Ο βράχος του Παυλίδη είναι σαν τον Λυκαβηττό: Δεν θα πέσει ποτέ

Η συναυλία είχε τελειώσει και περιμέναμε καρτερικά ν' αδειάσει το θέατρο του Λυκαβηττού, μιας κι η προσέλευση ήταν τεράστια. Ξεκίνησα να αναλογίζομαι τις εποχές όλων όσων ακούσαμε. Γυμνάσιο με τη φωνή του Παύλου, ηλεκτρισμό και κάτι περίεργους ήχους να φαντάζουν στην αρχή ξένοι. Λύκειο, με τη φωνή του Παύλου και τα σίνθια να αποκτούν όλο και περισσότερο νόημα. Σπουδές, με τη φωνή του Παύλου, χαζοπούλια να περνούν στις ατελείωτες ώρες στη σπασμένη πολυθρόνα των λεωφορείων, σκουριά και αρμύρα σ' όλα τα ταξίδια, ένα live στη Σύρο που παίζει ακόμα.

Πρώτα επαγγελματικά βήματα, με τη φωνή του Παύλου, αερικά σε λευκές καταιγίδες, σινεμά με τη Μαίρη. Συγκατοικήσεις κι οικογένειες, με τη φωνή του Παύλου και καθιερωμένα καλοκαιρινά ή φθινοπωρινά ραντεβού σε κάποια Τεχνόπολη. Φτάσαμε 2024 κι ο Παύλος βρίσκει ακόμα νέες δημιουργικές ιδέες, χωρίς να χάνει την ταυτότητα και τον στίχο του. Είναι στην εποχή του Μπρανκαλεόνε. Σε κάθε στροφή μέχρι τα δεύτερα «άντα», δύσβατη ή ομαλή, υπήρχε κάπου, με κάποιο τρόπο η μουσική του. Ένας βράχος που δεν θα πέσει ποτέ.

Φέτος είδα τον Παυλίδη δύο φορές και θα μπορούσα να τον βλέπω κάθε εβδομάδα. Το περσινό live του Σεπτεμβρίου ήταν εκπληκτικό, όμως πριν από αυτό τον συνάντησα στο στούντιο που ηχογραφούσε τα κομμάτια για το Μπρανκαλεόνε. Στο πλαίσιο της συγγραφής του βιβλίου για τα Διάφανα Κρίνα, ήθελα μια συνέντευξη μαζί του και δεν το αρνήθηκε, ως ένας εκ των μηχανοδηγών στις ωραίες εποχές του ελληνόφωνου ροκ. Ήταν εμφανές πως βρισκόταν σε δημιουργική περίοδο και έτοιμος να λύσει μια και καλή το πρόβλημα που αντιμετώπιζε στο ισχίο. Ανυπομονούσα να τον δω live μετά απ΄ αυτό. Και πράγματι, ο Παύλος ξανάνιωσε.

Το σκηνικό που στήθηκε στον Λυκαβηττό ήταν μαγικό. Η φωνή στα πάντα υψηλά στάνταρ, ο ήχος πεντακάθαρος κι οι μουσικοί καλοκουρδισμένοι χωρίς να είναι στημένοι, ενώ τα visuals που έχει προσθέσει στα show του δίνουν διαφορετική αίσθηση στο θέαμα. Μα πιο πολύ είναι αυτό το συναίσθημα που δημιουργείται στα live του. Ένα συναίσθημα που το καταλαβαίνει καλά κι ο ίδιος. Αποτυπώνεται στο χαμόγελό του, στη γλώσσα του σώματος, στα συνεσταλμένα ευχαριστώ και τα «εσείς με ανεβάζετε». Κανείς δεν ήθελε αυτή η συναυλία να τελειώσει.

Θαρρείς πως οι άγνωστοι δίπλα σου κουβαλούν κι εκείνοι τον Παύλο σχεδόν σ' όλη την πορεία τους μέχρι σήμερα. «Πάλιουρες κι εσείς ε;», μου είπε κάποια ο στιγμή κάποιος, χαμογελώντας. Κι ύστερα θυμηθήκαμε μεταξύ μας τις ιστορίες από τα πρώτα live των Σπαθιών, που κρύβαμε το μαγνητοφωνάκι με τη μικρή κασέτα στους θάμνους του Punda Beach για να έχουμε να το θυμόμαστε.

Στην εισαγωγή του βιβλίου για τα Κρίνα έβαλα τίτλο «Είμαστε ό,τι ακούμε». Το πιστεύω όλο και περισσότερο μετά από βραδιές σαν αυτή του Λυκαβηττού. Κουβαλάμε μέσα μας τους ήχους και τους στίχους της διαμόρφωσης. Κι όπως έγραψε το video wall στα τελειώματα της συναυλίας, η ποίηση δεν θα εξαφανιστεί...