Ελληνικός αθλητισμός: Μια υπόθεση που αφέθηκε στη μοίρα της

Σε λίγες ημέρες ξεκινούν οι Ολυμπιακοί Αγώνες στο Παρίσι και είμαι σίγουρος ότι όλοι μας θα χειροκροτήσουμε τις μεγάλες επιτυχίες των Ελλήνων αθλητών, όπως έχουμε κάνει όλα αυτά τα χρόνια. Θα δακρύσουμε από συγκίνηση και θα επιφυλάξουμε επιστροφή ηρώων, όπως ακριβώς αξίζει σε αυτά τα παιδιά που εκπροσωπούν επάξια τη χώρα μας.

Όπως πανηγυρίσαμε φέτος την τεράστια επιτυχία του ποδοσφαιρικού Ολυμπιακού και του μπασκετικού Παναθηναϊκού, με την κατάκτηση Ευρωπαϊκών τροπαίων, οι οποίοι έκαναν περήφανη όλη τη φίλαθλη Ελλάδα.

Δυστυχώς, όμως, όταν τα φώτα σβήσουν και κοιτάξουμε ψύχραιμα την κατάσταση που επικρατεί συνολικά στον αθλητισμό μας, θα δούμε ότι όχι απλά δεν έχουν γίνει τα απαιτούμενα άλματα, αλλά αντιθέτως δεν έχουμε κάνει ούτε απλά βήματα προς τις προηγμένες δυτικές κοινωνίες.

Όσοι έχουν παρακολουθήσει από κοντά ένα ποδοσφαιρικό αγώνα δεύτερης ή και τρίτης εθνικής κατηγορίας στη Γερμανία ή την Αγγλία, αντιλαμβάνονται πλήρως τη χαώδη διαφορά με τη χώρα μας σε υποδομές, ποιότητα υπηρεσιών και συνολικής ποδοσφαιρικής αντίληψης.

Όσοι έχουν βρεθεί σε ένα κολεγιακό αγώνα μπάσκετ ή American football στις Ηνωμένες Πολιτείες, δεν μπορούν παρά να αναγνωρίσουν ότι βρισκόμαστε έτη φωτός μακριά στον πανεπιστημιακό αθλητισμό.

Όσοι έχουν δει πως προπονούνται οι μαθητές των σχολείων σε αθλήματα όπως το κρίκετ στην Ινδία και το Πακιστάν, το ράγκμπι στη Νότια Αφρική, την Αυστραλία και τη Νέα Ζηλανδία, το ping pong, την τοξοβολία, τον στίβο και φυσικά το ποδόσφαιρο και το μπάσκετ, σε χώρες που δεν μπορούμε καν να φανταστούμε, τότε αντιλαμβανόμαστε ότι στο μαθητικό επίπεδο αθλητισμού βρισκόμαστε κυριολεκτικά στον πάτο της λίστας, σχεδόν σε όλα τα αθλήματα.

Οι περισσότεροι λοιπόν από αυτούς τους ήρωες αθλητές μας, θα επιστρέψουν σε κατεστραμμένα γυμναστήρια, εγκαταλελειμμένες από την πολιτεία εγκαταστάσεις -όπως σχεδόν όλα τα έργα των Ολυμπιακών αγώνων του 2004-, παρακαλώντας κυριολεκτικά για κάποιες χορηγίες, ώστε να εξασφαλίσουν τον βασικό εξοπλισμό για τις προπονήσεις τους.

Στον επαγγελματικό αθλητισμό, η σεζόν ξεκινά με τη βία να μαίνεται ανεξέλεγκτη, όπως φάνηκε ξεκάθαρα πριν λίγες ημέρες, όταν με αφορμή ένα φιλικό αγώνα υπήρξαν μέχρι και πυροβολισμοί…

Ένα χρόνο μετά την πρωτοφανή δολοφονική επίθεση ενός στρατού από χούλιγκανς που διέσχισαν ανενόχλητοι ολόκληρη τη χώρα, η υπόθεση έχει παραμείνει στάσιμη και οι συλληφθέντες βρίσκονται ελεύθεροι στην πατρίδα τους. Ακόμα και μετά την εν ψυχρώ δολοφονία αστυνομικού, με αφορμή έναν αγώνα βόλεϊ, τα βαρύγδουπα μέτρα της κυβέρνησης περιορίστηκαν στο ηλεκτρονικό εισιτήριο, τις κάμερες εντός γηπέδου, τις τιμωρίες έδρας για επεισόδια εντός αγωνιστικού χώρου, τη διατήρηση του οπισθοδρομικού και αναποτελεσματικού μέτρου της απαγόρευσης μετακίνησης οπαδών και τη νομιμοποίηση ενός συνδέσμου οπαδών ανά ομάδα.

Κοινώς, η κυβέρνηση συνέδεσε άμεσα τις εγκληματικές συμμορίες που δρουν ανεξέλεγκτα εκτός των γηπέδων, με τους εκατομμύρια φιλήσυχους οπαδούς των ομάδων, θεωρώντας αυτούς ως εν δυνάμει εγκληματίες, κλείνοντας τα μάτια στις πραγματικές αιτίες της βίας και της παραβατικότητας.

Και όλα αυτά ενώ η χώρα μας έχει βυθιστεί στο Fifa Ranking και βρίσκεται πίσω από χώρες όπως το Μάλι, η Αίγυπτος, το Εκουαδόρ, η Τυνησία, η Αλγερία και «καταδιώκεται» από το Ιράκ, το Ζαΐρ, τη Τζαμάικα και το Ουζμπεκιστάν!

Και όμως η Νέα Δημοκρατία, η οποία μέχρι πρότινος στήριζε σθεναρά τον κ.Αυγενάκη, επιμένει σε αερολογίες και μέτρα «ασπιρίνη», συνεχίζει να κουνάει το δάχτυλο στους φιλάθλους, αδιαφορεί για τον ερασιτεχνικό αθλητισμό, αλλά ταυτόχρονα καπηλεύεται επίμονα τις ατομικές και συλλογικές επιτυχίες των αθλητών.

Προτάσεις για την πραγματική ανάπτυξη του αθλητισμού σε όλα τα επίπεδα έχουν γίνει, όπως και σοβαρές προτάσεις για την καταπολέμηση της οπαδικής βίας, αλλά ο κ.Μητσοτάκης, όχι απλά τις έχει απορρίψει όλες, αλλά αρνείται να μπει σε διάλογο για ένα ζήτημα που έχει μεγάλες κοινωνικές και οικονομικές προεκτάσεις, όντας βασικός πυλώνας ανάπτυξης μιας χώρας.

Είναι προφανές, ότι πρέπει να τα δούμε όλα από την αρχή.