Ημερολόγιο από τη rookie χρονιά του Ομπράντοβιτς

Τελικά, τι είναι πιο ιντριγκαδόρικο; Να δουλεύει κανείς με τον Ζέλικο Ομπράντοβιτς στην πρώτη του χρονιά ως προπονητής ή φέτος, έπειτα από 9 τίτλους EuroLeague;
Σίλομπαντ: «Ήλθα από τον Ερυθρό Αστέρα το 1991, δούλεψα με τον Ζέλικο για πρώτη φορά όταν ήταν rookie προπονητής και μπορώ να πω ότι έχει την ίδια ενέργεια. Όπως πριν από 30 χρόνια! Είναι υπέροχο να τον βλέπεις να έχει την ίδια όρεξη, το ίδιο πάθος και την ίδια ενέργεια όπως στην πρώτη προπόνηση της καριέρας του με τα πιτσιρίκια της Παρτιζάν. Είναι υπέροχο να τον βλέπεις ξανά εδώ ανάμεσά μας…».
Στεβάνοβιτς: «Ήμουν συμπαίκτης με τον Ζέλικο στην Παρτιζάν έναν χρόνο πριν γίνει προπονητής, επομένως ναι, ήταν παράξενο. Παράξενο και διαφορετικό να τον βλέπεις σε αυτόν τον νέο ρόλο όμως κατάφερε γρήγορα να αποδείξει τον εαυτό του ως έναν σπουδαίο κόουτς, επομένως δεν ήταν δύσκολο να συνηθίσουμε αυτή την αλλαγή».

Πώς υποδεχτήκατε την απόφασή του να κόψει το μπάσκετ και να γίνει προπονητής σε μια βραδιά;
Σίλομπαντ: «Ήταν έκπληξη για όλους μας… Από τη στιγμή μάλιστα που εκείνο το καλοκαίρι θα έπαιζε με την εθνική ομάδα. Μια από τις καλύτερες εθνικές ομάδες όλων των εποχών στην ιστορία της Γιουγκοσλαβίας. Ουσιαστικά ο Ντράγκαν Κιτσάνοβιτς τον… άρπαξε από το αεροδρόμιο και τον έφερε πίσω σαν προπονητή! Ήταν μια μεγάλη και δύσκολη απόφαση για τον Ζέλικο. Θυμάμαι πως είπε στον Κιτσάνοβιτς: "ΟΚ, θα γίνω προπονητής της Παρτιζάν όμως αφήστε με να παίξω στο Ευρωμπάσκετ της Ρώμης". Ο Κίτσανοβιτς ήταν κάθετος: "Όχι! Αν θες να γίνεις προπονητής, πρέπει να έλθεις τώρα"! Τα υπόλοιπα είναι ιστορία».

Ποιός σας παρουσίασε τον Ομπράντοβιτς σαν προπονητή;
Στεβάνοβιτς: «Ήμασταν για προπόνηση στο Ranko Zeravica Hall. Κυριολεκτικά έφεραν τον Ζέλικο από το αεροδρόμιο στο γήπεδο! Απλώς τον ανακοίνωσαν. "Παιδιά, από εδώ ο νέος κόουτς της Παρτιζάν"! Την ίδια στιγμή μας ενημέρωσαν πως ο Μιλένκο Σάβοβιτς (σ.σ. ο κουμπάρος του Ζέλικο Ομπράντοβιτς που έφυγε πρόσφατα από τη ζωή) θα ήταν ο αθλητικός διευθυντής της Παρτιζάν ενώ ο προφέσορ Νίκολιτς θα βοηθούσε τον Ομπράντοβιτς στην πρώτη του χρονιά ως σύμβουλος».

Θυμάστε εκείνη την πρώτη ομιλία του;
Σίλομπαντ: «Eκείνη τη στιγμή δεν ήμουν εκεί. Μαζί με τον Λόντσαρ και τον Ρέμπρατσα ήμασταν με την εθνική ομάδα στο Έντμοντον, στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Νέων…».
Στεβάνοβιτς: «Ο Κιτσάνοβιτς τον ανακοίνωσε μπροστά μας, ήταν εκείνος που πήρε πρώτος τον λόγο… Παρεμπιπτόντως, o Ζέλικο ήξερε μέσα του πως κάποια στιγμή θα γινόταν προπονητής, ίσως όμως δεν περίμενε ότι θα γινόταν με αυτόν τον τρόπο και κυρίως, τόσο γρήγορα. Πλέον ήταν απέναντί μας σαν κόουτς»!
Σίλομπαντ: «Μίλησα αργότερα με κάποιους συμπαίκτες μου και μου είπαν τι έγινε σε εκείνη την πρώτη προπόνηση. Τους είπε, λοιπόν: "Παιδιά, τώρα είμαι ο προπονητής σας. Είμαστε ακόμα φίλοι, θα είμαστε για πάντα φίλοι όμως από αυτή τη στιγμή θα έχουμε διαφορετική σχέση". Θυμάμαι, μάλιστα πως εκείνη την εποχή ο Ίβο Νάκιτς πήγαινε πολλές φορές με τον Ζέλικο στις ντισκοτέκ και τα μπαρ. Του είπε, λοιπόν: "Ίβο, δεν μπορείς πλέον να βγαίνεις τα βράδια στα μπαρ (γέλια)! Τέλος! Να τα ξεχάσεις"! Πλέον η θέση του ήταν διαφορετική, ήθελε να γίνει καλός προπονητής και ήξερε τι έπρεπε να πει στους παίκτες του».
Στεβάνοβιτς: «Την προηγούμενη χρονιά ήμασταν συγκάτοικοι με τον Ζέλικο. Μοιραζόμασταν το δωμάτιο στα εκτός έδρας παιχνίδια. Ήταν ένας τύπος γεμάτος ενέργεια και κεφάτος».

Υπήρξε αμφισβήτηση; Τόσο προς τον Ομπράντοβιτς σαν προπονητή όσο και προς την Παρτιζάν για την απόφασή της να τον εμπιστευτεί;
Σίλομπαντ: «Θα σου πω κάτι… Θυμάμαι πως εκείνη την χρονιά ο Άτσα Νίκολιτς πίστευε πως δεν χρειάζεται να παίξουμε στο Κύπελλο Πρωταθλητριών! Πως ήμασταν νέα ομάδα, πως θέλαμε χρόνο... Ο Ζέλικο όμως ήταν αντίθετος! Θα πάμε και θα παίξουμε! Εκείνη την χρονιά είχαμε μπροστά μας τους προκριματικούς αγώνες με τη Ζόλνοκ από την Ουγγαρία. Την ίδια στιγμή, δεν μπορούσαμε να δώσουμε τους εντός έδρας αγώνες μας στο Βελιγράδι λόγω του εμπάργκο. Ο Ομπράντοβιτς, λοιπόν σκέφτηκε πως θα ήταν καλύτερο αν δίναμε και τα δυο ματς στην Ουγγαρία! Ο Νίκολιτς δεν ήθελε καν να το ακούσει: "Όχι, όχι, όχι! Θα χάσουμε. Δεν μπορούμε να παίξουμε δυο ματς εκεί, δεν θα έχουμε τύχη"! Τελικά, τους νικήσαμε δυο φορές για 20-25 πόντους. Κανείς δεν περίμενε να κάνουμε κάτι καλό… Η σκέψη, λοιπόν του προφέσορα Νίκολιτς, ενός από τους καλύτερους και μεγαλύτερους προπονητές όλων των εποχών ήταν να μην παίξουμε στο Κύπελλο Πρωταθλητριών εκείνη τη χρονιά. Πίστευε πως η μεγάλη διοργάνωση της Ευρώπης δεν ήταν για μια νεανική ομάδα σαν την Παρτιζάν».

Παρεμπιπτόντως, εκείνη η χρονιά ήταν η τελευταία για το πρωτάθλημα της πρώην Γιουγκοσλαβίας… Χωρίς ομάδες από την Κροατία και την Σλοβενία…
Σίλομπαντ: «Νομίζω μάλιστα πως η σεζόν τελείωσε χωρίς ομάδες από τη Βοσνία. Τον Φεβρουάριο ή τον Μάρτιο οι Βόσνιοι αποχώρησαν από το πρωτάθλημα».

Ποιά ήταν η φιλοσοφία του Ζέλικο Ομπράντοβιτς σαν rookie προπονητής;
Στεβάνοβιτς: « Η βασική αρχή του Ζέλικο ήταν η άμυνα. Του άρεσε να έχει έξυπνους παίκτες στην ομάδα που θα ήταν ικανοί να διαχειριστούν οποιαδήποτε κατάσταση».
Σίλομπαντ: «Εκείνη την εποχή δεν έπαιζε τόσο πολύ το pick-n-roll όπως το παίζει σήμερα. Εξάλλου, ο Σάσα Ντανίλοβιτς και ο Σάσα Τζόρτζεβιτς ήταν οι βασικοί παίκτες του Ομπράντοβιτς. Όλα άρχιζαν από αυτούς».

Εκείνη τη χρονιά άλλαζε… χρώμα στα timeouts;
Στεβάνοβιτς: «Όχι τόσο πολύ όπως σήμερα»!

Πώς ήταν η κατάσταση με τον Ίβο Νάκιτς; Τον μοναδικό παίκτη από την Κροατία στο ρόστερ εκείνης της Παρτιζάν;
Σίλομπαντ: «Σε γενικές γραμμές, ήταν μια περίεργη κατάσταση για όλους μας. Κανείς δεν περίμενε τον πόλεμο εκείνη την χρονιά. Ήταν το ξεκίνημα του πολέμου... Ο Ίβο ήταν ένα πολύ ήσυχο παιδί. Δεν μιλούσε πολύ για ό,τι τον απασχολούσε, δεν έδειχνε εύκολα τα συναισθήματά του. Θυμάμαι πως πήραμε το Κύπελλο Πρωταθλητριών στην Κωνσταντινούπολη. Όλοι πανηγύριζαν σαν τρελοί όμως εκείνος ήταν ήσυχος. Έπειτα από μισή ώρα, πήγαμε στα αποδυτήρια και εκεί που όλοι ήμασταν ήσυχοι, άρχισε να πανηγυρίζει μόνος του! Μας εξήγησε, λοιπόν πως δεν ήθελε να πανηγυρίζει μπροστά στις τηλεοράσεις! Υπήρχαν προβλήματα στην Κροατία και απειλούσαν την οικογένειά του… Ήταν δύσκολο για αυτόν».

Πώς προετοίμαζε την Παρτιζάν για τα μεγάλα παιχνίδια; Για τα ντέρμπι με τον Ερυθρό Αστέρα ή για τα σημαντικά παιχνίδια στο Κύπελλο Πρωταθλητριών;
Στεβάνοβιτς: «Σε γενικές γραμμές, με τον ίδιο τρόπο που μας προετοίμαζε όπως για κάθε άλλο παιχνίδι. Εκτός ίσως από αγώνες που θα είχαμε απέναντί μας κάποιον ξεχωριστό παίκτη που θα έπρεπε να προσέξουμε περισσότερο και να μαρκάρουμε καλύτερα».

Ποιές στιγμές από εκείνη τη σεζόν θα κουβαλάτε στη ψυχή σας; Ποιες προσωπικές ιστορίες δεν πρόκειται να ξεχάσετε ποτέ;
Σίλομπαντ: «Θυμάμαι πως πριν από την έναρξη της σεζόν, κάναμε προετοιμασία στην Τεργέστη, στην Ιταλία. Ήταν η περίοδος που ο Μπόγκνταν Τάνιεβιτς ήταν προπονητής της Στεφανέλ ενώ ο προφέσορ Νίκολιτς δούλευε επίσης εκεί ως τεχνικός σύμβουλος. Θα ήταν, λοιπόν πιο εύκολο για τις δυο ομάδες να δούλευαν εκεί λόγω του Άτσα Νίκολιτς. Μια μέρα, λοιπόν ο προφέσορ ήταν στην προπόνηση της Στεφανέλ και ακολουθούσε η προπόνηση της Παρτιζάν… Τότε άρχισε να μας μιλάει στα… ιταλικά! Κοιτούσαμε τον Ζέλικο και μας έκανε νόημα: "Απλώς περιμένετε, μην τολμήσει τον διακόψει κανείς"! Ήταν αδιανόητο για κάποιον να διακόψει τον προφέσορα. Στο μεταξύ ο Νίκολιτς μιλούσε 10 λεπτά στα ιταλικά, νόμιζε πως είχε ακόμα μπροστά του τους παίκτες της Στεφανέλ! Όταν τελείωσε, γύρισε και μας ρώτησε: "Καταλάβατε"; Και ο Ζέλικο του απάντησε: "ΟΚ, προφέσορ, τώρα όμως πρέπει να μας τα εξηγήσετε στα σερβικά"! Ο Νίκολιτς… τρελάθηκε: "Γιατί με αφήνετε και μιλάω τόση ώρα"! Είχε πολύ πλάκα…».
Στεβάνοβιτς: «Είχαμε ταξιδέψει στη Φουενλαμπράδα για ένα παιχνίδι μας στο Κύπελλο Πρωταθλητριών, από τη στιγμή που δεν μπορούσαμε να δώσουμε τα εντός έδρας ματς στο Βελιγράδι. Κάποιοι παίκτες ήταν τραυματίες και δεν υπήρχαν αρκετοί για να γίνει η προπόνηση. Έτσι ο Ζέλικο μπήκε στο παρκέ και έκανε προπόνηση μαζί μας σαν παίκτης»!
Σίλομπαντ: «Εκείνη την εποχή ο Άτσα Νίκολιτς ήταν ο πιο έμπειρος προπονητής. Προσπαθούσε, λοιπόν να δείξει στον Ζέλικο πώς να ελέγχει το ταμπεραμέντο του και να κοντρολάρει τα συναισθήματά του. Στην πρώτη του χρονιά έκανε κάποια λάθη, είναι λογικό όμως έμαθε πολλά από τον προφέσορα…».

Από ποιο σημείο και μετά, αρχίσατε να πιστεύετε σιγά-σιγά πως η Παρτιζάν μπορεί να κάνει κάτι καλό στο Κύπελλο Πρωταθλητριών;
Σίλομπαντ: «Η Παρτιζάν πέρασε στα προημιτελικά σαν τέταρτη στον όμιλό της. Τελικά όλες οι ομάδες του ομίλου μας έπαιξαν σε εκείνο το Final 4 (σ.σ. Μπανταλόνα, Εστουδιάντες, Φίλιπς Μιλάνο)! Είχαμε παίξει κόντρα σε όλους και σκεφτήκαμε πως τελικά μπορούμε να φτάσουμε ως το τέλος».

Πώς ήταν για ένα παιδί 20-21 ετών να έχει μπροστά του και να δουλεύει με τον προπονητή των προπονητών, τον προφέσορα Νίκολιτς;
Στεβάνοβιτς: «Ήταν τρομερό ότι είχαμε δίπλα μας το μεγαλύτερο όνομα του μπάσκετ στη Γιουγκοσλαβία. Μαζί του, ήταν χειρότερο όταν κέρδιζες παρά όταν έχανες! Είχε περισσότερα να σου πει στις νίκες»!
Σίλομπαντ: «Είναι αλήθεια… Στις νίκες όλοι μας νιώθαμε δυνατοί, ότι κάναμε κάτι καλά… Όχι όμως για τον προφέσορα… Στις ήττες μιλούσε για τα λίγα πράγματα που κάναμε καλά, στις νίκες όμως μιλούσε για τα λάθη μας. Προσπαθούσε να μας κρατήσει στην ίδια γραμμή».

Το 1991-92 η Παρτιζάν έδωσε μόνο έναν αγώνα στο Βελιγράδι για το Κύπελλο Πρωταθλητριών, εκείνον στα προημιτελικά απέναντι στην Κνορ Μπολόνια. Πως σας υποδέχτηκαν οι συμπατριώτες σας;
Σίλομπαντ: «Το γήπεδο δεν ήταν γεμάτο λόγω της κατάστασης στη χώρα. Νομίζω πως είχε 4.000 κόσμο. Ήταν λίγο παράξενο για εμάς. Περιμέναμε εκείνο το παιχνίδι με λαχτάρα, ανυπομονούσαμε να παίξουμε ξανά στο Βελιγράδι, θέλαμε ένα γεμάτο γήπεδο όμως η κατάσταση στη Σερβία και γενικά στη Γιουγκοσλαβία δεν ήταν καλή λόγω του πολέμου. Κερδίσαμε όμως η ατμόσφαιρα δεν ήταν καλή».

Στο μεσοδιάστημα, πως ζήσατε το εμπάργκο που σας υποχρέωσε να παίζετε στην Ισπανία αντί για το Βελιγράδι;
Στεβάνοβιτς: «Ήταν πολύ δύσκολο. Περάσαμε αμέτρητες ώρες στα αεροδρόμια. Ήμασταν όλη την ώρα στον… αέρα».
Σίλομπαντ: «Ειδικά εκείνη την χρονιά που είχαμε πόλεμο στην πατρίδα μας. Για παράδειγμα, οι γονείς του Σάσα Ντανίλοβιτς ήταν στο Σεράγεβο. Ήθελε να τους φέρει στο Βελιγράδι όμως αρνήθηκαν! Ήθελαν να μείνουν εκεί, το σπίτι τους ήταν εκεί, τον καθησύχασαν πως όλα θα πάνε καλά όμως ζήσαμε πολύ δύσκολες καταστάσεις. Ήταν Απρίλιος ή Μάιος, ήμουν συγκάτοικος με τον Σάσα και ξέρω πως το μυαλό του ήταν στους δικούς του».
Στεβάνοβιτς: «Ήμασταν νέοι… Ήμασταν παιδιά… Προσπαθούσαμε να έχουμε θετικές σκέψεις, να μείνουμε ενωμένοι».
Σίλομπαντ: «Νομίζω πως αυτές οι καταστάσεις σε κάνουν πιο δυνατό. Ο Νόβακ Τζόκοβιτς μιλάει ακόμα και σήμερα για τους βομβαρδισμούς του ΝΑΤΟ το 1999 και παραδέχεται ότι βγήκε πιο δυνατός μέσα από αυτό. Είναι κάτι παρόμοιο…».

Πώς σας προετοίμασε ο Ομπράντοβιτς για το πρώτο Final 4 της καριέρας του σαν προπονητής;
Στεβάνοβιτς: «Ακόμα και όταν αποκλείσαμε την Μπολόνια, δεν είχαμε τόση πίεση. Δεν νιώσαμε καθόλου πίεση μέσα στην χρονιά…»
Σίλομπαντ: «Φτάσαμε στην Κωνσταντινούπολη και ξέραμε πως θα παίξουμε κόντρα στη Φίλιπς Μιλάνο στον ημιτελικό. Ήταν μια ομάδα που την είχαμε κερδίσει ήδη δυο φορές στον όμιλο (σ.σ. 86-70 στη Φουενλαμπράδα, 89-94 στην Ιταλία). Η λογική έλεγε πως ήταν πολύ δύσκολο να τους κερδίσεις και τρίτη φορά την ίδια χρονιά όμως ξέραμε ότι μπορούσαμε να το κάνουμε! Κερδίσαμε και πήγαμε στον τελικό… Ήταν καλό ότι η Μπανταλόνα νίκησε την Εστουδιάντες στον δεύτερο ημιτελικό. Η Εστουδιάντες ήταν η μοναδική ομάδα που μας είχε νικήσει δυο φορές στον όμιλο ενώ με την Μπανταλόνα ήμασταν στο 1-1! Ξέραμε ότι στον τελικό θα ήταν όλα ανοιχτά».

Πώς ζήσατε, λοιπόν τα τελευταία δευτερόλεπτα; Από τη στιγμή δηλαδή που ο Σάσα Τζόρτζεβιτς άρχισε να τρέχει στο γήπεδο μέχρι να φύγει η μπάλα από τα χέρια του;
Σίλομπαντ: «Ο Ζόραν ήταν στο παρκέ, εγώ ήμουν στον πάγκο… Προηγουμένως πήγε να πάρει το ριμπάουντ αλλά… Έπαιξε καλή άμυνα, ήλθε να δώσει βοήθεια αλλά ο Γιοφρέσα πέτυχε ένα απίθανο καλάθι μπροστά του! Η μπάλα αναπήδησε 3-4 φορές πριν μπει. Θα ήταν τρομερά άδικο αν χάναμε έτσι»
Στεβάνοβιτς: Αν είχα την μπάλα θα σούταρα εγώ (γέλια)! Δεν θα έδινα πάσα σε κανέναν»!
Σίλομπαντ: «Οι δυο Σάσα θα αποφάσιζαν για το ματς σε κάθε περίπτωση… Ο Τζόρτζεβιτς και ο Ντανίλοβιτς. Ο πάγκος μας ήταν στην άλλη πλευρά, δεν ήμασταν σε καλή θέση για να δούμε τι έγινε».
Στεβάνοβιτς: «Όχι όλοι, εγώ ήμουν μέσα (γέλια)! Τα είδα όλα»!
Σίλομπαντ: «Δεν κοιμηθήκαμε εκείνο το βράδυ… Πήγαμε στην ντισκοτέκ που ήταν στο ξενοδοχείο και μετά κατευθείαν στο αεροδρόμιο. Οι μεγάλοι πανηγυρισμοί έγιναν εδώ, στο Βελιγράδι».
Στεβάνοβιτς: «Σκέψου πως την πρώτη ώρα μετά από το παιχνίδι που πήγαμε στο εστιατόριο, δεν μιλούσε κανείς! Σιωπή! Σαν να μην είχαμε καταλάβει τι είχε γίνει».

Τι σήμαινε εκείνη η επιτυχία για τη Σερβία;
Σίλομπαντ: «Οι στρατιώτες μας ήταν στην πρώτη γραμμή του πολέμου… Όταν όμως έμαθαν αυτό που έγινε στην Κωνσταντινούπολη, άρχισαν να πανηγυρίζουν με πυροβολισμούς στον αέρα! Ίσως αύριο ήταν νεκροί όμως εκείνη την ώρα δεν τους περνούσε από το μυαλό. Ένιωθαν μια τεράστια περηφάνια! Στο Νέο Βελιγράδι επίσης υπήρχαν πολλοί βετεράνοι στρατιώτες με οπλισμό. Άρχισαν να πυροβολούν μαζικά, όχι με πιστόλια αλλά με αυτόματα όπλα… Πολλοί νόμιζαν πως ο πόλεμος έφτασε στο Βελιγράδι»!
Στεβάνοβιτς: «Ο αδελφός μου ήταν στην πρώτη γραμμή. Όταν πήγα στην προπόνηση, ο αδελφός μου πήγε στο μέτωπο. Για 3-4 μήνες, λοιπόν δεν είχα κανένα νέο από αυτόν. Τίποτα! Αν δηλαδή είναι ζωντανός ή αν σκοτώθηκε! Κάποια στιγμή έμαθα πως είναι καλά και έφυγε ένα τεράστιο βάρος από πάνω μου. Με τον Ζέλικο και τον προφέσορα ήταν πιο εύκολο γιατί κάναμε συνέχεια συζητήσεις για τη ζωή».
Σίλομπαντ: «Ο Ίβο Νάκιτς είναι Κροάτης, οι γονείς του έμεναν στη Ριέκα. Όπως σου είπα και πριν, οι γονείς του Ντανίλοβιτς ήταν στο Σαράγιεβο. Περίεργες καταστάσεις. Όλοι μας καταλαβαίναμε εκείνη τη στιγμή πως η Παρτιζάν ήταν η οικογένειά μας. Ήταν μια τεράστια υπόθεση για τη Σερβία και το Βελιγράδι, όλοι βγήκαν στους δρόμους να πανηγυρίσουν… Ήταν φανταστικό. Ήταν η πρώτη απόδειξη ότι μπορούμε να κάνουμε κάτι καλό. Και μάλιστα, κατά τη διάρκεια του πολέμου. Η επόμενη μεγάλη χαρά μας ήταν το χρυσό μετάλλιο στην Αθήνα το 1995».

Θα παίξει, λοιπόν ξανά η Παρτιζάν στην EuroLeague με προπονητή τον Ομπράντοβιτς;
Σίλομπαντ: «Αυτή είναι η πιο μεγάλη προσδοκία. Έχουμε μαζί μας τον κορυφαίο προπονητή στην Ευρώπη, έχει την εμπειρία αλλά θέλει χρόνο. Το σημαντικό είναι ότι είμαστε σε καλό δρόμο. Θα δούμε. Θα είναι συναρπαστικό. Πρέπει να έχουμε υπομονή για να φτάσουμε ξανά στο σημείο να παίξουμε στην EuroLeague, ανάμεσα στους καλύτερους παίκτες και τις καλύτερες ομάδες».

Πιστεύετε πως ίσως ένα από τα προβλήματα του σερβικού μπάσκετ τα προηγούμενα χρόνια ήταν ενδεχομένως ότι οι παίκτες φεύγουν σχετικά νωρίς; Ό,τι συνέβη για παράδειγμα με τον Ντάρκο Μίλιτσιτς;
Στεβάνοβιτς: «Εκείνη τη χρονιά μπορούσες να έχεις μόνο δυο ξένους. Ήταν ίσως πιο ασφαλές να παίξεις εδώ και μετά να ψάξεις για το μεγάλο συμβόλαιο στο εξωτερικό. Επίσης υπήρχε κανονισμός που δεν μπορούσες να φύγεις από τη Γιουγκοσλαβία για να παίξεις μπάσκετ αλλού πριν από τα 26 σου χρόνια…».
Σίλομπαντ: «Τώρα είναι δύσκολο να σταματήσεις τον νεαρό παίκτη… Υπάρχουν πολλοί παράγοντες που τον επηρεάζουν και πολλές φορές, χάνουν το μυαλό τους».

Πώς θυμάστε πλέον εκείνα τα χρόνια;
Σίλομπαντ: «Έχει περάσει πολύς καιρός όμως ακόμα και τώρα μας αναγνωρίζουν σαν εκείνα τα παιδιά που έγιναν πρωταθλητές Ευρώπης χωρίς κανείς να τους περιμένει. Δεν έπαιξα για την εθνική ομάδα και το Κύπελλο Πρωταθλητριών είναι ό,τι καλύτερο έχω ζήσει στην αθλητική ζωή μου».
Στεβάνοβιτς: «Είναι πολύ όμορφο συναίσθημα όταν κάποιος σε αναγνωρίζει στον δρόμο. Ακόμα και χθες, κάποιος με είδε και μου μίλησε σαν έναν από τους θρύλους του 1992. Εδώ γύρω μας είναι όλα όσα θυμίζουν εκείνη την ιστορία. Τα τρόπαια και οι αναμνήσεις…».
Σίλομπαντ: «Ο Ντράγκισα Σάριτς ήταν ο πιο μεγάλος παίκτης εκείνης της ομάδας, ήταν 30 χρονών. Μας έλεγε, λοιπόν: "Παιδιά, να θυμάστε αυτές τις στιγμές. Ίσως δεν τις ζήσετε ξανά στη ζωή σας. Φροντίστε, λοιπόν να απολαύσετε και να ζήσετε κάθε στιγμή". Μερικοί το πέτυχαν ξανά με άλλες ομάδες αλλά για εμάς ήταν το τελευταίο».

Νιώθετε πως ωριμάσατε πιο γρήγορα;
Σίλομπαντ: «Ουσιαστικά τα καλύτερά μας χρόνια, 20-25 χρονών, τα ζήσαμε με πόλεμο. Ήταν δύσκολο για εμάς. Τα επόμενα τρία χρόνια μετά από το Κύπελλο Πρωταθλητριών ήμασταν αποκλεισμένοι λόγω του εμπάργκο. Πολλοί μείναμε στην Παρτιζάν, ήταν δύσκολο να πάμε να παίξουμε στο εξωτερικό. Ο Τζόρτζεβιτς και ο Ντανίλοβιτς έφυγαν και πήγαν στην Ιταλία. Εκείνα τα χρόνια ήταν σαν φυλακή! Ήμασταν πρωταθλητές Ευρώπης και δεν μπορούσαμε να παίξουμε στην Ευρώπη».

Συνοψίζοντας… Δώσατε μόνο ένα από τα 21 παιχνίδια εκείνης της χρονιάς στο Βελιγράδι. Ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς ήταν 31 ετών και rookie προπονητής ενώ ο μέσος όρος της ομάδας ήταν τα 21.7 χρόνια όμως κατακτήσατε το triple crown. Πως το καταφέρατε;
Σίλομπαντ: «Κανείς δεν σου λέει πως θα κερδίσεις επειδή έχεις την πιο πλούσια ομάδα… Αυτή είναι η ομορφιά των σπορ. Όλα μπορούν να γίνουν και αυτό αρέσει στον κόσμο να βλέπει».