Πόσο φτηνή είναι η ανθρώπινη ζωή;
Την εβδομάδα που πέρασε ένας άνθρωπος έσφαξε με ένα μαχαίρι δυο αδέρφια στο Πήλιο. Για οικογενειακές διαφορές, εξαιτίας ενός «κακού» διαζυγίου, λόγω κακής επικοινωνίας; Ένας νταής που ζύγισε τα πράγματα και βρήκε πολύ light την πράξη του και τις συνέπειες της;
Ένας άλλος μπήκε στην Πελοπόννησο σε ένα κατάστημα κινητής τηλεφωνίας κι επειδή διαφώνησε με τον υπάλληλο για έναν λογαριασμό, έφυγε πήγε στο σπίτι του, πήρε ένα όπλο κι επέστρεψε με ταξί για να τον σκοτώσει. Άφησε ορφανό ένα μωρό 20 μηνών και μόνη μια νέα γυναίκα που περίμενε τον άντρα της να γυρίσει από μια από τις πιο ακίνδυνες δουλειές του κόσμου.
Κάποιος ασθενής σε ένα δωμάτιο νοσοκομείου ενοχλήθηκε λένε από τον ήχο των υποστηρηκτικών μηχανημάτων που δεν του επέτρεπε να κοιμηθεί και τράβηξε την πρίζα και ό,τι άλλο αφήνοντας τον διπλανό του να πεθάνει αβοήθητος, εκεί που πήγε να δεχθεί ιατρική μέριμνα και φροντίδα. Το νοσοκομειακό προσωπικό του την προσέφερε, ο συνάνθρωπός του την στέρησε.
Προσπερνώ σχετικά γρήγορα κάθε συζήτηση που έχει γίνει για θεσμοθετημένη οπλοκατοχή στην Ελλάδα, δήθεν για αυτοπροστασία παραβλέποντας μάλλον το προφανές, ότι ένα όπλο σε ένα σπίτι ή δυστύχημα θα προκαλέσει ή θα γίνει φονικό όπλο, συχνότερα εναντίον του «νοικοκυραίου ιδιοκτήτη» του.
Το ότι οι προτάσεις αυτές έχουν πέσει στο τραπέζι από ακροδεξιά στρατόκαυλα στελέχη κομμάτων εκτός και δυστυχώς εντός Βουλής, ας φέρνει ντροπή τέτοιες μέρες σε όσους τους ψήφισαν. Μόνο μην ακούσω καμιά ανοησία περί ψυχολογικής εξέτασης προς τους επίδοξους ιδιοκτήτες όπλων, ας εξεταστούν πρώτα τα όργανα της τάξης που οπλοφορούν, πριν κροκοδείλια δάκρυα επανεμφανιστούν σε δελτία ειδήσεων.
Όλες τις παραπάνω αδιανόητες πράξεις πολλοί με τους οποίους συζήτησα, τις αποδίδουν στην τρέλα της εποχής. Στην κλεισούρα της καραντίνας, στην ψυχική ανισορροπία του τελευταίου χρόνου, στα διαλυμμένα νεύρα όλων μας. Μπήκε βαθιά στο μυαλό μου ότι δεν υπάρχουν ακίνδυνα επαγγέλματα πια. Ειδικά σε ό,τι έχει να κάνει με την ανθρώπινη επικοινωνία, με την εξυπηρέτηση πελατών και με οικονομικές συναλλαγές, ο κίνδυνος αυξάνεται διαρκώς στην προηγμένη κοινωνία μας.
Είμαι υπερβολικός ; Ναι μπορεί και να είμαι λόγω «πειραγμένης» ψυχολογίας. Μην σκέφτεστε μόνο την χειρότερη εγκληματική ενέργεια κατά της ζωής, σκεφτείτε και την διαρκή αύξηση της ψυχολογικής και σωματικής βίας. Βλέπετε μεμονωμένα περιστατικά ή μια κατηφόρα προς το Κακό, το απολίτιστο, τη ζούγκλα των διαπροσωπικών επαφών.
Βλέπω πολύ ελκυστικό το μέλλον νέων παιδιών σε επαγγέλματα πιο μοναχικά και πιο απομακρυσμένα από τον καθημερινό κίνδυνο της επικοινωνίας με το κοινό. Με ένα κοινό ολοένα και πιο αγενές, θρασύ και άξεστο. Η καθημερινή τριβή ανάβει πιο εύκολα φωτιές, συχνότερα πάντως απ΄ ότι στο παρελθόν. Λέξεις όπως ειδεχθές και πρωτάκουστο χάνουν το νόημά τους, γίνονται κενές περιεχομένου σε μια κοινωνία όπου τα πράγματα αποκτούν μεγαλύτερη αξία από τα πρόσωπα. Η ευγένεια γίνεται δυσεύρετη αρετή, προκαλεί τις περισσότερες φορές μεγαλύτερη έκπληξη η παρουσία της από την απουσία της.
Φταίνε και τα σχολεία μας, μέρος ενός συστήματος εκπαίδευσης βαθμοθηρικής εξειδίκευσης, φταίει και η δικαιοσύνη μας, αζύγιστη σε ποινές ανάλογα με τις πράξεις, τυφλή κατά περίπτωση και ανάλογα την βολική συνθήκη. Φταίει και η ελληνική οικογένεια που ασχολείται σπάνια με το να συζητά τέτοια θέματα με τα παιδιά της, ασχολείται όμως ενδελεχώς με το να εκτοξεύει ύβρεις και μίσος κατά των μισητών παικτών των reality, αποτελούν μάλλον κάποια ασύμμετρη απειλή για το μέσο ελληνικό νοικοκυριό.
Φταίμε κι εμείς που έχουμε ένα δημόσιο βήμα και διατυπώνουμε δημόσιο λόγο χρησιμοποιώντας μάλλον υπερβολικές εκφράσεις κι αχρείαστες λέξεις όπως μίσος, μάχη, πόλεμος, σφαγή ακόμα και σε ανθρώπινες δραστηριότητες όπως ο αθλητισμός. Στέλνουμε τα παιδιά μας σε κερκίδες όπου τα κωλοδάχτυλα, οι χριστοπαναγίες, οι πουτάνες μάνες και οι παρτούζες αποτελούν φολκλόρ στοιχεία που απαθανατίζονται κι ανεβαίνουν στο youtube. Μετά νιώθουμε πρωτόγνωρη έκπληξη για οπαδικά ραντεβού θανάτου κάτω από τα σπίτια μας και για πυροβολισμούς σε κεντρικούς δρόμους των πόλεων.
Κάποτε φοβόμασταν τον ενδεχόμενο πρώτο νεκρό, αφού θρηνήσαμε αρκετούς, καταγράφουμε το πόσα σπασμένα αυτοκίνητα άφησε πίσω της η οπαδική βία. Συνηθίσαμε τόσο τη βία, που η θλίψη μας και η απορία ταυτόχρονα για ένα έγκλημα κατά της ζωής σε ένα κατάστημα κινητής τηλεφωνίας, σε ένα δωμάτιο νοσοκομείου, σε ένα σπίτι, κρατούν λίγες ώρες σαν στιγμιότυπο σειράς του Netflix, σαν την εντύπωση που μας αφήνει ένα blockbuster δράσης.
Είσαι μάλλον μεσήλικας όταν αισθάνεσαι σε τέτοιες περιπτώσεις την ανάγκη να απευθυνθείς σε νέους ανθρώπους. Είμαι μάλλον μεσήλικας τελικά! Σε αυτό το Μέσο διαβάζουν τις λέξεις που γράφουμε πολλοί νέοι άνθρωποι. Η ευθύνη είναι μεγάλη και οι αστοχίες μας πολλές και συχνές. Πάρτε απόσταση από την βία όσο περισσότερο μπορείτε, πάρτε απόσταση κι από μας όταν αστοχούμε. Ακούστε περισσότερη μουσική, διαβάστε περισσότερα βιβλία, διαβάστε λιγότερο εμάς, αν σας κάνει καλύτερους ανθρώπους. Βγείτε να αθληθείτε περισσότερο από το να κρίνετε τους αθλητές, αγαπήστε λιγότερο τις ομάδες και περισσότερο το παιχνίδι. Σεβαστείτε περισσότερο τη ζωή του διπλανού, για να πάρει αξία και η δική σας. Και εκτονωθείτε. Βρείτε κάτι υγιές για να εκτονώνεστε, ζητήστε βοήθεια αν σας πνίγει αυτό που δεν εκτονώνεται. Δεν είμαστε χύτρες ταχύτητας, είμαστε άνθρωποι και μπορούμε να μιλάμε.
Υ.Γ. Δεν θα μπορούσα ποτέ να βάλω δίπλα στα παραπάνω τραγικά περιστατικά μια προμελετημένη δολοφονία, που είχε στόχο να φιμώσει μια φωνή. Το οργανωμένο έγκλημα δεν είναι μια διαταραχή του εγκεφάλου, είναι ένα κοινωνικό σύμπτωμα μιας κοινωνίας που κατηφορίζει προς την ανομία, τον φόβο και το κράτος του ισχυρού. Συλλυπητήρια στην οικογένεια του Γιώργου Καραϊβάζ. Πολύ δύσκολα θα μάθουν την αλήθεια.
