να νιώσω ότι δεν είμαι μόνη μου.
Έχεις εισπράξει στη δουλειά σου βία από την εξουσία; Οτιδήποτε. Ξέρω γω να μπουκάρουν σε live ένστολοι.
Ναι, έχει συμβεί. Γενικά οι άνθρωποι που μιλάνε λίγο παραπάνω και στέκονται απέναντι, προφανώς και ενοχλούν. Εκεί πρέπει να στηριχτείς από τους ανθρώπους γύρω σου, από τις σχέσεις εμπιστοσύνης που δημιουργούνται.
Έγινε τέτοια επέμβαση στη δουλειά σου; Του στυλ «πολύ μιλάς, μαζέψου»;
Κι αυτό έχει συμβεί. Έχουν προσπαθήσει να κατεβάσουν κομμάτια μας ή να μας “δείξουν”, ή να μας ταλαιπωρήσουν λίγο παραπάνω. Έχω δει και κάτι ατάκες και κάτι μηνύματα κατά καιρούς, αλλά δεν έχω δώσει σημασία. Προφανώς και κάθε επιλογή κουβαλάει και ένα βάρος, αλλά ό,τι έχω να πω θα το πω και ό,τι έχω να κάνω θα το κάνω.
Εταιρίες υπάρχουν ακόμη;
Υπάρχουν.
Βοηθάνε στη διανομή;
Ναι.
Επεμβαίνουν, βάζουν όρους;
Δεν το παρακολουθώ, φαντάζομαι ναι. Είμαστε μακριά από εταιρίες, κάνουμε μουσική μόνοι μας και ένας λόγος είναι αυτός. Εμείς θα διαλέξουμε τι θα κάνουμε, πότε θα το κάνουμε και γιατί. Κατεύθυνση παίρνουμε μόνο σε μορφή συμβουλής από ανθρώπους που αγαπάμε ή από ανθρώπους με τους οποίους δίνουμε τους ίδιους αγώνες. Μας έχουν προσεγγίσει και μας έχουν πει κάνουμε αυτή τη σειρά δράσεων, γι’ αυτό τον λόγο. Θέλετε να γράψετε ένα κομμάτι γι’ αυτό; Αυτό, λοιπόν, είναι κάτι άλλο. Στο ζητάνε και είναι χαρά σου.
Ποια θεωρείς την πιο ωραία σου στιγμή μέχρι τώρα;
Υπάρχουν πολλές που σκέφτομαι και χαμογελάω, μου δίνουν δύναμη. Σίγουρα το πρώτο μας live στο εξωτερικό με την Miss Zebra. Έγινε στα πλαίσια του “Rap Militante Internationalle” στο Μιλάνο. Εκεί παρουσιάσαμε τον δίσκο των Arma Di Scelta, που ήταν και ο πρώτος μου δίσκος, παρέα με τον Hipcut. Μετά απ’ αυτό ακολούθησαν πολλά live σε πόλεις και χώρες τις Ευρώπης και ειλικρινά αρκετά από αυτά τα ταξίδια ήταν περιπετειώδη. Kοιταζόμαστε με τη Zebra, γελάμε και κουνάμε τα κεφάλια. Φυσικά πρέπει να αναφέρω και την περιοδεία του πρότζεκτ “The Futute Is Still Unwritten”.
Αλλες αγαπημένες συνεργασίες; Να μαντέψω. Η συνεργασία με τη Lena Stoehrfaktor.
H Lena είναι υπέροχη, αγαπημένη, αδελφή μου πια.
Όταν άκουσα το «Rise Up» ένιωσα ότι γνωρίζεστε μια ζωή!
Είχε τύχει να παίξουμε σε κάποια κοινά live. Αργότερα με κάλεσε να παίξω σε δικά της κι εγώ αντίστοιχα. Έχουμε κάνει κομμάτια μαζί, στις παρουσιάσεις της θα με καλέσει…
Υπάρχει φιλία δηλαδή.
Όχι απλά φίλες. Έχουμε κοινή σκέψη για τα πράγματα, για τη στάση μας μες την κοινωνία, για το πώς πρέπει να ζούμε, συμφωνούμε σε ταξικό, πολιτικό επίπεδο…
Ταιριάζετε πολύ
Πάρα πολύ! Η Lena είναι πολύ σημαντική για μένα. Γενικά τους ανθρώπους που συνεργάζομαι τους αγαπώ και τους εκτιμώ και εννοείται χτίζουμε τις σχέσεις μας.
Έχεις συνεργαστεί και με τη Sci-Fi River.
Ναι, δυνατή η Sci-Fi, την αγαπώ πολύ. Και πριν τη γνωρίσω μου άρεσε. Εκτιμούσα τον στίχο της, ότι ήταν νέο κορίτσι και μου έδωσε λόγο να το θαυμάσω, μου άρεσε το ραπ της. Ανεβήκαμε μαζί στην σκηνή, υπήρξε χημεία, δέσαμε αμέσως. Ήταν χαρά μου η συμμετοχή της στο άλμπουμ μου για το κομμάτι Ψυχιατρείο. Μαζι με την Sci-Fi River και τον Cinuk Muerto, εκτός από τα κοινά μας live, γράψαμε παρέα και κάποια κομμάτια για το project Children of the Astroturf. Να τσεκάρετε.
Ετοιμάζεις νέο κομμάτι;
Ετοιμάζουμε ένα Εp με τη Miss Zebra. Το χρωστάμε η μία στην άλλη μετά από τόσα χρόνια. Θα ναι μια δουλειά με ήχο από αγαπημένους παραγωγούς με boom bap αισθητική. Ε, από κει και πέρα όλο και κάτι θα σκάσει με τον Παλιρροια (Μαύρη Παλίρροια) και όχι μόνο. Γενικά με τους ρυθμούς μας γιατί υπάρχει κι άλλη ζωή εκεί έξω. Εδώ θα μαστε.
Σε ευχαριστώ πολύ.
Και γω.
