Κώστας Τσάκωνας: Ένας δικός μας άνθρωπος (vid)
Η ταινία αυτή είχε υποτυπώδες σενάριο. Ε, και; Η ταινία αυτή δεν είχε υψηλά νοήματα. Ε, και; Η ταινία αυτή ήταν προχειροφτιαγμένη. Ε, και; Η ταινία αυτή ανήκε στην κατηγορία της βιντεοκασέτας. Ε, και; Η ταινία αυτή είχε για πρωταγωνιστή τον Κώστα Τσάκωνα. Εδώ τελειώνουν όλα και αρχίζει να εξηγείται η επιλογή της παρέας για Σάββατο βράδυ. Αγνή, καθαρή, διασκέδαση που κάλυπτε πλήρως την ανάγκη για χαλάρωση και απελευθέρωση. Κάποτε ο Χάρρυ Κλυνν μίλαγε για ταινίαι τέχνης (sic). Κάποτε, ο ίδιος, έλεγε πως γουστάρουμε ταινίες τέχνης. Καπέλο μας! Όλα αυτά στο Αλαλούμ. Και εμείς «αναποδογυρίζουμε» τη σάτιρα του Χάρρυ και λέμε το εξής: γουστάραμε και γουστάρουμε τις ταινίες, βιντεοταινίες, του Κώστα Τσάκωνα. Αφήστε, προς το παρόν, τις κατηγοριοποιήσεις και τις εύκολες αποτιμήσεις. Εμείς, η γενιά του ΄80 και όσοι γνώρισαν αυτόν τον κωμικό, ξέραμε ένα πράγμα όταν τον βλέπαμε στην τηλεόραση: αυτός ο τύπος μας έκανε να περνάμε καλά! Ναι, με την απλότητα, την λαϊκή αμεσότητα και το γάργαρο, χειμαρρώδες, γέλιο του. Η μνήμη δεν κάνει λάθος και «λέει» ότι παρέες αγοριών μαζεύονταν σε ένα δωμάτιο για να δουν τη βιντεοκασέτα με τον Τσακώνα και να «λιώσουν» στο γέλιο. Ο Κώστας Τσάκωνας ήταν ειλικρινής, αυθεντικός, σεμνός και χαμογελαστά πονηρός, τολμηρός.
Είχε τη ψυχοσύνθεση του λαϊκού ήρωα
Ο Κώστας Τσάκωνας θα μπορούσε να είναι συνέχεια του Θανάση Βέγγου! Τη ψυχοσύνθεση του λαϊκού ήρωα την είχε, την κουβαλούσε και τη μετέδιδε, εντός και εκτός καλλιτεχνικού έργου. Οι ρόλοι του αφορούσαν κυρίως τον βιοπαλαιστή που προσπαθεί να τα βγάλει πέρα. Και τι κάνει όλη μέρα; Δουλεύει και τρέχει, τρέχει και δουλεύει. Η αδυσώπητη καθημερινότητα, οι αμείλικτες οικογενειακές υποχρεώσεις και η σκληρή κοινωνική πραγματικότητα δεν τον αφήναν σε ησυχία.
Ατυχώς γι’ αυτόν, η περίοδος που ξεκίνησε, στα μέσα της δεκαετίας του ’70, δεν προσφερόταν για μεγάλα καλλιτεχνικά πράγματα στην Ελλάδα. Η μαζική κατανάλωση και ο ατομισμός είχαν εκτοπίσει τον συλλογικό αγώνα και τα επώδυνα μεταπολεμικά, μετεμφυλιακά τραύματα. Η καλοπέραση και η απαίτηση για καλύτερη ζωή δεν συνεργάστηκαν και τόσο αρμονικά. Παρ’ όλα αυτά, ο Τσάκωνας κράτησε το ύφος, το ήθος και τον τρόπο του δουλεταρά και σε καθετί που έκανε ήταν ένας από εμάς, ήταν πάντα οικείος και «γνωστός» μας. Βγήκε στο μεροκάματο από 11 χρονών και αυτό καθόρισε την αντίληψή του, την ιδιοσυγκρασία του. Ο Τσάκωνας πάντα κάτι ήθελε να φτιάχνει, να κάνει κάποιο μερεμέτι. Αυτή του την φιλοπονία την πέρασε στη σκηνή και στη κάμερα. Γι’ αυτό και ο τρόπος που έβγαζε γέλιο ήταν πηγαίος και έβρισκε αμέσως τον θεατή.
Τίποτα δήθεν πάνω του
Η παρουσία του, όταν έπαιζε, εξέπεμπε μια σιγουριά, μια άνεση και μια ασφάλεια. Δεν είχε να κάνει με έπαρση και αλαζονεία. Η απλή, αγνή, καθαρή, διασκέδαση ήταν το ζητούμενο και ο Τσάκωνας την πρόσφερε στο κοινό. Καμία υπερβολή και τίποτα δήθεν πάνω του. Το άτακτο πνεύμα, το ζωηρό, η γλυκιά αφέλεια και η αθωότητα, η ζεστασιά, της φάρσας ήταν πάντα εκεί, μαζί του. Τον έβλεπες στη σκηνή και ήταν η σιγουριά του που σε κράταγε σε εγρήγορση, σε έκανε να περιμένεις το επόμενο αστείο. Και αυτός σου έδινε το γέλιο ήρεμα, σχεδόν αθόρυβα…
Πέρα από τους ρόλους στο θέατρο, κυρίως επιθεώρηση, τον θυμόμαστε για την παρουσία του στο «Μάθε παιδί μου γράμματα» (1981) και στις κλασικές, πια, βιντεοταινίες «Κλασική περίπτωση βλάβης» (1987), «Η μεγάλη απόφραξη» (1988). Όσο δούλευε, έφηβος, παράλληλα σπούδαζε σε νυχτερινό σχολείο. Σπούδασε υποκριτική στη σχολή του «Λαϊκού Πειραματικού Θεάτρου», του Λεωνίδα Τριβιζά και στη σχολή «Βεάκη». Το 2004 τραυματίστηκε σοβαρά, στο κεφάλι, και το 2010 έπαθε εγκεφαλικό. Το 2014 διαγνώστηκε με καρκίνο στην ουροδόχο κύστη. Πέθανε στις 4 Νοεμβρίου 2015, σε ηλικία 72 ετών.
*Χρησιμοποιήθηκαν πληροφορίες από το άρθρο Κώστας Τσάκωνας: Κλασική περίπτωση… κωμικού [sansimera.gr]
