Ρεντζιάς: «Ακόμα πονάω από τους αγκώνες του Σάβιτς»!

Ήσουν ένας από τους πρωτοπόρους που άνοιξαν τον δρόμο ώστε η ισπανική λίγκα να εξελιχθεί σε ιδανικό προορισμό για τους Έλληνες παίκτες και προπονητές τα επόμενα χρόνια. Πώς σε υποδέχτηκαν στην Μπαρτσελόνα το 1997;
«Ήμουν 21 ετών όταν έφυγα από τον ΠΑΟΚ για την Μπαρτσελόνα. Ήταν η πρώτη φορά που έφυγα από τη Θεσσαλονίκη για να παίξω μπάσκετ στο εξωτερικό. Δεν ήταν πολύ συνηθισμένο για τους Έλληνες παίκτες εκείνη την εποχή. Θεωρώ, λοιπόν, πως το να πάω στην Μπαρτσελόνα ήταν η πιο σωστή επιλογή της ζωής μου! Είχα την ευκαιρία να παίξω σε αυτό τον τεράστιο οργανισμό και να ζήσω το més que un club για πέντε χρόνια... Αυτά τα πέντε χρόνια ήταν τα πιο ωραία χρόνια της καριέρας μου! Και όλα αυτά μολονότι αντιμετώπισα πολλές δυσκολίες με τραυματισμούς. Σε κάθε περίπτωση, η Μπαρτσελόνα είναι ένας οργανισμός που σέβεται τους αθλητές. Όταν φοράς αυτή τη φανέλα το νιώθεις. Είτε είσαι στο παρκέ, είτε στα αποδυτήρια, είτε έξω στον δρόμο με τον κόσμο. Μπορώ να πω ότι το πέρασμά μου από την Μπαρτσελόνα ήταν ένα πολύ σημαντικό κομμάτι της ζωής μου».

Εκείνη την εποχή ήσουν πρωταθλητής κόσμου με την Εθνική Εφήβων και ένα από τα μεγαλύτερα ταλέντα στην Ευρώπη. Ένιωθες να έχεις τον κόσμο στα πόδια σου πριν πας στη Βαρκελώνη;
«Όχι, δεν σκέφτηκα ποτέ με αυτόν τον τρόπο... Πάντα έλεγα πως προτεραιότητα για μένα ήταν να μείνω στον ΠΑΟΚ. Είχα ταυτιστεί με τον ΠΑΟΚ και τη Θεσσαλονίκη, δεν υπήρχε κάτι άλλο στο μυαλό μου, δίχως όμως να έχω ζήσει άλλες εμπειρίες. Τότε ήρθε η Μπαρτσελόνα και μπήκε στη διαδικασία να με διεκδικήσει. Δεν έκανα πια δεύτερες σκέψεις. Στο τέλος της ημέρας, με ήθελε η Μπαρτσελόνα! Ξέρεις... Ο ΠΑΟΚ ήταν η μεγάλη αγάπη, η Θεσσαλονίκη το ίδιο όμως όταν σε ζητάει η Μπαρτσελόνα, σταματούν όλα».

Τουλάχιστον μπορούμε να συμφωνήσουμε ότι έζησες τα πάντα πολύ γρήγορα, έτσι;
«Αυτό είναι γεγονός. Είναι μια διαδρομή που δεν ξέρεις ούτε τη διάρκεια, ούτε τον προορισμό. Μπορεί να βάζεις στόχους όμως αυτά αλλάζουν μέρα με τη μέρα, χρόνο με τον χρόνο... Μπορεί, δηλαδή, να κάνεις συμβόλαιο για τρία χρόνια και μετά τον πρώτο χρόνο να σου πουν: "Ευχαριστούμε πολύ, αντίο". Η δική μας ζωή έχει αυτό το χαρακτηριστικό. Ξεκινάς ένα ταξίδι και δεν ξέρεις ούτε τη διαδρομή, ούτε το τέλος».

Τι βρήκες στην Μπαρτσελόνα;
«Προπονητής ήταν ο Μανέλ Κομάς. Η αλήθεια είναι ότι είχα πολύ καλή σχέση μαζί του, ήταν ένας πολύ ζεστός άνθρωπος, ήταν συνεχώς κοντά μου, κάθε μέρα μιλούσαμε και ήθελε να με βοηθήσει. Από παίκτες είχαμε τον Σάσα Τζόρτζεβιτς, τον Μαρσέλο Νικόλα, τον Τζερόντ Μουστάφ, τον Εστεγιέρ, τον Αντρές Χιμένεθ, τον Ράφα Γιοφρέσα, τον Κίκε Ανδρέου... Ο Ναβάρο ήταν τότε πολύ μικρός. Μετά τον Ζόραν Σάβιτς. Παίξαμε μαζί στον ΠΑΟΚ και μετά στην Μπαρτσελόνα. Ο Ζόραν είναι μοναδικός. Ακόμα πονάω από τους αγκώνες του! Εκείνα τα 1-1 με τον Σάβιτς στις προπονήσεις. Πονάω μέχρι σήμερα (γέλια)»!

Πώς σε υποδέχθηκαν εκεί;
«Στην Μπαρτσελόνα είχα τη χαρά και την τιμή να συνεργαστώ με ωραίους τύπους! Πραγματικά. Γενικά στην καριέρα μου και στις ομάδες που αγωνίστηκα είχα πάντα καλούς συμπαίκτες. Είμαι πολύ τυχερός σε αυτό. Το πιο σημαντικό είναι ότι έφτιαξα σχέσεις ζωής. Όπως για παράδειγμα με τον Ρότζερ Εστεγιέρ! Ήταν ένας από τους πρώτους που γνώρισα στην Μπαρτσελόνα, μαζί με τον Μαρσέλο και κάναμε παρέα. Ο Ρότζερ με βοήθησε να προσαρμοστώ γρήγορα στους ρυθμούς της ομάδας, της πόλης και της Καταλονίας. Μπορώ να πω ότι έζησα πέντε χρόνια στη Βαρκελώνη σαν ντόπιος. Το πιο σημαντικό είναι ότι πήγα ως επαγγελματίας, όχι απλά ως ένας νεαρός και ταλαντούχος παίκτης».

Πώς ήταν ο Χουάν Κάρλος Ναβάρο και ο Πάου Γκασόλ στα πρώτα χρόνια τους;
«Ο Χουάν Κάρλος ήταν στην Μπαρτσελόνα στην πρώτη χρονιά μου στην ομάδα. Μιλάμε για έναν πιτσιρικά που φαινόταν ότι είχε πολύ μπάσκετ μέσα του! Ήταν ένα πολύ καλό και εργατικό παιδί που άκουγε τους μεγαλύτερους του και "έδεσε" μαζί με τους υπόλοιπους παίκτες. Ο Πάου ήλθε την επόμενη σεζόν. Ήταν δύο τεράστια ταλέντα. Δεν θέλω να σταθώ σε αυτό αλλά στον χαρακτήρα και την προσωπικότητα τους. Προέρχονται από πολύ καλές οικογένειες και έχουν εξαιρετικό χαρακτήρα. Είναι δυο παίκτες που τους αγαπώ πολύ και έχω να θυμάμαι μόνο καλά πράγματα από αυτούς. Είναι τεράστιοι αθλητές, το έχει αποδείξει η διαδρομή τους, έχουν κάνει μυθικές καριέρες όμως τους ξεχωρίζω γιατί ήταν καλά παιδιά. Κάναμε πολλές πλάκες στα ταξίδια, είχαν απίστευτο χιούμορ και μεγάλο σεβασμό».

Πώς ήταν η συνεργασία σου με τον Αΐτο Γκαρσία Ρενέσες;
«Ο Ρενέσες είναι προφεσόρ! Ένας δάσκαλος του μπάσκετ, ένας άνθρωπος που είναι αφοσιωμένος στο άθλημα. Μα πάνω από όλα ήταν δίκαιος. Όχι μόνο με εμένα αλλά με όλους. Νιώθω πραγματικά τυχερός που δούλεψα μαζί του. Είναι ένας προπονητής που ξέρει να παίρνει το μέγιστο από τους παίκτες του. Κάποιους προπονητές τους εκτιμάς περισσότερο όταν δεν δουλεύεις πια μαζί τους. Όχι ότι δεν εκτιμούσα τον Αΐτο όταν ήμουν παίκτης του. Ίσα-ίσα! Ήταν πάντα δίπλα μου, ειδικά στους τραυματισμούς μου. Σε αυτά τα πέντε χρόνια που δούλεψα μαζί του άλλαξα ως παίκτης! Άλλαξα τον τρόπο που σκέφτομαι, άλλαξα τον τρόπο που "διαβάζω" το παιχνίδι και γενικώς, τον τρόπο που προσεγγίζω το μπάσκετ. Θεωρώ ότι με αξιοποίησε στο έπακρο».

Τι σημαίνει το més que un club για έναν ξένο αθλητή που φοράει τη φανέλα της Μπαρτσελόνα; Πόσο δύσκολο είναι να το εμπεδώσει;
«Αυτός ο οργανισμός είναι προορισμός. Το να παίξεις, δηλαδή, στην Μπαρτσελόνα και να φορέσεις τα μπλαουγκράνα είναι προορισμός για έναν αθλητή. Βλέποντας τη μεγάλη εικόνα, μιλάμε για έναν τεράστιο σύλλογο που συνδέεται με την κουλτούρα της Καταλονίας. Εκείνη η πενταετία στη Βαρκελώνη με άλλαξε ως άνθρωπο. Με βοήθησε να πάω παραπέρα, να κατακτήσω τίτλους και να γνωρίσω σπουδαίους ανθρώπους».

Τους τελευταίους μήνες εκτελείς χρέη Γενικού Διευθυντή στον ΕΣΑΚΕ. Ποιές είναι οι σκέψεις σου για την ελληνική λίγκα και τα βήματα που πρέπει να γίνουν ώστε να ανέβει επίπεδο;
«Το ελληνικό πρωτάθλημα ήταν ανέκαθεν μία σοβαρή και ανταγωνιστική λίγκα, μία από τις κορυφαίες λίγκες στην Ευρώπη. Έχουμε να κάνουμε πολλά πράγματα ακόμα ώστε να περάσουμε στο επόμενο επίπεδο, έχοντας ως πρότυπο την ACB. Θέλουμε να κινηθούμε σε αυτό το πετυχημένο μοντέλο. Η ACB είναι μία αξιοσέβαστη λίγκα. Αν με ρωτάς, είναι το κορυφαίο πρωτάθλημα στην Ευρώπη. Σίγουρα μπορούμε να "δανειστούμε" κάποια πράγματα ώστε να τα εφαρμόσουμε στην Ελλάδα. Έχουμε ένα καλό προϊόν και θέλουμε να το πάμε παραπέρα. Χαίρομαι που είμαι στη θέση του Γενικού Διευθυντή του ΕΣΑΚΕ, αγαπώ το μπάσκετ και μου αρέσει να συμμετέχω σε αυτή την προσπάθεια που αφορά την εξέλιξη και τη βελτίωση του πρωταθλήματος».