Μπαρτζώκας, Ολυμπιακός: Η δικαίωση ενός μπασκετικού εξπρεσιονιστή

Τα όσα πρεσβεύει ο Μπαρτζώκας είναι γνωστά για περισσότερη από μια δεκαετία. Από τη θητεία του στον Πανιώνιο, το Μαρούσι, τον ευρωπαϊκό τίτλο με τον Ολυμπιακό το 2013, την Κουμπάν και τη Χίμκι. Καμία από τις ομάδες του δεν μπορεί να μη χρεωθεί τη στάμπα της fun to watch, με εξαίρεση την Μπάρτσα των χιλίων προβλημάτων τραυματισμού. Το μπάσκετ της απόλυτης ελευθερίας τον καθιέρωσε ως έναν από τους πιο επιδραστικούς προπονητές στην Ευρώπη στο κομμάτι της επίθεσης.

Ακόμα και για αυτόν όμως, ο φετινός Ολυμπιακός αποτελεί μία προσωπική επανάσταση. Ένα στοίχημα που έβαλε με τον εαυτό του και για να το κερδίσει έπρεπε να ρισκάρει. Να πείσει ένα σύνολο πως άπαντες μέσα του είναι ίσοι, μακριά από όρια και βεντετισμούς. Πέρσι έφτασε μία ανάσα από τον τελικό με μία ομάδα που ήταν κοντά στα θέλω του, όμως στα κρίσιμα είχε παίκτες όπως τον Τάιλερ Ντόρσεϊ για να ακουμπήσει μερικά σόλο.

Η φυγή του ομογενούς γκαρντ έφερε τη μεταστροφή στο έργο. Υπό τη σκέπη του ηγέτη Κώστα Σλούκα, του ανθρώπου που θα πάρει τις αποφάσεις μεν αλλά έχει αποτιναγμένο από πάνω του τον μπασκετικό εγωισμό και μπορεί να παίζει επί 40 λεπτά για τους συμπαίκτες του. Με τον Βεζένκοβ να κάνει σεζόν καριέρας υπό τις οδηγίες του, αφού ταίριαξε απόλυτα στα όσα θέλει να διατυμπανίσει στην Ευρώπη και όλους τους υπόλοιπους εναρμονισμένους στις συγχορδίες.

Και πάνω από όλα το ίδιο το μπάσκετ. Η ταχύτητα εκτέλεσης, η κυκλοφορία που ζαλίζει, η σχεδόν μηδενική ντρίπλα στο παρκέ. Ο Ολυμπιακός του Μπαρτζώκα μπορεί να κρατάει πέντε παίκτες ενεργούς σε κάθε επίθεση, να περνάει η μπάλα από κάθε χέρι έως ότου βρεθεί η σωστή εκτέλεση και το μάτι ουδέτερων και μη να χορταίνει. Όλα αυτά για μια ομάδα που βρισκόταν πάντοτε μεταξύ δεύτερης και τρίτης θέσης στο Offensive Rating, ενώ ταυτόχρονα είχε τους καλύτερους αμυντικούς δείκτες (DRTG) στη σεζόν.

Η επιστροφή του στον Ολυμπιακό ήρθε σε μία περίοδο δύσκολη. Ίσως πιο δύσκολη και από την ημέρα που έφυγε. Ο Μπαρτζώκας βγαίνει στο πάλκο του Σταδίου Ειρήνης και Φιλίας περίπου 15 λεπτά πριν από κάθε παιχνίδι και γνωρίζει την απόλυτη αποθέωση, απ' άκρη σ'άκρη του γηπέδου.

Ανταμoiβή και αναγνώριση για τη δουλειά που ο ίδιος μόνο γνωρίζει πόσο δύσκολο είναι να φέρει εις πέρας. Δύσκολο να συμβεί σε αυτόν τον βαθμό στην εποχή μας. Ακόμα και αν δε υπάρχουν ψεγάδια στο έργο σου, κάποιος θα βρεθεί να σε αδικήσει! Ο κόσμος όμως πρέπει να σε κρίνει με βάση τον τρόπο που εσύ κρίνεις τον εαυτό σου.

Ο Μπαρτζώκας θέλησε να κριθεί με τις ιδέες του. Το πλάνο που επί μία σεζόν αποθεώθηκε σε κάθε γωνιά της Ευρώπης που παίχτηκε μπάσκετ. Η σειρά με τη Φενέρ έφτασε στα όρια, το Game 3 είχε ένα τεράστιο «πρέπει» για τον Ολυμπιακό. Το πλάνο όμως δεν άλλαξε, πέραν από μικρές προσαρμογές για την καλύτερη εκτέλεσή του. Οι υπόλοιπο είναι αυτοί που πρέπει να αλλάξουν, όχι αυτός.

Ακόμα και στον λευκό καμβά ενός Final Four, ο Ολυμπιακός είναι εκείνος που γνωρίζει τι θα ζωγραφίσει. Τα δικά του μοτίβα είναι τόσο έντονα αποτυπωμένα που θα είναι αφύσικο να μη συνοδεύσουν την ομάδα του στο κρισιμότερο ραντεβού της σεζόν.

Στον εξπρεσιονισμό, άλλωστε, η κορύφωση έρχεται όχι με την αναπαράσταση της πραγματικότητας, αλλά με την έκφραση του ίδιου σου του εαυτού. Ο Μπαρτζώκας την τριετία που μας πέρασε στον Ολυμπιακό κυνήγησε πρώτα την τελειότητα και άφησε το μπάσκετ να τον δικαιώσει.

Κάποιες φορές ζωγραφίζεις αυτά που βλέπεις. Άλλες βλέπεις μετά, αφού το έχεις ζωγραφίσει. Ο Ολυμπιακός του Μπαρτζώκα θέλει να γίνει στη Λιθουανία η ομάδα με την πιο κυριαρχική κατάκτηση EuroLeague, ούσα πρώτη και καταφανώς ανώτερη σε όλη τη σεζόν.

Πρώτα αποτυπώθηκαν στο παρκέ οι σκέψεις του αρχιτέκτονά της και μετά είδαν όλοι, κάτι που δεν είχαν ξαναδεί. Και θα ξαναδούν, ίσως, για δύο τελευταίες βραδιές... εξπρεσιονισμού στο Κάουνας.