Εφές - Ρεάλ - Μπαρτσελόνα: Οι αντίπαλοι του Ολυμπιακού διψούν για τίτλο

Αμφισβήτηση. Μπόλικη γκρίνια. Και ο Πάμπλο Λάσο στο κέντρο ενός... κυκλώνα. Θαρρείς πως ο Ισπανός προπονητής είναι συνηθισμένος σε τέτοιες καταστάσεις.

Γεμίζει ενέργεια απ' αυτές. Το ίδιο και η Ρεάλ Μαδρίτης. «Τρέφεται» από την αμφισβήτηση. Και στο παρκέ, εκεί που μετράει, δείχνει αυτό που πρέπει.

Η Ρεάλ Μαδρίτης μπορεί να καυχιέται ότι έγινε η πρώτη, χρονικά, ομάδα που προκρίθηκε στο Βελιγράδι. Η μοναδική που ολοκλήρωσε τη σειρά της (απέναντι στη Μακάμπι Τελ Αβίβ) δίχως να ηττηθεί (3-0).

Και κέρδισε το δικαίωμα για ένα ανεπανάληπτο ημιτελικό απέναντι στην αιώνια αντίπαλό της, την Μπαρτσελόνα.

Ένα ζευγάρι με έναν τεράστιο αστερίσκο. Βλέπετε, μετά την επικράτηση των Μαδριλένων στο Super Cup, οι Καταλανοί έχουν κερδίσει σε πέντε αγώνες (δύο για την ACB, άλλους τόσους για τη EuroLeague και τον τελικό Κυπέλλου)!

Ο Λάσο θα αντιμετωπίσει αυτό το ματς, όπως τα προηγούμενα. Αυτό θα είναι το 12ο Final 4 για τη Ρεάλ. Και το έβδομο στο διάστημα που είναι στον πάγκο της ομάδας.

Χώρια που το Βελιγράδι θα κρύβει για πάντα μία όμορφη ανάμνηση. Την κατάκτηση του τελευταίου τίτλου της Ρεάλ, το 2018.

Από εκείνη την ομάδα, επτά παίκτες θα πατήσουν το ίδιο παρκέ: Φαμπιάν Κοζέρ, Άντονι Ράντολφ, Ρούντι Φερνάντεθ, Έντι Ταβάρες, Σέρχιο Γιουλ, Τρέι Τόμπκινς και Τζέφερι Τέιλορ.

Τα Final 4 του Πάμπλο Λάσο

2013 (Λονδίνο): 2η θέση
2014 (Μιλάνο): 2η θέση
2015 (Μαδρίτη): 1η θέση
2016 (Βερολίνο): Δεν πήγε η Ρεάλ
2017 (Κωνσταντινούπολη): 4η θέση
2018 (Βελιγράδι): 1η θέση
2019 (Βιτόρια): 3η θέση
2020: Δεν έγινε
2021 (Κολωνία): Δεν πήγε η Ρεάλ
2022 (Βελιγράδι): ?

Η σεζόν είχε μπόλικα σκαμπανεβάσματα. Ξεκίνησε με τη Ρεάλ να μετράει 11 νίκες σε 12 αγώνες. Τον Έντι Ταβάρες και τον Ζέρσον Γιαμπουσέλε να παίζουν σε επίπεδο MVP.

Και ξαφνικά ήρθε ο Φεβρουάριος! Τέσσερις συνεχόμενες ήττες χωρίς να ξεπεράσει τους 70 πόντους, αριθμός πρωτόγνωρος για τους Μαδριλένους και τον Λάσο.

Το φινάλε της κανονικής περιόδου βρήκε τη Ρεάλ δίπλα από τη θέση με τον αριθμό «4». Και κανέναν παίκτη της να μην έχει αγωνιστεί σε όλα τα ματς της κανονικής περιόδου!

Συνήθως το ζευγάρι των προημιτελικών που έχει τις ομάδες που τερμάτισαν στην 4η και την 5η θέση, είναι το πλέον αμφίρροπο.

Η Ρεάλ το μετέτρεψε σε απλή υπόθεση. Δύο νίκες στη Μαδρίτη και άλλη μία στο Τελ Αβίβ. Και Καλησπέρα Βελιγράδι. Ξανά. Μπορεί χωρίς τον Λούκα Ντόντσιτς, τον ήρωα του 2018. Αλλά η Ρεάλ θα είναι για πάντα μία ομάδα που μπορεί να κάνει τα πάντα!

H ΡΕΑΛ ΣΤΟ FINAL 4

Ξανά στο Βελιγράδι. Όπως το 2018. Η πρώτη συμμετοχή των Μαδριλένων, μετά από τρία χρόνια, αφού η Ρεάλ τερμάτισε στην 3η θέση το 2019, το 2020 το Final 4 αναβλήθηκε, ενώ πέρσι οι Ισπανοί έχασαν το ραντεβού, μετά από τρεις συνεχόμενες παρουσίες στην τελική φάση.

Στο Βελιγράδι η Ρεάλ Μαδρίτης στοχεύει στην 11η κούπα της.

Τα Final 4 της Ρεάλ Μαδρίτης

• 1967 (1η)

• 1993 (4η)

• 1995 (1η)

• 1996 (4η)

• 2011 (4η)

• 2013 (2η)

• 2014 (2η)

• 2015 (1η)

• 2017 (4η)

• 2018 (1η)

• 2019 (3η)

H Ρεάλ κατάφερε να φτάσει στην κατάκτηση του πρώτου τίτλου σε Final 4 το μακρινό 1967, επικρατώντας στον τελικό της Σιμεντάλ Μιλάνο (91-83) και ενώ νωρίτερα είχε επιβιώσει στον ημιτελικό κόντρα στην Ολίμπια (88-86).

Οι Μαδριλένοι χρειάστηκε να περιμένουν τη σεζόν 1994-1995, προκειμένου να πανηγυρίσουν σε ένα Final 4. Ο τόπος θριάμβου ήταν η Σαραγόσα. Στον ημιτελικό απέκλεισαν τη Λιμόζ (62-49) και στον τελικό επικράτησαν του Ολυμπιακού με 73-61, με τον Άρβιντας Σαμπόνις να είναι ο MVP της τελικής φάσης.

Η Ρεάλ έδωσε το παρών τόσο στον Πειραιά (1993), όσο και στο Παρίσι (1996), αλλά τόσο στην πρώτη, όσο και στη δεύτερη περίπτωση έμεινε με την 4η θέση (76-70 ήττα από τον ΠΑΟΚ, 74-73 από την ΤΣΣΚΑ Μόσχας, αντίστοιχα).

Ο νέος αιώνας βρήκε τη Ρεάλ απούσα από τα μεγάλα ραντεβού. Χρειάστηκε να φτάσουμε στο 2011 για να βρεθούν οι Μαδριλένοι στο Final 4. Που έγινε αυτό; Μα φυσικά στη Βαρκελώνη. Η Ρεάλ ηττήθηκε από την Μακάμπι (82-63) στον ημιτελικό και από τη Σιένα στον μικρό τελικό (80-62).

Επόμενη απόπειρα το 2013. Στο Λονδίνο βρέθηκε στον τελικό. Απέναντι στον Ολυμπιακό του Βασίλη Σπανούλη. Και η «Βασίλισσα» έφυγε ξανά με σκυμμένο το κεφάλι (100-88).

Ένα χρόνο αργότερα το σκηνικό ήταν το ίδιο. Στο Final 4 στο Μιλάνο, η Ρεάλ έφτασε στο τέλος της διαδρομής, αλλά τη σταμάτησε η Μακάμπι (98-86). Νωρίτερα, όπως και φέτος, αντιμετώπισε στον ημιτελικό την Μπαρτσελόνα. Για την ακρίβεια, διέλυσε την Μπαρτσελόνα με 100-62!

Όσα στερήθηκαν τα δύο προηγούμενα χρόνια, τα έλαβαν απλόχερα στο «σπίτι» τους. Το Final 4 έγινε στη Μαδρίτη, στην έδρα της Ρεάλ. Η ομάδα του Πάμπλο Λάσο πρώτα απέκλεισε τη Φενέρμπαχτσε (96-87) και μετά επικράτησε του Ολυμπιακού (78-59) σε ένα remake του τελικού του 2013. Με διαφορετικό φινάλε!

Μετά από τον τίτλο, ακολούθησαν τρεις συνεχόμενες παρουσίες σε Final 4 (2017, 2018, 2019) και ένας τίτλος. Στο Βελιγράδι.

Το 2017 ήταν η σειρά της Φενέρ του Ζέλιμιρ Ομπράντοβιτς. Η τουρκική ομάδα απέκλεισε τους Ισπανούς, στο βράδυ που ο πιτσιρικάς Λούκα Ντόντσιτς έμεινε άποντος, και κατόπιν νίκησε στον τελικό τον Ολυμπιακό.

Το 2018 στη Σερβία η Ρεάλ πήρε την εκδίκησή της. Το ίδιο και ο Ντόντσιτς. Ο Σλοβένος ήταν ο MVP του τουρνουά, με την ομάδα του Λάσο να επικρατεί διαδοχικά των ΤΣΣΚΑ Μόσχας (92-83) και Φενέρμπαχτσε (85-80) και να φτάσει στο θρόνο που αναζητούσε.

Η τελευταία συμμετοχή της Ρεάλ σε Final 4 καταγράφηκε το 2019. Στη Βιτόρια η Ρεάλ δεν κατάφερε να υπερασπιστεί το στέμμα της, χάνοντας στον ημιτελικό από την μετέπειτα Πρωταθλήτρια Ευρώπης, ΤΣΣΚΑ Μόσχας (95-90). Στον μικρό τελικό επιβλήθηκε της Φενέρ με 94-75.

ΤΟ ΣΧΟΛΙΟ ΤΟΥ ΝΙΚΟΥ ΠΑΠΑΔΟΓΙΑΝΝΗ

Από τον Νοέμβριο κιόλας, γράφω επίμονα ότι δεν νοείται ομάδα πρωταθλητισμού με περιφερειακή γραμμή Ερτέλ, Κοζέρ, Ουίλιαμς-Γκος και μπαλαντέρ τον υπέργηρο και καταπονημένο Σέρχι Γιουλ. Έκτοτε, δεν έγινε κάποια διορθωτική κίνηση στη Μαδρίτη. Η Ρεάλ ξανάφερε στο λημέρι της τον Ντεκ, αλλά περισσότερο χρειαζόταν έναν Καμπάτσο ώστε να αποκτήσει τον στρατηγό που της λείπει στο παρκέ. Κορμιά σαν αυτά της «βασίλισσας», βέβαια, δεν διαθέτει καμία άλλη ομάδα. Ο Πάμπλο Λάσο οδήγησε επιδέξια την ομάδα του σε ένα ακόμη φάιναλ-φορ και ελπίζει ότι η αύρα της «Μπεογκράντσκα Αρένα» θα φέρει μαζί της κάτι από …Ντόντσιτς και 2018. Ωστόσο, το ξερό 3-0 επί της Μακάμπι είναι στα μάτια μου μαγική εικόνα, αφού οι Ισραηλινοί αποδείχθηκαν απολύτως ανάξιοι της πρόκλησης. Θεωρώ τη Ρεάλ λαθρεπιβάτη του φετινού φάιναλ-φορ και δεν της δίνω καμία πιθανότητα για κατάκτηση του τροπαίου. Ωστόσο, οι παράξενοι άνεμοι που φυσούν στα «κλάσικο» με αναγκάζουν να προσθέσω έναν αστερίσκο για τον ημιτελικό με τη Μπαρτσελόνα. Σε τέτοια ντέρμπι αντιπαλότητας και αθλητικού μίσους, όπως και στα αντίστοιχα ελληνικά, η λογική του μπάσκετ συχνά καταργείται. Πάντως οι Καταλανοί μετρούν 5 συνεχόμενες νίκες απέναντι στη Ρεάλ φέτος και το πιθανότερο είναι να επεκτείνουν το σερί.

ΠΩΣ ΕΦΤΑΣΕ ΣΤΟ ΒΕΛΙΓΡΑΔI

Η αλήθεια είναι ότι η Αναντολού Εφές δεν ξεκίνησε καθόλου καλά τη χρονιά και σε καμία περίπτωση η αφετηρία της σεζόν 2021-22 δεν ήταν ανάλογη με το κλείσιμο της σεζόν 2020-21, όταν και κατέκτησε το τρόπαιο της EuroLeague στην Κολωνία. Είναι χαρακτηριστικό ότι μετά τις τέσσερις πρώτες αγωνιστικές της regular season η τουρκική ομάδα είχε 0-4 ρεκόρ (!) και έπρεπε να περιμένει το εντός έδρας ματς με την Ούνικς έναν μήνα μετά το πρώτο τζάμπολ της διοργάνωσης για να φτάσει στη πρώτη της νίκη (71-68). Βέβαια στη συνέχεια το ρεκόρ έμεινε στο 1-5 μετά και τη βαριά ήττα στο ΟΑΚΑ από τον Παναθηναϊκό (95-69) ενώ έφτασε μόλις στο 2-6 μετά τα οκτώ πρώτα παιχνίδια. Έκτοτε τα πράγματα άρχισαν να αλλάζουν για την Αναντολού.

Σημείωσε έξι νίκες στα οκτώ ματς που ακολούθησαν και από τη στιγμή που άρχισε να παρουσιάζει ένα καλό και (πιο) σταθερό πρόσωπο. Επιπλέον επωφελήθηκε από την αποχώρηση των ρωσικών ομάδων καθώς μετρούσε μόλις 2-4 ρεκόρ απέναντι σε ΤΣΣΚΑ, Ζενίτ και ΤΣΣΚΑ Μόσχας, κάτι που της έδωσε τη δυνατότητα, αφενός να μπει πιο εύκολα στα playoffs και αφετέρου να τερματίσει στην 5η θέση της κατάταξης αντιμετωπίζοντας με μειονέκτημα έδρας την Αρμάνι Μιλάνο.

Έχοντας βρει τα «πατήματά» της και τον ρυθμό της, καμία ομάδα από το ΤΟΡ-4 δεν την ήθελε αντίπαλο στα playoffs, κάτι που φάνηκε στη σειρά με την Αρμάνι Μιλάνο. Με το «καλημέρα» των προημιτελικών η ομάδα του Εργκίν Αταμάν έκανε το break της έδρας κερδίζοντας μέσα στην Ιταλία με 64-48 (Λάρκιν 16, Μίτσιτς 16 - Μέλι 10)με αποτέλεσμα να πάρει τα ηνία και το προβάδισμα στη σειρά με 1-0 νίκες. Στο 2ο παιχνίδι η Αρμάνι Μιλάνο «απάντησε» και επικράτησε με 73-66 (Λάρκιν 19, Μίτσιτς 18 – Σιλντς 21, Ροντρίγκεθ 17) για το 1-1 στη σειρά ωστόσο το αβαντάζ της έδρας είχε πάει στα χέρια της Εφές η οποία αρχικά έκανε το 2-1 στο Game 3 κερδίζοντας με 77-65 (Μίτσιτς 20, Πλάις 17, Λάρκιν 16 – Χολ 16, Γκραντ 11) και στη συνέχεια «τσέκαρε» το εισιτήριο για το Final με τη νέα νίκη με σκορ 75-70 (Πλάις 25, Μίτσιτς 20 – Ντατόμε 21, Χάινς 10) για το 3-1.

Η ΕΦΕΣ ΣΤΑ FINAL 4

2000: Θεσσαλονίκη

Έναν χρόνο πριν μπει στη ζωή του ευρωπαϊκού μπάσκετ η ULEB με τη διοργάνωση της EuroLeague η -τότε- Εφές Πίλσεν είχε δώσει το πρώτο της ραντεβού με την τελική φάση της κορυφαίας ευρωπαϊκής διασυλλογικής διοργάνωσης (σ.σ. η οποία ήταν ακόμα υπό την αιγίδα της FIBA) και πιο συγκεκεριμένα στη Θεσσαλονίκη το διήμερο 18-20 Απριλίου 2000. Μαντέψτε: Τεχνικός της τουρκικής ομάδας ήταν και... πάλι ο Εργκίν Αταμάν, ο οποίος σε ηλικία 34 ετών έπαιρνε μέρος στο πρώτο Final 4 της σύντομης (έως τότε) προπονητικής του καριέρας. Στο ρόστερ της Εφές υπήρχαν οι Κουτλουάι, Τούρκογλου, Μουλαομέροβιτς, Ντρόμπνιακ, Μπεσόκ, Ονάν, Ουίνσλοου (σ.σ. μάλιστα έπαιζε ως Τούρκος με τ' όνομα Ρεσάτ Φιριντσίογλου) και στον ημιτελικό είχε αντιμετωπίσει τον μετέπειτα πρωταθλητή Ευρώπηης, Παναθηναϊκό! Οι «πράσινοι» είχαν νικήσει με 81-71 (Μποντιρόγκα 22, Ρέμπρατσα 15, Αλβέρτης 11 – Τούρκογλου 15, Μουλαομέροβιτς 14, Μπεσόκ 13) και υποχρέωσαν την Εφές στον μικρό τελικό του Final 4 όπου είχε επικρατήσει της Μπαρτσελόνα με 75-69 (Μπεσόκ 22, Ντόμπνιακ 16, Τούρκογλου 15, Κουτλουάι 14 – Ρεντζιάς 29, Γκούροβιτς 13) κατακτώντας την 3η θέση.

2001: Παρίσι

Στη μία και μοναδική φορά που παράλληλα με την EuroLeague υπήρχε και η SuproLeague της FIBA, η Εφές Πίλσεν έκανε το «back to back» στις συμμετοχές ωστόσο στην άκρη του πάγκου δεν υπήρχε ο Αταμάν, αλλά ο Οκτάι Μαχμούτι ο οποίος είχε πάρει τη θέση του. Το ρόστερ της ομάδας που έφτασε έως και το «Palais de Bercy» του Παρισίου δεν είχε αλλάξει σε μεγάλο βαθμό αλλά το αποτέλεσμα του ημιτελικού ήταν... καρμπόν με αυτό που είχε προηγηθεί έναν χρόνο νωρίτερα. Και πάλι απέναντι στον Παναθηναϊκό του Ζέλικο Ομπράντοβιτς! Οι «πράσινοι» έκαναν το «repeat» στις νίκες κόντρα στην τουρκική ομάδα καθώς είχαν νικήσει στον ημιτελικό με 74-66 (Μποντιρόγκα 22, Φώτσης 11, Κοχ 10, Αλβέρτης 10 – Μουλαομέροβιτς 20, Ονάν 15, Ντόμπνιακ 15, Μπεσόκ 10). Έτσι η Εφές Πίλσεν υποχρεώθηκε να παίξει για δεύτερη σερί σεζόν στον μικρό τελικό του Final 4 όπου το αποτέλεσμα ήταν το ίδιο με την Θεσσαλονίκη. Συγκεκριμένα είχε νικήσει την ΤΣΣΚΑ Μόσχας με 91-85 (Ντρόμπνιακ 24, Στσεπάνοβιτς 18, Μουλαομέροβιτς 15, Μπεσόκ 12 – Κιριλένκο 16, Μοργκούνοφ 16, Εϊνίκις 14, Κουντέλιν 13) και είχε κατακτήσει την 3η θέση της κατάταξης.

2019: Βιτόρια

Η σεζόν 2018-19 ήταν η πρώτη χρονιά που ο Εργκίν Αταμάν είχε «χτίσει» ένα στιβαρό σύνολο και έναν κορμό οποίος παραμένει (σχεδόν) αναλλοίωτος έως και σήμερα. Με ηγέτες τους Λάρκιν και Μίτσιτς, η Αναντολού Εφές είχε πάρει το εισιτήριο για το Final 4 της Βιτόρια έχοντας περάσει το εμπόδιο της Μπαρτσελόνα ύστερα από συγκλονιστική σειρά στα playoffs με 3-2 νίκες και... break στο break. Στον ημιτελικό της 17ης Μαΐου 2019 είχε αντιμετωπίσει τη Φενέρμπαχτσε του Ζέλικο Ομπράντοβιτς στον μεγάλο τουρκικό «εμφύλιο» στην «Fernando Buesa Arena». Η Εφές έκανε επίδειξη δύναμης απέναντι στη Φενέρ και με την εμφατική της νίκη με σκορ 92-73 (Λάρκιν 30, Μίτσιτς 25, Άντερσον 10 – Βέσελι 14, Γκριν 13, Κάλινιτς 12) είχε πάρει το εισιτήριο για τον μεγάλο τελικό του Final 4. Αν και ήταν εξόχως ανταγωνιστική και λίγο έλειψε να ανατρέψει τα πργνωστικά απέναντι στο (θεωρητικά πάντα) φαβορί, η ΤΣΣΚΑ ήταν η ομάδα που πανηγύρισε την κατάκτηση του τίτλου κερδίζοντας στον μεγάλο τελικό με 91-83 (Κλάιμπερν 20, Χίγκινς 20, Ντε Κολό 15 – Λάρκιν 29, Σιμόν 15, Ντάνστον 13, Μίτσιτς 10).

2021: Κολωνία

Τη χρονιά που είχε προηγηθεί (2019-20) και η οποία είχε διακοπεί λόγω της πανδημίας, η Εφές ηταν το απόλυτο φαβορί για την κατάκτηση της EuroLeague έχοντας εντυπωσιάσει τους πάντες στην regular season με 24-4. Παρόλα αυτά δεν... έμαθε ποτέ εάν θα μπορούσε να φτάσει έως το τέλος της διαδρομής με την κατάκτηση του βαρύτιμου τροπαίου. Όπως αποδείχθηκε εκ των υστέρων, απλά είχε... αναβάλει για έναν χρόνο το ραντεβού της με την κορυφή και μάλιστα θέλοντας να πάρει τη ρεβάνς από την ΤΣΣΚΑ Μόσχας λόγω της απώλειας του τροπαίου το 2019 στη Βιτόρια. Η ρωσική ομάδα έμελλε να ήταν η αντίπαλος της Αναντολού στον έναν ημιτελικό όπου η ομάδα του Εργκίν Αταμάν, αν και δύσκολα, επικράτησε στο θρίλερ με 89-86 (Μίτσιτς 25, Σανλί 19, Μπομπουά 15, Λάρκιν 11 – Κλάιμπερν 26, Χάκετ 17, Λούντμπεργκ 15) παίρνοντας το εισιτήριο για τον μεγάλο τελικό της 30ης Μαΐου 2021. Στην «Lanxess Arena» της Κολωνίας η Αναντολού Εφές σκαρφάλωσε για πρώτη φορά στο υψηλότερο σκαλί του ευρωπαϊκού βάθρου κερδίζοντας στον τελικό την Μπαρτσελόνα του Σαρούνας Γιασικεβίσιους με 86-81 (Μίτσιτς 25, Λάρκιν 21, Σανλί 12 – Χίγκινς 23, Κούριτς 18, Ντέιβις 17, Μίροτιτς 11) και τον Βασίλιε Μίτσιτς να παίρνει το βραβείο του πολυτιμότερου παίκτη στο Final 4.

ΤΟ ΣΧΟΛΙΟ ΤΟΥ ΝΙΚΟΥ ΠΑΠΑΔΟΓΙΑΝΝΗ

Η θριαμβεύτρια του 2021, φιναλίστ του 2019 και …σκιώδης πρωταθλήτρια του 2020 περιφερόταν όλο το χειμώνα στα ευρωπαϊκά γήπεδα σαν βαριεστημένο φάντασμα, χορτασμένο και δίχως κίνητρο. Προσωπικά την ψήφισα «απογοήτευση της χρονιάς» στο γκάλοπ που οργανώσαμε στο τέλος της κανονικής περιόδου. Όπως αναμενόταν, η Εφές ανασκουμπώθηκε στα πλέι-οφ και επιστρέφει στο φάιναλ-φορ για να υπερασπιστεί τον τίτλο που κατέκτησε κεκλεισμένων των θυρών στο παγερό ραντεβού της Κολωνίας. Και η εικόνα του Απριλίου, όμως, μοιάζει απατηλή. Η Αρμάνι απείλησε σοβαρά τους Τούρκους μολονότι ελλιπέστατη, ακόμα και μετά το ευνοϊκό για την Εφές 1-1 του Μιλάνου. Σε κάθε περίπτωση, ο Αταμάν και οι παίκτες του έχουν την τεχνογνωσία και κοιτάζουν αφ’ υψηλού τον αντίπαλο με το καυχησιάρικο βλέμμα του πρωταθλητή. Το περιφερειακό κουιντέτο των Μίτσιτς, Λάρκιν, Μπομπουά, Σίμον, Μπράιαντ, αποτελεί το ανόθευτο καύσιμο της μπλε μηχανής. Η μπροστινή γραμμή, όμως, εμφανίζεται πολύ πιο ευάλωτη, αφού η έξοδος του Σανλί άφησε κενό που δεν αναπληρώθηκε, ενώ οι «παραμένοντες» προτιμούν να βγαίνουν στην περιφέρεια και να μένουν ατσαλάκωτοι (Μοερμάν, Πλάις, ακόμα και ο Σίνγκλετον). Πόσο θα αντέξει στο ξύλο ο 36χρονος Ντάνστον με το χαμηλό σασί και πώς θα χτιστεί εναλλακτικoύ τύπου σενάριο, εάν οι Ουόκαπ και σία μπλοκάρουν το πανούργο δίδυμο Μίτσιτς, Λάρκιν;

ΠΩΣ ΕΦΤΑΣΕ ΣΤΟ ΒΕΛΙΓΡΑΔI

Η Μπαρτσελόνα ήταν η ομάδα με τη μεγαλύτερη συνέπεια κατά τη διάρκεια της regular season και για αυτό τον λόγο κατάφερε να εξασφαλίσει την πρώτη θέση. Μέτρησε 21 νίκες και 7 ήττες, παρουσιάζοντας ένα εξαιρετικό πρόσωπο στη μεγαλύτερη διάρκεια της σεζόν. Ηττήθηκε από τη Μακάμπι εντός έδρας, την τελευταία αγωνιστική που ήταν αδιάφορη. Διπλό της έκανε και η Αρμάνι ενώ δεν τα κατάφερε εκτός έδρας με Μακάμπι, Αρμάνι, Μπασκόνια, Ζαλγκίρις και Ολυμπιακό. Στα playoffs τα χρειάστηκε, όπου η Μπάγερν της έκανε break και της έβγαλε το... λάδι. Οι Καταλανοί χρειάστηκαν Game 5 για να περάσουν, ωστόσο εκεί στα τελευταία λεπτά ηταν ψύχραιμοι, βρήκαν τις λύσεις και τσέκαραν το εισιτήριο τους για το Final 4 του Βελιγραδίου. Ο Νίκολα Μίροτιτς ήταν ο κορυφαίος παίκτης της που πάει και για MVP με 16.6 πόντους και 5.1 ριμπάουντ, ενώ για άλλη μια χρονιά καλύτερος πασέρ ήταν ο Νικ Καλάθης με 6 ασίστ ανά ματς, ενώ πρόσθεσε και 7.4 πόντους μέσο όρο.

H ομάδα του Σάρας Γιασικεβίτσιους έκανε εντυπωσιακό ξεκίνημα μέσα στη σεζόν και μέτρησε πέντε νίκες στις πρώτες πέντε αγωνιστικές κόντρα σε Άλμπα, Μπάγερν, Ολυμπιακός, Μονακό και Φενέρ (είχε νικήσει και τη Ζενίτ ωστόσο στη συνέχεια της σεζόν δεν μέτρησαν τα αποτελέσματα κόντρα σε ρωσικές ομάδες λόγω της αποβολής τους από τη διοργάνωση) μέχρι να έρθει η Μακάμπι και να την υποτάξει στο Τελ Αβίβ. Στη συνέχεια μέτρησε επτά νίκες στα οκτώ επόμενα ματς, με τη Μονακό να είναι η μοναδική ομάδα που κατάφερε να τη νικήσει.

Το νερό είχε μπει στο... αυλάκι για τους Καταλανούς, οι οποίοι δεν απειλήθηκαν να χάσουν την πρωτιά στη regular season, πέταξαν τη Μπάγερν εκτός από το Final 4 δύσκολα με τη νίκη τους στο Game 5 και πάνε στο Βελιγράδι, έχοντας τα μάτια τους στο τρόπαιο. Ο Λιθουανός προπονητής αγωνιά για την κατάσταση του Ντάντε Έξουμ, ο οποίος είναι αμφίβολος και υπάρχει πιθανότητα να μην προλάβει τα ματς του Final 4. Μεγάλος πονοκέφαλος για τον Σάρας με τον βασικό του σέντερ.

H MΠΑΡΤΣΕΛΟΝΑ ΣΤΑ FINAL 4

Από το 1988 μέχρι και σήμερα, οι Καταλανοί έχουν πανηγυρίσει δύο φορές την κατάκτηση του βαρύτιμου τροπαίου. Η πρώτη ήταν το 2003 μέσα στην έδρα τους, τη Βαρκελώνη, εκεί όπου επικράτησαν με 76-65 τη Μπενετόν και ο Ντέγιαν Μποντιρόγκα ήταν MVP του Final 4. Το έργο επαναλήφθηκε το 2010 όπου η Μπαρτσα του Πασκουάλ επικράτησε με 86-68 του Ολυμπιακού, με τον Ναβάρο να αναδεικνύεται MVP του Final 4.

Η Μπάρτσα έχει φτάσει σε Final 4 συνολικά σε 14 περιπτώσεις, αλλά αρκετές φορές το όνειρο έσβησε στον τελικό. Κοντά έφτασε και πέρυσι, αλλά στον τελικό υποκλίθηκε στην ανωτερότητα της Εφές και έχασε το τρόπαιο. Από το 1990 μέχρι και το 1997, οι Καταλανοί άγγιξαν τέσσερις φορές το τρόπαιο, αλλά λύγισαν την πιο κρίσιμη στιγμή. Το 1990, 1991, το 1996 και το 1997 ηττήθηκαν στον τελικό από Γιουγκοπλάστικα, KK Σπλιτ, Ολυμπιακό και Παναθηναϊκό αντίστοιχα, δείχνοντας πως κάτι της λείπει για να κατακτήσει το... ιερό δισκοπότηρο. Αυτό που της έλειπε, το βρήκε το 2003 απέναντι στη Μπενετόν Τρεβίζο. Στον τελικό με τους Ιταλούς επιτέλους έφτασαν στη Γη της Επαγγελίας, με τους Μποντιρόγκα και Φούτσκα να κυριαρχούν. Ο Σέρβος είχε 20 πόντους και 8 ριμπάουντ και ο Ιταλός πρόσθεσε 17 ποντους με 6 ριμπάουντ. Ο Τάιους Έντνι πάλεψε με 16 πόντους και 5 ασίστ, αλλά δεν γινόταν να σώσει την ομάδα του από την οδυνηρή ήττα.

Το δεύτερο τρόπαιο για την ομάδα της Καταλονίας ήρθε στο Παρίσι, με τη Μπάρτσα να παίρνει εκδίκηση από τον Ολυμπιακό για τον χαμένο τελικό του 1997. Ο Χουάν Κάρλος Ναβάρο πήρε στις πλάτες του την ομάδα του και με 21 πόντους και 5 ριμπάουντ, έβαλε την υπογραφή του στο τρόπαιο με το τελικό 86-68. Καθοριστικός και ο Πιτ Μάικλ με 14 πόντους και 5 ριμπάουντ. Από την πλευρά του Ολυμπιακού o Tσίλντρες είχε 15 πόντους, ο Κλέιζα πέτυχε 13 και ο Παπαλουκάς μέτρησε 12. Από εκείνο το σημείο και μετά οι Καταλανοί, χρειάστηκαν χρόνια για να παρουσιαστούν σε τελικό της κορυφαίας ευρωπαϊκής διοργάνωσης στο μπάσκετ. Το 2012, το 2013 και το 2014 συμμετείχαν σε Final 4, ωστόσο απέτυχαν να πάρουν την πρόκριση στον τελικό. Από το 2015 μέχρι και το 2019 (το 2020 δεν έγινε Final 4 λόγω πανδημίας) οι Καταλανοί δεν είχαν την ποιότητα και τις λύσεις για να φτάσουν στη γιορτή της Euroleague, στα μεγάλα ματς της τελικής τετράδας.

Έπρεπε να φτάσουμε στην περσινή σεζόν για να ξαναφτάσει η ομάδα του Σάρας Γιασικεβίτσιους στον τελικό της Euroleague. Οι Καταλανοί πάλεψαν στον τελικό, αλλά ηττήθηκαν με 86-81 από την Εφές και δεν ήταν γραφτό να επιστρέψουν στο... Έβερεστ του ευρωπαϊκού μπάσκετ. Ο Χίγκινς με 23 πόντους, ο Κούριτς με 18 και ο Ντέιβις με 17 πόντους και 11 ριμπάουντ ήταν οι κορυφαίοι των ηττημένων, όμως υποκλίθηκαν στον Μίτσιτς και τον Λάρκιν που πέτυχαν 25 και 21 πόντους αντίστοιχα. Ο Σέρβος γκαρντ με δύο βολές στα 7 δευτερόλεπτα κλείδωσε το τρόπαιο για τους Τούρκους, το οποίο ήταν και το πρώτο στην ιστορία τους. Το φοβερό δίδυμο στα γκαρντ της Εφές πέτυχε όλα τα κρίσιμα καλάθια στα τελευταία λεπτά της αναμέτρησης και άφησαν με ενα τεράστιο... αχ την παρέα του Νικ Καλάθη που ελπίζει πως φέτος θα πάρει... εκδίκηση, αφού μπαίνει στο Final 4 σαν φαβορί για τον τίτλο.

Τέλος το 2014 η Μπαρτσελόνα κοντραρίστηκε με τη Ρεάλ στον ημιτελικό (όπως θα γίνει και φέτος), όμως οι Μαδριλένοι του Πάμπλο Λάσο τη διέλυσαν με το εμφατικό 100-62. Σε εκείνη την αναμέτρηση μόνο Άντε Τόμιτς είχε καταφέρει να ξεπεράσει τους 10 πόντους, τελειώνοντας την αναμέτρηση με 16 σε ένα καταστροφικό βράδυ για τον σύλλογο. Οι Μαδριλένοι έστησαν ένα πάρτι στο παρκέ και έκαναν ότι ήθελαν την μεγάλη αντίπαλο τους, με τον Σέρχιο Ροντρίγκεθ να είναι πρώτος σκόρερ της αναμέτρησης με 21 πόντους και τον Νίκολα Μίροτιτς που τότε αγωνιζόταν στη Ρεάλ να προσθέτει 19 πόντους.

Οι θέσεις της Μπαρτσελόνα στα Final 4

1990-2η

1991-2η

1994-4η

1996-2η

1997-2η

2000-4η

2003-1η

2006-4η

2009-3η

2010-1η

2012-3η

2013-4η

2014-3η

2021-2η

ΤΟ ΣΧΟΛΙΟ ΤΟΥ ΝΙΚΟΥ ΠΑΠΑΔΟΓΙΑΝΝΗ

Οι Καταλανοί χρυσοπλήρωσαν τον Σάρας για να φτιάξει μία «ομάδα του προπονητή», αλλά στο υλικό της ταιριάζει περισσότερο να γίνουν «ομάδα των παικτών». Στο μεγαλύτερο διάστημα της τελευταίας διετίας, η Μπάρτσα παρουσιάζει ένα μπάσκετ μικρότερο από το άθροισμα της αξίας ενός Μίροτιτς, ενός Χίγκινς, ενός Καλάθη, ενός Ντέιβις, ενός Αμπρίνες. Απέναντι στη γενναία αλλά ελλιπή Μπάγερν, το στραπάτσο αποφεύχθηκε την τελευταία στιγμή, χάρη σε ένα ημίχρονο καλής απόδοσης όταν η πλάτη κόλλησε στον τοίχο. Θα λύσει ο Λιθουανός το χειρόφρενο στο Βελιγράδι; Υποψιάζομαι πως όχι, αφού άλλωστε η Ρεάλ του ημιτελικού ευνοείται από τον γρήγορο και ανοιχτό ρυθμό. Στα περισσότερα φάιναλ-φορ, τουρνουά δύο ημερών επισημαίνω, τη διαφορά την κάνουν όχι οι προπονητές, αλλά οι παίκτες. Περισσότερο οι προσωπικότητες, παρά τα Χ και τα Ο στο πινακάκι. Τώρα που επέστρεψε και ο πολύπειρος Χίγκινς, το ειδικό βάρος των αστέρων της Μπαρτσελόνα με αναγκάζει να τη θεωρήσω πρώτο φαβορί, με ελάχιστη όμως απόσταση από τον νικητή του ελληνοτουρκικού ημιτελικού. Τη Ρεάλ πιστεύω ότι θα τη κατατροπώσει, αν και ντέρμπι τέτοιου είδους διέπονται από διαφορετικούς κανόνες ή από καθόλου κανόνες. Το βέβαιο είναι, ότι οι «μπλαουγράνα» δεν είναι το φόβητρο που οραματίζονταν οι δημιουργοί της.