Σφαιρόπουλος στο Gazzetta: «Το τσιγάρο με τον Μίλος εξηγεί τα πάντα»

Ο Ερυθρός Αστέρας σου έφερε ξανά τον ενθουσιασμό που αγνοούσες;
«Σίγουρα. Πολλές φορές, όταν δουλεύεις με τη βελόνα στο κόκκινο, δεν έχεις τον χρόνο ούτε το καθαρό μυαλό να δεις τα πράγματα υπό διαφορετικό πρίσμα. Αυτοί οι 18 μήνες που έμεινα μακριά από τους πάγκους ήταν μια περίοδος που με βοήθησε να ξεκουραστώ και κυρίως, να δω τα πράγματα απ' έξω. Πίστεψέ με, είναι πολύ πιο εύκολο να κάνεις την αυτοκριτική σου όταν πάψεις να νιώθεις ότι τρέχεις σε έναν ανελέητο μαραθώνιο! Πρέπει να αφήσεις το μυαλό σου να αναπνεύσει ώστε να δεις τα πράγματα με μεγαλύτερη ψυχραιμία. Σε κάθε περίπτωση, πρέπει να είσαι έτοιμος όταν παρουσιαστεί η επόμενη ευκαιρία. Εν προκειμένω, δεν έκανα δεύτερες σκέψεις όταν προέκυψε η πρόταση του Ερυθρού Αστέρα. Οι άνθρωποί του με προσέγγισαν πολύ επαγγελματικά. Ήταν μια τεράστια πρόκληση να αναλάβω αυτό το κλαμπ που κουβαλά μια τεράστια δυναμική. Πλέον θέλουμε να "χτίσουμε" πάνω στη φετινή σεζόν και να πάμε ακόμα καλύτερα στο μέλλον. Υπάρχει όρεξη και ενθουσιασμός».

Με δεδομένο ότι η χρονιά έκλεισε με τρεις τίτλους, ποια είναι η επόμενη μεγάλη πρόκληση;
«Ο Ερυθρός Αστέρας είναι μια ομάδα με μεγάλη βάση οπαδών που διψάει για επιτυχίες και θέλει να πετύχει στην Ευρώπη. Θα προσπαθήσω, λοιπόν, να φέρω τον Ερυθρό Αστέρα ακόμα πιο ψηλά στην Ευρωλίγκα. Όχι σε σχέση με την περσινή σεζόν που ήταν μια από τις χειρότερες αλλά συγκριτικά με τα προηγούμενα χρόνια. Θέλουμε να κάνουμε κάτι πραγματικά μεγάλο. Για μένα, αυτός είναι ο πρωταρχικός στόχος. Να παρουσιάσουμε μια ομάδα άκρως ανταγωνιστική που θα παλεύει για τη νίκη σε κάθε γήπεδο».

Ποια ήταν η πιο ηχηρή ήττα της ζωής σου; Ποια αποτυχία σου έχει αφήσει την πιο πικρή αίσθηση;
«Κάθε χρόνο κάνουμε κάποιες ήττες που δεν μπορούμε να... χωνέψουμε με τίποτα. Που τις θυμόμαστε για καιρό και τις κουβαλάμε μέσα μας. Για παράδειγμα, μια τέτοια περίπτωση φέτος ήταν η ήττα από την Εφές στην Κωνσταντινούπολη (σ.σ. το 100-55 στο φινάλε της regular season). Ήταν μια γερή γροθιά στο στομάχι! Υπήρχε μια πραγματικά δύσκολη κατάσταση προς διαχείριση. Νομίζω ότι όλοι είχαν επηρεαστεί από την περιρρέουσα ατμόσφαιρα των προηγούμενων ημερών. Το παιχνίδι ξέφυγε στο δεύτερο ημίχρονο και δυστυχώς η χρονιά στην Ευρωλίγκα έκλεισε με αυτόν τον τρόπο».

* Η Παρτιζάν ήθελε νίκη του Ερυθρού Αστέρα επί της Εφές για να προκριθεί στο Play In, με τον πρόεδρο των «ασπρόμαυρων», Οστόγια Μιχαΐλοβιτς να δηλώνει την παραμονή του αγώνα πως δεν περιμένει κανένα δώρο από τον μεγάλο αντίπαλο.

Έχεις εθιστεί στην πίεση τα τελευταία χρόνια; Νιώθεις οικεία να κοουτσάρεις μπροστά σε κόσμο που ουρλιάζει με τεντωμένο λαιμό;
«Ο Ολυμπιακός, η Μακάμπι και ο Ερυθρός Αστέρας είναι τρία κλαμπ με τεράστιες απαιτήσεις. Με κόσμο που ζητάει τίτλους, με τεράστια ιστορία και μεγάλη παράδοση στην Ευρώπη. Είμαι περήφανος για το ότι έχω δουλέψει σε αυτές τις ομάδες. Προσωπικά, γουστάρω την πίεση! Δεν νομίζω ότι θα μπορούσα να λειτουργήσω σε μια ομάδα που παίζει απλώς και μόνο για να ευχαριστηθεί το παιχνίδι, που είτε χάνει, είτε κερδίζει, είναι το ίδιο. Επειδή, ακριβώς, είμαι πολύ ανταγωνιστικός στην προσωπική μου ζωή. Αγαπώ την πίεση και νιώθω άνετα να δουλεύω υπό αυτές τις συνθήκες. Το επιδιώκω και το διεκδικώ. Δεν είναι, δηλαδή, κάτι που προσπαθώ να αποφύγω. Υπάρχουν στιγμές που μπορεί να πω στους παίκτες μου: "Εντάξει, βλέπω ότι δεν έχετε όρεξη σήμερα. Καλύτερα να πάμε να πιούμε έναν καφέ από το να κάνουμε μία προπόνηση που δεν κερδίζουμε τίποτα και χάνουμε τον χρόνο μας". Κάθε μέρα πρέπει να προσπαθείς, να μαθαίνεις και να βελτιώνεσαι. Αυτό προσπαθώ να εμφυσήσω στους παίκτες μου. Το ίδιο έχω προσπαθήσει να περάσω στα παιδιά μου».

Σε αυτές τις περιπτώσεις υπάρχει χώρος για ευχαρίστηση; Όταν δουλεύεις σε ομάδες που μυρίζεις αίμα στον αέρα;
«Φυσικά υπάρχει χώρος για ευχαρίστηση. Απλώς πρέπει να ξεχνάς πολύ γρήγορα. Δεν μπορείς να μείνεις σε μια επιτυχία. Το ίδιο λέω όταν χάνω έναν τίτλο. Δεν γίνεται να κερδίζεις συνέχεια, είναι αδύνατον. Είχα μια αποτυχία, προσπάθησα, δεν τα κατάφερα, πάμε στα επόμενα. Αν κάτσουμε να κλαίμε τη μοίρα μας, θα χάσουμε τα πάντα! Πρέπει να γυρίζεις σελίδα. Είτε η σελίδα είναι με ωραίο περιεχόμενο, είτε με άσχημο. Και στις δυο περιπτώσεις πρέπει να κοιτάς μπροστά. Εξάλλου, αυτό είναι ίδιον του ανθρώπου. Ο άνθρωπος πρέπει να προχωράει στη ζωή, να σηκώνεται όταν πέφτει, να γίνεται πιο δυνατός μέσα από τις αποτυχίες. Στον αθλητισμό πρέπει να είσαι το ίδιο πεινασμένος και να μην χάσεις το μυαλό σου, να μην αλλοιωθείς πνευματικά».

Ποιο είναι το μόνο πράγμα που δεν συγχωρείται στη Σερβία;
«Να φοράς ασπρόμαυρα στον Ερυθρό Αστέρα (γέλια)! Δεν συγχωρείται με τίποτα».

Τι ορίζεις ως επιτυχία;
«Κατ' αρχάς, πριν μιλήσουμε για επιτυχίες, πρέπει να έχουμε την υγεία μας. Αν δεν έχεις υγεία, δεν μπορείς να κάνεις τίποτα. Θυμάμαι για παράδειγμα τη χρονιά που ήμασταν πρώτοι με τον Ολυμπιακό στην κανονική περίοδο μέχρι τα Χριστούγεννα... Μετά έπεσαν μαζεμένοι τραυματισμοί, παίξαμε στα play offs και μείναμε εκτός Final Four. Πιστεύω ότι η υγεία είναι το πιο σημαντικό αγαθό. Πολλοί από εμάς το θεωρούν δεδομένο όμως δεν είναι έτσι. Από 'κει και πέρα, για μένα είναι επιτυχία να λειτουργείς σωστά ως άνθρωπος. Να ξέρεις, δηλαδή, στο τέλος της ημέρας ότι προσπάθησες να είσαι σωστός απέναντι στους συνανθρώπους σου και στην οικογένειά σου. Στο επαγγελματικό κομμάτι πρέπει να είσαι αφοσιωμένος σε αυτό που κάνεις μέχρι να πετύχεις τον στόχο σου. Ενδεχομένως αυτό να μην είναι αρκετό για κάποιους όμως αν ξέρεις πως έκανες το καλύτερο που μπορούσες, τότε έχεις ήσυχη τη συνείδησή σου και θα πάρεις ό,τι σου αξίζει».

Πόσο κοστολογείς να κοιμάσαι ήσυχος τα βράδια;
«Είναι ανεκτίμητο! Σε κάθε περίπτωση, πρέπει να ξέρεις τη θέση σου εκεί έξω. Πρώτα ως άνθρωπος. Και μετά ως προπονητής. Πρέπει, δηλαδή, να καταλάβεις ότι εκπροσωπείς έναν σύλλογο, ότι κουβαλάς ελπίδες και όνειρα πολλών ανθρώπων, ότι πίσω σου δεν είναι μόνο ο πάγκος. Είναι χιλιάδες οπαδοί που περιμένουν πράγματα από εσένα! Επομένως, πρέπει να συνειδητοποιήσεις ότι έχεις μια θέση με ευθύνες και απαιτήσεις. Για να φέρεις εις πέρας την αποστολή σου, πρέπει να είσαι σωστός σε κάθε είδους έκφραση της καθημερινότητάς σου. Πάνω απ' όλα, όμως, να είσαι ευγενικός και έντιμος! Αυτό προσπαθώ να κάνω κι εγώ. Για κάποιους είναι καλό, για άλλους είναι αδιάφορο. Δεν μπορώ να αλλάξω τον χαρακτήρα μου. Ο χαρακτήρας του ανθρώπου δεν αλλάζει. Οι συμπεριφορές ίσως... Μπορούν να βελτιωθούν ή να αλλοιωθούν. Είναι αλήθεια ότι ο πραγματικός χαρακτήρας ενός ανθρώπου βγαίνει σε στιγμές που έχει δόξα, χρήμα και εξουσία. Όταν είναι... καβάλα στο άλογο».

Πως επιβιώνει ένας προπονητής στην εποχή που τα social media διψάνε για αίμα;
«Πρώτο και κύριο, δεν ασχολείσαι με τα social media. Το Twitter το έχω πιο πολύ για να περνάω κάποια μηνύματα. Πραγματικά, δεν διαβάζω καθόλου τα σχόλια. Να ζητήσω συγγνώμη από τους ανθρώπους που με ακολουθούν ή μου στέλνουν κάτι αλλά δεν διαβάζω τίποτα. Έχω αποφασίσει ότι ως επαγγελματίας, δεν μπορώ να μπω σε αυτό το τριπάκι. Στο να δίνω βάση στο τι λέει ο καθένας. Δεν μιλάω μόνο για τα αρνητικά σχόλια αλλά και για τα θετικά. Σε αυτή την περίπτωση μπορεί να χάσεις το μυαλό σου! Κάνω όσο πιο καλά μπορώ τη δουλειά μου και δεν ασχολούμαι με το τι λένε στα social media. Την πίεση τη βάζω εγώ. Ξέρω πότε η ομάδα μου δεν πάει καλά και πώς μπορεί να βγει από την κρίση. Έχει να κάνει με τη γνώση και τις εμπειρίες που αποκτάς με το πέρασμα των χρόνων. Αυτό είναι δουλειά του προπονητή. Δεν ασχολούμαι με τι λέγεται και γράφεται. Κάνω αυτό που κάνω όλα αυτά τα χρόνια, είμαι αφοσιωμένος στον αθλητισμό, διαβάζω και ψάχνω τρόπους για να βελτιώνομαι. Θα κάτσω να ασχοληθώ με το τι λέει ο καθένας; Που ναι μεν είναι σεβαστή η άποψή του αλλά δεν είναι ειδικός επί του θέματος. Κάνω αυτό που πιστεύω όσο πιο καλά μπορώ και αυτό που θεωρώ ότι θα βοηθήσει την ομάδα να φέρει εις πέρας τους στόχους. Εμείς οι προπονητές δεν είμαστε celebrities για να εκθέτουμε την προσωπική ζωή μας στο Instagram. Σε ό,τι με αφορά, προσπαθώ να κάνω ό,τι καλύτερο μπορώ με όλες τις δυνάμεις μου χωρίς να δίνω σημασία σε αυτά που μου λένε. Γιατί αν έδινα σημασία θα έχανα το παιχνίδι».

Τι σημαίνουν αυτές οι οκτώ συνεχόμενες νίκες κόντρα στην Παρτιζάν;
«Δεν μου λέει τίποτα αυτό το σερί. Το μπάσκετ είναι σαν τη ζωή που έχει τα πάνω και τα κάτω της. Τη μια στιγμή είσαι ψηλά, την άλλη μπορεί να πέσεις στα τάρταρα. Έτσι και στο μπάσκετ. Αν είσαι ψηλά και έχεις έπαρση, ο κρότος θα είναι πολύ μεγάλος όταν πέσεις! Δεν ασχολήθηκα ποτέ με τα στατιστικά και τα νούμερα. Και στον Ολυμπιακό κάναμε μεγάλα σερί, την πρώτη μου χρονιά τελειώσαμε αήττητοι τη regular season στο ελληνικό πρωτάθλημα. Ή ακόμα και τα "διπλά" στο ΟΑΚΑ. Δεν ασχολούμαι με αυτά. Αυτό που προσπαθώ να κάνω είναι να ετοιμάσω το επόμενο παιχνίδι όσο καλύτερα μπορώ. Δεν μπορώ να επαναπαυτώ και να μείνω στο παρελθόν».

Τουλάχιστον μπορούμε να συμφωνήσουμε ότι αυτό το σερί δεν είναι αποτέλεσμα συγκυριών, σωστά;
«Είναι αλήθεια... Μπορεί να κερδίσεις ένα ματς επειδή έκανες εξαιρετικό παιχνίδι. Μπορεί κάποια στιγμή να κερδίσεις μια ομάδα που είναι δύσκολο να την κερδίσεις. Αλλά όταν υπάρχει διάρκεια, σημαίνει ότι έχεις μια ποιότητα. Τα σερί και τα νούμερα είναι για εσάς, ποτέ δεν το έβλεπα έτσι. Οι προπονητές συνηθίζουμε να λέμε ότι κοιτάμε το κάθε παιχνίδι ξεχωριστά και εσάς δεν σας αρέσει όμως αυτή είναι η πραγματικότητα. Για παράδειγμα, το παιχνίδι που χάσαμε από την Εφές με 50 πόντους το ετοιμάσαμε με τον ίδιο τρόπο που προετοιμάσαμε ένα άλλο ματς που το κερδίσαμε για 30 πόντους. Ακριβώς με τον ίδιο τρόπο! Παρ' όλα αυτά, υπάρχουν πολλοί αστάθμητοι παράγοντες που μπορεί να επηρεάσουν το αποτέλεσμα ενός αγώνα».

Ποια ήταν η μεγαλύτερη κρίση μέσα στη σεζόν και πως την ξεπέρασες;
«Υπήρχε στιγμή που δεν μπορούσαμε να κάνουμε προπόνηση 5-5 γιατί είχαμε έξι τραυματίες! Δεν είχαμε δέκατο παίκτη για το "διπλό". Είχε τραυματιστεί ο Μίλος, ο Τόπιτς, ο Χάνγκα και είχαμε μείνει μόνο με ένα πλέι μέικερ, τον Ντος Σάντος! Οι πολλοί τραυματισμοί δημιούργησαν τόσα πολλά θέματα στην καθημερινότητά μας. Δεν μπορούσαμε να κάνουμε σωστά τη δουλειά μας. Αυτό ήταν για εμένα το πιο δύσκολο. Για παράδειγμα, έφυγε ο Νέιπιερ και ήλθε ο Τόπιτς. Παίζει πεντάδα στο πρώτο ματς, πάμε στη Φενέρ, ξανά πεντάδα. Παίζουμε με την Παρτιζάν, ξανά πενταδάτος και τραυματίζεται. Στο πρώτο μου παιχνίδι ο Λάζιτς έφαγε μια αγκωνιά στα πλευρά και έμεινε δυο μήνες έξω! Ο Χάνγκα με το γόνατό του ήταν δυο μήνες έξω, ο Μίλος είχε πρόβλημα στον αστράγαλο, ήταν εκτός τον Ιανουάριο και τον Φεβρουάριο, έπαιξε στον τελικό του Κυπέλλου με μισή προπόνηση και μετά έμεινε έξω άλλον ένα μήνα! Πήγαινα στο γήπεδο και έψαχνα τρόπους για να γίνει η προπόνηση. Τα βάζαμε κάτω, το 3άρι έπαιζε 5άρι, το 5άρι γινόταν 4άρι κάποιες φορές και όλο σου βάζει εμπόδια προκειμένου η ομάδα να βρει ρόλους, χημεία και αυτοματισμούς. Όλα αυτά μας πήγαν πίσω και φάνηκε σε πολλά ματς που χάσαμε στην Ευρωλίγκα όμως παλέψαμε ως το τέλος».

Μαζί με τον Τεόντοσιτς βγάλατε μια από τις πιο iconic φωτογραφίες της χρονιάς! Πως προέκυψε αυτό το αριστούργημα με το τσιγάρο;
«(γέλια) Ήταν μετά την κατάκτηση της ABA Liga κόντρα στην Παρτιζάν. Εγώ δεν καπνίζω φυσικά. Τότε είπα στον Μίλος: "Άντε, δώσε μου να καπνίσω ένα τσιγάρο τώρα που το πήραμε"! Και βγήκε η φωτογραφία. Αυτή η στιγμή εξηγεί τα πάντα. Δεν είναι το τσιγάρο. Αλλά η σχέση με τον αθλητή σου. Ο Τεόντοσιτς είναι πολύ πιο έμπειρος σε σχέση με τον Ολυμπιακό. Είναι πολύ πιο ώριμος. Δεν έχει την ίδια φρεσκάδα όμως έχει την εμπειρία. Αισθάνομαι πολύ τυχερός που τον κοουτσάρω ξανά, αυτή τη φορά ως πρώτος προπονητής. Γνωριζόμαστε πολύ καλά από τον Ολυμπιακό και την ΤΣΣΚΑ. Ο Μίλος το σκεφτόταν αν θα παίξει ή όχι φέτος... Αν θα συνεχίσει για άλλη μια χρονιά ή αν πρέπει να αποσυρθεί. Τότε τον έπιασα και του είπα: "Θα σταματήσεις να παίζεις μόνο όταν φύγω από τον Ερυθρό Αστέρα"! Είναι μια ηγετική προσωπικότητα. Αυτά που κάνει μέσα στο γήπεδο δεν τα βλέπεις από άλλον παίκτη. Είναι πολύ σημαντικό ότι τα νέα παιδιά όπως ο Νίκολα Τόπιτς παίρνουν παραστάσεις από τον ίδιο μέσα στην προπόνηση και στους αγώνες».

Τι περιμένεις από τον Αϊζάια Κάνααν στον Ερυθρό Αστέρα;
«Σε πρώτο χρόνο, θέλουμε να στήσουμε μια ομάδα που θα στηριχθεί εκ νέου στον σερβικό κορμό. Από 'κει και πέρα, κρατήσαμε τον Γκιεντράιτις, τον Μπολομπόι και τον Ντος Σάντος. Θεωρώ πως αυτή η βάση παικτών μαζί με κάποια παιδιά που έχουν εμπειρία από play offs και Final Four θα βοηθήσουν τον Ερυθρό Αστέρα να ανέβει επίπεδο στην Ευρωλίγκα. Τώρα σε ό,τι αφορά τον Κάνααν, περιμένω απλώς να είναι ο Κάνααν. Να δώσει στην ομάδα αυτά που μπορεί να δώσει. Όλοι ξέρουμε ότι πρόκειται για έναν πολύ καλό σουτέρ που αν βρει ρυθμό, μπορεί να "σκοτώσει" οποιονδήποτε αντίπαλο. Είναι ένας παίκτης που παλεύει πολύ στην προσωπική άμυνα, που διαθέτει ισχυρή προσωπικότητα και είναι αγαπητός στα αποδυτήρια. Γενικά, όλο το "πακέτο" που κουβαλά ο Αϊζάια είναι πολύ ελπιδοφόρο για εμάς. Θέλω απλώς να είναι ο εαυτός του. Τίποτα παραπάνω».

Γιατί οι φίλοι του Ολυμπιακού μιλούν ακόμα με καλά λόγια για τον Σφαιρόπουλο;
«Γι' αυτό θα πρέπει να ρωτήσεις τους φίλους του Ολυμπιακού, όχι εμένα. Αυτά τα τέσσερα χρόνια που ήμουν πρώτος προπονητής αλλά και παλαιότερα, στα τρία χρόνια που δούλεψα ως βοηθός, πετύχαμε κάποια πράγματα. Ο κόσμος εκτιμά εκείνη την προσπάθεια, ότι κατακτήσαμε δυο πρωταθλήματα και πήγαμε σε δυο τελικούς Final Four. Δεν ξέρω αν υπάρχει άλλη ομάδα στην ιστορία της Ευρωλίγκας που να έπαιξε σε δυο τελικούς στην έδρα των αντιπάλων της μέσα σε τόσο μικρό διάστημα, το 2015 και το 2017. Αυτό που θέλω να πω είναι ότι ο κόσμος του Ολυμπιακού μπορεί να έχει μια πικρία φέτος αλλά δεν είναι καθόλου εύκολο να παίζεις σε τρία συνεχόμενα Final Four. Σίγουρα παίζουν ρόλο και οι συγκυρίες. Στην τελευταία μου χρονιά στον Ολυμπιακό ήμασταν πρώτοι τον Ιανουάριο μαζί με τη Ρεάλ και τα ΜΜΕ έγραφαν: "Ετοιμάστε διαβατήρια για το Βελιγράδι"! Τότε άρχισαν οι απανωτοί τραυματισμοί. Ο Πρίντεζης, ο Σπανούλης, ο Παπανικολάου στη μέση, ο Μιλουτίνοφ στο πρώτο ματς των play offs με τη Ζαλγκίρις. Παίξαμε με τον Πανιώνιο στη Νέα Σμύρνη και είχαμε εννιά παίκτες! Ούτε καν δέκα! Ο κόσμος πρέπει να το εκτιμά περισσότερο και να μη θεωρεί δεδομένο το Final Four. Για να επιστρέψω στην ερώτησή σου, νομίζω ότι με την παρουσία μου στον Ολυμπιακό έδειξα στον κόσμο ότι προσπάθησα πολύ για την ομάδα. Πετύχαμε αρκετά πράγματα μαζί και ο κόσμος του Ολυμπιακού δεν το ξεχνά».

Υπάρχει μια στιγμή στη ζωή του καθενός που καταλαβαίνει ότι κάτι πρέπει να κάνει για να βρεθεί στην καλύτερη κατάσταση. Ποια ήταν, λοιπόν, η στιγμή που άλλαξε τη δική σου ζωή;
«Δεν ήταν μόνο μια στιγμή που όρισε τη διαδρομή μου. Υπάρχουν σταθμοί. Ξεκίνησα πολύ μικρός την προπονητική, στην αρχή σαν παίκτης-προπονητής στον Απόλλωνα Καλαμαριάς. Ήμουν 11 χρόνια προπονητής στον Απόλλωνα, πέρασα από όλα τα στάδια. Το πρώτο σημαντικό βήμα έγινε όταν πήγα στον ΠΑΟΚ το 1997. Η δεύτερη κίνηση που μου έδωσε μια σημαντική ώθηση όταν πήγα βοηθός προπονητής στην Εθνική Ανδρών, το 2001. Ακολούθως έγινε το επόμενο βήμα, φεύγοντας από τον ΠΑΟΚ και πηγαίνοντας ως ασίσταντ κόουτς στον Ολυμπιακό. Μετά ανέλαβα πρώτος προπονητής στον Κολοσσό. Ήταν μια σταδιακή εξέλιξη με πολύ μεγάλη υπομονή. Δούλεψα ως βοηθός προπονητής στην Α1 για 11 χρόνια μέχρι να γίνω πρώτος. Υπήρχαν άλλοι βοηθοί που ανέλαβαν ομάδες σε 3-4 χρόνια. Δεν ήθελα η καριέρα μου να θυμίζει καρδιογράφημα, να πηγαίνει πάνω-κάτω, πάνω-κάτω! Προσπάθησα να έχω μια σταθερά ανοδική πορεία. Αυτό θέλει υπομονή, να συνεχίσεις να δουλεύεις, να προσπαθείς και να περιμένεις την ευκαιρία σου. Κάθε κίνηση ήταν και ένα βήμα προς τα πάνω. Από τον Κολοσσό πήγα στο εξωτερικό. Παρ' όλο που έγινα ξανά βοηθός, ήταν σημαντικό ότι βγήκα από τα σύνορα και δούλεψα στην ΤΣΣΚΑ ως ασίσταντ του Καζλάουσκας. Γύρισα στην Ελλάδα για τον Πανιώνιο, κοουτσάροντας για πρώτη φορά ομάδα που έπαιζε στην Ευρώπη. Βγήκαμε τρίτοι στην Α1 και παίζαμε στο EuroCup. Ήταν ακόμα ένα βήμα. Στη συνέχεια πέρασα στην επόμενη πίστα, αναλαμβάνοντας τον Ολυμπιακό. Αυτή η πορεία έγινε βήμα-βήμα. Το λέω και στα νέα παιδιά. Μη βιάζεστε. Να έχετε υπομονή. Να δουλεύετε όσο πιο πολύ και όσο πιο καλά μπορείτε. Κάποτε θα έλθει η ευκαιρία. Να κάνετε όνειρα και σίγουρα θα έχετε τις ευκαιρίες σας».