Μοναδικές μελωδίες, χειροποίητες σκηνές
Οι ταινίες κάποτε δεν είχαν τον ήχο που έχουν σήμερα. Δεν υπήρχαν ηχητικοί διάλογοι και όσα έλεγε το στόμα έπρεπε να μπαίνουν σε ένα ιδιαίτερο πλαίσιο υποτίτλων. Ο ρυθμός που περνούσαν τα καρέ ήταν πιο γρήγορος και μια ανάλαφρη διάθεση συνόδευε, πάντα, το κινηματογραφικό έργο. Αυτή είναι η επικράτεια του βωβού κινηματογράφου και σήμερα δεν υπάρχει. Ο ήχος έχει εξελιχθεί και είναι ξεχωριστή κινηματογραφική εμπειρία. Οι διάλογοι ακούγονται πεντακάθαρα και η ταχύτητα που εξελίσσεται το φιλμ αυτή που πρέπει. Μουσική όμως υπήρχε! Και συνήθως ήταν ζωντανή! Η ατμόσφαιρα και τα συναισθήματα της ταινίας περνούσαν και στην καρδιά και στο μυαλό. Φαντάζεστε σήμερα να πηγαίνετε σινεμά και μπροστά από την οθόνη να παίζει ζωντανή ορχήστρα; Ακούγεται και είναι πολύ ωραίο. Μοναδικό. Τα λόγια στο πανί να συναντούν αυτά της μουσικής και όλα μαζί τους θεατές. Το Σάββατο 12 Οκτωβρίου, στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, αυτό το σκηνικό έγινε πραγματικότητα. Όσοι βρέθηκαν στην αίθουσα «Γιάννης Μαρίνος» παρακολούθησαν την ταινία «Ο κλέφτης της Βαγδάτης» συνοδεία βιολιού και πιάνου. Και ήταν ένα όμορφο, γλυκόπικρο ταξίδι. Το όλο εγχείρημα είχε τη φροντίδα της «ActionEsti».
Τα όρια, χρονικά, χωρικά, καταλύονται
Ας πιάσουμε το νήμα από το «γλυκόπικρο». Το να βλέπεις μια ταινία 100 ετών (1924) και να ακούς ζωντανά μελωδίες που αναβιώνουν μια άλλη εποχή, έναν άλλο κόσμο, αυτό είναι κάτι που καταλύει χρονικά όρια, ακόμα και χωρικά. Η «συνομιλία» με το παρελθόν, με τόπους που δεν γνωρίσαμε, με την επίμονη εικόνα της πολιτισμικής εξέλιξης του τότε, όλα αυτά σε κάνουν να σκέφτεσαι πώς θα ήταν αν ζούσαμε τότε; Πώς θα διασκεδάζαμε στις σκοτεινές, κινηματογραφικές, αίθουσες των 20’s; Και είναι αυτές οι άηχες αναρωτήσεις που «σκάνε» πάνω στη γοητεία και στη δύναμη των μουσικών οργάνων και στην ταινία που τη βλέπεις και νιώθεις άνετα, ασφαλής, αισθάνεσαι τη ζεστή αγκαλιά του χειροποίητου. «Ο κλέφτης της Βαγδάτης» ήταν υπερπαραγωγή στα χρόνια του και μετέφερε το κοινό σε μέρη μαγικά και ονειρεμένα, σε μύθους της Ανατολής και σε κόσμους λαϊκών παραμυθιών που δεν έχουν τέλος. Η μουσική, ωστόσο, δεν ήταν αντάξια του φιλόδοξου φιλμ. Γι’ αυτό και ήρθαν οι Στέλλα Γιαλόγλου, Αλέξανδρος Γκέλιας για να αποκαταστήσουν την τάξη και να δώσουν άλλο ένα γοητευτικό πετράδι στον «Κλέφτη της Βαγδάτης».
Βιολί και πιάνο, μαζί, υπέροχα!
Η μουσική που επιλέχθηκε για να συνοδέψει ζωντανά την ταινία είναι του Ρώσου Νικολάι Ρίμσκι-Κορσάκοφ. Ένα ρομαντικό παραμύθι από τις Χίλιες και μια νύχτες ντυμένο με τη μαγευτική μουσική της Σεχραζάντ. Και πώς ταίριαζε με τα πλάνα, με τις κινήσεις, τις αντιδράσεις των ηρώων, τα εφέ της εποχής… Η υπόθεση της ταινίας απλή και ξεκάθαρη. Ο παμπόνηρος, μα και ευαίσθητος Κλέφτης της Βαγδάτης τα βάζει με θεούς και δαίμονες, παρασυρμένος από έναν απρόσμενο έρωτα. Το πρόσωπο και τα μάτια της πριγκίπισσας της Βαγδάτης τον οδηγούν να κάνει τα πάντα για να την κατακτήσει. Θέλει να γίνει καλύτερος άνθρωπος, να αλλάξει, θέλει να κερδίσει την ευτυχία του. Και θα τα καταφέρει! Αυτή η ρομαντική, γλυκιά, αθώα, ατμόσφαιρα βρίσκει τη «φωνή» της στη μουσική του Κορσάκοφ. Βιολί και πιάνο να συνοδοιπορούν και άλλοτε να φτιάχνουν «δαιμονικές» μουσικές εκφράσεις, άλλοτε να μας δίνουν το μουσικό χάδι που τόσο έχουμε ανάγκη. Η πάντα σαγηνευτική κινηματογραφική γλώσσα, η διαχρονική αξία κλασικών μελωδιών, το ταλέντο των μουσικών, όλα ήταν εκεί και έκαναν τους θεατές να περάσουν ένα υπέροχο σαββατόβραδο.
