Στέλιος Καζαντζίδης: Οι Χίτες του στέρησαν τον πατέρα και ένα... ζώο την πατρότητα

Ο Στέλιος Καζαντζίδης γεννήθηκε στις 29 Αυγούστου 1931 στη Νέα Ιωνία Αττικής και πέθανε στην Αθήνα στις 14 Σεπτεμβρίου 2001. Είκοσι τρία χρόνια μετά τον θάνατό του, και συγκεκριμένα από την προηγούμενη Πέμπτη (19/12), η ζωή του ζωντάνεψε στην κινηματογραφική οθόνη καθώς έκανε πρεμιέρα η ταινία «Υπάρχω».

Το γεγονός αυτό -η ταινία δηλαδή- είναι η μέγιστη απόδειξη -παραδοχή για την ακρίβεια- ότι ο Καζαντζίδης δεν έπαψε ποτέ να υπάρχει.

Ο Καζαντζίδης αγαπήθηκε όσο κανένας άλλος γιατί έγινε η φωνή μιας πονεμένης γενιάς που πάλευε για να επιβιώσει, που αδικήθηκε, που κυνηγήθηκε...

Τραγούδησε τους καημούς, τους έρωτες, τις πίκρες, τις αδικίες του κόσμου... Φωνή - σύμβολο μιας κοινωνίας που αγωνιζόταν να σταθεί στα πόδια της και αιμορραγούσε από τη μάστιγα της ξενιτιάς, ο Στέλιος Καζαντζίδης τραγούδησε το μόχθο του εργάτη, τον καημό και το θυμό του μετανάστη, την αγωνία και τους πόθους των απλών ανθρώπων της δουλειάς. Με τη δυνατή, καθαρή και με σπάνιες αποχρώσεις φωνή του, «μίλησε» στις καρδιές τους, ερμηνεύοντας σπουδαία λαϊκά τραγούδια.

Ο ίδιος πίστευε πάντα ότι «λαϊκός τραγουδιστής είναι αυτός, που εκφράζει τα προβλήματα, τα παράπονα και τις αγωνίες του απλού κόσμου. Πρέπει να βγάζει από μέσα του πόνο για να απαλύνει τον πόνο αυτών που τον ακούνε. Γιατί, κακά τα ψέματα, λαϊκό τραγούδι σημαίνει πόνος».

Εκείνος από πολύ νωρίς ένιωσε τι σημαίνει πόνος, κοινωνική αδικία, αγώνας για την επιβίωση. Γεννημένος τον Αύγουστο του 1931, στην προσφυγούπολη Νέα Ιωνία, ο Στέλιος Καζαντζίδης στην αρχή της εφηβείας του έμεινε ορφανός από πατέρα.

Ο Χαράλαμπος Καζαντζίδης καταγόταν από τα Κοτύωρα του Πόντου. Χτίστης στο επάγγελμα ήταν στα χρόνια της κατοχής ενεργός στην Εθνική Αντίσταση, οργανώθηκε στις τάξεις του ΕΛΑΣ και δούλεψε για την Επιμελητεία του Αντάρτη (ΕΤΑ). Λίγα χρόνια αργότερα, κατά τη διάρκεια του Εμφυλίου, ο πατέρας του έφηβου Στέλιου δολοφονήθηκε από παρακρατικούς αντικομμουνιστές.

Έτσι, άγουρο παιδί ακόμα, αναγκάστηκε να γίνει ο προστάτης της οικογένειάς του. Ο άνθρωπος δηλαδή που θα έφερνε το ψωμί στο σπίτι.

Τα βάσανα συνεχίστηκαν και κατά τη στρατιωτική του θητεία, όταν ορίστηκε υπεύθυνος σε τάγμα μουλαράδων. Η Βάσω Καζαντζίδη, σε συνέντευξή της στη «Μηχανή του Χρόνου» είχε αποκαλύψει ότι όταν ήταν φαντάρος ο Στέλιος, τον έκλεισαν σε ένα στάβλο, για να τον τιμωρήσουν για τα κομμουνιστικά πολιτικά του φρονήματα. Εκεί, όπως της είπε ο ίδιος, υπήρξε ένα ατύχημα με ένα άλογο, που του στέρησε την πατρότητα. Ο γιατρός που τον εξέτασε τότε, του είπε: «Τη ζωή σου τη γλίτωσες, αλλά δεν θα κάνεις παιδιά».

Ωστόσο, η νονά του τραγουδιστή, Μαρία Κιουρτσόγλου, υποστήριξε πως η στειρότητα του Καζαντζίδη δεν οφειλόταν σε κλοτσιά από άλογο, αλλά στον άγριο ξυλοδαρμό που δέχτηκε από έναν ανώτερό του, όταν ήταν φαντάρος. Ο Πόντιος αξιωματικός έσυρε και χτύπησε με μανία τον τραγουδιστή. Ένα από τα άγρια χτυπήματα, τον βρήκε στα γεννητικά όργανα, προκαλώντας ανεπανόρθωτη βλάβη.

Μέσα σε αυτό το κοινωνικό, πολιτικό και πολιτιστικό πλαίσιο διαμορφώθηκε και βγήκε στο τραγούδι ο Στέλιος Καζαντζίδης.Γι’ αυτούς που τον λατρεύουν, ο Στέλιος είναι κάτι σαν άγιος. Αλλά άγιος δεν ήταν. Ηταν ένα παιδί με λίγες γραμματικές γνώσεις, που πέρασε το πανεπιστήμιο της ζωής και εχοντας σφραγίδα συνείδησης τη φτώχεια και τον κοινωνικό κατατρεγμό, την κοινωνική αδικία που καταδικάζει τον φτωχό να μη βλέπει άσπρη μέρα, κατάφερε να δώσει αξία στην υπόσταση των ανθρώπων.