Σάβιτς στο Gazzetta: «Δεν έχω δει άλλον άνθρωπο να αγαπάει την Παρτιζάν όπως ο Ομπράντοβιτς»

Το 1991 περιμένατε τον Ζέλικο Ομπράντοβιτς στο Ευρωμπάσκετ της Ρώμης όμως δεν εμφανίστηκε ποτέ αφού προτίμησε να γίνει κόουτς. Μετά από ακριβώς 30 χρόνια, τον φέρατε στην Παρτιζάν ως τον προπονητή με τους περισσότερους τίτλους στην ιστορία της EuroLeague. Τελικά, πιστεύετε στην μοίρα;
«Δεν ξέρω αν έχει να κάνει με τη μοίρα. Αυτό που θυμάμαι είναι πως μοιραζόμουν το ίδιο δωμάτιο με τον Ζέλικο κατά τη διάρκεια της προετοιμασίας της εθνικής ομάδας. Ήμασταν συγκάτοικοι όταν ένα βράδυ... εξαφανίστηκε! Είχα αρχίσει να πακετάρω τα πράγματά μου ώστε να είμαι έτοιμος, φεύγαμε στις 8 ή 9 το επόμενο πρωί όταν κατάλαβα πως κάτι δεν πάει καλά. Η ώρα περνούσε, πίστεψα πως ίσως γύρισε στο Τσάτσακ, πως ενδεχομένως γύρισε σπίτι του για να πάρει κάποια πράγματα μέχρι που επέστρεψε και μου είπε πως έγινε προπονητής στην Παρτιζάν! Νόμιζα ότι έκανε πλάκα όμως το εννοούσε! Όλοι σοκαρίστηκαν. Πιστέψαμε πως ήταν μια κακή απόφαση! Μια πραγματικά κακή απόφαση για τον Ζέλικο γιατί θα μπορούσε να περιμένει 10 μέρες. Η Γιουγκοσλαβία είχε φανταστική ομάδα εκείνη την χρονιά. "Έλα μαζί μας, κέρδισε το χρυσό και γύρνα σπίτι". Ήταν 100% σίγουρος για την απόφασή του και δεν υπήρχε περίπτωση να τον κάνουμε να το σκεφτεί ξανά».

Από τη στιγμή που αναλάβατε χρέη general manager στην Παρτιζάν στις 12 Μαρτίου, περιμένατε πως ο πήχης θα ανέβει τόσο ψηλά από την αρχή;
«Όχι. Και θα σου εξηγήσω γιατί. Στην περίπτωσή μου, κατάσταση ήταν πραγματικά δύσκολη και περίπλοκη. Φυσικά σκεφτόμουν το μέλλον του κλαμπ, τις προσδοκίες και τις απαιτήσεις όμως η πιο κοντινή σκέψη, ο άμεσος στόχος ήταν να αρχίσουμε να κερδίζουμε παιχνίδια. Νομίζω πως η τελευταία νίκη μας ήταν στις 3 Ιανουαρίου! Η Παρτιζάν, δηλαδή είχε μείνει για περισσότερους από 2.5 μήνες δίχως νίκη! Δεν ήταν εύκολη περίοδος, σε καμία περίπτωση».

Επίσης πέρσι η Παρτιζάν άλλαξε δυο προπονητές, αποκλείστηκε στο EuroCup και δεν κατάφερε να προκριθεί στα playoffs της Αδριατικής Λίγκας…
«Όλα αυτά τα χρόνια επιλέγω τα κλαμπ που δουλεύω με βάση το πρότζεκτ και όχι τις εφήμερες καταστάσεις. Αν έβλεπα δηλαδή μόνο την κατάσταση εκείνη την περίοδο, το 99% των ανθρώπων θα μου έλεγε πως είμαι τρελός που έρχομαι στην Παρτιζάν! Πάντα συζητάω με την οικογένειά μου και τους στενούς μου φίλους για αυτά τα θέματα όμως στο τέλος της ημέρας, εγώ θα πάρω την απόφαση. Η Παρτιζάν, λοιπόν ήταν μια τεράστια ευκαιρία για μένα επειδή, ακριβώς γνωρίζω το brand name που έχει στην Ευρώπη. Οι άνθρωποι στη Σερβία ίσως δεν γνωρίζουν το μέγεθος της Παρτιζάν και το πόσο μεγάλη είναι έξω από τη χώρα. Το brand name δεν αφορά μόνο το αν κάνεις μια καλή ή μια κακή χρονιά, το αν παίζεις καλά ή όχι. Για παράδειγμα, όλοι στην Ευρώπη ξέρουν τον Τζόρτζεβιτς, τον Ντανίλοβιτς ή τον Πάσπαλι».

Πίσω σε εκείνα τα χρόνια… Πως ήταν οι σχέσεις σας με τον Ζέλικο Ομπράντοβιτς; Εκτός από συγκάτοικοι στην εθνική, είχατε παίξει αντίπαλοι; Σε αγώνες της Γιουγκοπλάστικα με την Παρτιζάν…
«Μάλλον δεν θέλει να τα θυμάται αυτά αλλά ναι, είχαμε παίξει αντίπαλοι (γέλια)! Τον κερδίζαμε συνέχεια. Έπαιξα επίσης για τον Ομπράντοβιτς στη Ρεάλ Μαδρίτης, όταν ήταν προπονητής εκεί (1995-96)».

Πότε ήλθε για πρώτη φορά το όνομά του στο προσκήνιο για τον πάγκο της Παρτιζάν;
«Το όνομά του εμφανίστηκε στο πρώτο λεπτό που μίλησα με τον πρόεδρο! Δεν είχε συμβόλαιο με κάποια ομάδα και ο πρόεδρος της Παρτιζάν, ο κύριος Μιχαΐλοβιτς μου είπε πως ίσως είχαμε πιθανότητες να τον φέρουμε πίσω. Σκέφτηκα πως ήταν τρελός! Να φέρουμε, δηλαδή τον Ζέλικο έπειτα από μια πραγματικά κακή κατάσταση όπως ήταν η περσινή; Ήταν κάτι μη ρεαλιστικό. Παρ’ όλα αυτά, συζητήσαμε στο σπίτι του στη Βαρκελώνη και εκείνη τη στιγμή κατάλαβα πως όντως είχαμε τις πιθανότητές μας. Δεν έχω δει άλλον άνθρωπο να αγαπάει την Παρτιζάν όπως ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς! Το επαναλαμβάνει κάθε μέρα σε όλους».

Εκείνη τη στιγμή, λοιπόν η σκέψη να τον φέρετε στο Βελιγράδι ήταν κάτι ρεαλιστικό ή απλώς μια μεγάλη επιθυμία; Λαμβάνοντας υπόψη, μάλιστα πως ίσως είχε προτάσεις από ομάδες της EuroLeague.
«Η αξία του Ζέλικο είναι τεράστια, είναι ο προπονητής που έχει κερδίσει 9 EuroLeague, είναι ο μεγαλύτερος προπονητής στην ιστορία του ευρωπαϊκού μπάσκετ. Όταν, λοιπόν φέρνεις τον Ομπράντοβιτς, ξέρεις πως δεν μπορείς να του δώσεις την ίδια ομάδα και τις ίδιες συνθήκες σε σχέση με πέρσι. Όλοι το ξέρουν αυτό. Όταν υπογράφεις τον Ομπράντοβιτς, ξέρεις πως πρέπει να παλέψεις για όλα».

Ποιο ήταν το σημείο-κλειδί στις διαπραγματεύσεις μαζί του;
«Το πιο σημαντικό είναι πως δεν τον πιέσαμε. Ρισκάραμε πολύ… Θα ήταν πολυτέλεια να περιμένουμε οποιονδήποτε άλλον προπονητή ως τα τέλη Ιουνίου ώστε να δεχτεί την πρότασή μας και να αρχίσει να χτίζει την ομάδα όμως ξέρουμε πως υπάρχει μόνο ένας άνθρωπος στον κόσμο που πρέπει να τον περιμένεις και αυτός είναι ο Ζέλικο. Ο Ομπράντοβιτς είναι ο προπονητής που θα αναλάβει, για παράδειγμα ένα πρότζεκτ που στην κλίμακα 1-10 είναι για 5 και θα το κάνει αυτόματα 8-9! Αμέσως! Ρισκάραμε να περιμένουμε και τελικά αποδείχτηκε πως ήταν καλή απόφαση».

Τι ζήτησε από το κλαμπ πριν υπογράψει; Απαίτησε κάποιες εγγυήσεις πριν αναλάβει;
«Τίποτα απολύτως! Τίποτα! Δεν ζήτησε καμία εγγύηση… Το μόνο που ήθελε ήταν να φτιάξουμε μια καλή ομάδα και αυτό ήταν όλο. Η αναμονή ήταν πραγματικά μεγάλη όμως οι διαπραγματεύσεις ήταν πολύ γρήγορες».

Συνοψίζοντας, λοιπόν τι περιμένει η Παρτιζάν από τον Ζέλικο Ομπράντοβιτς;
«Να ανεβάσει την Παρτιζάν στο δικό του επίπεδο. Αυτή τη στιγμή, ενδεχομένως το επίπεδο του οργανισμού δεν είναι στο επίπεδο του προπονητή. Είναι φυσιολογικό. Η Παρτιζάν δεν έχει κατακτήσει την Αδριατική Λίγκα από το 2013, πλέον όμως πρέπει να παλέψει αμέσως για αυτό! Από φέτος! Είπα για πλάκα στον Ζέλικο πως "αυτή είναι η χειρότερη ομάδα που έχεις αναλάβει τα τελευταία 20 χρόνια"! Τα προηγούμενα χρόνια πάλευε με μεγάλα μπάτζετ όμως όταν κέρδισε τον τίτλο με την Παρτιζάν, είχε ένα από τα χαμηλότερα, ίσως το χαμηλότερο σε εκείνο το Κύπελλο Πρωταθλητριών. Ήταν μια νεανική ομάδα με πιτσιρικάδες όμως η αγορά σήμερα είναι διαφορετική, το ίδιο και οι απαιτήσεις. Πλέον, δεν είναι απλώς ότι υπογράψαμε τον Ομπράντοβιτς και τέλος. Πρέπει, να χτίσουμε μια ομάδα γύρω του για να είναι πετυχημένος».

Μάλιστα ο πρόεδρος του κλαμπ, ο κύριος Μιχαΐλοβιτς δεν δίστασε να συγκρίνει σε πρόσφατη συνέντευξή του, το ευρωπαϊκό της Παρτιζάν το 1992 με τη φετινή επιστροφή…
«Όταν το όνομά του ήλθε για πρώτη φορά στο προσκήνιο στις εφημερίδες, όλοι έλεγαν πως είμαστε τρελοί, ότι δεν είναι πιθανό να γίνει… Όταν τον συναντήσαμε για πρώτη φορά στο σπίτι του στη Βαρκελώνη, το προαίσθημα που είχα ήταν καλό. Δεν είπε όχι και αυτό ήταν πολύ σημαντικό. Θα σου εξηγήσω τι εννοώ. Ο Ζέλικο είναι ένας πολύ ειλικρινής τύπος. Αν πίστευε πως δεν ήταν ρεαλιστικό να έλθει στην Παρτιζάν, θα μας έλεγε: "Σας ευχαριστώ πολύ, μην χάνετε τον χρόνο σας, δεν πρόκειται να έλθω". Για μένα, ήταν πολύ σημαντικό εκείνο το βήμα».

Πως βλέπετε το μέλλον του ευρωπαϊκού μπάσκετ και της EuroLeague από τη θέση του General Manager της Παρτιζάν;
«Η EuroLeague είναι ένας πραγματικά σπουδαίος οργανισμός που εσχάτως κλήθηκε να αντιμετωπίσει σοβαρά ζητήματα όπως η πανδημία, τα επιδημιολογικά δεδομένα, το ζήτημα με τους ταξιδιωτικούς περιορισμούς… Προσπάθησε να βοηθήσει τις ομάδες. Σε κάθε περίπτωση, το επαναλαμβάνω τα τελευταία 15 χρόνια πως το ΝΒΑ είναι εκείνο που έχει τα κλειδιά και κοντρολάρει τα πάντα. Τι μπορείς να κάνεις όταν έρχεται μια ομάδα και παίρνει όποιον παίκτη θέλει, ακόμα και αν το ΝΒΑ-out είναι 3 εκατομμύρια ευρώ; Η Ρεάλ Μαδρίτης, για παράδειγμα μάζεψε 11 εκατομμύρια ευρώ σε μερικούς μήνες από τα ΝΒΑ-outs όμως δεν μπορεί να βρει παίκτες στο ίδιο επίπεδο. Πέρσι έχασε έναν παίκτη πριν από τα playoffs (σ.σ. Γκάμπριελ Ντεκ). Και μιλάμε για τη Ρεάλ! Υπάρχουν πολλά πράγματα που σχετίζονται με το management και τα χρήματα όμως αυτή τη στιγμή το ΝΒΑ βάζει τους κανόνες».

Ήσασταν μέλος μιας πραγματικά σπουδαίας γενιάς. Σπουδαίας και παράλληλα άτυχης, λόγω του πολέμου, των περιορισμών, του εμπάργκο… Τι έκανε, λοιπόν εκείνη τη γενιά τόσο ξεχωριστή;
«Πολλά πράγματα. Από εκείνη την εθνική ομάδα στέρησαν τρία μετάλλια. Δεν παίξαμε στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Βαρκελώνης, στο Ευρωμπάσκετ της επόμενης χρονιάς και στο Μουντομπάσκετ του Καναδά που αρχικώς ήταν να διεξαχθεί στο Βελιγράδι. Ήταν τρία δύσκολα χρόνια λόγω του εμπάργκο και της πολιτικής κατάστασης… Ακόμα και σήμερα, το μπάσκετ στην περιοχή μας ζει από το παρελθόν. Οι καλύτεροι προπονητές μας, ο Ντούντα, ο Πέσιτς, ο Μάλκοβιτς, ο Ζέλικο… Όλοι ήταν μέλη του συστήματος της Γιουγκοσλαβίας. Το σύστημά τους ήταν τέλειο. Πλέον υπάρχει το scouting, η τηλεόραση, όλα… Εκείνα τα χρόνια όμως στην πρώην Γιουγκοσλαβία, οι scouts ήταν οι καθηγητές φυσικής αγωγής στα σχολεία! Έβλεπαν αν είσαι καλός και σε έστελναν στο μπάσκετ. Όσον αφορά τη δική μου γενιά, ήμουν μέλος μιας παρέας που δούλεψε σκληρά. Όταν πας στην εθνική ομάδα και βλέπεις μπροστά σου τον Ντράζεν, τον καλύτερο παίκτη στον κόσμο εκείνη την περίοδο να προπονείται περισσότερο από κάθε άλλον, δεν μπορείς να κάνεις διαφορετικά.

Έπαιζες με τον Κούκοτς που ήταν 19 αλλά έδειχνε 25. Και ο λόγος ήταν απλός. Έκανε τρεις μήνες προετοιμασία στο βουνό με τον Πέσιτς… Σε αυτούς τους τρεις μήνες, δεν μπορούσες να επικοινωνήσεις με τους φίλους σου. Θα μιλούσες, λοιπόν με τους συμπαίκτες σου για το μπάσκετ, τη ζωή, για όλα… Δίχως tablets και Instagram ή ό,τι άλλο. Όταν ήλθα στην Γιουγκοπλάστικα από τη δεύτερη κατηγορία, αν ο Μπόζα Μάλκοβιτς μου έλεγε να πηδήξω από τον δεύτερο όροφο, θα το έκανα! Ήξερα πως αυτός ο προπονητής είχε κερδίσει ευρωπαϊκό, ήθελα να το πετύχω και εγώ και θα μου έδειχνε τον τρόπο για να τα καταφέρω. Κανένας από τους παίκτες της γενιάς μου, αρχίζοντας από τον Ντίβατς που έπαιζε στο ΝΒΑ, δεν νοιαζόταν για τα νούμερα. Το ότι πήγαινα στην προετοιμασία της εθνικής ήταν χαρά μου, όχι υποχρέωση. Άρχισα να πίνω καφέ με τον Ζάρκο... Δεν έπινα πριν και τώρα πίνω 6-7 καφέδες τη μέρα (γέλια)»!

Έχετε συμμετάσχει σε ντέρμπι Μπαρτσελόνα - Ρεάλ, Βίρτους - Φορτιτούντο και ΠΑΟΚ - Άρης. Ποιο ήταν το μεγαλύτερο… πεδίο μάχης;
«Όταν έπαιζα στον ΠΑΟΚ, ο Άρης δεν ήταν τόσο δυνατός. Νομίζω μάλιστα πως δεν έχασα ποτέ από τον Άρη εκείνα τα δυο χρόνια. Η αγαπημένη μου ομάδα ήταν ο ΠΑΟΚ! Την αγαπώ αυτή την ομάδα. Πέρασα δυο φανταστικά χρόνια στη Θεσσαλονίκη και οι οπαδοί του θα είναι για πάντα στην καρδιά μου. Έπαιξα στην Μπαρτσελόνα, έπαιξα στη Ρεάλ Μαδρίτης, έπαιξα παντού όμως οι φίλαθλοι του ΠΑΟΚ είναι ξεχωριστοί. Από κει και πέρα, νομίζω πως το μεγαλύτερο ντέρμπι ήταν το Βίρτους - Φορτιτούντο. Μισούν ο ένας τον άλλον! Όταν έπαιζα στη Βίρτους, έτρωγα μόνο στα εστιατόρια του κόσμου της Βίρτους. Όταν πήγα στη Φορτιτούντο, ανακάλυψα την άλλη πλευρά της Μπολόνια. Για μένα, το καλό ντέρμπι επίσης ήταν το Ολυμπιακός - ΠΑΟΚ. Παίξαμε επίσης με τον Παναθηναϊκό όμως ο ΠΑΟΚ και ο Ολυμπιακός ήταν οι δυο καλύτερες ομάδες στην Ελλάδα σε μια εποχή που το πλεονέκτημα έδρας σου έδινε το… μισό πρωτάθλημα».

Τελικά εκείνη η ομάδα του ΠΑΟΚ πήρε ό,τι της άξιζε;
«Είχαν γίνει πολλές αλλαγές… Δούλεψα με πέντε προπονητές σε δυο χρόνια. Άλλαξαν τον Ντούντα επειδή δεν είχε τους ίδιους στόχους με τον πρόεδρο, άλλαξαν τον Σάκοτα… Εκείνη η ομάδα ήταν καλή. Ενδεχομένως όχι η καλύτερη αλλά μια πραγματικά καλή ομάδα. Το πρόβλημά της ήταν οι πολλές αλλαγές στη θέση του προπονητή».

Σε μια παλαιότερη δήλωσή σας, είχατε αναφέρει πως θέλατε τον Διαμαντίδη από την εποχή που έπαιζε στον Ηρακλή. Πλέον είστε συνάδελφοι ως general managers. Τι συμβουλή θα του δίνατε ως πιο έμπειρος σε αυτή τη θέση έπειτα από τη rookie χρονιά του στον Παναθηναϊκό;
«Αν έπρεπε να του δώσω μια συμβουλή, θα ήταν να μην προσπαθεί να υπογράψει παίκτες σαν αυτόν. Είναι αδύνατον! Επειδή πολύ απλά, δεν υπάρχουν πια παίκτες σαν αυτόν. Είναι απίθανο να βρεις παίκτες που του μοιάζουν έστω και στο ελάχιστο σε κάποια πράγματα. Τον παρακολουθούσα από τότε που ήταν 18-19 χρονών όταν έκανε φανταστικά παιχνίδια. Μίλησα με τον πρόεδρο της Φορτιτούντο, τον ήθελα πολύ, του εξήγησα πως ήμουν έτοιμος να βάλω λεφτά από την τσέπη μου για να τον φέρω στην Μπολόνια! Επίσης ήμουν κοντά στο να υπογράψω τον Παπαλουκά στη Φορτιτούντο όμως ο πρόεδρος προτίμησε τον Τζιανμάρκο Ποτσέκο».

Πλέον υπάρχει περίπτωση να… διαλυθεί αυτός ο σεβασμός αν προσπαθήσει να κλέψει τον Ομπράντοβιτς και να τον φέρει στον Παναθηναϊκό;
«Show me the money (γέλια)! Ο Δημήτρης είναι ένας από τους καλύτερους παίκτες όλων των εποχών. Αμυντικά, επιθετικά… Δεν ήταν ο παίκτης που μιλάει πολύ αλλά αυτό δεν έχει σημασία. Την κρίσιμη στιγμή θα έπαιρνε τη μεγάλη απόφαση και αυτό τον έκανε πραγματικά σπουδαίο».

Καταλαβαίνετε, επίσης πως με την ανακοίνωση της συμφωνίας με τον Ομπράντοβιτς, απογοητεύσατε τους οπαδούς του Παναθηναϊκού που τον περίμεναν πίσω…
«Ο Ζέλικο έμεινε εκεί 13 χρόνια. Φυσικά δεν είναι εύκολο για τον κόσμο… Πέτυχε απίθανα πράγματα στον Παναθηναϊκό… Δεν ξέρω αν υπάρχει άλλος προπονητής στην Ελλάδα σε οποιοδήποτε σπορ που να έχει μείνει στον ίδιο πάγκο για 13 χρόνια. Σε μια ομάδα μάλιστα όπως ο Παναθηναϊκός που η πίεση είναι τεράστια. Δεν ξέρω πόσο καλή ιδέα θα ήταν να γυρίσει. Αυτό που ξέρω είναι πως έχει το ίδιο κίνητρο όπως την πρώτη μέρα που έγινε προπονητής».

Από την άλλη πλευρά οι οπαδοί της Παρτιζάν θα τον δουν ξανά στον πάγκο της ομάδας τους μετά από σχεδόν 30 χρόνια. Αυτό το μεγάλο κενό επηρέασε τα συναισθήματά του απέναντί του;
«Οι οπαδοί της Παρτιζάν ξέρουν τι θυσίασε για να γυρίσει και φυσικά αναγνωρίζουν το τεράστιο μέγεθός του. Όλοι το ξέρουν, είμαστε μια μπασκετική χώρα. Οι φίλαθλοί μας αγαπούν το μπάσκετ, είναι οι καλύτεροι οπαδοί στην Ευρώπη στον τρόπο που υποστηρίζουν την ομάδα τους».

Από τη στιγμή που σταματήσατε το μπάσκετ, δουλέψατε ως αθλητικός διευθυντής, general manager, εκπρόσωπος παικτών και πλέον, ξανά ως GM. Η προπονητική δεν ήταν ποτέ επιλογή;
«Όχι, ο Ζέλικο δεν ήταν παράδειγμα για μένα! Αν είσαι καλός παίκτης, έχεις τη δυνατότητα να κάνεις επιλογές. Να πας στην Μπαρτσελόνα ή τη Ρεάλ, να μείνεις στη Βαρκελώνη, τη Μαδρίτη ή όπου αλλού. Αν όμως είσαι προπονητής, πρέπει να πας εκεί που σου προσφέρουν μια καλή ευκαιρία. Δεν θα είχα τη δυνατότητα να περνάω χρόνο με την οικογένειά μου, θα άρχιζα ξανά από το μηδέν. Αν θες να ασχοληθείς με την προπονητική, το μυαλό σου πρέπει να είναι εκεί στο 100%. Είχα μια πρόταση να γίνω βοηθός προπονητής στην Μπαρτσελόνα όμως αρνήθηκα αμέσως, δεν με ενδιέφερε. Επίσης, ο πρόεδρος της Φορτιτούντο Μπολόνια μου πρότεινε να γίνω προπονητής αμέσως μόλις σταμάτησα το μπάσκετ. Τον ρώτησα: "Πώς ξέρεις ότι θα γίνω καλός προπονητής; Είμαι εδώ μόνο έξι μήνες". Μου απάντησε: " Ξέρω καλύτερα από εσένα". Του απάντησα, λοιπόν: "Τώρα καταλαβαίνω γιατί τα τελευταία 10 χρόνια έχετε χάσει το πρωτάθλημα 9 φορές (γέλια)! Τώρα καταλαβαίνω τα πάντα"».

Ζήσατε το ντέρμπι της Μπολόνια και από τις δυο πλευρές της πόλης. Ποια είναι, λοιπόν η απάντηση στο δίλημμα «Κάρλτον Μάγιερς ή Σάσα Ντανίλοβιτς»;
«Τεχνικά, νομίζω πως ο Κάρλτον Μάγιερς ήταν καλύτερος ωστόσο ο Σάσα Ντανίλοβιτς ήταν πολύ πιο ολοκληρωμένος παίκτης. Δεν θυμάμαι κανένα σημαντικό παιχνίδι που ο Ντανίλοβιτς ή ο Σάσα Τζόρτζεβιτς έπαιξαν άσχημα. Ειλικρινά, δεν θυμάμαι! Κανείς δεν ζητούσε από τον Τζόρτζεβιτς να παίξει καλά κόντρα σε ομάδες όπως το Πέζαρο όμως στα μεγάλα ματς ήταν εκεί».

Ποιόν από τους τίτλους που κατακτήσατε ως παίκτης ξεχωρίζετε και γιατί;
«Θα έλεγα αρχικώς το Κύπελλο Πρωταθλητριών με τη Γιουγκοπλάστικα το 1991 στο Παρίσι. Στις αρχές εκείνης της χρονιάς έφυγαν τρεις παίκτες. Δεν νομίζω πως είχαμε την καλύτερη ομάδα στην Ευρώπη ωστόσο παίξαμε σαν η καλύτερη ομάδα στην Ευρώπη! Ο Μπόζα Μάλκοβιτς είχε φύγει όμως ακολουθήσαμε όλο το πρόγραμμα που ακολουθούσε η Γιουγκοπλάστικα τα προηγούμενα τέσσερα χρόνια. Επίσης, ο πρώτος τίτλος με τη Βίρτους Μπολόνια το 1998. Ήταν το πρώτο Κύπελλο Πρωταθλητριών στην ιστορία του κλαμπ και ήταν πραγματικά ξεχωριστό μετά από τις αποτυχίες των προηγούμενων χρόνων. Θυμάμαι την κουβέντα που έλεγε συνέχεια ο Μεσίνα. Ότι δηλαδή κέρδισε τον τίτλο χάρη σε εμένα και τον Ντανίλοβιτς»!

Τι ήταν εκείνο που έκανε την Γιουγκοπλάστικα τόσο ξεχωριστή σαν ομάδα;
«Η δουλειά. Έμεινα δυο χρόνια στο Σπλιτ και θυμάμαι ότι πήραμε μόνο 1-2 ρεπό! Ήταν απίστευτο. Κάναμε προπόνηση την Πρωτοχρονιά στις 10 το πρωί! Το βράδυ γιορτάζαμε μαζί και το επόμενο πρωί κάναμε προπόνηση. Θα σου πω μια ιστορία. Ήλθα στην Γιουγκοπλάστικα στα 22-23 μου. Στα πρώτα δυο παιχνίδια δεν έπαιζε ούτε ο Ράτζα, ούτε ο Σόμπιν Την ίδια στιγμή, οι δυο καλύτεροι αντίπαλοί μας στη λίγκα της Γιουγκοσλαβίας ήταν η Τσιμπόνα και ο Ερυθρός Αστέρας. Έπρεπε, λοιπόν να τους αντιμετωπίσουμε εκτός έδρας σε αυτά τα πρώτα ματς. Κόντρα στη Τσιμπόνα πέτυχα 24 ή 27 πόντους. Έπειτα από τρεις μέρες, έβαλα 20-25 πόντους στον Ερυθρό Αστέρα… Και όλα αυτά ενώ ήμουν ένα παιδί που είχε έλθει από τη δεύτερη κατηγορία (σ.σ. ο Ζόραν Σάβιτς έπαιξε στη βοσνιακή Ζένιτσα Τσέλικ τη διετία 1987-89 πριν πάει στην Γιουγκοπλάστικα). Μετά από τον παιχνίδι ένας δημοσιογράφος μου είπε πως "είναι απίστευτο ότι έβαλες τόσους πόντους ενώ είσαι 18-19 χρονών". Του εξήγησα πως ήμουν 23. Αν έβλεπες το πρόσωπό του… Με έκανε να νιώθω γέρος! Εκείνη την εποχή ήσουν ήδη μεγάλος στα 23. Ο Ντράγκαν Κιτσάνοβιτς σταμάτησε το μπάσκετ στα 31 του».

Επιστρέφοντας στα της Παρτιζάν… Η ομάδα είναι έτοιμη να αντιμετωπίσει τον Ερυθρό Αστέρα; Μια ομάδα που έχει οκτώ συμμετοχές στις τελευταίες εννιά EuroLeague και κυριαρχεί τα τελευταία χρόνια στην Αδριατική Λίγκα.
«Η διαφορά μας είναι πως ο Ερυθρός Αστέρας ενδεχομένως δεν χρειαζόταν να κάνει τόσες αλλαγές γιατί είχε ήδη μια καλή βάση από γηγενείς παίκτες που εμείς δεν είχαμε. Φέτος φτιάχνουν μια πραγματικά καλή ομάδα, ίσως την καλύτερη των τελευταίων χρόνων. Νομίζω, επίσης πως έχουμε να κάνουμε με δυο εντελώς διαφορετικές φιλοσοφίες. Προσπαθήσαμε να χτίσουμε μια ομάδα που θα μπει στη διαδικασία να κερδίσει όσο το δυνατόν πιο άμεσα αλλά με πολλούς νέους παίκτες. Δεν είναι εύκολο να τα συνδυάσεις. Να δημιουργήσεις δηλαδή μια ομάδα που θα κερδίζει κοιτάζοντας παράλληλα το μέλλον. Θα προσπαθήσουμε να επικοινωνήσουμε σωστά μια εικόνα με τον Ερυθρό Αστέρα. Εξάλλου, μιλάμε για μπάσκετ. Μια ομάδα κερδίζει, μια χάνει, δίνουν τα χέρια και τέλος. Είναι μια γιορτή και όχι ένα θέμα ζωής ή θανάτου. Εδώ είσαι πρώτος ή δεν είσαι τίποτα…».

Πως ζήσατε τις αποδοκιμασίες των Ελλήνων στο Ευρωμπάσκετ της Αθήνας το 1995; Με το Lietuva - Lietuva από τις εξέδρες;
«Ακόμα και τώρα δεν μπορώ να το καταλάβω αυτό που έγινε τότε… Ίσως επειδή σας κερδίσαμε δυο φορές, στη φάση των ομίλων και στον ημιτελικό. Ήταν ένα δύσκολο ματς εκείνος ο ημιτελικός. Εκείνη τη χρονιά είχαμε επιστρέψει από το εμπάργκο, θέλαμε να αποδείξουμε πράγματα, είχαμε έμπειρους παίκτες που ήταν στο top της καριέρας τους. Αυτό που θέλω να πω είναι πως ήταν εύκολο για κανέναν να βρεθεί απέναντί μας. Παρεμπιπτόντως, ο Ζάρκο υπέφερε εκείνες τις μέρες! Είχε αλλάξει ομάδα, άκουγε αποδοκιμασίες… Νομίζω πως του κάναμε ένα καλό δώρο με εκείνο το χρυσό μετάλλιο».

Εκείνος ο τελικός με την ΑΕΚ το 1998…
«(μας διακόπτει) Ένας από τους πιο άσχημους τελικούς στην ιστορία (γέλια)! Σε ένα ματς που η ΑΕΚ έβαλε 44 πόντους και εμείς 58. Όταν έχεις απέναντί σου ομάδες προπονητών όπως ο Γιάννης Ιωαννίδης, πρέπει να είσαι έτοιμος για physical game. Δώσαμε λοιπόν ένα απίστευτο physical game. Θυμάμαι πως εκείνο το βράδυ το σημαντικό δεν ήταν να σκοράρεις εσύ. Το πιο σημαντικό ήταν να μην σκοράρει ο αντίπαλός σου! Ήταν το πρώτο Κύπελλο Πρωταθλητριών στην ιστορία της Κίντερ, θυμάμαι πως είχαμε 7.000 οπαδούς μας στο γήπεδο. Ήταν πολύ ξεχωριστό».

Συνοψίζοντας, λοιπόν μπορούμε να πούμε πως ο Ζόραν Σάβιτς ήταν πάντα ανάμεσα στις καλύτερες παρέες; Από τη Γιουγκοπλάστικα και την Κίντερ Μπολόνια, ως τον ΠΑΟΚ και την εθνική ομάδα;
«Πιστεύω πως αν θες να κερδίζεις, πρέπει πάντα να σε περιβάλλουν άνθρωποι καλοί και ταλαντούχοι. Μπορείς να έχεις έναν κακό χαρακτήρα στην ομάδα σου, δεν μπορείς όμως να έχεις πέντε κακούς χαρακτήρες. Δεν γίνεται να κερδίσεις έτσι… Είχα την ευκαιρία να δουλέψω με τους καλύτερους προπονητές του ευρωπαϊκού μπάσκετ. Τον Έτορε, τον Ζέλικο, τον Ντούντα… Μόνο με τον Πέσιτς και τον Τάνιεβιτς δεν δούλεψα μαζί. Ο προπονητής είναι το πιο σημαντικό κομμάτι στο οικοδόμημα. Για παράδειγμα ο Ζέλικο. Μπορεί να κοντρολάρει μια κατάσταση στο 100%. Να κοντρολάρει τους σούπερ σταρ και τους ρολίστες, να ελέγξει διαφορετικούς χαρακτήρες. Δεν είναι εύκολο. Οι μεγάλοι παίκτες έχουν και μεγάλα εγώ. Ο Ντούντα ήταν σκληρός ακόμα και με τον Ντράζεν ή τον Κούκοτς! Αυτός πρέπει να είναι ο σωστός τρόπος. Καμία εξαίρεση! Όταν έρχεσαι στην εθνική ομάδα, είναι κάτι εντελώς διαφορετικό. Δεν παίζεις για το χρήμα. Δεν έχω δικαιολογίες για τους παίκτες που δεν έρχονται στην εθνική ομάδα. Καμία δικαιολογία. Στα πρώτα 4-5 χρόνια που πάνε στο ΝΒΑ, θα φέρουν σαν δικαιολογία ότι πρέπει να προετοιμαστούν σωματικά. Μετά θα έλθουν τα μαξ συμβόλαια. Έπειτα τα σούπερ μαξ συμβόλαια. Πάντα θα υπάρχει μια δικαιολογία. Κατά τη γνώμη μου, η καλύτερη προετοιμασία για το ΝΒΑ είναι η δουλειά με την εθνική ομάδα. Επίσης, δεν ξέρω έναν παίκτη που να γίνεται καλύτερος στην προπόνηση. Γίνεται καλύτερος με τη δουλειά που κάνει στην off season ή με τη δουλειά που κάνει εκτός προπόνησης».

Με τι θα είστε ικανοποιημένος στο τέλος της τριετίας; Όταν δηλαδή ολοκληρωθεί το συμβόλαιο του κόουτς Ομπράντοβιτς;
«Για εμάς, είναι σημαντικό να αναγνωρίσουν όλοι πως είμαστε στον σωστό δρόμο. Να αρχίσουμε να βγάζουμε ξανά νέους παίκτες. Πάνω από όλα όμως, η μεγάλη επιθυμία μου είναι να χτίσουμε αθλητικές εγκαταστάσεις για τους νέους παίκτες. Αυτός θα πρέπει να είναι ο πιο σημαντικός στόχος για όλες τις ομάδες».