Η Ήρα Κατσούδα στο Gazzetta: «Γιατί να μην υπάρχει τηλεπαιχνίδι χωρίς εικόνα;»

• «Εδώ δεν έχουμε να κάνουμε με παιχνίδι γνώσεων για να αγχωθείς»
• «Ο κόσμος γουστάρει να πάει σε ένα τηλεπαιχνίδι και να περάσει καλά»
• «Αν βρεθεί ποτέ χορηγός, το μόνο που θα αλλάξει στο πρότζεκτ θα είναι τα δικά μου οικονομικά»
• «Εδώ έχουμε ένα post-τηλεπαιχνίδι σόου»

Τα μεγάλα ερωτήματα στην τέχνη πότε δεν θα απαντηθούν. Τα δύο ετέθησαν από τον Χάρρυ Κλυνν. «Γιατί κλαίει το μωρό, αφού φοράει πάνα;» Και «Ποιος έδωσε το πέναλτι και μου έκλεισε το σπίτι;». Πάμε στο επόμενο. Αγνώστου. «Τι θέλει να πει ο ποιητής;». Και φτάνουμε σε αυτό που μπορεί να απαντηθεί. Και όμως! «Ποιος είναι ο ήχος της σιωπής;». Σε αυτό μπορεί να δώσει τη λύση μόνο η Ήρα Κατσούδα. Μόνο! Φέτος μας προσκαλεί στο «ΜΙΝΙΜΑΛ – The Podcast Game Show, Live», στα «TGI Fridays», στην Καπνικαρέας. Το πρώτο τηλεπαιχνίδι χωρίς εικόνα! Το πρώτο και μοναδικό που θα μας εξηγήσει πώς ακούγεται η σιωπή! Επειδή, λοιπόν, χρειαζόμασταν μια αφορμή για να ξαναβρεθούμε με την Ήρα, το πιο «καμένο» της πρότζεκτ ήταν η καλύτερη δυνατή. Διαβάστε όσα μας είπε για το νέο της εγχείρημα, διασκεδάστε και κλείστε εισιτήριο για την ερχόμενη παράσταση στις 5 Νοεμβρίου. Καλεσμένος της θα είναι ο Βλαδίμηρος Κυριακίδης.

Φέτος παρουσιάζεις το «ΜΙΝΙΜΑΛ – The Podcast Game Show, Live», στο TGI Fridays. Είναι το πιο «καμένο» προτζέκτ που έχεις κάνει;
Είναι, ξεκάθαρα. Είναι, μέχρι τώρα, το πιο καμένο και το πιο αγαπημένο.

Το «καμένο» πάει μαζί με το «αγαπημένο»;
Όχι απαραίτητα. Εδώ, όμως, χρειάζεται να σου πω γιατί είναι αγαπημένο και γιατί είναι καμένο αυτό το πρότζεκτ. Όλο αυτό το σκέφτηκα κάποια στιγμή που έκανα όμορφες σκέψεις με το μυαλό μου. Παρεμπιπτόντως, αυτός θα είναι ο νέος τίτλος (σ.σ Όμορφες Σκέψεις) της επόμενης παράστασής μου. Τέτοιες σκέψεις κάνω όταν ξεφεύγω και αρχίζω και σκέφτομαι διάφορα. Σκέψεις που δεν αφορούν υποχρεώσεις της μέρας, που δεν χρειάζεται να απασχοληθώ με το πώς θα διεκπεραιώσω πράγματα, να απαντήσω σε mail κτλ. Είναι η στιγμή που έχω χρόνο να μα@#ω εγκεφαλικά, μόνη μου. Αυτό είναι η καλύτερη φάση για μένα. Τότε, λοιπόν, σκέφτηκα: γιατί να μην κάνω ένα podcast τηλεπαιχνίδι; Μου αρέσουν τα τηλεπαιχνίδια. Σε όλους αρέσουν. Ακούς τις ερωτήσεις και ψάχνεις την απάντηση.

Ακούς όμως.
Ναι, ακούς.

Δεν έχεις εικόνα.
Ακριβώς! Δεν σου έχει τύχει να είσαι σε ένα σπίτι, να είναι ανοιχτή η τηλεόραση και ο άλλος να είναι δίπλα, σε άλλο δωμάτιο και να λέει τη σωστή απάντηση;

Όλο αυτό που κάνεις δεν είναι βασισμένο στη λογική της τηλεόρασης.
Όχι ρε!

Δεν πρέπει να υπάρχει και εικόνα σε αυτό;
Όχι. Επειδή, λοιπόν, κανείς δεν κάθεται να δει τηλεόραση και σε όλους αρέσουν τα τηλεπαιχνίδια και μόνο στην τηλεόραση υπάρχουν αυτά, ή σε κάποιο βίντεο ή σε κάποιο μέσο με εικόνα, σκέφτηκα γιατί να μην υπάρχει τηλεπαιχνίδι χωρίς εικόνα; Να επισημάνω και μια λεπτομέρεια. Το επίρρημα τήλε, που σημαίνει μακριά, στο τηλεπαιχνίδι εξυπηρετεί και τον δικό μου σκοπό. Είμαστε σε απόσταση και παίζουμε. Έχουμε ένα podcast και κάθε φορά κι έναν διαφορετικό καλεσμένο. Ο καλεσμένος είναι κάποιος τον οποίο συμπαθώ, έχει χιούμορ και τη… βλακεία να παίζουμε παιχνίδια μόνο με ήχους.

Αυτό το «μόνο με ήχους» είναι ο πυρήνας του «καψίματος».
Αυτό!

Με την εικόνα δεν είναι το ίδιο.
Όχι ρε συ! Σε όλα τα τηλεπαιχνίδια που ξέρουμε, η εικόνα είναι απαραίτητη. Για παράδειγμα, ρωτάει το παιχνίδι πόσα γράμματα μας λείπουν; Αν δεν έχεις εικόνα δεν ξέρεις ποια λείπουν. Εδώ, στη δική μας περίπτωση, δεν ισχύει αυτό. Σκέψου ένα τηλεπαιχνίδι για ανθρώπους με προβλήματα όρασης. Έχεις, λοιπόν, ένα παιχνίδι μόνο με ηχητικές ερωτήσεις. Έπειτα σκέφτηκα το εξής: θα κάνω όλο αυτό, θα κουραστώ. Συνεπώς, πρέπει να το κερδίζω εγώ. Μετά απ’ όλα αυτά, καταλαβαίνεις γιατί είναι και αγαπημένο και καμένο.

Σωστό να κερδίζεις πάντα εσύ.
Και δίκαιο! Το πιο σημαντικό, όμως, είναι να περνάμε καλά. Δεν έχει σημασία ποιος θα κερδίσει. Πώς κάθεσαι, ρε παιδί μου, σε χαλαρές φάσεις και παίζεις με τους φίλους σου μια βλακεία. Ε, αυτό ήθελα να κάνω.

Αυτοσχέδιο παιχνίδι.
Ναι, αυτοσχέδιο.

«Εδώ δεν έχουμε να κάνουμε με παιχνίδι γνώσεων για να αγχωθείς»

Δεν «πάτησες» σε κάτι προηγούμενο;
Όχι, γιατί δεν βρήκα. Στην Ελλάδα δεν υπάρχει σίγουρα κάτι ανάλογο και στο εξωτερικό δεν βρήκα κάποια αναφορά να με βοηθήσει. Οπότε, ακολούθησα τη δική μου πορεία. Γι’ αυτό και υπάρχουν διάφορες κατηγορίες, πέρα από τις κλασικές.

Δυσκολεύτηκες να βρεις τις κατηγορίες;
Όχι, καθόλου. Κάθε φορά βγάζω και καινούργιες! Τελευταία έχω βγάλει τις Ομόηχες Τρέλες. Παράδειγμα οι λέξεις «φυλή» και «φιλί». Αποδίδω το «φιλί» με έναν ήχο φιλιού και το «φυλή» με κάποια δοξασία της φυλής. Κα ο καλεσμένος πρέπει να βρει ποιες είναι οι ομόηχες λέξεις. Αυτό είναι κάψιμο. Αλλά είναι ωραίο ρε παιδί μου! Έχω, βέβαια, και κανονικές ερωτήσεις. Ηχητικές πάντα. Υπάρχουν αποσπάσματα από λόγους, διαφημίσεις παλιές, ταινίες… Έχω βάλει, ας πούμε, Διάσημες κραυγές. Ο παίκτης πρέπει να βρει την κραυγή χωρίς να ακούσει το τραγούδι. Φυσικά μιλάμε για αξέχαστες κραυγές. Κάπως έτσι πάει το πράγμα. Είναι πολύ χαλαρό. Στην ουσία, όπως αντιλαμβάνεσαι, δεν υπάρχει σωστή απάντηση. Εδώ δεν έχουμε να κάνουμε με παιχνίδι γνώσεων για να αγχωθείς. Το σημαντικό είναι να περάσουμε καλά. Βρισκόμαστε, γνωριζόμαστε και όλο αυτό γίνεται live. Ο κόσμος που παρακολουθεί διασκεδάζει και είναι η βοήθεια του κοινού. Ναι. Κανονικά. Βέβαια, συνήθως πετάγονται, παρεμβαίνουν αυθαίρετα, αλλά και πάλι είναι βοήθεια. Στο προηγούμενο live είχα καλεσμένο τον Μεντζέλο. Σε μια ερώτηση υπήρχαν δύο απαντήσεις και αυτός διάλεξε το λάθος. Μιλάμε για καταστάσεις σχολείου ρε παιδί μου! Η φαντασίωση όλων μας όταν παίζουμε παιχνίδια. Φαντάσου μια τάξη που είσαι εκεί και δεν πειράζει να τα κάνεις όλα λίμπα!

Υπάρχει αυτό το εφηβικό.
Έχει κάτι το ανέμελο, όχι εφηβικό.

Λείπει η ανεμελιά από τη ζωή μας;
Ναι, πάρα πολύ. Παρά έχουμε σοβαρέψει, παρά παίρνουμε σοβαρά τον εαυτό μας, τους γύρω μας.

Υπάρχει κίνδυνος να το πάρεις πολύ σοβαρά όλο αυτό;
Το Podcast GAME SHOW; Όχι, γιατί αν το κάνω θα καταστραφεί η φάση. Σε αυτό το σημείο θέλω να σου πω γιατί το αγαπάω όλο αυτό που κάνω τώρα. Το ξεκίνησα ως podcast. Δεν υπήρχε, όμως, συνέπεια στο πότε θα βγει. Κάθε δέκα μέρες, περίπου. Ήταν ένα πρότζεκτ στο οποίο είπα: αυτό θα είναι κάτι στο οποίο θα περνάω καλά εγώ! Στις stand up παραστάσεις έχω χρονοδιάγραμμα, πρέπει να γράψω κείμενα, να κάνω περιοδείες, πρέπει είμαι απόλυτα συνεπής. Το stand up είναι διασκεδαστικό αλλά έχει και πολλή δουλειά από πίσω. Αποφάσισα, λοιπόν, να κάνω ένα πρότζεκτ που δεν θα με αγχώσει καθόλου, ούτε στο μισό!

«Ο κόσμος γουστάρει να πάει σε ένα τηλεπαιχνίδι και να περάσει καλά»

Δεν σε άγχωσε αν θα έχει ανταπόκριση;
Είχε από την αρχή ανταπόκριση. Το podcast πήγε καλά για τον τρόπο με τον οποίο γινόταν. Για μένα, το ΜΙΝΙΜΑΛ – The Podcast Game Show είναι οι επαγγελματικές μου διακοπές, εντάξει; Το έκανα πρώτη φορά ζωντανά στο «Athens Comedy Festival», το καλοκαίρι. Ήρθαν 25-30 άτομα. Τόσους χωρούσε. Πήγε τάπα! Είχα καλεσμένο τον Ζερόμ Καλούτα. Έρχονται μετά οι άνθρωποι από το «TGI» και μου προτείνουν να το κάνω εκεί. Ο χώρος είναι μεγάλος. Και σκέφτομαι: να αγχωθώ αν θα γεμίσει αυτό; Όχι! Εγώ, τότε, ήμουν σε φάση και με 40 άτομα θα είμαι ευχαριστημένη. Και μπαίνω να δω πώς πάνε οι πωλήσεις εισιτήριων για το πρώτο live και βλέπω ότι έχουν φύγει σχεδόν 100 εισιτήρια! Και έχει πολλές μέρες ακόμα! Αμέσως είπα μέσα μου έλα Παναγία μου! Ε, εκεί κάπως αγχώθηκα. Σκεφτόμουν, αυτό τώρα συμβαίνει; Θα υπάρχουν και απαιτήσεις, έρχεται κόσμος.

Εσύ είχες στην αρχή την αίσθηση ότι το κάνω με δημόσια, αλλά είναι η ατμόσφαιρα της παρέας που βγαίνει.
Το podcast στο Spotify πάει πολύ καλά. Και είναι σε όλη την Ελλάδα. Δεν βρίσκεται στο top 3, αλλά για την ασυνέπεια μου είναι πολύ καλά. Ο κόσμος γουστάρει να πάει σε ένα τηλεπαιχνίδι και να περάσει καλά. Θέλει να δει έναν καλεσμένο που συμπαθεί ή και εμένα ή και τους δύο.

Μεταξύ της καφρίλας που ζει και της βαρβαρότητας και της σοβαροφάνειας και της «βαριάς» κουλτούρας, σου λέει «αυτό είναι κάτι αληθινό και χαλαρό».
Ναι ρε παιδί μου! Και αυτό δεν έχει και σωστές απαντήσεις. Δεν χρειάζεται για όλα να υπάρχει απάντηση. Παράδειγμα. Είχα βάλει την εξής ερώτηση στον Σπύρο Γραμμένο. Ήταν ήχος αεροπλάνου και τον ρωτάω τι είναι αυτό; Μου απαντάει αεροπλάνο. Του λέω ποια εταιρεία; Πάει να πει και του λέω δεν θα βάλω τοποθέτηση χορηγού. Ένας βαθμός δικός μου! Ορίστε! Τελείωσε η ερώτηση. Κατάλαβες; Όλο αυτό έχει μια παιδική βλακεία. Είναι αυτό το σε κλέβω μες τα μούτρα σου, εντάξει;

Είναι αυτή η παιδική σκανταλιά.
Είναι η βλακεία! Μεσημέρι στο χωριό πάμε να παίξουμε.

Είναι το «θα σε κλέψω μπροστά σου».
Αυτό! Έτσι είναι και οι καλεσμένοι.

Άρα, εσύ δεν κοροϊδεύεις, είσαι αληθινή.
Ναι! Είναι αυτή η φάση. Α, και δίνω και δώρα, πλούσια. Ο Μεντζέλος, ας πούμε, πήρε πιστόλι σιλικόνης με σιλικόνη!

Χρήσιμο.
Μόνο χρήσιμα δώρα δίνω. Κυρίως φέρνω πράγματα από το σπίτι μου. Αν το συνεχίσω, βέβαια, πρέπει να προσέξω για το δικό μου σπίτι. Σε άλλους παίκτες έχω δώσει φακές, τάπα για σιφόνι, βαμβάκι, μια καρτέλα ντεπόν…

Ρε συ, βάλε και τον ήχο που κάνει το κουνούπι πριν σε τσιμπήσει. Πολύ κουνούπι.
Πάρα πολύ! Σήμερα με έχουν τσιμπήσει παντού.

Γιατί έχει τόσα κουνούπια αυτή την εποχή;
Γιατί έχει ζέστη. Πλημμύρισε η Σαχάρα! Άλλος ένας λόγος για το τηλεπαιχνίδι μας.

Θα φύγουμε χαμογελαστοί τουλάχιστον.
Πάμε με γεωμετρικό βαθμό προς το τέλος. Ας περάσουμε λίγο καλά πιο πριν. Ας μην έχουνε όλα νόημα. Όταν βλέπεις τη ματαιότητα, πρέπει να βγάζει κάτι νόημα;

Μπορεί να γίνει ανεξέλεγκτο όλο αυτό; Να ξεφύγεις ρε παιδί μου, να πεις «το παράχεσα».
Μπορεί και να το παραχέσω κάποια στιγμή.

«Αν βρεθεί ποτέ χορηγός, το μόνο που θα αλλάξει στο πρότζεκτ θα είναι τα δικά μου οικονομικά»

Θα το καταλάβεις ή θα πεις είναι μέσα στο πλαίσιο του παιχνιδιού;
Μπορεί να μην το καταλάβω, αλλά έχω ανθρώπους που θα μου πουν ότι το παράχεσα. Έχω ορισμένους ανθρώπους που εμπιστεύομαι και θα μου πουν κάτι τύπου κοίταξε, μαζί σου, αλλά τώρα έχουμε αρχίσει να πιάνουμε άλλες συχνότητες. Εκεί θα το σκεφτώ.

Τον χώρο πώς τον διάλεξες;
Συζητούσαμε να συνεργαστούμε το TGI.

Δεν έψαξες θέατρο, ή σε χώρο stand up.
Όχι. Το θέλω πιο χουχουλιάρικο (sic) ρε παιδί μου. Δεν το θέλω θεατρικό.

Θα το έκανες και στο σουβλατζίδικο της γειτονιάς σου.
Μπράβο! Άνετα! Δεν θέλω να έχει ησυχία. Μιλούσαμε από πέρυσι με το TGI να συνεργαστούμε. Φέτος που είχα κάνει το live, το άκουσαν, τους άρεσε και είπαμε να πάμε μαζί.

Είπες ότι δίνεις δώρα πρακτικά.
Δίνω πράγματα που έχω σπίτι μου. Θα σου πω γιατί. Πέρυσι που έκανα το podcast δεν είχε έσοδα. Και σιγά μην είχε με την ασυνέπεια που ανέφερα προηγουμένως. Έφτιαχνα την προηγούμενη μέρα τις ερωτήσεις, πήγαινα στο στούντιο με τον καλεσμένο, γελούσαμε ένα δίωρο και αυτό ήταν. Φιλάκια! Αν, λοιπόν, έπρεπε να αγοράζω και δώρα, ε, θα έμπαινα μέσα.

Αν υπήρχε χορηγός;
Πάλι τα ίδια δώρα θα έδινα! Αν βρεθεί ποτέ χορηγός, τα χρήματα θα τα πάρω εγώ και οι καλεσμένοι θα συνεχίσουν να παίρνουν φτωχά δώρα από το σπίτι μου, εντάξει; Είναι δίκαιο.

Θα υπάρξει πίεση αν βρεθεί χορηγός;
Όχι, καθόλου. Απλώς θα έχω περισσότερα λεφτά.

Δεν θα δώσεις κανένα πλυντήριο.
Όχι καλέ! Θα δώσω μια μονή κάλτσα σε όποιον βρεθεί με το άλλο της μισό! Αυτό! Ή μια κάψουλα. Αν βρεθεί ποτέ χορηγός, το μόνο που θα αλλάξει στο πρότζεκτ θα είναι τα δικά μου οικονομικά.

Σωστό.
Και δίκαιο.

«Εδώ έχουμε ένα post-τηλεπαιχνίδι σόου»

Παλιά, έβγαινε ο Πολυχρονίου και φώναζε «εκατομμύρια!».
Ναι. Αυτό είναι θλιβερό για τα τηλεπαιχνίδια. Όλοι δίνουν… εκατομμύρια. Ας πούμε, με ξεπερνάει το γεγονός ότι στο ποιος θέλει να γίνει εκατομμυριούχος δεν δίνουν εκατομμύριο! Τι δίνουν; Δέκα χιλιάδες;

Εκατό χιλιάδες ευρώ.
Ποιος θέλει να γίνει εκατομμυριούχος; Εγώ! Πάλι δεν θα γίνεις. (γέλια).

Το έχεις σκεφτεί να μπαίνεις και συ έτσι, σαν τον Πολυχρονίου;
Όχι. Ξέρεις, επειδή τα τηλεπαιχνίδια πάντα διαφημίζουν δωροεπιταγές, δώρα, εκπλήξεις, εκατομμύρια κτλ, λέω είμαι πολύ low badget παραγωγή. Θα δίνω, λοιπόν, μη πλούσια δώρα. Εφόσον είναι τηλεπαιχνίδι χωρίς εικόνα, θα είναι και με μη πλούσια δώρα. Συνεπώς, εδώ έχουμε ένα post-τηλεπαιχνίδι σόου (sic).

Και βασίζεται μόνο στον ήχο.
Ναι. Οι ερωτήσεις είναι με ήχο. Στον Μεντζέλο είχα βάλει το τραγούδι του Βαρδή, το…

Η «Τηλεκάρτα»;
Ναι. Η ερώτηση ήταν πόσες μονάδες είχε η τηλεκάρτα και πόσο γρήγορα έπεφταν στο υπεραστικό; Με αφορμή μια ηχητική ερώτηση μπορώ να φτιάξω ό,τι να ναι. Επίσης, τους κανόνες τους διαμορφώνω εκείνη την ώρα, όσο παίζουμε!

Καλά κάνεις. Δημοκρατικά πράγματα.
Να σου πω κάτι; Έτσι είναι όλο το σύστημα. Εγώ απλώς δεν λέω ψέματα. Όλοι δεν φτιάχνουν κανόνες για πάρτη τους; Εγώ το κάνω και είναι κάτι βαθμοί σ’ ένα χαρτί. Είμαι ακίνδυνη.

Ποιος ήχος θα χαρακτήριζε το show; Αν έβαζες έναν ήχο ποιος θα ήταν;
Καλή ερώτηση. Κάτσε.

Θα ήταν ήχος που σε εκνευρίζει ή σε ευχαριστεί;
Θα ήταν ένας ήχος που δεν καταλαβαίνω τι είναι. Ένας ήχος που δεν είναι εκνευριστικός, αλλά να με κεντρίσει. Να σκεφτώ τι είναι αυτό; Κάτι τέτοιο θα μου έβγαζε.

Δεν το έχεις προσδιορίσει.
Όχι. Είναι σαν κάτι βιντεάκια στο Τικ-Τοκ που κάποιος τραγουδά εντελώς παράφωνα.

Από την πόλη ποιος ήχος σου αρέσει/εκνευρίζει περισσότερο; Και από την επαρχία αντίστοιχα.
Στην πόλη ποιος ήχος να σου αρέσει; Το τρυπάνι από τον πάνω; Τα κορναρίσματα; Τι να σου αρέσει στην πόλη;

Το πουλάκι που τσιουρίζει στο μπαλκόνι.
Μέσα στο κλουβί; Όχι. Από την πόλη μόνο οι συναυλίες και το βουητό μου αρέσουν. Το βουητό, βέβαια, σε ένα πεζόδρομο, με χαμηλή ένταση.

Στην επαρχία έχεις περισσότερες επιλογές.
Μπορείς να ακούσεις τα πουλάκια, τα ρυάκια, τον αέρα μέσα από τα φύλλα, την ησυχία… Η έλλειψη ήχου είναι ήχος!

Άκου τη σιωπή.
Ναι, αυτό. Στην πόλη θέλεις πολύ καλό κούφωμα γι’ αυτό. Και για να έχεις τέτοιο κούφωμα, σημαίνει ότι πληρώνει νοίκι γύρω στα 1600 ευρώ! Που σημαίνει ότι εγώ δεν το έχω.

Το κοινό που θα έρθει πρέπει να «καμένο», να έχει προετοιμαστεί;
Το κοινό δεν χρειάζεται να προετοιμαστεί καθόλου. Θα μπει στο ticketservices.gr, θα κλείσει το εισιτήριο του, θα έρθει και θα περάσει καλά. Ξέρεις, κάποιοι είχαν ακούσει το podcast και μου έστειλαν κάτι του τύπου μας έφτιαξες τη διάθεση την οποία κρατήσαμε και την επόμενη μέρα. Η… βλακεία τους είχε μείνει! Όλο αυτό κάνει καλό. Τώρα, βέβαια, μπορεί να είχαν πάρει και τίποτα άλλο εκείνο το βράδυ. Παρ’ όλα αυτά, εγώ το θεωρώ κολακευτικό για το πρότζεκτ.

Αν το κοινό κάνει κανένα περίεργο τσιγάρο θα βοηθήσει ή θα το κάνει χειρότερο;
Για μένα ή για σας;

Για μας.
Ελάτε ζεν! Πλάκα κάνεις; Αυτό πάντα βοηθάει. Και μαλακία να είναι το show, περνάει πιο γρήγορα η ώρα.

Αν κάνεις εσύ…
Εγώ πρέπει να είμαι νηφάλια γιατί δουλεύω.

Και θα έχει και φαγητό, έτσι;
Εγώ πίνω ποτάκι εκείνη την ώρα. Και οι από κάτω πίνουν. Όποιος δεν θέλει δεν πίνει. Όποιος θέλει πίνει, όποιος θέλει τρώει ή και τα δύο.

Όπως ήταν παλιά στα μπουζούκια.
Μπράβο! Μπουζούκια αλά καρτ.

Μέχρι πότε θα πάει το «ΜΙΝΙΜΑΛ – The Podcast Game Show, Live»;
Σίγουρα μέχρι Ιανουάριο. Να έρθει ο κόσμος, να περάσουμε καλά, να κάνουμε όμορφες ηχητικές σκέψεις.

INFO

Ήρα Κατσούδα

«ΜΙΝΙΜΑΛ - The Podcast Game Show» LIVE

TGI Fridays™ Καπνικαρέας (Loft)

Από 8 Οκτωβρίου 2024

Ώρα έναρξης: 21:30

Τιμή εισιτηρίου: 10 ευρώ, γενική είσοδος.

Παραστάσεις: 5/11/24 guest: Βλαδίμηρος Κυριακίδης, 3/12/24, 17/12/24, 7/01/25

ΩΡΑ ΠΡΟΣΕΛΕΥΣΗΣ: 20:30 – 21:00

Για εισιτήρια ΕΔΩ

*Παρακαλούμε να βρίσκεστε στο χώρο κατά την ώρα προσέλευσης 20:30 – 21:00 για την καλύτερη εξυπηρέτηση. Θα υπάρχει δυνατότητα για παραγγελία φαγητού από ειδικά διαμορφωμένο κατάλογο μέχρι τις 21:00.