Καλλιόπη Μητροπούλου: Η επιστροφή των εποχών (vid)
Η μουσική αυτή ρέει σαν τον γάργαρο νερό. Η φωνή αυτή απαντά στο θρόισμα των φύλλων και των ανέμων που σφυρίζουν ανάμεσα στα βράχια. Κάτι από The Boy, Δεσποινίς Τρίχρωμη, κάτι από το γλυκό ράγισμα της Μαρίας Παπαγεωργίου, κάτι από τις εικόνες του queer σινεμά, κάτι απ’ αυτό που πάντα μένει πίσω και μας ακολουθεί στα μονοπάτια της μνήμης. Εδώ το ξάφνιασμα δεν ακινητοποιεί. Εδώ οι νότες σε βρέχουν με την ευαισθησία και τον λυρισμό τους. Εδώ ακολουθείς το ένστικτο και πας σε μέρη που στέκονται στην επιφάνεια του σύννεφου και σκεπάζονται από τη θάλασσα που λέγεται «ουρανός». Εδώ το ταξίδι επιβεβαιώνεται από το πρώτο άκουσμα και όταν τελειώνει θες να μάθεις σε ποιον ανήκει αυτός ο κόσμος που τόσο γενναιόδωρα μας δέχεται στην επικράτειά του; Ναι, είναι το θηλυκό, αυτό που δίνει ζωή, είναι ζωή και ζωή θα μείνει. Αυτό που κάνει και δίνει η Καλλιόπη Μητροπούλου είναι ένα πολύχρωμο κουκούλι που μας ζεσταίνει και μας μεταμορφώνει σε αυτό που θέλουμε, ό,τι κι αν είναι αυτό. Κάποιοι μπορεί να την ξέρετε καλά, όμως η επιστροφή των εποχών έχει πάντα κάτι το γοητευτικό, το φιλικό, νοσταλγικό. Η μουσική, φωνή της, ο κόσμος της, μας αναγκάζουν να την ακούσουμε ξανά και ξανά και να της δώσουμε αυτό το κείμενο.
Ένα ζιγκ ζαγκ στις νεραντζιές
Η Καλλιόπη Μητροπούλου είναι το ζιγκ ζαγκ στις νεραντζιές, ο απόηχος από την απόδραση του τρελού Πιερό, το αγέλαστο πρόσωπο του κλόουν λίγο πριν βγει στη σκηνή, το διάλειμμα του καλλιτέχνη του δρόμου και η βουτιά σε κρυστάλλινα νερά στη μέση του πουθενά. Το ύφος, η ατμόσφαιρα που φτιάχνει και μας μοιράζει, οι μελωδίες της κρατούν τη φαντασία στην εξουσία και ζεσταίνουν τα παγωμένα φεγγάρια της ζωής μας. Η Καλλιόπη Μητροπούλου κάνει αυτό που ζητά η τέχνη της, αυτό για το οποίο γεννήθηκε η μουσική: μας ταξιδεύει. Δεν υπάρχει γραμμένος προορισμός, δεν υπάρχει σταθερή αφετηρία, μόνο η σύνθεση, η φωνή και η χορδή του βιολιού. Και τα τέσσερα σημεία του ορίζοντα σε σταθερές μουσικές γραμμές «πατάνε» και μας δίνουν τις εικόνες, τους ήχους και το μέλλον που φτιάχνουν τα αρώματα της φύσης. Αυτή είναι η εικόνα μέσα στην εικόνα της Καλλιόπης κι ας ήταν η πρώτη έντονη ψηφίδα η «Ανισόπεδη Ντίσκο». Σε αυτό το κομμάτι, στίχοι, μουσική Pan, Pan, η αιθέρια φωνή της «χόρεψε» με τους ταξιδιάρικους ρυθμούς και όλοι ήθελαν να μάθουν ποια είναι αυτή η γλυκιά ταξιδιώτισσα. Η ευκολία της τεχνολογίας μας έδωσε τα στοιχεία ταυτότητας και εμείς ξέρουμε γιατί αξίζει να ακούσει κανείς την Καλλιόπη Μητροπούλου.
Όπως το νερό κυλά…
Όπως το νερό κυλά και μπαίνει παντού, δίνει ζωή ακόμη και στο τσιμέντο, έτσι λειτουργούν και τα τέσσερα τραγούδια της που είναι εκεί έξω. Πρώτα το «Απεριόριστοι». Ένας ψίθυρος πάνω σε μια θερμή, μελαγχολική, μουσική περιοχή. Το ηχητικό και στιχουργικό τοπίο μεταφέρει την ατόφια αντανάκλαση, την καθαρή φυσική εικόνα, το παιδικό χαμόγελο, τον πλούτο του ελάχιστου που είναι τα πάντα. Ακολουθεί το «It’s the water». Το παιχνίδι με τις χορδές της κιθάρας, οι «δεύτερες» μειλίχιες φωνές, το αποφασιστικό βιολί, σηκώνουν τη φωνή λίγο ψηλότερα. Μετά έρχεται το «KOTO». Κάτι το μυστικιστικό, το εξωτικό που όμως δεν είναι ανοίκειο. Σαν ψαλμός «σκάνε» τα μουσικά λόγια της Καλλιόπης. Εδώ μετράει περισσότερο το τοπίο, παρά ο άνθρωπος. Με το «Ghosted» επιστρέφουμε στην αρμονία, στην αστρική αντήχηση, στο ταξίδι του καθαρού ήχου. Εδώ νιώθεις το υποβλητικό μουσικό σύνολο, αισθάνεσαι ότι κάτι, κάποιος, θα ανοίξει τα φτερά του και θα πετάξει. Η Καλλιόπη Μητροπούλου διαθέτει γερή μουσική, καλλιτεχνική, σκευή και σίγουρα θα δώσει πολλά και ξεχωριστά. Όταν κυκλοφορήσει κάτι μεγαλύτερο, σίγουρα θα μας εκπλήξει ευχάριστα.
