Αυθεντικός Μαραθώνιος: Τρέχοντας από τον Μαραθώνα στο Παναθηναϊκό Στάδιο

Είναι τόσο όμορφο, έστω και για ημέρα, να βλέπεις τόσο πολύ κόσμο να ασχολείται με ένα αθλητικό γεγονός, αν και ο Αυθεντικός Μαραθώνιος της Αθήνας που χρόνο με το χρόνο γιγαντώνεται, έχει ξεφεύγει από το στενά πλαίσια ενός αθλητικού γεγονότος.

Όμως μένω στο καθαρά αθλητικό κομμάτι, για μια ξεχωριστή κατηγορία αθλητών-πρωταθλητών, των δρομέων που μέσα από το τρέξιμο, είτε σε δημόσια οδό, είτε στο βουνό, είτε στον μαραθώνιο, είτε σε υπεραποστάσεις έχουν βρει μια διέξοδο από τα προβλήματα της καθημερινότητας και έχουν μάθει να βάζουν στόχους.

Ο 39ος Αυθεντικός Μαραθώνιος της Αθήνας πέρασε στην ιστορία, στον ΣΕΓΑΣ για την επετειακό 40ή διοργάνωση του 2023, θέλουν να κάνουν το βήμα παραπάνω και όπως διάβασα στον καταιγισμό των χθεσινών αναρτήσεων, θα αρχίσει η συζήτηση ώστε στην αφετηρία του αγώνα να μπουν και οι αθλητές-τριες Α.Με.Α. και με τα χειρήλατα, για να δοθεί ένα τέλος στον άδικο αποκλεισμό ατόμων από το μεγάλο αθλητικό ραντεβού.

Ο φετινός αγώνας ήταν ο πρώτος μετά το τέλος της πανδημίας, καθώς μετά την ακύρωση του 2020, πέρυσι έγινε με Υγειονομικό Πρωτόκολλο και λιγότερες συμμετοχές, αλλά και πάλι το ίδιο ωραία ήταν.

Περίπου 13.500 δρομείς, πάντα υπάρχει ένα μικρό ποσοστό δρομέων που για διάφορους λόγους δεν παίρνει μέρος, «πλημμύρισαν» το στάδιο στον Μαραθώνα, στην αφετηρία του αγώνα.

Και για άλλη μια φορά η ίδια και αγαπημένη διαδικασία, με τη μορφή ιεροτελεστίας, μέχρι να βρεθείς κάτω από την αψίδα και να πάρεις εκκίνηση, συμμετέχοντας στο μεγάλο πάρτι.

Και ο τρόπος που το περιέγραψαν στη σελίδα τους στο Facebook οι άνθρωποι του Ημιμαραθώνιου Κρήτης, είναι απόλυτα χαρακτηριστικός.

«Εσύ που ξύπνησες Κυριακή τα άγρια χαράματα, πριν λαλήσει ο πετεινός και νιώθεις σα να μην κοιμήθηκες ούτε μισή ώρα.

Εσύ που πήγες τουαλέτα, αλλά δεν σε ικανοποίησε η επίδοσή σου, που έφαγες βιαστικά το πρωινό που είχες ετοιμάσει από χθες το απόγευμα.

Έβαλες τα παπούτσια σου, το μπλουζάκι με τις παραμάνες και ξεκίνησες για να πας στο σημείο που θα πάρεις το λεωφορείο, το οποίο θα διανύσει 40 περίπου χιλιόμετρα για να σε πάει στο Μαραθώνα, εκεί που θα ξεκινήσει η δική σου μάχη, μια ιστορική μάχη για τον εαυτό σου, μια μάχη που θα βγεις νικητής, θα κάνεις ένα όνειρό σου ακόμα πραγματικότητα.

Απόλαυσε μια από τις ωραιότερες ημέρες της ζωής σου.

Το αξίζεις!

Καλή δύναμη δρομέα!».

Γιατί οι μαραθωνοδρόμοι έχουν τη δική τους –γλυκιά- λόξα.

«Καλά θα τρέξεις στα πολλά χιλιόμετρα, στα 42;» με ρωτούσαν απορημένοι οι συνάδελφοι τις τελευταίες ημέρες στο γραφείο και εγώ το θεωρούσα απόλυτα φυσιολογικό να ζήσω ξανά τη στιγμή, με απλό στόχο, τον υγιή τερματισμό.

Και το πρωί του Σαββάτου σε κουβέντα στο γραφείο, μιλούσαμε για την κλασική διαδρομή, όπως την έμαθα τρεις δεκαετίες πριν, την αυθεντική στις ημέρες μας.

«Θέλει σεβασμό, μυαλό και σωστή τακτική, πάντα με καλή προετοιμασία. Αν έχεις αυτά τα στοιχεία τα 10 τελευταία
χιλιόμετρα είναι απολαυστικά, αλλιώς γίνονται βασανιστικά».

Ακριβώς έτσι, ξύπνημα κάπου στις 04:15, με το πρώτο τρένο στο κέντρο και από εκεί με τα λεωφορεία της διοργάνωσης για τον Μαραθώνα, φθάνεις με το πρώτο φως της ημέρας και αμέσως τα μάτια σου γεμίζουν εικόνες.

Χαμόγελα, συναπαντήματα, πειράγματα, φωτογραφίες, οι τελευταίες ετοιμασίες και κυρίως κουβέντες τρεχαλατζίδικες: «Με πόσο χρόνο θα ξεκινήσεις τα πρώτα χιλιόμετρα», «πώς πήγε η προετοιμασία», «πόσο στοχεύεις να κάνεις;».

Μπαίνεις στο blog, αδημονώντας να φθάσεις στην ευθεία εκκίνησης και να ακούσεις την πιστολιά, να αρχίσεις το ταξίδι.

Περίπου 13.500 κόσμος, σε 10 block ξεχύθηκαν στη λεωφόρο Μαραθώνος, το γνωστό στρίμωγμα στα πρώτα χιλιόμετρα.

Δρομείς κάθε ηλικίας, τρέχεις δίπλα σε Ιταλούς, Πολωνούς, Γάλλους, Μεξικάνους, Ιάπωνες, Ούγγρους, Γερμανούς, δρομείς από κάθε γωνιά της Ελλάδας, που κάθε χρόνο βρίσκονται εκεί για να ζήσουν την εμπειρία της κλασικής διαδρομής.

Στον Τύμβο ο κόσμος να σε περιμένει, τα μικρά παιδιά να σου προσφέρουν ένα κλαδί ελιάς. Στο κέντρο της Νέας Μάκρης το πρώτο μεγάλο πλήθος να σε παροτρύνει και τα χιλιόμετρα να περνούν.

Ο μαραθώνιος είναι τέμπο, κάποιοι στα πρώτα εύκολα 10 χλμ., ανοίγουν το ρυθμό τους, ρίσκο που το πιο πιθανό να σου κάνει πιο δύσκολη τη ζωή δίπλα σου.

Μαζί σου και οι ομάδες των δρομέων που σπρώχνουν το καρότσι, με τα παιδιά που έχουν κινητικά προβλήματα, απόλυτος σεβασμός, ανοίγεις δρόμο να περάσουν.

​

Οι πρώτες ανηφόρες στην είσοδο στο Μάτι, στο γυμνό τοπίο που άφησε η καταστροφή τον Ιούλιο του 2018. Φέτος ο κόσμος δεν ήταν τόσο πολύς όσο στις προηγούμενες τρεις διοργανώσεις.

Ο καιρός δεν μας έκανε το χατίρι, το βοριαδάκι που περιμέναμε σαν σύμμαχο να σε ταξιδεύει, δεν φύσηξε και όσο περνούσε η ώρα, η ζέστη μεγάλωνε και ο οργανισμός να νιώθεις να αφυδατώνεται.

Ανά 2,5 χλμ. οι σταθμοί τροφοδοσίας με τα νερά, τα ισοτονικά, τα τζελάκια, αλλά όχι και τις πολύτιμες μπανάνες, μόνο στο 25ο χλμ. είδα κι αν κάνω λάθος ας με συγχωρέσουν οι διοργανωτές.

Πολύς κόσμος και στο κέντρο της Ραφήνας, με μουσικές, τα «μπράβο», «πάμε» να δίνουν και να παίρνουν.

Το ανέβασμα στο ανηφορικά κομμάτια στο Πικέρμι, στα μισά του δρόμου, εκεί όπου αν δεν έχεις προσέξει, νιώθεις τα πόδια σου να κόβονται.

«Στον μαραθώνιο της Βοστόνης δεν γνωρίζουν τι σημαίνει Πικέρμι» είδα πιο κάτω σε ένα πλακάτ.
Πολλά τα πλακάτ, πραγματικά.

Άλλα με γενικό περιεχόμενο, «Σκέψου ότι δεν είσαι στη δουλειά» και άλλα με αποδέκτες μπαμπάδες, φίλους, γνωστούς.

Στο βάθος ο Υμηττός όλο και να ξεπροβάλει πιο έντονα, πλησιάζεις στην Αθήνα, σου δίνει κουράγιο.

Βλέπεις τις πρώτες εγκαταλείψεις, κόσμος που σταματά για να δεχθεί ιατρική βοήθεια και συνεχίζεις.

Μπροστά σου βλέπεις την ανηφόρα του περίφημου 31ου χλμ. στην υπόγεια διάβαση του Σταυρού της Αγίας Παρασκευής. Το πολύχρωμο ποτάμι μπροστά σου, στριμωγμένο, να συνεχίζει, να επιμένει. Τι κι αν οι πολλοί περπατούν, δεν έχει σημασία.

Η έξοδος από το 31ο χλμ. και λίγα μέτρα μετά απλώνεται στα μάτια σου η Μεσογείων, εκεί πραγματικά ξεκινά ο μαραθώνιος.

Ο κόσμος έχει πληθύνει, στην πλατεία της Αγίας Παρασκευής ίσα-ίσα που περνάς, η ομάδα με τα κρουστά στην υπόγεια διάβαση της Κατεχάκη κάθε χρόνο να σου δίνει ρυθμό, λίγο πιο κάτω η μουσική στη διαπασών στα ηχεία, να τη νιώθεις στην άσφαλτο που τρέμει, να «ξυπνά» το κουρασμένο σώμα σου.

«Πάμε παιδιά, μια ευθεία έμεινε».

Να περνάς το τελευταίο ανηφορικό κομμάτι, βγαίνοντας στους Αμπελόκηπους και να βλέπεις την ταμπέλα, 39ο χλμ. Σαν να βγαίνεις μέσα από ένα τούνελ.

Να αφήνεις πίσω σου το Μέγαρο Μουσικής, να παίρνεις το τελευταίο μπουκάλι νερό, να το χύνεις στο σώμα σου. Να στρίβεις στον Γυάλινο Δρομέα και να πλησιάζεις στο τέλος.

Να μπαίνεις στην Ηρώδου Αττικού, να βλέπεις την είσοδο του Καλλιμάρμαρου, τα συναισθήματα να σε πλημμυρίζουν. Ενας δρομέας να έχει καταρρεύσει 500μ. πριν από τον τερματισμό.

Και να μπαίνεις στο Παναθηναϊκό Στάδιο, κόσμος δεξιά, αριστερά, στις κερκίδες του. Ανατριχίλα. Να έχεις την αίσθηση πως όλοι, μα όλοι κοιτούν εσένα.

Στους 12.607 ήταν οι δρομείς που τερμάτισαν στον 39ο Αυθεντικό Μαραθώνιο, ένα πλήθος που έκλεισε ο κυρ-Στέλιος Πρασσάς, αυτή η εμβληματική φιγούρα, που σε ηλικία 91 ετών συνεχίζει να μας συγκλονίζει.

Θυμάμαι πέρυσι να δηλώνει, «η προετοιμασία μου είναι τρία δεκάρια στο στάδιο της Νέας Μάκρης, μετά τον μαραθώνιο αμέσως

πηγαίνω να μαζέψω τις ελιές μου!».
Ο κάθε δρομέας πέτυχε τον προσωπικό του στόχο, μικρό ή μεγάλο.

Όπως ο καλός φίλος, συνάδελφος και ultra runner, Άρης Γαβριελάτος. Στην 6η απόπειρα «έσπασε» το φράγμα των τεσσάρων ωρών στην κλασική διαδρομή.

«Ένα τυπικό ορόσημο για τον μέσο δρομέα. Αυτός ο τύπος που βλέπετε μέσα στο μετρό, έζησε “της ζωής του το εξαίσιο φεγγάρι”», όπως έγραψε τρισευτυχισμένος.

Και του χρόνου, με τον Θοδωρή, τον Αργύρη και τα άλλα παιδιά, που για διάφορους λόγους φέτος δεν μπόρεσαν να τρέξουν. Και όπως είπα στον διευθυντή μας, τον Θάνο Σαρρή και με οργανωμένη ομάδα του Gazzetta, έστω και στις πιο μικρές αποστάσεις.