Ο Δημήτρης Μυστακίδης στο Gazzetta: «Τώρα βγαίνω μπροστά και παίζω τα δικά μου τραγούδια, τις δικές μου σκέψεις» (vids)

• «Το live είναι η πεμπτουσία για τον καλλιτέχνη»
• «Όταν έχεις δικά σου τραγούδια, πρέπει να γυρίσεις όλη την Ελλάδα για να τα παίξεις, παντού»
• «Όταν είσαι μουσικός, λειτουργείς μονότονα»
• «Το ρεμπέτικο, από ταξική μουσική έγινε διαταξική! Πέρασε παντού!»
• «Τα τραγούδια μου, πάντως, δεν είναι ευχάριστα»
• «Είναι πολύ σημαντικό εκεί που δουλεύεις να μη σου τρώει την ψυχή»

Ο Δημήτρης Μυστακίδης είναι πολύ καλός μουσικός. Γουστάρεις να τον ακούς να παίζει. Αν ασχολείσαι λίγο με τη μουσική, αναγνωρίζεις το παίξιμό του. Με την κιθάρα του μπορεί να πει τα πάντα! Εδώ και λίγα χρόνια, αυτός, η κιθάρα του, οι σκέψεις του, οι στίχοι του -και στίχοι άλλων-, οι ανησυχίες του, δοκιμάζονται στο πεδίο της σόλο πορείας. Το αν θα πετύχει ή όχι, ο χρόνος και το κοινό θα αποφασίσουν. Ένα είναι σίγουρο: ο Μυστακίδης έχει καλή προαίρεση και είναι πάντα τίμιος απέναντι σε αυτόν που τον ακούει. Η πορεία του στον καλλιτεχνικό χώρο μεγάλη. Δούλεψε για χρόνια δίπλα στον Νίκο Παπάζογλου και τον Θανάση Παπακωνσταντίνου. Πολύτιμα μαθήματα οι εμπειρίες μαζί τους. Τις κρατά και συνεχίζει. Σε λίγες μέρες ξεκινάει περιοδεία. Πρώτη πόλη η Λάρισα, -στο «Circus»-στις 31 Ιανουαρίου. Και εκεί, στο live, ο κόσμος θα περάσει καλά, θα προβληματιστεί, κάτι θα του μείνει. Τελευταία του δουλειά το LP «Μόρσο» και το σινγκλ «Τα παιδιά του χειμώνα».

Ξεκινάς μια σειρά από live. Λάρισα, Αθήνα, Θεσσαλονίκη… Η επαφή με το κοινό είναι ο καλύτερος τρόπος για να βγει ο χειμώνας;
Είναι ο καλύτερος τρόπος για να συνεχίσεις να υπάρχεις ως καλλιτέχνης. Αν δεν παίζεις στον κόσμο, αυτό δεν μπορεί να γίνει.

Δεν αρκούν μόνο τα κομμάτια στις ψηφιακές πλατφόρμες.
Όχι, για μένα δεν αρκεί αυτό. Για τους μουσικούς, και εγώ θεωρώ τον εαυτό μου μουσικό και όχι τραγουδιστή, τραγουδοποιό, η επαφή με τον κόσμο τους δίνει δύναμη. Μέσα απ’ αυτή τη διάδραση γεμίζεις μπαταρίες και συνεχίζεις να κάνεις τη δουλειά που απαιτεί μοναχικότητα και πολλή ενέργεια.

Άρα, έχεις πάντα αγωνία αν θα ανταποκριθεί ο κόσμος, αν θα έρθει στο live.
Φυσικά! Τεράστια αγωνία.

Δεν υπάρχει σιγουριά.
Ποτέ δεν υπάρχει σιγουριά.

Δεν αρκεί ότι έχεις μια πορεία.
Όχι, όχι…

Και πλέον δεν σε ξέρουν μόνο μέσα από τις συνεργασίες σου, αλλά και από τη σόλο πορεία σου.
Όπως και να χει, δεν υπάρχει σιγουριά. Τώρα, δυστυχώς ή ευτυχώς δεν ξέρω. Αυτό το πράγμα σε κρατάει και σε μια εγρήγορση.

Αν ξέρεις ότι στα live θα έχεις πάντα γεμάτους χώρους…
…εφησυχάζεις, δεν είσαι τόσο ανήσυχος. Έτσι φαντάζομαι. Δεν μου έχει τύχει να βρεθώ σε αυτή τη θέση.

Σου έχει τύχει το ανάποδο; Να παίξεις, ας πούμε, για τρία, για πέντε, άτομα;
Για τρία όχι, αλλά για 30 ναι.

Σε μια σκηνή που χωρούσε…
…200-300 άτομα.

Πώς το εισπράττεις αυτό; Νιώθεις αμηχανία; Δεν σε νοιάζει;
Είναι λίγο ζόρικο, αλλά με το που ξεκινάς να παίζεις, παίζεις γι’ αυτούς που ήρθαν, το αξίζουν.

Έχουν πληρώσει το εισιτήριο τους.
Ναι. Και μόνο που σε τιμάνε, που έρχονται να σε δουν μες το καταχείμωνο, αρκεί. Αυτό, το να έρθουν λιγότερα άτομα, συμβαίνει κυρίως στην επαρχία, έτσι; Εκεί, ούτως ή άλλως ο καλλιτέχνης έρχεται σε επαφή με το κοινό μία ή δύο φορές τον χρόνο.

Σε περιμένουν πώς και πώς.
Δεν είναι αυτό. Για να καταφέρεις να χτίσεις κοινό εκεί, πρέπει να προσπαθήσεις πολύ. Δεν είναι το ίδιο με την Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη.

«Το live είναι η πεμπτουσία για τον καλλιτέχνη»

Είναι πιο απαιτητικό το κοινό εκεί;
Όχι, απλά δεν σε ξέρει. Δεν έχει επαφή μαζί σου ζωντανά. Ό,τι επαφή έχει, την έχει μέσα από τα ΜΜΕ και το διαδίκτυο. Το θέμα είναι το live. Το live είναι η πεμπτουσία για τον καλλιτέχνη. Το τι κάνω στο στούντιο δεν έχει την ίδια σημασία. Και αυτή είναι η διαφορά της μουσικής με τις άλλες τέχνες: πρέπει να είσαι εκεί όταν συμβαίνει!

Το live είναι απόλυτος κριτής.
Ε, βέβαια!

Εκεί δεν μπορείς να καλύψεις το λάθος, να ξεφύγεις.
Όχι.

Τι έχεις καταλάβει για το κοινό μέσα από τα live; Είναι δίκαιο όταν σε βλέπει ζωντανά; Σου φέρεται σωστά; Επιβραβεύει ή είναι πολύ σκληρό και δεν χαρίζεται;
Δεν ξέρω αν υπάρχει σωστό ή λάθος στα live. Αν έχεις καταφέρει να φτιάξεις μια τίμια σχέση με τον κόσμο, ακόμη κι αν πάει κάτι στραβά δεν τρέχει τίποτα. Εδώ με τον αδερφό ή τον φίλο γίνεται καμιά στραβή και του τη συγχωρείς ή σε συγχωρεί. Το θέμα είναι να υπάρχει καλή προαίρεση.

Και είναι ο καλύτερος τρόπος, το live, να διαφημιστείς.
Εννοείται!

«Όταν έχεις δικά σου τραγούδια, πρέπει να γυρίσεις όλη την Ελλάδα για να τα παίξεις, παντού»

Θα πει ο θεατής σε κάποιον άλλο «πήγαινε να δεις τον Μυστακίδη».
Όπως σου είπα και πριν ξεκινήσεις να γράφεις, ήμουν πολλά χρόνια με τον Νίκο Παπάζογλου. Ο Νίκος, λοιπόν, έλεγε γυρνάω όλη την Ελλάδα για να διαλαλώ την πραμάτεια μου!

Τώρα που το ανέφερες, τι έμαθες απ’ αυτόν; Τι πήρες;
Κυρίως αυτό που σου είπα. Όταν έχεις δικά σου τραγούδια, πρέπει να γυρίσεις όλη την Ελλάδα για να τα παίξεις, παντού! Να πας όπου μπορείς.

Όσο αντέχεις.
Όσο αντέχεις να κάνεις αυτό το πράγμα.

Βοηθούσε πολύ κόσμο ο Παπάζογλου, έτσι; Ειδικά νέους καλλιτέχνες.
Εκείνα τα χρόνια κυριαρχούσε στους καλλιτέχνες η εξής σκέψη: Πρέπει να βρεθεί κάποιος να μου βγάλει τα τραγούδια. Δεν υπήρχε τότε η ευκολία του ίντερνετ. Το μόνο που υπήρχε, στα δικά μου μέρη, ήταν το Αγροτικόν, το στούντιο του Νίκου. Στις περιοδείες που κάναμε, ερχόντουσαν καλλιτέχνες και του έδιναν κασέτες. Ο Νίκος τις άκουγε όλες! Καθόταν τον χειμώνα και τα άκουγε όλα! Είχε και χρόνο βέβαια. Τον χειμώνα δεν δούλευε. Και το κριτήριο του ήταν φοβερό. Άκουγε κάτι και έλεγε αυτό είναι καλό. Και όντως, έτσι ήταν.

Ήταν μάθημα ζωής ο Παπάζογλου.
Ε, βέβαια!

Και καλλιτεχνικά.
Σε πολλά επίπεδα. Ακόμα και στη συμπεριφορά πάνω στη σκηνή. Ξέρεις, η περιοδεία είναι δύσκολη δουλειά, δεν είναι εύκολη.

Λείπεις συνέχεια από το σπίτι σου.
Ναι και πρέπει να συνυπάρξεις με ανθρώπους που δεν είστε φίλοι, είστε συνεργάτες. Για να σου δώσω να καταλάβεις, κάποτε, με τον Παναγιώτη Κουτσούρα, παίζει μπουζούκι, είχα κοιμηθεί περισσότερες φορές απ’ ό,τι με τη γυναίκα μου!

Σαν τον στρατό.
Ναι.

Με τον Παπάζογλου ήσουν 14 χρόνια;
Όχι, 12 ήμουν. Από το 1992 έως το 2004.

Και η άλλη μεγάλη περίοδος ήταν ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου, έτσι;
Ναι.

Από τον Θανάση τι είχες πάρει; Τι σου έχει δώσει καλλιτεχνικά και προσωπικά;
Είναι πάρα πολλά! Ο τρόπος που αντιμετωπίζει την τέχνη του είναι πάρα πολύ ωραίος. Ο Θανάσης είναι τόσο ανοιχτός σε προτάσεις, ιδέες, ρηξικέλευθα πράγματα…

Είναι γενναιόδωρος.
Γενναιόδωρος…

…και τολμηρός
Γενναιόδωρος με τους μουσικούς και τολμηρός σε αυτό που κάνει. Επίσης, είναι άξιος αναφοράς ο τρόπος που λειτουργεί πριν φτιάξει κάτι. Μπορεί να μην το έχω δει να συμβαίνει, αλλά φαντάζομαι, γνωρίζοντας τον, ότι υπάρχει πολλή προεργασία στο μυαλό του. Αυτά που δίνει δεν βγαίνουν τυχαία, οι στίχοι.

Και μουσικά.
Ναι, και μουσικά. Στο στιχουργικό του Θανάση υπάρχει προετοιμασία χρόνων. Υπάρχει μελέτη, διάβασμα…

«Όταν είσαι μουσικός, λειτουργείς μονότονα»

Εσύ, για τους δικούς σου στίχους, το κάνεις το διάβασμα;
Προσπαθώ πολύ. Να σου πω, όμως, κάτι για τους μουσικούς. Τουλάχιστον αυτό που έχω καταλάβει εγώ. Όταν είσαι μουσικός, λειτουργείς μονότονα. Αυτό που σε ενδιαφέρει είναι να γίνεις καλός στο παίξιμό σου. Κι αυτό απαιτεί πολλή δουλειά. Είμαστε, οι μουσικοί, λίγο μονοκοτυλήδονα. Εγώ δεν είχα διαβάσει σχεδόν καθόλου στη ζωή μου.

Μόνο η τέχνη σου.
Ναι, ήθελα να γίνω καλός παίκτης. Πολύ αργά είδα τι μεγάλο έλλειμμα είναι αυτό.

Αυτό δεν έχει να κάνει με τη σόλο καριέρα, έτσι;
Όχι, όχι. Σαν ανάγκη το λέω.

Δεν είναι ανάγκη για να γράψω στίχους να έχω διαβάσει και δέκα βιβλία ας πούμε.
Όχι, όχι! Το διάβασμα βγήκε ως ανάγκη να διευρύνω το μυαλό μου. Και όταν άρχισε, ξεκίνησαν να σκάνε στίχοι και μουσικές στο κεφάλι μου.

Τη λαϊκή κιθάρα για ποιο λόγο τη διάλεξες;
Άλλο κιθάρα, άλλο λαϊκή κιθάρα, έτσι;

Γιατί τη διάλεξες για βασικό όργανό σου;
Κατά τύχη προέκυψε. Όταν ήμουν πιτσιρικάς, ήθελα μόνο να παίζω, δεν με ένοιαζε κάτι άλλο. Πήγαινα και έπαιζα στις ορχήστρες ό,τι όργανο έλειπε. Είχα φοβερή ευκολία στο να παίζω όργανα. Αν έλειπε μπουζούκι, έπαιζα μπουζούκι. Αν έλειπε μπαγλαμάς, έπαιζα μπαγλαμά. Δεν ξέρω αν ήταν έμφυτο. Επίσης, εγώ δεν ήμουν σαν τους άλλους πιτσιρικάδες. Τι εννοώ; Οι περισσότεροι θέλουν να είναι σολίστες, κιθαρίστες… Αυτό που έλειπε πάντα ήταν τα όργανα τα τεμπιστικά (sic). Ε, εγώ έμεινα σε αυτά.

Τυχαίο λοιπόν.
Ναι, τυχαίο.

Δεν υπήρξε κάποιο ερέθισμα από το οικογενειακό περιβάλλον;
Όχι, ειδικά από το οικογενειακό περιβάλλον.

Μπορεί να άκουγαν οι γονείς σου μουσική…
Η μάνα μου άκουγε μουσική στο σπίτι. Ήταν νοικοκυρά, από τις παλιές, που έμενε σπίτι. Άκουγε, λοιπόν, μουσική και τραγουδούσε. Είχε και ωραία φωνή. Παρ’ όλα αυτά, για μένα, πιο πολύ ρόλο έπαιξε η κοινωνική συνθήκη. Τα χρόνια της εφηβείας μου ήταν στη δεκαετία του ’80 και τότε έγινε η δεύτερη αναβίωση του ρεμπέτικου.

«Το ρεμπέτικο, από ταξική μουσική έγινε διαταξική! Πέρασε παντού!»

Γι’ αυτό υπάρχει η σύνδεση με το ρεμπέτικο στη σόλο πορεία σου. Τι σε γοητεύει στο ρεμπέτικο; Τι σε τραβάει; Αν δεν κάνω λάθος, έκανες έξι δουλειές βασισμένες σε αυτό.
Το ρεμπέτικο είναι η μουσική που αγαπάω πολύ και έχω ασχοληθεί εκτενώς μαζί της.

Είναι η παράδοσή μας.
Ναι. Το ρεμπέτικο είναι τόσο αληθινό… Με γοητεύει ότι είναι λαϊκή μουσική. Το ρεμπέτικο ξεκίνησε από τα κάτω και πήγε προς τα πάνω. Η σύνδεση μου μαζί του έχει να κάνει και με την πολιτική συνείδηση που διαθέτω. Όταν το πρωταγάπησα δεν υπήρχε αυτό, έτσι; Ένα παιδί 12-13 ετών δεν μπορεί να έχει πολιτική αντίληψη. Αλλά πάντα με γοήτευε ότι το ρεμπέτικο ήταν ένα πράγμα που το άκουγε ο περιπτεράς, αυτός που ψήνει καλαμπόκια, ο χασάπης στο μαγαζί του, όλοι! Με γοήτευε αυτό το πράγμα. Στα γλέντια, στο σπίτι, έβλεπα ας πούμε τους μεγάλους να τραγουδούν αυτά τα τραγούδια και να συγκινούνται, να χορεύουν.

Μετά το ρεμπέτικο μπήκε στο σαλόνι; Ήταν αναπόφευκτο;
Δεν ξέρω αν ήταν αναπόφευκτο. Ότι μπήκε, μπήκε. Δεν είναι κακό.

Μήπως αλλοιώθηκε ο χαρακτήρας του;
Δεν αλλοιώνεται τίποτα! Δεν έχει ανάγκη το ρεμπέτικο. Αυτοί που το ακούνε έχουν ανάγκη.

Όντως, αυτός του δέχεται έχει σημασία πως του φέρεται. Δεν του έκανε, όμως, κακό που από τον κόσμο της λαϊκής τάξης πήγε στην αστική;
Όχι, αυτό δείχνει τη δύναμή του. Το ρεμπέτικο, από ταξική μουσική έγινε διαταξική! Πέρασε παντού!

Κάτι βρίσκανε όλοι σε αυτό; Κάτι τους ένωνε.
Αυτό τώρα χρειάζεται ψυχολογική ανάλυση. Αλλά ναι, όλοι βρίσκουν δικά τους κομμάτια στο ρεμπέτικο.

Παρότι έχουμε να κάνουμε με διαφορετικές τάξεις. Το ακούει ο πλούσιος βιομήχανος και ο εργάτης στη φάμπρικα.
Αυτοί δεν ξέρω αν έχουν κοινά, όμως αυτή η μουσική σίγουρα τους αγγίζει.

«Τα τραγούδια μου, πάντως, δεν είναι ευχάριστα»

Τελευταία σου δουλειά είναι το «Μόρσο». Εδώ ξεφεύγεις από το ρεμπέτικο.
Όχι ακριβώς. Μπορεί να φαίνεται ότι είναι τελείως διαφορετική μουσική από ό,τι έκανα μέχρι τώρα αλλά αυτό οφείλεται κυρίως στην ενορχήστρωση. Η βάση των τραγουδιών είναι στηριγμένη πάνω σε πολύ ξεκάθαρη λαϊκή φόρμα.

Εχει κλείσει ο κύκλος της επαφής με το ρεμπέτικο;
Όχι βέβαια! Ασχολήθηκα πολύ με τη λαϊκή κιθάρα, αλλά δεν ήμουν πότε μόνο αυτό. Όλο αυτό, η κιθάρα και το ρεμπέτικο, βγήκε προς τα έξω γιατί με ενδιέφερε η λαϊκή μουσική και η αναγνώρισή της. Επιδίωξα να διαβαθμιστούν οι σπουδές γύρω απ’ αυτήν. Δίδασκα στο πανεπιστήμιο, 20 χρόνια, και οι φοιτητές μου δεν είχαν αντικείμενο! Εμένα αυτό το πράγμα με ενοχλούσε. Ε, ήθελα να κάνω μια προσπάθεια γι’ αυτό. Γι’ αυτό έγινε και προσπάθεια να μπει στην άυλη πολιτιστική κληρονομιά. Και το 2020-21, καταφέραμε να αναγνωριστούν τα λαϊκά όργανα επίσημα, να διαβαθμιστούν οι σπουδές. Ε, από κει και μετά ένιωσα πως μπορούσα να κάνω και τα άλλα πράγματα που είχα αφήσει πίσω.

Η αγάπη και το ενδιαφέρον σου για τη λαϊκή μουσική και τα όργανα, είναι ολοκληρωτικό. Θες να μπει και στη διαδικασία της μάθησης, της μετάδοσης στη νέα γενιά.
Ολοκληρωτικά ασχολούμαι με αυτό το πράγμα.

Δεν σκέφτηκες «θα το εκμεταλλευτώ όλο αυτό εγώ ως μουσικός και…»
Όχι, όχι.

Είναι σημαντική η μετάδοση στη νέα γενιά.
Είμαι στο πανεπιστήμιο 23 χρόνια!

Στα ΤΕΙ Ηπείρου;
Αυτό ήταν παλαιότερα. Εδώ και πέντε χρόνια είναι Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων.

Όχι Μακεδονίας;
Στο Μακεδονίας ήμουν στο μεταπτυχιακό, για δύο χρόνια.

Πώς δέχονται τα νέα παιδιά την παραδοσιακή μουσική;
Τα παιδιά που έρχονται στο πανεπιστήμιο, για να κάνουν λαϊκή κιθάρα, ξέρουν πολύ καλά τι θέλουν να κάνουν. Έρχονται συνειδητοποιημένα. Γι’ αυτό και δεν είναι πολλά. Η φάση αυτή πέρασε από διάφορα στάδια. Παλιότερα περνούσαν χωρίς ειδικές εξετάσεις. Τώρα έχουν μπει ειδικά μαθήματα. Γίνεται καλή επιλογή και για τα παιδιά και για το Πανεπιστήμιο. Το πράγμα γίνεται συνεχώς καλύτερο. Τα ποιοτικά χαρακτηριστικά όλο και βελτιώνονται. Η συνθήκες όμως δυσκολεύουν πολύ γιατί υπάρχει φοβερή υποχρηματοδότηση. Τα δημόσια Πανεπιστήμια καταρρέουν.

Η σόλο καριέρα προσφέρει μεγαλύτερη ασφάλεια ή ανασφάλεια;
Ανασφάλεια.

Ως προς τι; Δεν θα περάσει αυτό που θες στον κόσμο; Δεν θα πουλήσεις;
Κοίταξε. Για μένα, ειδικά, όλο αυτό είναι πολύ δύσκολο. Και θα σου πω γιατί. Για πάρα πολλά χρόνια ο κόσμος με ξέρει ως μουσικό. Είμαι μουσικός πίσω από κάποιον. Πίσω από τον Θανάση, τον Παπάζογλου…

Σε εκτιμά, όμως, ο κόσμος. Πολλοί μου έχουν πει, όταν βλέπουμε βιντεάκια στο YouTube από live του Θάναση, «κοίτα αυτόν. Αυτός είναι ο Μυστακίδης. Φοβερός κιθαρίστας». Το κοινό, δηλαδή, εκτιμά τον καλλιτέχνη. Είτε είναι ο τραγουδιστής είτε ο κιθαρίστας.
Καλό είναι αυτό.

Ο κόσμος, λοιπόν, σε εκτιμά.
Ναι, δεν αντιλέγω. Παρ’ όλα αυτά, όλο αυτό που έκανα με το ρεμπέτικο, με τις κιθάρες και είχε και επιτυχία, ήταν γιατί μου είχαν δώσει χώρο αυτοί! Όταν ο Θανάσης μου έδινε χώρο, μπροστά σε 10 χιλιάδες άτομα, να παίζω στον κόσμο τσιμπιτά τραγούδια, ε, μετά ήταν πιο εύκολο να τα περάσω μόνος μου. Είχε γίνει μια σημαντική προεργασία.

Σου έδωσαν το πρώτο βήμα.
Ακριβώς!

Το να είσαι μόνος σου…
Το πιο δύσκολο ξέρεις ποιο είναι; Ο κόσμος με έχει γνωρίσει με τα ρεμπέτικα, τις κιθάρες, κι όταν τους προτείνεις κάτι άλλο θέλει δουλειά για να το μάθει.

Νιώθεις ότι ξεκινάς από την αρχή;
Ε, βέβαια.

Τόσο πολύ;
Εντάξει, μπορεί να μην είναι από την αρχή…

…παρότι είσαι τόσα χρόνια στον χώρο και έχεις κάνεις πράγματα.
Ναι, όμως άλλο το ένα και άλλο το άλλο. Τώρα βγαίνω μπροστά και παίζω τα δικά μου τραγούδια, τους δικούς μου στίχους, τις δικές μου σκέψεις. Μέχρι τώρα έπαιζα τις σκέψεις άλλων. Είναι πολύ δύσκολο να τραβάς το κάρο. Πολλές φορές ήρθαν στιγμές και είπα τώρα σκέφτομαι τον Θανάση τι άγχος είχε ή τον Παπάζογλου που παίζαμε.

Τώρα έχεις πρόκληση και στο στιχουργικό. Γράφεις και στίχους πια.
Όχι μόνο δικούς μου. Προσπαθώ να γράφω, αλλά παίρνω και από άλλους. Παίρνω στίχους που μπορώ να ταυτιστώ φυσικά.

Αυτό το πεδίο είναι κάπως άγνωστο για σένα;
Όχι, άγνωστο δεν είναι. Τόσα χρόνια μέσα στα τραγούδια και γνωρίζοντας τον εαυτό σου, ξέρεις ποιο τραγούδι σου πάει και ποιο δεν σου πάει.

Η θεματική, το περιεχόμενο, των τραγουδιών σου μπορεί να είναι οτιδήποτε; Πρέπει να είναι κάτι που απασχολεί εσένα;
Αυτό είναι μια άλλη πικρή ιστορία. Το πικρή το βάζω σε εισαγωγικά βέβαια. Τα τραγούδια μου, πάντως, δεν είναι ευχάριστα. Αυτή την ανάγκη είχα, δεν ξέρω γιατί.

Στο «Μόρσο», το τελευταίο κομμάτι είναι λίγο…
… το Τι τρέχει στο Παγκράτι, λες.

Ναι, αυτό. Είναι πιο παιχνιδιάρικο.
Ναι, ισχύει. Σε αυτό κοροϊδεύω την όλη φάση με το Παγκράτι. Επίτηδες το έκανα έτσι.

Άκουσα τα υπόλοιπα κομμάτια του δίσκου, και φτάνοντας σε αυτό ένιωσα ότι είναι σαν σου γελάει.
Το κομμάτι έχει γραφτεί για πολύ συγκεκριμένους λόγους. Όταν βγήκαμε από την καραντίνα, και όλοι ήταν μες την κατάθλιψη, το Παγκράτι είχε γίνει σημείο αναφοράς, ειδικά για καλλιτέχνες. Είναι μια περιοχή καλλιτεχνική, κάπως ιντελεκτουέλ. Ε, είχαν βγει και τραγούδια που μιλάγανε γι’ αυτό… Οπότε, κατέληξα στο Τι τρέχει στο Παγκράτι.

«Είναι πολύ σημαντικό εκεί που δουλεύεις να μη σου τρώει την ψυχή»

Το «Μόρσο» περιλαμβάνει καινούργια τραγούδια, με στίχους δικούς σου και άλλων. Σε αυτό βλέπουμε και τον άνθρωπο Μυστακίδη και τον καλλιτέχνη; Θα σε μάθουμε καλύτερα;
Βέβαια.

Μπαίνουν πιο προσωπικά κομμάτια.
Τελείως. Οι πιο πολλοί στίχοι ήταν δικοί μου και είχαν να κάνουν με τις ανησυχίες μου για όσα συμβαίνουν. Και μουσικά, βέβαια, είναι αυτό που είμαι αυτή τη στιγμή.

Είναι δίσκος-ταυτότητα κατά κάποιο τρόπο.
Όσοι βγάζουν δίσκο, θεωρώ ότι είναι η ταυτότητά τους τη δεδομένη στιγμή. Όταν κάνεις μια πρόταση, που η μουσική και οι στίχοι είναι δικοί σου, αντικατοπτρίζει αυτό που είσαι εκείνη τη στιγμή. Δεν θα μπορούσε να είναι αλλιώς.

Μέχρι τώρα ποια είναι η υποδοχή από το κοινό; Το έχεις ψάξει;
Είναι ένα κομμάτι του κόσμου που το απασχολούν τα ίδια πράγματα με μένα. Είναι ένα άλλο, πολύ μεγάλο, που όταν βγαίνει να ακούσει μουσική, θέλει απλώς να διασκεδάσει. Αυτούς δεν τους αφορά αυτό που κάνω.

Εσύ, πάντως, δημιουργείς για σένα, έτσι;
Κατ’ αρχάς, ναι. Όταν, όμως, βγαίνεις να παίξεις και βλέπεις ότι αυτό που κάνεις δεν έχει αποδοχή, τότε, δεν θα σταματήσεις να το κάνεις, απλώς θα σταματήσεις να βγαίνεις να παίζεις στον κόσμο (γέλια).

Σε αυτά τα live, θα υπάρχει διαφορά σε σχέση με τα προηγούμενα; Θα δείξεις κάτι άλλο πέρα από τα τελευταία σου κομμάτια;
Εννοείται ότι θα παίξω κομμάτια από το Μόρσο. Θα παίξω το νέο κομμάτι, που βγήκε μόλις τώρα, Τα παιδιά του χειμώνα, αλλά και δύο ακόμα. Εγώ όταν στήνω πρόγραμμα, κοιτάζω να έχει αρχή, μέση και τέλος. Θέλω να καλύπτει όλες τις εκφάνσεις μου. Να υπάρχει γλέντι, να υπάρχει και προβληματισμός, να ακούσω και κάτι ενδιαφέρον μουσικά.

Πάντως το live δεν είναι συνήθως ένα γλέντι;
Όχι. Για μένα δεν είναι έτσι. Δεν είναι μόνο γλέντι.

Χρειάζεται να συγκινηθούμε κιόλας.
Για μένα αυτό είναι το ζητούμενο. Επίσης, θέλω την επόμενη μέρα να έχεις κάτι να σκέφτεσαι απ’ αυτό που είδες το προηγούμενο βράδυ. Θέλω κάτι να σε προβληματίσει απ’ αυτό που άκουσες.

Δεν πάμε μόνο για να διασκεδάσουμε.
Όχι! Αυτό, να σου πω την αλήθεια, με αναγουλιάζει.

Είχες ποτέ πρόταση να δουλέψεις σε μεγάλη πίστα;
Δούλεψα! Πιτσιρικάς δούλεψα. Ήμουν τρία χρόνια στις πίστες. Δούλεψα με Καρρά, Τερζή, Βανδή…

Ήταν κι αυτό εμπειρία.
Εμπειριαρά! (sic) ήταν, όχι εμπειρία! Ήμουν, βέβαια, πολύ μικρός τότε, 23 χρόνων. Γερή εμπειρία. Μιλάμε για άλλο level επαγγελματικό. Και οικονομικά, δεν το συζητώ. Δεν μου πήγαινε όμως.

Τώρα δεν θα το ξαναέκανες, για όσα λεφτά κι αν σου έδιναν, έτσι;
Κοίταξε, να το κάνω συνέχεια, όχι. Αλλά να το κάνω έτσι, για τη φάση, μπορεί να το σκεφτώ. Ξέρεις, έχω πολλούς φίλους που δουλεύουν σε τέτοια μαγαζιά.

Οι μουσικοί πώς την «παλεύουν» εκεί πέρα;
Μια χαρά είναι! Διάβαζα τις προάλλες συνέντευξη των μουσικών της Βίσση. Πολλοί απ’ αυτούς είναι φίλοι μου. Ε, μια χαρά περνάνε, είναι ευχαριστημένοι. Δεν το έχουν μετανιώσει.

Εγώ το λέω από την άποψη ότι πρέπει να παίζεις συγκεκριμένο ρεπερτόριο. Ο άλλος μπορεί να έχει μεγαλώσει ακούγοντας, παίζοντας, μόνο μέταλ, για παράδειγμα.
Μπορεί να κάνει κάτι άλλο μετά. Είναι πολύ σημαντικό εκεί που δουλεύεις, από κεί που βγάζεις τα προς το ζην, να μη σου τρώει την ψυχή. Αν σου την τρώει και κάθεσαι, τότε είσαι άξιος της μοίρας σου.

Σου έχει τύχει κάτι τέτοιο;
Βέβαια! Αλλά δεν είχα άλλη επιλογή.

Το άντεξες.
Ναι. Τρία παιδιά έχω! (γέλια).

Τώρα είπες τη μεγάλη κουβέντα. Μετά απ’ αυτά τα live ετοιμάζεις κάτι;
Ολοκληρωμένη δουλειά, σε φυσικό προϊόν, δεν πρόκειται να ξαναβγάλω, δεν αξίζει τον κόπο.

Μιλάς βραχυπρόθεσμα ή…
Τώρα αν αλλάξουν τα πράγματα στο μέλλον… Δεν ξέρω. Αυτό που σκέφτομαι τώρα είναι το εξής: Ό,τι γράφω, να ετοιμάζεται και να βγαίνει ως σινγκλ.

Και τα live βέβαια.
Ναι, και τα live.

Σε ευχαριστώ πολύ.
Και εγώ.

INFO

Για να δείτε το πρόγραμμα των live του Δημήτρη Μυστακίδη μπείτε ΕΔΩ

Εισιτήρια σε more.com, ticketservices.gr

*Ο Δημήτρης Μυστακίδης σε Spotify, Instagram, Facebook, YouTube