Αιματηρός κώδικας: Η ιστορία μιας φρικιαστικής μορφής δημόσιας εκτέλεσης (vid)

Από την αρχαιότητα μέχρι το πιο πρόσφατο παρελθόν, η ανθρωπότητα έχει επιδείξει μια νοσηρή εφευρετικότητα στην επινόηση μεθόδων βασανιστηρίων και εκτελέσεων. Μεταξύ των πιο ανατριχιαστικών είναι η αγχόνη, μια πρακτική που επέκτεινε τη φρίκη της αγχόνης πέρα από το θάνατο, αφήνοντας τον καταδικασμένο να κρέμεται αλυσοδεμένος ως προειδοποίηση σε όλους όσους περνούσαν από εκεί.

Προερχόμενη από τη γαλλική λέξη «gibet», που σημαίνει «αγχόνη», η αγχόνη ήταν μια βάναυση μορφή δημόσιας εκτέλεσης και τιμωρίας. Αν και δεν αποτελούσε επίσημο μέρος της νόμιμης ποινής, περιελάμβανε το κρέμασμα των σωμάτων των εκτελεσθέντων εγκληματιών σε μεταλλικά κλουβιά.

Αυτά τα gibet, που συχνά ανεγείρονταν σε περίοπτες τοποθεσίες, όπως κορυφές λόφων ή πολυσύχναστους δρόμους, κρατούσαν τα πτώματα επικαλυμμένα με πίσσα ή ταλίπα για να καθυστερήσουν την αποσύνθεση. Η πρόθεση ήταν να δημιουργηθεί ένα μακάβριο θέαμα, μια στοιχειωτική υπενθύμιση των συνεπειών των εγκληματικών πράξεων.

Οι ρίζες της αγχόνης εντοπίζονται στην αρχαιότητα, με απήχηση σε ιστορικές αναφορές για δημόσιες σταυρώσεις και αναφορές στην Παλαιά Διαθήκη. Ειδικότερα, ο στρατός της Boudica φέρεται να χρησιμοποίησε την αγχόνη κατά τη διάρκεια της σφαγής των Ρωμαίων αποίκων στη Βρετανία το 60-61 μ.Χ.

Η Αγγλία, ιδίως κατά τη διάρκεια του 18ου και 19ου αιώνα, έγινε συνώνυμο της φρικιαστικής αυτής πρακτικής. Αυτή η περίοδος, γνωστή ως «αιματηρός κώδικας», είδε μια ανησυχητική αύξηση των περιπτώσεων θανατικής ποινής, με τον αγχόνη να επιβάλλεται συχνά παράλληλα με την εκτέλεση. Ο νόμος περί δολοφονίας του 1751 επισημοποίησε αυτή την πρακτική, επιτρέποντας στους δικαστές να καταδικάζουν καταδικασμένους δολοφόνους σε αγχόνη.

Ωστόσο, παρά το επιδιωκόμενο αποτρεπτικό της αποτέλεσμα, η αντίδραση του κοινού στην αγχόνη ήταν σύνθετη. Ενώ ορισμένοι αποστρέφονταν τις φρικιαστικές επιδείξεις, άλλοι έβρισκαν μακάβρια γοητεία στις μακάβριες σκηνές. Διατυπώθηκαν θρησκευτικές αντιρρήσεις, οι οποίες αντιδρούσαν στην επέκταση της τιμωρίας πέραν του θανάτου.

Η σταδιακή παρακμή της αγχόνης άρχισε στις αρχές του 19ου αιώνα, ταυτόχρονα με τη χαλάρωση των νόμων του «αιματηρού κώδικα». Το ενδιαφέρον του κοινού μειώθηκε και οι τελευταίες γνωστές περιπτώσεις σημειώθηκαν στη Σκωτία το 1810 και στην Αγγλία το 1832. Η τελική απαγόρευση της απαγχονισμού το 1834 σηματοδότησε το επίσημο τέλος αυτού του σκοτεινού κεφαλαίου της αγγλικής νομικής ιστορίας.