Οι συνθήκες ωρίμασαν στην εθνική ομάδα πόλο για το πολυπόθητο χρυσό

Αυτή η εθνική ομάδα από τη μακρινή Φουκουόκα συγκλονίζει. Μια ακόμα φορά δείχνει πόσο η υδατοσφαίριση ταιριάζει στο DNA του Έλληνα. Αν είναι η «επίσημη αγαπημένη» των Ελλώνων φιλάθλων και όχι των οπαδών, είναι θέμα υποκειμενικό. Ο καθένας με τα γούστα του.

Σημασία έχει πως το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα το μεσημέρι του Σαββάτου (29/7, 12:00), απέναντι στην Ουγγαρία, έχει την ευκαιρία να πατήσει να βρεθεί στην κορυφή τού κόσμου.

Μια άλλη κορυφή, αυτή των Ολυμπιακών Αγώνων, χάθηκε πριν από δύο χρόνια απέναντι στους Σέρβους στον τελικό του Τόκιο.

Ένα χρυσό μετάλλιο που τόσο λείπει από την υδατοσφαίριση ανδρών, μια επιτυχία που ονειρεύτηκαν σπουδαίες γενιές, αλλά ποτέ δεν πλησίασαν.

Ακόμα στο μυαλό των ανθρώπων του αθλήματος υπάρχει η χαμένη ευκαιρία των Ολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας το 2004, με ομοσπονδιακό τεχνικό τον Σάντρο Καμπάνια και ειδικότερα η τραυματική εμπειρία του μικρού τελικού απέναντι στη Ρωσία.

Η εθνική ομάδα μετρούσε πέντε χαμένους ημιτελικούς σε παγκόσμια πρωταθλήματα μέχρι πριν από τον αγώνα με τη Σερβία στη Φουκουόκα, το παράδοξο είναι ότι σε ένα σπορ με μακρά παράδοση, το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα δεν έχει μετάλλιο σε ευρωπαϊκό πρωτάθλημα. Τα τρία χάλκινα μετάλλια σε παγκόσμια πρωταθλήματα δεν αντιπροσώπευαν την αξία της.

Λάθος χειρισμοί αγωνιστικοί και διοικητικοί, υπήρξαν πολλοί. Η εθνική ομάδα απουσίαζε από δύο διαδοχικά πρωταθλήματα, στη Ρώμη το 2009 και στη Σανγκάη το 2011.

Πέρασε από τρικυμίες εκείνα τα χρόνια, μέχρι την απόφαση Διαθεσόπουλου, να φέρει τον Θοδωρή Βλάχο στον πάγκο της εθνικής ομάδας, τον Δεκέμβριο του 2014.
Μια απόφαση που είχε φέρει πολλή γκρίνια, καθώς ο Βολιώτης τεχνικός παράλληλα θα παρέμενε στον Ολυμπιακό.

Όμως από εκείνη τη στιγμή ήρθε η ηρεμία. Ο Βλάχος άρχισε να «χτίζει» και το χάλκινο μετάλλιο στο παγκόσμιο πρωτάθλημα στο Καζάν το 2015 ήταν μια πρώτη κατάκτηση.

Όμως χρειαζόταν ακόμα πολλή δουλειά, για να φθάσει η εθνική ομάδα να διεκδικεί θέση στο βάθρο σε συνεχόμενες διοργανώσεις.

Ο Βλάχος, με τους παίκτες που επέλεξε για βασικό κορμό, αλλά και όλα τα παιδιά που δούλεψε, είτε σε μια προετοιμασία, είτε στα πρωταθλήματα, άρχισε πρώτα από όλα να δουλεύδει στη νοοτροπία.

Παραδοσιακά η Ελλάδα είχε και συνεχίζει να φέρνει μετάλλα στις ηλικιακές εθνικές ομάδες.

Παραδοσιακά έβγαζε και συνεχίζει να παράγει παικταράδες.

Τι ευτυχία για κάθε τεχνικό να έχει στο εθνικό συγκρότημα δίδυμων φουνταριστών τους Γιώργο Αφρουδάκη και Αντώνη Βλοντάκη, να τους διαδέχονται οι Κώστας Μουρίκης, Χριστόδουλος Κολόμβος και τώρα να έρχονται οι Κώστας Κάκαρης και Δημήτρης Νικολαϊδης. Τα ονόματα ήρθαν τυχαία στο μυαλό μου.

Η μεγάλη κατάκτηση για την εθνική ομάδα είναι πως για τρίτη σερί χρονιά θα είναι στο βάθρο μιας μεγάλης διοργάνωσης: Το ασημένιο μετάλλιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες το 2021, το χάλκινο πέρυσι στο παγκόσμιο της Βουδαπέστης και τώρα το ΧΡΥΣΟ στη Φουκουόκα.

Γιατί οι συνθήκες έχουν ωριμάσει.

Η 12η συνεχόμενη πρόκριση στους Ολυμπιακούς Αγώνες και το Παρίσι, προς το παρόν ας περιμένουν. Ο μεγάλος αρχηγός Γιώργος Φουντούλης, το είπε ξεκάθαρα πριν από μερικές ώρες: «Είμαστε εδώ για το χρυσό και μόνο αυτό έχουμε στο μυαλό μας».