36 χρόνια είναι πολλά;

• Όλα αυτά μέχρι το 2003 που οι Ευρωπαίοι δέχτηκαν να το συγχρηματοδοτήσουν
• Κάποια στιγμή πριν λίγα χρόνια πιστέψαμε όντως ότι θα γίνει το Μετρό

Βρισκόμαστε στο σωτήριο έτος 1988. Τότε ανακοινώνεται ότι ξεκινούν τα έργα του Μετρό Θεσσαλονίκης.

Εκείνη την χρονιά:

• Δεν υπήρχαν οι εφαρμογές κινητών για να κατεβάσεις το app του ΟΑΣΘ.
• Δεν υπήρχαν τα κινητά τηλέφωνα. Συγκεκριμένα το 1988 που ξεκίνησε το μετρό υπήρχαν μόνο αυτά με το καλώδιο που σου ανοίγουν το κεφάλι. Βέβαια το 1995 που θα τελείωνε, σύμφωνα με το τότε χρονοδιάγραμμα, θα είχαμε εκείνα τα κινητά με την τεράστια κεραία.
• Δεν είμαι σίγουρος, αν υπήρχε πλαστικό χρήμα ή όλοι ήμασταν με μασούρια από το εφάπαξ του παππού.
• Δεν υπήρχε ακόμα το ευρώ.
• Ο Μητσοτάκης ήταν δευτεροετής στο Χάρβαρντ.
• Ο Λεξ ηταν τεσσάρων χρονών.
• Ο Κασσελάκης γεννιόνταν σε κάποιο μαιευτήριο του απλού λαού στα σύνορα με Ψυχικό.
• Πρωθυπουργός ήταν ο Ανδρέας Παπανδρέου, ο οποίος θα έκανε και την παράδοση του έργου το 1995, με σύζυγο του όμως την Δήμητρα Λιάνη και όχι την Μαργαρίτα, που την είχε χωρίσει ένα χρόνο μετά την έναρξη του έργου.
• Ο Σάκης Ρουβάς δεν υπήρχε ούτε σαν τρίτο πρόγραμμα σε επαρχιακά μπουζούκια.

Αυτό όμως που υπήρχε ήταν οι «τρύπες του Κούβελα».

Ο τότε δήμαρχος Θεσσαλονίκης, Σωτήρης Κούβελας λίγους μήνες πριν εκλεγεί βουλευτής και εγκαταλείψει το έργο, έριξε μια βόμβα στην πόλη, την γέμισε τρύπες, κάρφωσε μια ταμπέλα στο ύψος του Παλέ Ντε Σπορ, όπου ενημέρωνε για την χρηματοδότηση του έργου από το Δημοτικό Ραδιόφωνο Θεσσαλονίκης και μας χαιρέτησε για τα βουλευτικά έδρανα.

Με αυτά και με αυτά μπήκαμε στο 1992.

Την χρονιά του «Για την Ελλάδα ρε γ*το» το μέχρι τότε εγκαταλελειμμένο έργο, πιάνεται από την αρχή για να αφεθεί πάλι όπως πιάστηκε γιατί δεν υπήρχε δεκάρα τσακιστή, καθώς η Ευρωπαϊκή Τράπεζα επενδύσεων φώναζε, ότι με τόσα αρχαία που έχει η πόλη, το έργο δεν είναι δυνατόν να ολοκληρωθεί.

Εμείς στην κοσμάρα μας όμως. Γνήσιοι Έλληνες ανακοινώναμε βασικές γραμμές και επεκτάσεις, την ίδια στιγμή που μας πήγαιναν οι Ευρωπαίοι χρηματοδότες από άκυρο σε άκυρο.

Όλα αυτά μέχρι το 2003 που οι Ευρωπαίοι δέχτηκαν να το συγχρηματοδοτήσουν

Θυμάμαι ήμουν φαντάρος, όταν βλέπαμε από τηλεόραση στο ΚΨΜ, κάπου στο Κιλκίς την τρίτη ανακοίνωση για το Μετρό Θεσσαλονίκης.
Χαμόγελα, χειροκροτήματα μιας Ελλάδας στα πιο εύρωστα της και υποσχέσεις, ότι θα έχουμε Μετρό τον Οκτώβριο του 2012, για να ξεκινήσει στην επέτειο των εκατό χρόνων από την απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης.

Το 2003, πέρασε ήρθε και το 2004, απολύθηκα πήγα εθελοντής στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας, γύρισα έπιασα δουλειά στην «Εφημερίδα Αγγελιοφόρος» και μέρα παρά μέρα ασχολούμασταν με δύο θέματα για τα έργα-φαντάσματα της πόλης.

Το Μετρό και την υποθαλάσσια αρτηρία.

Για την υποθαλάσσια αρτηρία δεν έχω τι να πρωτοσχολιάσω. Κάθε τρεις και λίγο είχαμε οδηγίες να γράψουμε για το έργο πνοής της Θεσσαλονίκης και πόσα οφέλη θα φέρει στους κατοίκους της.

Μόλις βάζαμε την τελευταία τελεία του άρθρου που υπογράφαμε όμως, γυρνούσαμε αμήχανα στους συναδέλφους μας και ρωτούσαμε για πολλοστή φορά, τι ακριβώς είναι η υποθαλάσσια αρτηρία, καθώς εκτός από γενικόλογα, προϋπολογισμούς και deadlines δεν είχαμε τίποτα χειροπιαστό.

Το Μετρό ήταν άλλη ιστορία. Τραγική ιστορία.

Ολόκληρες γειτονιές είχαν μετατραπεί σε post-apocalyptic τοπία. Μαγαζάτορες καταστρεφόντουσαν κάθε μέρα, βλαστημούσαμε την ώρα και την στιγμή που κατεβαίναμε στο κέντρο ή στην Δελφών και κάθε τρεις και λίγο ενημερωνόμασταν και για εύρεση νέων αρχαίων, τα οποία έφερναν και νέα αναβολή στο έργο.

Η αρχαιολογία σήκωνε τα χέρια αμήχανα χαμογελώντας, σαν το emoji που μιμούνταν η Καγιά στο GNTM, γιατί…ας πρόσεχε το Μετρό που δεν την ρώτησε για το που θα μπουν οι σταθμοί.

Κάποια στιγμή πριν λίγα χρόνια πιστέψαμε όντως ότι θα γίνει το Μετρό

Ο προηγούμενος πρόεδρος του «ΔΣ της Αττικό Μετρό», μας έπεισε ότι το έργο κινείται με ταχύτητα του φωτός, όλα είναι έτοιμα κάναμε και εγκαίνια στάσεων με εκδοτήρια εισιτηρίων από μουσαμά, συναυλίες της κλασικής μουσικής ανάμεσα στα έργα και άλλα τέτοια γραφικά, για να μας ενημερώσει τελικά, όταν έχασε την θέση του, ότι…δεν είχε γίνει τίποτα.

Όχι φυσικά γιατί έφταιγε αυτός αλλά το χάος που παρέλαβε. Αυτή ήταν και η πολλοστή μεν αλλά τελευταία κοροϊδία πριν το έργο παραδοθεί.
Με αυτά και με αυτά το Μετρό είναι έτοιμο.
Από χθες ξεκίνησε.

Με πολλά συγχαρητήρια που αξίζουν στο τωρινό Δ.Σ. που έκανε ότι έταξε αλλά και με περιπτώσεις κλασικής περίπτωσης ελληνικής βλάβης, όπως το ότι πετάξαμε 200 χιλιάδες «έξυπνες» κάρτες και δύο εκατομμύρια εισιτήρια, γιατί είχαν…κάτι λαθάκια, την έλλειψη θέσεων στάθμευσης κοντά στους σταθμούς ή το φιάσκο που εξυφαίνεται με τα ενιαία εισιτήρια.

Όλα αυτά όμως δεν με ενοχλούν

Τα χαμόγελα. Αυτά με ενοχλούν.

Ορισμένοι συνάδερφοι μου σε αυτή την πόλη, όπου μαζί καταγράφαμε τις φωνές αγωνίας, τρέχουν να βγουν selfie στα δοκιμαστικά δρομολόγια. H αγωνία, η κατασπατάληση και η καταστροφή δεκαετιών ξεχάστηκε.

Έμειναν τα χαμόγελα για το μέλλον, η μπάλα που πετάχτηκε στην κερκίδα με το λογότυπο ως το σημαντικότερο ζήτημα αυτής της ιστορίας και ο νέος κύκλος υποτέλειας από τη μία και αντιπαραθέσεων από την άλλη.

Πότε κάτι στη μέση προς όφελος του πολίτη. Ποτέ όμως.