Η Aeon στο Gazzetta: «Γράφω για βιώματα που είναι πολύ πιθανό να έχει κάθε γυναίκα» (vid)
- «Το καλό ήταν ότι είχα τη στήριξη των γονιών μου»
- «Θα πήγαινα στο πάρκο και όλοι θα ραπάραν εκτός από μένα! Έλεγαν για ράπαρε εσύ, και εσύ και εσύ. Και σε εμένα δεν έλεγαν»
- «Αν είναι να κάνω ραπ και να μη με ευχαριστεί, απλά να αντιγράφω, δεν έχει νόημα»
- «Από τη στιγμή που αποφάσισα να ασχοληθώ με την τέχνη σε μια χώρα όπως η Ελλάδα, ήξερα ότι θα δυσκολευτώ»
- «Θα γράψω ζητήματα που μας αφορούν όλες και με καίνε και μένα»
H Aeon θα ραπάρει σε ρυθμό 4/4, σε κάθε ρυθμό, σε κάθε χώρο, σε κάθε χρόνο. Θα είναι δίπλα σου, θα σε προσέχει, θα σε κοιτάει από ψηλά και όταν χρειάζεται με ορμή θα έρχεται να σε βοηθήσει, θα στέκεται δίπλα σου. Ο λόγος ο ελεύθερος, αυτός που «αγκαλιάζει» η ραπ, είναι μέσο στήριξης, αλληλεγγύης, είναι δύναμη, χαρά, ελπίδα. Η Aeon διαθέτει αφοπλιστική ευγένεια, είναι ήρεμη και σίγουρη για τις ρίμες που θα μοιράσει στο κοινό. Η κοινωνική ανησυχία και η ευαισθησία της κρατάνε γερά την αποφασιστικότητά της και κάνουν τη ραπ έκφρασή της αποδεκτή, απαραίτητη. Η Aeon δέχτηκε να μας δώσει συνέντευξη -η πρώτη της παρακαλώ- και εμείς είχαμε την τύχη να γνωρίσουμε ένα πολύ καλό άνθρωπο και μια αξιόλογη καλλιτέχνιδα. Την ευχαριστούμε.
Τι σε έκανε να ασχοληθείς με τη ραπ;
Με τη μουσική ασχολούμουν από πολύ μικρή ηλικία. Ξεκίνησα να παίζω από τεσσάρων χρονών. Η αρχή έγινε με βιολί. Μετά πήγα στον χώρο του παραδοσιακού και εννιά ετών άρχισα να παίζω λύρα. Κάπου στα 10-11 άρχισε να με πιάνει το δημιουργικό μου κομμάτι. Τότε ξεκίνησα να γράφω τα πρώτα μου στιχάκια. Στα 14 άρχισα να ακούω τα παλιά cd της αδελφής μου. Ακόμη δεν είχαμε βάλει ίντερνετ. Ζούσα στο χωριό, στην Κρήτη…
…cd ραπ;
Ναι. Ήταν δύο. Το ένα ήταν από TXC. Άκουγα το Επαναστάτες της υπόγειας σκηνής. Το άλλο ήταν το Ρίμα για χρήμα, του Τάκι Τσαν. Βασικά πράγματα, που, όμως, εγώ δεν είχα ξανακούσει. Τότε άκουγα μέταλ, Rage Against the Machine, τέτοια… Στα 13-14 βάζουμε ίντερνετ και λέω θα ψάξω αυτό το ραπ λίγο. Ε, κάπου εκεί άρχισα να βρίσκω μπιτ στο YouTube, instrumental… Ό,τι είχε ρυθμό 4/4 άρχισα να το ραπάρω.
Το επίσημο ξεκίνημα με τη ραπ ήταν τότε;
Ναι. Το πρώτο κομμάτι που έγραψα ήταν τότε, 14 προς 15.
Θυμάσαι πώς λεγόταν;
Το πρώτο κομμάτι που ηχογράφησα ήταν το Υποκριτική. Πλέον δεν υπάρχει στο YouTube. Το πρώτο, όμως, που έγραψα ήταν το Μπερδεμένο. Το έχω ανεβάσει και στο YouTube. Το ηχογράφησα μετά από χρόνια. Το άλλαξα 15 χιλιάδες φορές! Είχα τρομερή ανασφάλεια, βέβαια, για το τι θα βγει στο YouTube.
Τα έκανες όλα μόνη σου;
΄Όχι, δεν τα έκανα όλα μόνη μου. Υπήρχαν κάτι παιδιά από το δίπλα χωριό, οι ραπάδες. Εγώ, επειδή ήμουν μεταλού (sic), τους ψιλοσνόμπαρα. Κάποια στιγμή, λοιπόν, τους γνώρισα. Μια μέρα μου είπαν ρε συ, έχουμε ένα υπογειάκι στο χωριό και ηχογραφούμε. Θες να έρθεις; Δέχτηκα. Δεν ηχογράφησα, όμως, εκεί το Μπερδεμένο, αυτό έγινε αργότερα αλλού. Εκεί πρώτη φορά ηχογράφησα το Υποκριτική. Σε αυτό φανταζόμουν ότι ήμουν πρωταγωνίστρια σε μια παράσταση και ότι έλεγα τα πάντα, τις καλές και τις κακές μου σκέψεις. Στο τέλος δεν μου άρεσε και το έχω κατεβάσει.
«Το καλό ήταν ότι είχα τη στήριξη των γονιών μου»
Το να ανεβάσεις κομμάτι, στο YouTube, σε τόσο μικρή ηλικία είναι τολμηρό. Δεν σκέφτηκες τις αντιδράσεις; Τι θα πουν όσοι το ακούσουν.
Δεν το σκέφτηκα καθόλου γιατί δεν σκέφτηκα ότι θα το ακούσει τόσος κόσμος (γέλια). Ήξερα ότι και αυτοί (σ.σ οι Ραπάδες) ανέβαζαν στο YouTube και λέω εντάξει, θα το βγάλω και γω εκεί πέρα.
Υπήρξαν αντιδράσεις; Έμαθες;
Ναι, υπήρξαν. Το καλό ήταν ότι είχα τη στήριξη των γονιών μου, ήταν μουσικοί. Η μητέρα μου ενθουσιάστηκε. Έλεγε το παιδί άρχισε να κάνει τέχνη, να δημιουργεί. Το έδειξε στις φίλες της… Εγώ μετά άρχισα να κατεβαίνω στην πόλη, στο Ηράκλειο. Εκεί άρχισα να αλητεύω. Γνώρισα παιδιά που έκαναν ραπ σε πάρκα και τους έλεγα έχω βγάλει ένα τραγούδι, είναι αυτό και τους έβαζα να το ακούσουν.
Κάνατε και battle;
Η αλήθεια είναι ότι γινόντουσαν κι αυτά, αλλά εμένα δεν μου έλεγαν γιατί εγώ ήμουν κορίτσι! Με δέχονταν σε περίπτωση που υπήρχε φλερτ από κάποιον στην παρέα!
Για ποια χρονιά μιλάμε;
Για το 2015.
Και δεν σε καλούσανε σε τέτοιες φάσεις γιατί ήσουν γυναίκα;
Ναι, δεν με υπολόγιζαν. Και ήξεραν ότι εγώ κάνω ραπ. Μου έλεγαν κάποιες φορές ένα μπράβο, αλλά μέχρι εκεί. Να πω, όμως, ότι υπήρξε και μια εξαίρεση. Υπήρξε και άτομο που όταν με άκουσε να ραπάρω είπε πως είμαι ακραία ράπερ. Δεν έκανε καμία διάκριση, δεν τον ένοιαξε αν ήμουν γυναίκα. Γίναμε φίλοι και συνέχισα να κάνω μουσική μαζί του. Ήταν ο τύπος που είχε το μικρόφωνο σπίτι του. Τον έλεγαν Ανθεκτικό. Πέρα απ’ αυτό, ωστόσο, δεν υπήρξε ουσιαστική αποδοχή στην αρχή. Θυμάμαι, μάλιστα, όταν με έπιασε ένας τύπος και μου είπε έχω ακούσει τραγούδι σου. Πρέπει να ξεκινήσεις το κάπνισμα για να γίνει πιο μπάσα η φωνή σου! Και κάπως έτσι ξεκίνησα το κάπνισμα!
Για να είναι…
…για να ακούγεται πιο κοντά στην αντρική φωνή.
«Θα πήγαινα στο πάρκο και όλοι θα ραπάραν εκτός από μένα! Έλεγαν για ράπαρε εσύ, και εσύ και εσύ. Και σε εμένα δεν έλεγαν»
Αυτό το ανδροκρατούμενο πλαίσιο σε καταπίεζε από την αρχή;
Ναι, αλλά τότε δεν καταλάβαινα τον λόγο. Πλέον αυτό δεν συμβαίνει. Έχουμε δώσει αγώνες (σ.σ οι γυναίκες ράπερ), έχουμε φτιάξει δικούς μας χώρους, κάνουμε live μαζί… Τότε, όμως, δεν καταλάβαινα τον λόγο που δεν μου έλεγαν και μένα να παίρνω μέρος σε αυτά που έκαναν. Δηλαδή, θα πήγαινα στο πάρκο και όλοι θα ραπάραν εκτός από μένα! Έλεγαν για ράπαρε εσύ, και εσύ και εσύ. Και σε εμένα δεν έλεγαν.
Εσένα θα σου έλεγαν κάτι υποτιμητικό του στιλ «κοπελιά, φέρε έναν καφέ».
Ναι, κάπως έτσι.
Δεν σκέφτηκες ότι όλο αυτό μπορεί να σε αποθαρρύνει;
Μπα, καθόλου. Πείσμωσα και το συζήτησα με τη μητέρα μου. Της λέω ρε μαμά, πάω εκεί πέρα στις παρέες και δεν μου λένε να πάρω μέρος σε αυτά που κάνουν. Τι φταίει; Επειδή είμαι μικρότερη; Και μου λέει παιδί μου, και γω τα έχω ζήσει. Είσαι γυναίκα, θα το βρεις μπροστά σου. Και της απαντάω πού κολλάει ότι είμαι γυναίκα; Μετά, όμως, άρχισα να παρατηρώ ότι όντως δεν υπήρχε άλλη γυναίκα να κάνει ραπ σε αυτούς τους κύκλους. Σκεφτόμουν Τι συμβαίνει εδώ πέρα; Κάτι πάει λάθος.
Και τώρα το έχετε βελτιώσει εσείς οι ίδιες ή υπάρχει προσέγγιση από την άλλη πλευρά;
Σίγουρα έχουν γίνει βήματα από την άλλη πλευρά, αλλά μετά από απαίτηση δική μας. Υπήρχαν γυναίκες ράπερ και παλαιότερα. Απλώς δεν ακουγόντουσαν, δεν τους δινόταν η ευκαιρία. Η πρώτη γυναίκα ράπερ που άκουσα, στα 16-17, ήταν η Sara Ath. Τότε άκουγα πολύ Πινόκιο, από τους Jolly Roger, ο οποίος είχε κάνει μια συνεργασία μαζί της, στον δίσκο της. Άκουσα, λοιπόν, τη Sara και ενθουσιάστηκα. Σκέφτηκα γυναίκα που κάνει ραπ!
Δεν είναι αδιανόητο όλο αυτό; Δεν γίνεται να είναι αιτία αποκλεισμού το φύλο σου!
Ναι, το ξέρω. Για χρόνια, όμως, δεν ήταν ισότιμα τα πράγματα. Κυριαρχούσε μια κουλτούρα στο ραπ που ήθελε τις γυναίκες αντικείμενα, να χρησιμοποιούνται για την ευχαρίστηση των αντρών. Ειδικότερα στα ραπ κομμάτια ήταν ενταγμένες σε ένα πατριαρχικό πλαίσιο. Αυτό το έβλεπες και στις βρισιές που αντάλλασσαν στα battle, αλλά και σε φράσεις τύπου ράπαρεις σαν γυναικούλα! Κατάλαβα, λοιπόν, γιατί δεν μου έλεγαν κι εμένα να ραπάρω στα πάρκα, να παίρνω μέρος στα battle. Μάλιστα, μου είχαν πει είσαι γυναίκα και δυσκολευόμαστε να το συνηθίσουμε και σαν ήχο και σαν συνθήκη.
«Αν είναι να κάνω ραπ και να μη με ευχαριστεί, απλά να αντιγράφω, δεν έχει νόημα»
Το να βρεις την ταυτότητα και τη θέση σου μέσα σε αυτόν τον ανδροκρατούμενο χώρο ήταν δύσκολο; Φοβήθηκες ότι μπορείς να παρασυρθείς και να ραπάρεις σαν άντρας; Ξέρεις, για να σε δεχτούν.
Σίγουρα! Προσπάθησα πολύ. Έκανα πιο μπάσα τη φωνή μου για να ακούγεται όπως αυτή των αντρών. Δεν έβαζα θηλυκά στοιχεία στο ραπ μου. Στα πρώτα μου τραγούδια, όταν ήμουν στο Ηράκλειο, είχα χρησιμοποιήσει και βρισιές, για να αντιγράψω τους άντρες.
Τώρα αυτό δεν υπάρχει από σένα.
Ναι. Στα 17-18 κατάλαβα ότι αυτό ήταν λάθος. Από ένα σημείο και μετά είπα δεν είναι ωραίο να αφομοιωθώ απ’ αυτή τη φάση. Κάπως πρέπει να αλλάξει η συνθήκη. Πρέπει να δημιουργηθεί ένας χώρος που και γω να μπορώ να εκφραστώ ελεύθερα. Το ραπ αυτό είναι, έκφραση. Αν είναι να κάνω ραπ και να μη με ευχαριστεί, απλά να αντιγράφω, δεν έχει νόημα.
Υπάρχει μια παραδοξότητα σε όλο αυτό. Το ραπ ξεκίνησε ως μέσο έκφρασης, αντίδρασης, αντίστασης των μαύρων στις ΗΠΑ. Είναι δυνατόν να λέει κάποιος «δεν χωράνε μέσα σε αυτό οι γυναίκες»;
Καταλαβαίνω τι λες. Οι μειονότητες, πάντως, όσοι έχουν καταπιεστεί, χρησιμοποιούν το ραπ ως μέσο έκφρασης.
Και στις ΗΠΑ λίγες είναι οι γυναίκες ράπερ.
Ναι. Εγώ, βέβαια, δεν ξεκίνησα την ενασχόληση με το ραπ βάσει της ιστορίας του. Εγώ ήξερα πώς να ραπάρω σε 4/4, αυτό είχα στο μυαλό μου.
Εμένα μου κάνει εντύπωση. Βρήκες ένα μέσο αντίστασης κατά της εξουσίας των λευκών και αποκλείεις απ’ αυτό το προοδευτικό πλαίσιο τις γυναίκες. Έτσι, χωρίς λόγο.
Ναι.
Τι θες να εκφράσεις μέσα από το ραπ;
Τι θέλω να εκφράσω; Σίγουρα τους προβληματισμούς, τις ανησυχίες μου, όλα αυτά που με καίνε καθημερινά. Ταυτόχρονα προσπαθώ απ’ αυτό να αντλήσω λίγη χαρά. Τι θέλω να πω; Πολλές φορές γράφω αυτό που θέλω να ακούσω τη δεδομένη στιγμή. Όλοι μου οι δίσκοι, όλα μου τα πρότζεκτ είναι θεματικά γι’ αυτό τον λόγο. Το Furia ήταν ένα πρότζεκτ που έβγαλα σε μια εποχή που με προβλημάτιζε το κομμάτι του φεμινισμού. Ήμουν πολύ χωμένη σε φεμινιστικές οργανώσεις. Είχαν σκάσει τα νεύρα μου από το γεγονός ότι οι θηλυκότητες υποτιμούνταν, μειώνονταν, σε άπειρες πτυχές της ζωής. Φυσικά και στο ραπ. Ήταν, στην ουσία, η μετεφηβική μου φάση και όλα, τα νεύρα κτλ βγήκαν σε ένα άλμπουμ, το Furia.
Δημιουργικό ξέσπασμα.
Ναι, αυτό.
Θες, όμως, και να διασκεδάσεις μέσα απ’ αυτό.
Ναι, ισχύει. Ας μείνουμε, όμως, λίγο στην εξήγηση των πρότζεκτ. Μετά το Furia ήρθε η Τουλίπα. Ήταν ένας δίσκος αφού είχα χωρίσει και ήμουν πληγωμένη ερωτικά…
…πιο μελωδική δουλειά.
Ναι, θλιμμένο πρότζεκτ. Τελείως διαφορετική συνθήκη από το προηγούμενο.
«Από τη στιγμή που αποφάσισα να ασχοληθώ με την τέχνη σε μια χώρα όπως η Ελλάδα, ήξερα ότι θα δυσκολευτώ»
Και τώρα είσαι στο «Χύμα ραπ πρότζεκτ».
Σε αυτό νιώθω πιο χαρούμενη. Εδώ θέλω να ακούσω χορευτικά κομμάτια, χορευτικούς ρυθμούς, ατάκες… Συνεπώς, ό,τι κάνω έχει σχέση με το τι έχω όρεξη να ακούσω προσωπικά. Αυτά που γράφω είναι αυτά που θα ήθελα να έχει γράψει άλλος. Από τη στιγμή, όμως, που δεν γίνεται αυτό, το κάνω εγώ και έπειτα το μοιράζομαι με τον κόσμο που το έχει ανάγκη.
Είναι η δική σου προσωπική ανάγκη που σε οδηγεί και στους στίχους; Δεν είναι ότι πρέπει να γίνει κάτι δίπλα σου για να εμπνευστείς.
Σίγουρα χρειάζεται γιατί αυτό με καθορίζει. Όταν έγραψα το Furia ήταν η εποχή που έβγαιναν καταγγελίες για κακοποιητικές συμπεριφορές απέναντι σε γυναίκες. Σε αυτό εμπλέκονταν και άντρες ράπερ, θύτες. Άρχισαν να ακούγονται όλα τα ζητήματα. Γυναικοκτονίες, βιασμοί, παραβιαστικές συμπεριφορές… Όλα αυτά με απασχολούσαν και με έκαναν να συγκεντρωθώ μέσα μου. Και σε προσωπικό και σε δημιουργικό επίπεδο.
Σε ένα κομμάτι τι μετράει περισσότερο για σένα; Το μπιτ; Ο στίχος;
Εννοείς αν είναι πρώτα το τεχνικό ή το συναισθηματικό;
Ναι. Για να είναι καλό ένα κομμάτι πρέπει να είναι συνδυασμός αυτών;
Η αλήθεια είναι ότι είμαι ψυχάκι (sic) με το τεχνικό κομμάτι. Αυτό, βέβαια, προκύπτει από το γεγονός ότι ασχολούμαι πολλά χρόνια με τις τέχνες και με τη μουσική συγκεκριμένα. Πάντα θέλω να είναι καλοφτιαγμένη μια δουλειά. Παρ’ όλα αυτά, το συναισθηματικό κομμάτι παίζει σημαντικό ρόλο. Αυτά που θέλω να πω, θέλω να έχουν βαρύτητα. Προσπαθώ, λοιπόν, να το ισορροπώ όλο αυτό, την τεχνική με το περιεχόμενο.
Οι πρακτικές δυσκολίες της δουλειάς ποιες είναι; Να κάνεις τη διανομή; Να βρεις χώρο να γράψεις;
Η αλήθεια είναι ότι είναι δύσκολο όλο αυτό που κάνω. Από τη στιγμή που αποφάσισα να ασχοληθώ με την τέχνη σε μια χώρα όπως η Ελλάδα, ήξερα ότι θα δυσκολευτώ.
Ασχολείσαι και με μια τέχνη που έχει έναν αντίλογο που δεν αρέσει στην εξουσία.
Και αυτό! Ξέρω ότι και το κοινό διχάζεται. Είτε θα του αρέσει αυτό που θα πω είτε θα το πειράξει. Κατά κύριο λόγο το πειράζει. Μιλάω γενικά για το κοινό που θα τύχει να με ακούσει, όχι για όσους, όσες, με ακολουθούν. Έπειτα πρέπει να βρίσκω όσο γίνεται πιο οικονομικούς τρόπους για να κάνω τη δουλειά μου. Να πηγαίνω στούντιο, να ηχογραφώ, κτλ. Υπάρχει ένα σημείο καμπής σε όλο αυτό. Τι εννοώ; Επειδή απ’ αυτό δεν βγάζεις πολλά χρήματα, πρέπει να αποφασίσεις είτε να πεινάσεις και να συνεχίσεις να το κάνεις είτε να πιάσεις δουλειά και να μην μπορείς να το κάνεις εντατικά. Εγώ επέλεξα το πρώτο. Δεν ξέρω που θα με βγάλει.
Ασχολείσαι, λοιπόν, αποκλειστικά με το ραπ;
Ασχολούμαι αποκλειστικά όχι μόνο με το ραπ, αλλά με τη μουσική γενικότερα. Παίζω και λύρα και σπουδάζω στην Αρτα.
«Θα γράψω ζητήματα που μας αφορούν όλες και με καίνε και μένα»
Δεν είσαι διατεθειμένη, απ’ ό,τι καταλαβαίνω, να κάνεις υποχωρήσεις. Να έρθει, για παράδειγμα, μια πρόταση από κάποιο γνωστό ίδρυμα και να σου πει «έλα να παίξεις και θα σου δώσουμε τόσα».
Καταλαβαίνω τι λες. Προφανώς δεν θα παίξω για οποιονδήποτε. Αυτή τη γραμμή ακολουθώ προς το παρόν. Δεν ξέρω αν θα μεταβληθεί. Τα προηγούμενα χρόνια δεν έπαιζα καν σε μαγαζιά. Δεν έβγαζα λεφτά από την τέχνη μου και αυτό ακολουθούσα. Από πέρυσι αυτό έχει αλλάξει. Φυσικά θα είμαι επιλεκτική. Δεν μπορώ να παίξω σε χώρο που είναι τελείως αντίθετος με τα πιστεύω μου.
Κι ας σε πληρώσουν καλά.
Κι ας με πληρώσουν καλά. Δεν με ενδιαφέρει αυτό.
Αυτό σε τιμά. Αλλά αν δεν είναι τα χρήματα, ποιος είναι ο λόγος που το κάνεις όλο αυτό; Θα γίνεις ένας ακόμα καλλιτέχνης που θα πεθάνει στην ψάθα;
Μπορεί να γίνει κι αυτό, αλλά θα έχω τη συνείδησή μου καθαρή. Θα έχω εκφράσει όλα αυτά που έχω στο κεφάλι μου και για μένα και για τα άτομα που δεν έχουν μέσο να εκφραστούν. Ελπίζω να παρακινήσω αυτά τα άτομα να επιλέξουν το ραπ για να εκφραστούν. Εύχομαι να τους βοηθήσει το γεγονός ότι εγώ βγήκα μπροστά, με τα πολιτικά μου πιστεύω, με τις επιλογές μου… Ελπίζω να δημιουργηθεί κάτι καλό μέσα απ’ αυτό και να έχω ρίξει και γω κάποιο σπόρο.
Το ραπ είναι ένα, έτσι; Δεν υπάρχει «γυναικείο ραπ».
Ισχύει, αλλά πρέπει να διευκρινίσω κάτι. Ναι, δεν υπάρχει γυναικείο ραπ. Ωστόσο, το fem rap διαφοροποιείται. Ασχολείται κυρίως με φεμινιστικά ζητήματα. Είναι ένα είδος που δημιουργήσαμε εμείς για να μιλήσουμε για βιώματα γυναικών.
Από το κοινό τι αντιδράσεις εισπράττεις; Υπάρχει το κοινό που ό,τι κι αν κάνεις θα το ακολουθήσει ή είναι και επιφυλακτικό απέναντι σου;
Προς το παρόν δεν μπορώ να κρίνω γιατί δεν έχω φτιάξει τη συνθήκη αυτή. Δεν διαθέτω φαν κλαμπ και δεν θα το ήθελα κιόλας. Δεν έχω δώσει σημασία σε αυτό γιατί δεν θεωρώ ότι είμαι ανώτερη από κάποιον. Δεν κάνω κάτι που δεν μπορεί να κάνει κάποιος άλλος.
Σου έχει πει κάνεις κάτι εποικοδομητικό ή, αντίθετα, κάτι αρνητικό, να σου κάνει επίθεση;
Το δεύτερο έχει γίνει, αλλά έχω μάθει να το αγνοώ από πολύ μικρή ηλικία. Από τα 17 μου επέλεξα να πω αυτά που θέλω, όπως τα θέλω, τη στιγμή που θέλω. Τότε σταμάτησε να με ενδιαφέρει η αρνητική κριτική. Όταν υπάρχουν επιχειρήματα, ναι, με ενδιαφέρει.
Υπήρξε κάτι που να σου είπε κάποιος και να σε βοήθησε;
Σε τεχνικά ζητήματα πιο πολύ. Στον στίχο, όμως, όχι. Γιατί το λέω; Όταν γράφεις κάτι βιωματικό, προσωπικό, δημιουργείς κάτι καινούργιο και αυτό αφορά τη γυναικεία κοινότητα, τότε δεν μπορεί να έρθει ένας άντρας και να σου προτείνει κάτι.
Γράφεις για τον εαυτό σου ή έχεις στο μυαλό σου κάτι άλλο; Υπάρχει κοινό που θα απευθυνθείς;
Ναι, υπάρχει. Γράφω και για άλλους. Γράφω για βιώματα που είναι πολύ πιθανό να έχει κάθε γυναίκα. Ο φόβος να περπατάς το βράδυ, ας πούμε. Θα σκεφτώ το συλλογικό, θα γράψω ζητήματα που μας αφορούν όλες και με καίνε και μένα.
Επειδή το πολιτικό/κοινωνικό πλαίσιο στη χώρα μας είναι βάρβαρο, αυτό σε επηρεάζει αρνητικά; Από την άλλη μπορεί να σου δίνει τροφή για να δημιουργήσεις;
Σίγουρα! Είναι αναπόφευκτο θα έλεγα. Αν ασχολείσαι, όπως εγώ, με δύσκολα κοινωνικά ζητήματα, ειδικά αυτά που αφορούν τις γυναίκες, βιασμούς, παραβιαστικές συμπεριφορές, κ.α, πράγματα που μπορεί να έχει βιώσει οποιοσδήποτε, τότε είναι δύσκολο να μη σε επηρεάζουν και να μην εντάσσονται στη δημιουργία σου. Για να αλλάξουν τα πράγματα πρέπει να γίνουν κινήσεις από άτομα που όντως έχουν άποψη και όχι μόνο σε θεωρητικό επίπεδο.
Πες μου λίγα πράγματα παραπάνω για το «Χύρα ραπ πρότζεκτ». Αυτό εξελίσσεται συνέχεια, έτσι;
Το έχω τελειώσει. Υπάρχει, βέβαια, περίπτωση να βγει ένα bonus κομμάτι, θα δούμε. Από τις 15/9 κυκλοφορεί το βίντεο κλιπ του τελευταίου μου τραγουδιού (σ.σ Gossip Girl). Το Χύμα ραπ πρότζεκτ προέκυψε από το γεγονός ότι είχα πάρα πολλά σόλο κομμάτια διάσπαρτα. Σε αυτό το άλμπουμ όλα τα τραγούδια είναι στο ίδιο μήκος κύματος με τη διάθεσή μου. Είναι χορευτικά, ανεβαστικά… Αυτό δεν το είχα κάνει στο παρελθόν. Ξεκίνησε λίγο με κάποια νεύρα που έβγαλα σε κάποιους σχολιασμούς με το ραπ κυνηγητό. Έπειτα συνέχισα με πιο χορευτικούς ρυθμούς, δικούς μου πειραματισμούς, punch lines.. Ήταν κάτι που ήθελα πάρα πολύ να κάνω και αυτό κορυφώθηκε με το Rap Diva.
Εντάξει, αυτό έχει εύθυμη διάθεση, σε πιάνει αμέσως.
Ναι, έχει αυτό το vibe, το χαρούμενο.
Ετοιμάζεις κάτι άλλο ή είναι νωρίς;
Ετοιμάζω πάρα πολλά. Στην άκρη έχω δύο δίσκους. Εχω παρατήσει τα πάντα για να κάνω αυτό. Είμαι πολύ παραγωγική.
Κάνεις και την παραγωγή;
Ναι, πλέον κάνω και παραγωγές.
Δεν ψάχνεις παραγωγό;
Εχω και φίλους παραγωγούς που κάνουμε μουσική. Κυρίως συνεργάζομαι με τον Zero 2552, που είναι και φίλος μου. Πλέον, όμως, βασίζομαι και σε μένα.
Εξουθενωτικό πρέπει να είναι όλο αυτό.
Ναι, αλλά είναι καλή κούραση. Μου αρέσει γιατί είναι αυτό που αγαπώ. Οπότε, όσο και να με κουράσει δεν με πειράζει. Να πω, όμως, για τους άλλους δύο δίσκους που ετοιμάζω. Ο ένας είναι με δικές μου παραγωγές που ξεφεύγουν από τα 4/4. Θα υπάρχει και κομμάτι σε 4/4, αλλά το άλμπουμ θα είναι πολυφωνικό. Έχω βάλει παραδοσιακούς ρυθμούς, έχω φτιάξει μπιτ πάνω σε αυτούς, σε 7/8, 9/8, 15/8, 12/8. Ο άλλος δίσκος θα βγει με κόμιξ! Θέλω να φτιάξω ένα θεματικό άλμπουμ στα πρότυπα των Στίχοιμα και του άλμπουμ τους Μηχανές. Ήταν ο πρώτος δίσκος που με άγγιξε, με ενθουσίασε.
Εντάξει, τώρα έπιασες μυθικά πράγματα.
Αποφάσισα, λοιπόν, να γράψω και γω έναν θεματικό δίσκο. Έγραψα σενάριο, έγραψα τα κομμάτια και τώρα ηχογραφώ.
Θα βγει το 2025;
Θεωρητικά, ναι.
Θα γίνουν και live; Να γίνει χαμός.
Ναι, το ελπίζω. Ο δίσκος θα συνοδεύεται με κόμιξ. Μια φίλη μου το φτιάχνει αυτό.
Εννοείς θα το βλέπουμε στο ΥouTube;
Λογικά θα βγει ένα βιβλιαράκι και θα συνοδεύει τον δίσκο.
Θα είναι βινύλιο;
Cd σκεφτόμαστε.
Σε ευχαριστώ πολύ.
Και γω σε ευχαριστώ πολύ.
