Το μίσος των Χριστουγέννων
Και ενώ στην Ελλάδα ασχολούμαστε με τα 5,5 εκατομμύρια σε πρόστιμα που εισέπραξαν ένα μάτσο άπληστες πολυεθνικές, που αποφάσισαν να μας φτωχοποιήσουν με τις ευλογίες των ανύπαρκτων κρατικών ελεγκτικών μηχανισμών, στην Γερμανία θρηνούν.
Βλέπω και ξαναβλέπω το αυτοκίνητο που ορμάει μέσα στη Χριστουγεννιάτικη αγορά. Ο οδηγός διέσχισε 400 μέτρα. Σχεδόν μισό χιλιόμετρο με ταχύτητα 65 χιλιόμετρα την ώρα. Τσαλαπάτησε δεκάδες άτομα. Σκότωσε πέντε. Αναμεσά τους ένα παιδί εννέα ετών. Περίπου δεκαπλάσιοι, βρίσκονται στην εντατική.
Οι πρώτες σκέψεις του δυτικού κόσμου είδαν έναν Άραβα, φανατικό Ισλαμιστή. Οι ειδησεογραφία όμως μίλησε για έναν πολέμιο του Ισλάμ, οπαδό της προόδου, της ευημερίας και του Έλον Μασκ, που κατηγορούσε το γερμανικό κράτος για την ελαστική μεταναστευτική πολιτική του. Πίστευε αυτός ο άνθρωπος, ότι η γερμανική κυβέρνησή συντηρεί σχέδιο εξισλάμισης του κράτους υποδοχής του. Αλλά και αυτό είναι μία καλά δουλεμένη δικαιολογία στο ταραγμένο του μυαλό, για να σκοτώσει.
Ο άνθρωπος αυτός απλά μισούσε και ήθελε να σκοτώσει.
Το “Halloween”του 1978, του Τζον Κάρπεντερ, διαπραγματεύεται με ιδιοφυή τρόπο μία φιλοσοφική προσέγγιση. Ότι το κακό είναι κακό. Ο πρωταγωνιστής, Μάικλ Μάγιερς σκοτώνει, όχι μόνο γιατί είναι ψυχοπαθής. Σκοτώνει γιατί έχει αγκαλιάσει το κακό. Και το κακό τρέφεται από τον ανθρώπινο πόνο.
Όλη η ταινία αγκαλιάζει το αμφιλεγόμενης προέλευσης ρητό, που αποδίδεται στον Φρόιντ, ότι «καμιά φορά ένα πούρο, είναι απλά ένα πούρο», ξεσκεπάζοντας το θεμελιώδες δίπολο του καλού και του κακού για την ανθρώπινης ψυχής.
Ο άνθρωπος που σκότωσε στο Μαγδεμβούργο ήθελε να προκαλέσει πόνο. Διάλεξε την πιο χαρούμενη εποχή του χρόνου για να μην είναι ποτέ ξανά ίδια.
Ο Γερμανός Καγκελάριος, μίλησε και για εσκεμμένη επιλογή της συγκεκριμένης μέρας, καθώς ξημέρωνε η επέτειος των οκτώ χρόνων από το μακελειό σε χριστουγεννιάτικη αγορά στο Βερολίνο, από 24χρονο Τυνήσιο που μπούκαρε σε αυτήν με φορτηγό, σκορπώντας τον θάνατο.
Ούτε αυτός είχε ξεκάθαρο κίνητρο. Ούτε αυτός είχε δικαιολογία. Και οι δύο όμως είχαν ένα κοινό. Την επιλογή να σκοτώσουν ή να μην σκοτώσουν.
Οι ειδικοί ψυχικής υγείας, ψάχνουν πάντα το βαθύτερο αίτιο. Τι το προκάλεσε και τι υπήρξε το “trigger”, η αφορμή δηλαδή για να ενεργοποιηθεί αυτό το κατώτερο ένστικτο.
Εγώ από την άλλη συντάσσομαι λίγο παραπάνω με την Ντοστογιεφσκική προσέγγιση του βιβλίου «Έγκλημα και Τιμωρία».
Εκεί ο Ρασκόλνικοφ, ο πρωταγωνιστής δεν σκοτώνει επειδή είναι διαταραγμένος. Σκοτώνει από περιέργεια και από βαθιά έπαρση απέναντι στη θέση του στην κοινωνία. Η ληστεία ήταν απλά μία πολύ καλά δομημένη δικαιολογία.
Την περίοδο που το πανελλήνιο, ασχολούνταν με την δολοφονία της Κάρολαιν, στα Γλυκά Νερά από τον σύζυγο της, εργαζόμουν ως δημοσιογράφος στην δημοτική τηλεόραση Θεσσαλονίκης. Με αφορμή αυτό το γεγονός, είχα μιλήσει μεταξύ άλλων με τον αείμνηστο, Δημήτρη Σούρα.
Ο συγκεκριμένος ψυχίατρος, μου είχε κάνει εντύπωση, μιας και δεν δεν μίλησε για βαθύτερα αίτια, ούτε έψαξε σε όλη αυτή τη νοσηρή και αποτρόπαια συμπεριφορά του Μπάμπη Αναγνωστόπουλου τον λόγο πυροδότησης αυτής της πράξης.
Το αντίθετο.
Μίλησε για έναν «κτηνάνθρωπο» και έναν «ήρωα του κακού».
Αρκετοί τότε βιάστηκαν να πουν, ότι ήταν εκφράσεις που σκοπό είχαν να δημιουργήσουν εντυπώσεις. Εμένα όμως ο Δημήτρης Σούρας, μου φάνηκε ειλικρινής. Μου φάνηκε ότι αυτό ήταν το απόσταγμα δεκαετιών της συνδιαλλαγής του με την ανθρώπινη ψυχή.
Όλα στην ζωή λοιπόν είναι θέμα επιλογής. Μπορείς να επιλέξεις να αγωνιστείς να είσαι καλός άνθρωπος ή να βρεις τις κατάλληλες δικαιολογίες που θα σε κάνουν κακό.
Οι ενδιάμεσες περιοχές υπάρχουν μόνο στις σημειώσεις των ειδικών ψυχικής υγείας.
