Γιώργος Πρίντεζης: Οι «ερυθρόλευκες» γροθιές της ευτυχίας

«Έγινε πολύς λόγος γιατί τελικά επέλεξα τη Μάλαγα και το μόνο που έχω να πω είναι πως μετά από 9 χρόνια κόπου, ομαδικής και ατομικής δουλειάς, έχοντας ζήσει περιόδους παλαιότερα που δεν συμμετείχα ούτε καν στην προπόνηση και όπου η αντιμετώπιση προς το πρόσωπό μου ήταν μειωτική -εντός και εκτός γηπέδου- από προηγούμενες διοικήσεις, περιμένεις ότι επιτέλους ήρθε η στιγμή που έμπρακτα θα σού δείξουνε ότι πιστεύουν σε εσένα και στην προοπτική σου. Δεν θέλω να ακουστεί λυπητερό ή ότι το λέω σαν καημό. Κάθε αθλητής δουλεύει για να φτάσει εκεί που πιστεύει ότι μπορεί να πάει. Δεν το λέω για τη σημερινή διοίκηση του Ολυμπιακού. Οι συνθήκες μπορούσαν να ήταν λίγο καλύτερες» είχε πει τότε έχοντας ήδη υπογράψει στη Μάλαγα και έχοντας φτιάξει τις βαλίτσες του για την Ισπανία…

«Κάποια στιγμή θέλησα να πάω κάπου όπου θα νιώθω όμορφα και ότι με εμπιστεύονται. Αυτός ήταν ο κύριος λόγος που επέλεξα τη Μάλαγα. Ο Ολυμπιακός δεν έκανε κάτι άσχημο, δεν έκανε κάτι που δεν ήταν σωστό. Ίσα-ίσα τον ευχαριστώ και το εκτιμώ μέσα από την καρδιά μου. Απλά η Μάλαγα μου έδινε αυτά που ζήτησα. Μου το έδειχνε και με πράξεις. Όταν όμως έχεις ένα παίκτη από μικρό πάντα τον βλέπεις σαν μικρό. Όχι ότι ο Ολυμπιακός με έχει δει έτσι μόνο, αλλά όπου και να είσαι πάντα έτσι συμβαίνει. Αυτό πρέπει να σταματήσει κάποια στιγμή. Να σε βλέπουν σαν το Γιωργάκη που θα μείνει έτσι κι αλλιώς επειδή είσαι βαμμένος Ολυμπιακός. Δεν μου άρεσε γιατί θα μπορούσα να έκανα πράγματα όπως να πω ότι θα πάω αλλού, αλλά δεν το έκανα γιατί δεν με ενδιέφερε».

Ίσως και να είχε αντιμετωπιστεί έτσι τότε. «Ο Γιώργος είναι δικός μας, Ολυμπιακός από παιδί και θα μείνει».

Ο Γιωργάκης είχε γίνει Γιώργος, μας κοψοχόλιασε για τα καλά στη δεύτερη χρονιά του, όταν-Νοέμβριος του 2009 ήταν- ύστερα από κάρφωμα, γλίστρησαν τα χέρια του και έπεσε με το κεφάλι στο παρκέ, με αποτέλεσμα να διακομιστεί στο νοσοκομείο. Είχε χάσει μάλιστα για λίγη ώρα και τη μνήμη του και… τέτοιος «σατανάς» που είναι αποφάσισε να το τραβήξει λίγο περισσότερο στους δικούς του για να τους κάνει πλάκα.

Θυμάμαι ακόμα ήταν… αλλαγμένος αρκετά. Με μακρύ μαλλί, πολλά τατουάζ, τη Βιβή Τσιάμη τότε κρατώντας την από το χέρι που με δυο βαλίτσες (καλά μπορεί να ήταν και παραπάνω) τον υποδεχθήκαμε στο αεροδρόμιο. Ο Ολυμπιακός το 2011, μεσούσης της σεζόν είχε κάνει αθόρυβα εντελώς και υπό άκρα μυστικότητα την κίνηση ματ.

Έφερνε πίσω στο σπίτι του ένα δικό του παιδί. Τον δικό του Γιώργο, που είχε χάσει τη θέση του στη Μάλαγα και είχε φτάσει στο σημείο να προπονείται μόνος του. Ήταν μόλις 26 ετών. Τι είχε πει δεν θυμάμαι και δεν έχει καμία σημασία κιόλας. Έχουν αξία όμως τα λόγια που είχε πει στον Ντούσαν Ίβκοβιτς το επόμενο ακριβώς καλοκαίρι.

Ο Ολυμπιακός του δυσθεώρητου μπάτζετ και των «μεγάλων ονομάτων», μπήκε σε άλλη τροχιά. Μπήκε σε μια μεταβατική περίοδο, με τους Αγγελόπουλους να μένουν στο τιμόνι της ομάδας, αλλά να αλλάζει εντελώς η φιλοσοφία. Τα ξέρετε, μην κουράζουμε με αυτά πάλι. Ο Πρίντεζης είχε αποφασίσει να γίνει μέρος της αλλαγής σε όλα τα επίπεδα. Κάτι που ίσως δεν ξέρει πολύς κόσμος: Είχε επιστρέψει στον Ολυμπιακό με οψιόν και όταν η κουβέντα είχε πάει στα λεφτά είχε πει «δώστε μου ότι πιστεύετε εσείς πως αξίζω, με βάση αυτό που θα παίξω. Τα ρεπορτάζ της εποχής λένε πως είχε πάρει αρχικά 300 χιλιάδες.
Τι είχε πει στον Ντούσαν Ίβκοβιτς; «Κόουτς παίξαμε για τα λεφτά, τώρα θέλουμε να μάθουμε μπάσκετ»!

«Ήταν μια πολύ κρίσιμη καμπή στην καριέρα μου. Ή θα έλεγα τέλος ή θα έβρισκα τις ψυχικές και σωματικές αντοχές, για να δουλέψω ακόμη περισσότερο και να επιστρέψω καλύτερος». Ο Γιώργος δεν ήθελε να γίνει ξανά… Γιωργάκης. Δεν έπρεπε για κανέναν από τους δύο. Ούτε για τον ίδιο ούτε για τον Ολυμπιακό. Τον «σημάδεψε» το ότι δεν κλήθηκε στην Εθνική ομάδα εκείνο το καλοκαίρι. Απογοητεύτηκε και πείσμωσε. Ο Ηλίας Ζούρος του είχε κάνει ένα μεγάλο καλό, χωρίς να το καταλάβει. Πείσμωσε και έκατσε όλο το καλοκαίρι και δούλεψε. Έδωσε στον εαυτό του μόλις τρεις ημέρες ρεπό με αποτέλεσμα από τότε να δούμε… Το καλύτερο 4άρι στην Ευρώπη.

Όταν δουλεύεις αυτό θα φανεί. Θα βγει. Μπήκε σε mood στρατιωτικό, ξύρισε μάλιστα και το κεφάλι του και «κούμπωσε» τέλεια με τον Βασίλη Σπανούλη, δημιουργώντας το κορυφαίο «δίδυμο» στην Ευρώπη. Ο Σκουντής είχε ρωτήσει τον Σπανούλη, «αν είσαι ο Τζόρνταν του Ολυμπιακού, ο Πρίντεζης είναι ο Πίπεν σου;». Αδιαμφισβήτητα ήταν.

Χωρίς καμία υπερβολή ο Πρίντεζης έγινε το καλύτερο «4άρι» της Ευρώπης, ο «ήρωας» στο έπος της Πόλης με το θρυλικό «πεταχτάρι» που σφράγισε την ανατροπή στον τελικό με την ΤΣΣΚΑ και επανέφερε τον Ολυμπιακό στην κορυφή (πρώτα) της Ευρώπης και μετέπειτα της Ελλάδας.

Ο Πρίντεζης όχι μόνο είχε καταφέρει να παίξει στον Ολυμπιακό, την ομάδα που υποστήριζε από μικρό παιδί, όχι μόνο είχε καθιερωθεί και ήταν βασικότατο μέλος της, αλλά έβλεπε τον Βασίλη Σπανούλη να του κάνει νόημα, σε αυτόν και τον Παναγιώτη Βασιλόπουλο, να έρθουν μπροστά για να σηκώσουν μαζί την κούπα της Ευρωλίγκας. Ποτέ δεν ήταν υπαρχηγός. Ήταν αρχηγός του Ολυμπιακού και αυτός!

Περάσαν χρόνια… και ο Γιώργος ακόμα κυριαρχούσε, πήρε κι άλλα πρωταθλήματα με την ομάδα της καρδιάς του, άκουγε το όνομά του να δονεί την ατμόσφαιρα του ΣΕΦ, «Γιώργο ψυχάρα Ολυμπιακάρα», έκανε την θρυλική back2back στην Ευρωλίγκα, έκλαψε όχι μόνο από χαρά αλλά και από πόνους.

Ακόμα είναι αποτυπωμένη η φιγούρα του, να κάθεται σε μια καρέκλα στο βοηθητικό του Κάουνας, στα πλέι οφ με τη Ζαλγκίρις, ανήμπορος να παίξει, να βοηθήσει: «Για έναν κάλο ρε μ@λ@κ@. Να ήταν κάτι άλλο, να πω οκ, έγινε. Για έναν κάλο;». Το πόδι του είχε γίνει χάλια. Είχε κάνει 12 ενέσεις. Αυτά ποτέ δεν τα σκεφτόταν. Άπειρες φορές ήταν τραυματίας και έπαιζε. Άπειρες φορές κοπανιόταν στον πάγκο, όταν κάτι τον ενοχλούσε και καταλάβαινε πως δεν θα παίξει. Όχι για τα στατιστικά. Μεταξύ μας, αυτά γραμμένα τα είχε. Ποτέ δεν τα κοιτούσε. Για να βοηθήσει τον Ολυμπιακό, «την ομάδα μου».

Κάπως έτσι έφτασε να μπει στην ομάδα της 10ετίας στην Ευρωλίγκα, στην «All Decade Euroleague Team»!

Περάσαν χρόνια και ο Γιώργος πήγαινε στα γραφεία της Arcadia και υπέγραφε το συμβόλαιό του με τον Ολυμπιακό, στα πρώτα 5 λεπτά και στη συνέχεια μιλούσε με τους προέδρους για όλα τα υπόλοιπα θέματα, πέραν του οικονομικού. Οι αμοιβές του για να καταλάβετε έπεφταν. Αυτό που είχε πει στον Ίβκοβιτς το εννοούσε. Ο Γιώργος, είχε απορρίψει υπέρογκη πρόταση από τη Φενέρ, είχε κλείσει την πόρτα στο ΝΒΑ, όταν έκανε «παπάδες» με τον Ολυμπιακό και έμενε εκεί, πιστός, ορκωτός. Δεν άντεξε και ξέσπασε μετά από μία ανανέωσή του με τους προέδρους. Μία από τις τελευταίες ήταν. Εκεί που μιλούσε στους δημοσιογράφους μπήκε μέσα και έκλαψε…

Το «εγώ στον Ολυμπιακό θέλω να παίξω» είχε γίνει «μια ζωή στον Ολυμπιακό», με τον πατέρα του, να θαυμάζει (και) από κει ψηλά το καμάρι του. Το καμάρι του Ολυμπιακού.

Ήρθαν ξανά και δύσκολα. Έτσι είναι η ζωή. Με τα πάνω της, με τα κάτω της. Όλα μέσα είναι. Ήρθαν και οι κακές χρονιές, ήρθαν και τα άσχημα αποτελέσματα, το περιβόητο ηχητικό, συζητήσεις επί συζητήσεων στα αποδυτήρια. Ήρθε και η αμφισβήτηση, ίσως και η απαξίωση. Έχει ακούσει και αυτός το «μεγάλωσε ο Γιώργος».

Ο Γιώργος όμως δεν ήταν μαθημένος να βάζει το «εγώ» μπροστά από την ομάδα. Είναι άλλου είδους ηγέτης. Κατάλαβε, αναγνώρισε, οπισθοχώρησε. Έγινε το δεύτερο «4άρι» της ομάδας στο ροτέισον, έκανε το βήμα πίσω για να βγει μπροστά ο Βεζένκοφ. Κάθισε στον πάγκο. Κυριολεκτικά…. Σε πολλά ματς παίρνει χρόνους που είχε μόνο στα πρώτα του βήματα, όταν ήταν ακόμα παιδάκι… Σε κανέναν δεν αρέσει. Δεν γκρίνιαξε, δεν μανούριασε, δεν τσακώθηκε. Αντίθετα όποτε έβλεπε το νεύμα από τον Γιώργο Μπαρτζώκα έμπαινε μέσα και τα έδινε όλα. Όπως με την Μονακό στο game 1. Μην κοιτάτε την επίθεση ότι δεν έχασε σουτ. Θυμηθείτε τις άμυνές του, την προσπάθεια και την αυταπάρνηση.

Αυτό θα πει αρχηγός… Στα δύσκολα να βγει μπροστά. Σηκώνοντας και πάλι το ΣΕΦ στον αέρα. Όπως το ΄15 με το τρίποντο στην εκπνοή κόντρα στην Μπαρτσελόνα. Ο Γιώργος το θέλει πολύ αυτό το Final 4. Για τον ίδιο. Για τον Ολυμπιακό. Για τον κόσμο που θα φωνάζει για πάντα…

«Γιώργο, ψυχάρα, Ολυμπιακάρα»!