Ολυμπιακός, Μόουζες Ράιτ: Η Μελωδία της Ευτυχίας
Στις 23 Δεκεμβρίου του 1998, σα Χριστουγεννιάτικο δώρο, ο Τζέραλντ Ράιτ κράτησε για πρώτη φορά στα χέρια του τον γιο του. Και για την ονοματοδοσία δεν αμφιταλαντεύτηκε καθόλου. «Θα σε λέμε Μόουζες και θα είσαι αυτός που θα οδηγήσει την οικογένεια στην ευτυχία».
Αυτά ήταν τα λόγια του ανθρώπου που για τον Μόουζες Ράιτ αποτελεί πρότυπο. Και ένας λόγος να παίζει μπάσκετ. Όπου σταθεί τον κουβαλάει μαζί, προσπαθώντας στο διάβα του να τον κάνει περήφανο και να προχωρά με όσα του δίδαξε.
Ένας πρώην τενίστας που ήθελε ο γιος του να ακολουθήσει τον δικό του δρόμο. Η ζωή όμως απέχει από το μιούζικαλ και η καρδιά του Τζέραλντ δεν άντεξε. Το 2012, σε ηλικία 56 ετών άφησε την τελευταία του πνοή. Ο Μόουζες ήταν μονάχα 14 και ο εύπλαστος χαρακτήρας του ακόμα δεν είχε βρει το δικό του λιμάνι. Με ένα μεγάλο κομμάτι της ζωής του να ξεχαρβαλώνεται και μια καρδιά πλημμυρισμένη από συναισθήματα να ψάχνει τον δρόμο.
Το μπάσκετ θα του έδινε όλα τα εφόδια για μια καλύτερη ζωή. Μακριά από αυτά που φοβόταν η μητέρα του Κέιλα. Αν ήταν στο χέρι της, πολύ πιθανό ο Μόουζες να μην πατούσε ποτέ με σορτσάκι στο παρκέ. Αλλά ήταν γραμμένο στις δικές του εντολές της μοίρας να μεταφέρει εκεί το ταλέντο του και την αθλητικότητά του.
Κουβαλώντας πάντοτε μαζί του κομμάτι του Τζέραλντ. Όσο βρισκόταν στο κολέγιο είχε πάντοτε στο πορτοφόλι του το δίπλωμα του πατέρα του για να τον νιώθει κοντά του. Κάτι που σίγουρα χρειάζεται ακόμα περισσότερο στην μπασκετική του περιπλάνηση, η οποία τον φέρνει στον Ολυμπιακό για τον επόμενο 1,5 χρόνο. Τη δεύτερη ευρωπαϊκή ομάδα μετά τη θητεία των πέντε αγώνων στη Μερκεζεφέντι.
Η επιρροή της μητέρας του
«Ήθελα ο γιος μου να κάνει πράγματα διαφορετικά. Όχι τα κλασικά αθλήματα. Τον οδήγησα στο τένις και την κολύμβηση, δίνοντάς του μια κατεύθυνση. Τον έπαιρνα σε συναυλίες μαζί μου». Η μητέρα του, μια καθηγήτρια μουσικής φρόντισε ο γιος της να γίνει ξεχωριστός.
Ακόμα και αν χρειαζόταν να δοκιμάσει τα πάντα, ο μικρός Μόουζες συνδύασε μια ζωή ανάμεσα στα κορτ, στις πισίνες και το πεντάγραμμο, διαβάζοντας νότες στον ελεύθερό του χρόνο. Το τραγούδι της δικής του ζωής όμως δε θα βασιζόταν σε παρτιτούρες, αφού είχε στοιχεία αναρχίας. Ο Ράιτ αποτελούσε έναν late bloomer, μιας και άργησε να παίξει μπάσκετ.
Η Κέιλα τα έβαλε με έναν γυμναστή του στο σχολείο, που τον έβαλε να παίξει στην ομάδα. Τότε ο Ράιτ αποτελούσε ρίσκο, αλλά χρόνο με τον χρόνο έβαζε μπόι και μυϊκά κιλά που δε γινόταν να μείνουν απαρατήρητα. Με τη βελόνα της ενέργειας κολλημένη στη διαπασών και τα 200 εκατοστά του τότε να τον μετατρέπουν σε κάτι μοναδικό.
Έμαθε το μπάσκετ ως γκαρντ και ξαφνικά ανήκε μεταξύ των ψηλών. Τα στοιχεία με την μπάλα όμως έμειναν στο παιχνίδι του, μέχρι να πείσει αρκετά κολέγια και να μετακομίσει τελικά στους Γέλοου Τζάκετς του Τζόρτζια Τεκ.
Μόουζες Ράιτ, ένας late bloomer
Ο «Μωυσής» άργησε να παίξει μπάσκετ. Έτσι το άγουρο πακέτο του έπρεπε να ωριμάσει μέσα από τη διαδικασία των παιχνιδιών. Άλλωστε πηγαίνοντας να παίξει στο κολέγιο, σχεδόν μία σεζόν μπασκετικής ζωής.
«Το πρώτο πράγμα που μου έρχεται στο μυαλό είναι να κατακτούμε το πρωτάθλημα του ACC (Περιφέρεια της ακτής του Ατλαντικού) μαζί στο Georgia Tech. Όπως και στους εκτός έδρας αγώνες μας στο κολέγιο, όπου μετά από μία νίκη πηγαίναμε στο πλησιέστερο βενζινάδικο και ο προπονητής μας κερνούσε αμέτρητα σνακ» αναφέρει στο Gazzetta ο συμπαίκτης του Καλίντ Μουρ.
Τα πρώτα χρόνια του Ράιτ στο κολέγιο γέμισαν με αμφιβολίες για το αν ανήκει στο επίπεδο αυτό. Αλλά και με δουλειά στην οποία τον ανάγκασε ο προπονητής του Τζον Πάστνερ. Ένας άνθρωπος που έβαλε μεγάλο στοίχημα ποντάροντας στην ακατέργαστη πρώτη ύλη του. Και τον έπεισε να περνάει στο γυμναστήριο τα πρωινά του, μέχρι που στην τρίτη του σεζόν στους Γέλοου Τζάκετς... έσπασε τα κοντέρ, για να έρθει η ακόμα καλύτερη τελευταία του χρονιά.
Στο Draft του 2021 όμως δε βρήκε τον χώρο του. Και τα δεκαήμερα ή τα two-way συμβόλαια τον ανάγκασαν να πάρει τις βαλίτσες του και να αλλάξει Ήπειρο. Από την Κίνα ως την Ευρώπη, αφού η Μερκεζεφέντι έψαχνε αντικαταστάτη του Οτούρου που μεταπήδησε στην Εφές. Και από εκεί στον Ολυμπιακό. Σε fast forward, λες και συνέβησαν όλα σε μία νύχτα.
Κεφάλαιο Ολυμπιακός
Η φράση με την οποία τον υποδέχτηκε στη ζωή ο πατέρας του έχει ποτίσει την αύρα του ταξιδιού του. Και προχωράει μαζί του στην ούγια κάθε καινούργιας περιπέτειας. Στο μπάσκετ γνώρισε πολλές «οικογένειες» και καμία από αυτές δεν είχε το παράπονο.
Ο Ολυμπιακός τον απέκτησε για 1,5 χρόνο, δείχνοντας την πίστη στο πρότζεκτ, όπως ο προπονητής του στο κολέγιο. Η «ερυθρόλευκη» Μελωδία της Ευτυχίας αποτελεί μια σχέση αμφίδρομη και δε βασίζεται πάνω μονάδες.
Οι νότες παράγουν μελωδία μονάχα μέσα από την αρμονία του συνόλου, που λαβωμένο έψαχνε αγωνιωδώς ένα κομμάτι κοντά στα δικά του ακούσματα λίγο πριν ξεμείνει από ήχους. Ο Ράιτ... πιάνει λιμάνι μετά από έναν μήνα στην Τουρκία. Παιγμένος και έτοιμος να ανέβει σε μεγαλύτερη σκηνή, όχι για να δείξει τον δρόμο, αλλά για να περπατήσει σε μονοπάτια άγνωστα, ξένα και κυρίως να επιβεβαιώσει το μοτίβο του late bloomer, ερχόμενος στα 25 του χρόνια να παίξει για πρώτη φορά στην EuroLeague.
@Photo credits: NBA/Getty Images
